ตอนที่ 13 | รอยแยกแห่งนรก

ช่วงเช้าของวันใหม่ แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาผ่านหน้าต่างในห้องนอน เธอลุกขึ้นจากเตียงและตรงเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าล้างตาแต่ในระหว่างที่น้ำอุ่นกำลังไหลผ่านผิว เธอรู้สึกเหมือนมีบางอย่างผิดปกติ ภาพแปลก ๆ เริ่มปรากฏขึ้นในหัวของเธอ

มันเป็นภาพเงามืดของปีศาจและเสียงกระซิบที่ทำให้เธอขนลุกด้วยความตื่นตระหนก เธอคว้าผ้าขนหนูมาพันตัวไว้และรีบวิ่งออกจากห้องน้ำโดยลืมตัวไปว่าเธออยู่ในสภาพไม่เหมาะสม

“ ออสติน! หนูเห็นแปลกๆ ภาพอีกแล้ว!.....เอ้ย! ภาพแปลกๆ ”

เธอตะโกนพลางวิ่งไปที่ห้องนั่งเล่นแต่ก็ต้องชะงักทันที เพราะนอกจากออสตินที่นั่งอยู่บนตรงโซฟาแล้วยังมีอาคินที่นั่งอยู่ข้าง ๆ กันด้วย เขาส่งยิ้มให้กับเธอก่อนจะลากสายตาลงมาเรื่อยๆ

“ ลูซี่!”

ออสตินเบิกตากว้างเมื่อเห็นเธอในสภาพพันผ้าขนหนูผืนเดียว สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความหวงทันที รีบลุกขึ้นจากโซฟาตรงไปหาลูซี่ก่อนจะลากกลับเข้าไปในห้องขณะที่อาคินเลิกคิ้วขึ้นด้วยความตกใจปนขำ

“คุณฟังหนูก่อน! หนูภาพบางอย่าง.....มันน่ากลัวมากด้วย”

“แต่งตัวก่อนแล้วค่อยว่ากัน” เขากระซิบเสียงต่ำแต่เต็มไปด้วยความจริงจัง ก่อนจะปิดประตูห้องนอนลง

เขาปล่อยให้ลูซี่แต่งตัวส่วนตัวเองก็กลับมานั่งที่โซฟาเช่นเดิมเพราะได้จัดการเตรียมอาหารเช้าเอาไว้เรียบร้อยแล้วรอแค่ลูซี่แต่งตัวเสร็จเท่านั้น............

“ราชินีของเจ้าตัวขาวมากเลยนะเนี่ย” อาคินเอนตัวพิงโซฟาพลางหัวเราะเบา ๆ ด้วยความหยอกเย้า

“หุบปากไปเลยอาคิน” ตอบกลับด้วยน้ำเสียงขรึมพร้อมกับส่งสายตาดุดันใส่เพื่อนรักอย่างตักเตือน

“ข้าแค่ชมราชินีของเจ้าเองนะ....ลูซิเฟอร์!!” อาคินยิ้มกว้างหัวเราะร่าอย่างชอบใจแต่ไม่ใช่กับอีกฝ่ายที่นั่งหน้าบึ้งอย่างไม่สบอารมณ์

ไม่นานนัก ลูซี่ก็เดินออกมาจากห้องนอนในชุดนักศึกษาที่เรียบร้อยครบยศ ผมยาวของเธอถูกรวบอย่างประณีตทำให้ออสตินอดมองด้วยสายตาพึงพอใจไม่ได้ แต่เขายังคงรักษาสีหน้าไว้ให้ดูเรียบเฉย

“มากินข้าวเร็ว!!” ออสตินเอ่ยเสียงเข้ม เขาลากเธอเบา ๆ ไปนั่งที่โต๊ะอาหารซึ่งเขาเตรียมไว้เรียบร้อย

แต่ในระหว่างที่ทั้งสามกำลังหย่อนตัวลงนั่งเก้าอี้ เสียงสดใสร่าเริงก็ดังขึ้น แขกคนสวยมาพร้อมกับถุงขนมมากมายเต็มมือมีแต่ของโปรดลูซี่ทั้งนั้นเลย.........

“ เซอร์ไพรส์! ซื้อขนมมาฝากด้วยนะ ของโปรดลูทั้งนั้นเลย!” เธอว่าพลางชูถุงขนมมากมายโชว์เพื่อนสาวด้วยสีหน้าที่สดใสก่อนจะพบว่าอาคินเองก็ร่วมวงอยู่ด้วย

“โอเคไหมลูซี่?? ” อาคินเอ่ยถามพลางหยิบแก้วน้ำเปล่าเย็นๆ วางลงตรงหน้าของเธอ

ลูซี่นิ่งไปสักพักก่อนจะพยักหน้าตอบรับเขา พลางหันไปส่งยิ้มให้กับเพื่อนสาว เก็บภาพแปลกๆ ที่เธอตั้งใจจะบอกออสตินเอาไว้ก่อนเพราะเธอเองก็ไม่อยากให้จินดามารับรู้เรื่องมหัศจรรย์นี้เช่นกัน

ระหว่างที่ทุกคนทานอาหารด้วยกัน บรรยากาศรอบโต๊ะก็ดูจะผ่อนคลายขึ้นเล็กน้อย อาคินกับจินดาเริ่มพูดคุยหยอกล้อกัน ขณะที่ออสตินคอยมองลูซี่เป็นระยะเพื่อเช็กว่าเธอยังโอเคหรือไม่

แต่ลูซี่เองก็ยังคิดถึงภาพที่เธอเห็นเมื่อเช้า มันชัดเจนเกินไป และเธอรู้สึกว่ามันอาจจะเป็นสัญญาณเตือนบางอย่างเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นในไม่ช้า

ตลอดช่วงคาบเรียน ลูซี่ดูเหมือนจะไม่ค่อยมีสมาธิกับการเรียนมากนัก เธอเหลือบมองไปทางมาร์คัสที่นั่งอยู่ไม่ไกลเป็นระยะ แม้พยายามจะไม่สนใจแต่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสงสัยเกี่ยวกับเขา

มาร์คัสเองก็ดูเหมือนจะรู้ตัวว่าถูกจ้องมองแต่เขาแสร้งทำเป็นไม่ได้สังเกตอะไร กลับหันไปพูดคุยหยอกล้อกับจินดาที่นั่งข้าง ๆ อย่างเป็นธรรมชาติทว่ากลับแอบจับสังเกตลูซี่จากหางตาอย่างเงียบ ๆ เป็นระยะเช่นกันราวกับทั้งคู่กำลังสงสัยกันและกันอยู่

(มาร์คัสน่าสงสัยไหม?) ลูซี่ส่งจิตไปหาออสตินที่อยู่ห่างออกไป แม้เธอรู้ว่ามันเสี่ยงที่จะพูดเรื่องนี้ในขณะเรียน แต่เธอไม่สามารถทิ้งความคิดที่วนเวียนเกี่ยวกับเขาได้

(เธอมองบ่อยเกินไปแล้วนะ ระวังหน่อยสิ!!) ออสตินตอบกลับเสียงเรียบในหัวเธอ

ลูซี่พยายามเก็บอาการและหันกลับมาสนใจกับเนื้อหาที่อาจารย์กำลังสอน แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยคำถาม............

(แล้วภาพที่หนูเห็นเมื่อเช้า....คุณคิดว่าไง)

(แปลกมาก! ทุกครั้งเธอจะเห็นในความฝันระหว่างที่เกิดเรื่องแต่ครั้งนี้ทำไมภาพมันผุดขึ้นมาหรือจะเป็นลางบอกเหตุ)

ในระหว่างที่เธอส่งจิตคุยกับออสติน มาร์คัสที่เหมือนจะไม่ใส่ใจอะไรก็ฉีกยิ้มบาง ๆ พลางหันกลับมาสบตากับลูซี่ครู่หนึ่ง มันเป็นแค่เสี้ยววินาทีแต่สายตานั้นทำให้ลูซี่รู้สึกถึงบางอย่างที่ยากจะอธิบาย

เธอสะดุ้งเล็กน้อย รีบเบือนหน้ากลับไปที่หนังสือเรียน พยายามทำเป็นไม่สนใจเขาอีกแต่หัวใจกลับเต้นแรงโดยไม่รู้ตัว........

(ลูซี่ อย่าให้มันรู้ตัวว่าเธอกำลังสงสัยมันอยู่ เข้าใจไหม!) ออสตินเตือนผ่านจิตเมื่อเขารับรู้ได้ถึงแววตาของมาร์คัสที่มองมายังเธอเช่นกัน

ในระหว่างที่ลูซี่กำลังเดินออกจากห้องเรียนพร้อมกับจินดาและกลุ่มเพื่อนนักศึกษาคนอื่น ๆ ที่กำลังจับกลุ่มพูดคุยก็ต้องหยุดชะงักทันที เมื่อสายลมที่เคยเย็นสบายกลับเปลี่ยนเป็นกระโชกแรงจนเอกสารและข้าวของปลิวกระจัดกระจาย

ท้องฟ้าที่เคยสดใสกลับเปลี่ยนสีอย่างรวดเร็ว จากสีฟ้ากลายเป็นสีเทาหม่น ละอองเมฆหมุนวนอย่างน่ากลัวคล้ายกับพายุที่กำลังจะก่อตัว บรรยากาศหนักอึ้งราวกับอากาศกำลังบีบคั้น

" มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย! " จินดาตะโกนแข่งกับเสียงลมแรงพลางเอามือจับแขนลูซี่เอาไว้แน่น

หญิงสาวจับมือของเพื่อนเอาไว้แน่นเช่นกันในระหว่างที่มองขึ้นไปบนท้องฟ้าด้วยความรู้สึกหวาดหวั่น เธอสัมผัสได้ถึงพลังบางอย่างที่ผิดปกติและไม่คุ้นเคย.........

‘ ไม่ใช่เรื่องธรรมชาติแน่ ๆ ’ เธอพึมพำกับตัวเองก่อนที่เสียงในหัวจะดังขึ้น

(ลูซี่! ออกไปจากตรงนั้นเดี๋ยวนี้!) เสียงของออสตินดังขึ้นอย่างร้อนรน

“เกิดอะไรขึ้น?!”

(นั่นไม่ใช่พายุธรรมดา มันเป็นพลังของปีศาจที่พยายามฝ่าขอบเขตระหว่างโลกมนุษย์และนรก พวกมันกำลังมา!) ออสตินเตือนอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่ดุดันและเร่งรีบในระหว่างที่เขากำลังมาหาเธอ

ในตอนนั้นเอง ร่างของมาร์คัสที่เดินออกมาจากอาคารเรียนตามหลังเธอก็หยุดนิ่ง เขามองขึ้นไปบนฟ้า สีหน้าเปลี่ยนเป็นจริงจัง เขาสัมผัสได้ถึงบางอย่างเช่นกัน

" แกรีบออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้ ไปหาที่ปลอดภัยก่อน! " ลูซี่หันไปบอกเพื่อนด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

" แล้วลูละ? " จินดาถามอย่างเป็นกังวลพลางบีบมือเพื่อนแน่นกว่าเดิม

“ฉันจะจัดการตรงนี้เอง ” ลูซี่ตอบก่อนที่จะตัดสินใจออกจากกลุ่มเพื่อนและมุ่งหน้าไปยังที่ที่เธอรู้สึกว่าพลังนั้นมุ่งหน้าเข้ามาโดยไม่ได้สนใจเสียงเรียกตะโกนห้ามของจินดาแม้แต่น้อย

มาร์คัสที่เห็นการกระทำของเธอก็ลอบมองตาม เขาเหมือนจะรู้ว่ามีบางอย่างกำลังจะเกิดขึ้นและเขาตัดสินใจตามเธอไปในระยะห่างพอสมควร...........

ท้องฟ้ายิ่งบ้าคลั่ง ลมยิ่งกระโชกแรงขึ้นเรื่อย ๆ จนต้นไม้ในมหาวิทยาลัยโค่นล้มเป็นบางต้น เสียงฟ้าผ่าดังสนั่น บรรยากาศเต็มไปด้วยความน่าสะพรึงกลัว

ลูซี่หยุดชะงักเมื่อสายตาของเธอเหลือบไปเห็นเงาของมาร์คัสสะท้อนกับรถยนต์ที่จอดเรียงรายอยู่ แต่แล้วจู่ๆ เขาก็หยุดยืนอยู่กลางลานกว้าง ท่ามกลางลมที่พัดกระหน่ำรุนแรง ท่าทางของเขาดูไม่เหมือนมาร์คัสคนเดิมที่เธอรู้จัก

ในชั่วพริบตา มาร์คัสยกมือขึ้นเหนือศีรษะ ท่วงท่าของเขาเปลี่ยนไปอย่างน่าประหลาด ร่างกายของเขาเปล่งแสงสีดำหม่นออกมา เสียงท่องมนตราที่ฟังไม่ออกดังขึ้นอย่างแผ่วเบาแต่แหลมเสียดแทงก้องอยู่ในโสตประสาทของลูซี่

" มาร์คัส! นายกำลังทำบ้าอะไร! รู้ตัวรึเปล่า " ลูซี่ตะโกนเรียกเขาด้วยน้ำเสียงร้อนรน

“มันถึงเวลาแล้วลูซี่!!...ถึงเวลาแล้ว” เสียงของมาร์คัสดังขึ้น ทว่าไม่ใช่เสียงที่เธอคุ้นเคย มันหนักแน่นและเย็นเยียบจนขนลุก

เขากำลังหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง...............

“หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ!! นายกำลังทำให้ทุกอย่างมันแย่” ลูซี่ตะโกนใส่เขาด้วยอารมณ์ที่กำลังเดือดพยายามยืนต้านลมพายุที่โหมเข้ามา

“ไม่!!!”

สิ้นคำพูดของเขา ท้องฟ้าก็ระเบิดด้วยแสงสีดำและสีแดง เลือดของเหล่าปีศาจที่หลุดพ้นออกมาจากนรกเริ่มแผ่กระจายไปทั่ว.......

" มาร์คัส! " ลูซี่ตะโกนเรียกอีกครั้งแต่ทว่าร่างกายของเธอก็เปลี่ยนไปเช่นกัน

พลังบางอย่างในตัวเธอถูกปลุกขึ้นมาโดยไม่ทันตั้งตัว ผิวหนังของเธอเปล่งแสงสีทองเรืองรอง ดวงตาของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงสด มันเป็นพลังแห่งราชินีขุมนรกที่ตื่นขึ้นเพื่อตอบสนองต่อภัยคุกคาม

เสียงกรีดร้องของเหล่าปีศาจดังระงมรอบตัวเธอ แรงดึงดูดระหว่างมาร์คัสและลูซี่ดูเหมือนจะขยายตัว เธอรู้สึกเหมือนหัวใจเต้นแรงขึ้นและในเวลาเดียวกัน พลังที่ไหลเวียนในตัวเธอก็ปะทะกับพลังของเขา

" ถ้าเธอคิดจะหยุดฉัน ก็จงพยายามให้ถึงที่สุด " มาร์คัสท้าทายอย่างบ้าคลั่งก่อนที่ร่างของเขาจะระเบิดออกด้วยพลังมืด

ลูซี่กัดฟันแน่น เธอรู้ว่านี่ไม่ใช่เพียงการเผชิญหน้าธรรมดา แต่คือจุดเริ่มต้นของสงครามระหว่างปีศาจที่แท้จริง.......

ความรู้สึกแปลกประหลาดแล่นเข้ามาในหัวของลูซี่ เธอยืนหยุดนิ่งกลางลมพายุที่โหมกระหน่ำ ภาพเหตุการณ์ที่ไม่อาจอธิบายได้เริ่มปรากฏขึ้นในจิตใจ เหล่าปีศาจกำลังพุ่งออกมาจากสถานที่ลึกลับแห่งหนึ่ง เหมือนกระแสของพลังงานมืดที่ค่อย ๆ กลืนกินทุกสิ่งรอบข้าง

Gates of Midnight บาร์ลึกลับที่เหมือนจะถูกปลุกขึ้นจากเงามืด ภาพของป้ายบาร์ซีดจางแต่เปล่งประกายแสงสีแดงเหมือนเลือด กำลังสั่นไหวอยู่ท่ามกลางหมอกหนา

ลูซี่เบิกตากว้างด้วยความตกใจ สถานที่ที่เธอเจอกับออสตินเป็นครั้งแรก บาร์นั่น!มันกลายเป็นแหล่งรวมตัวของเหล่าปีศาจที่ต้องการแสดงเจตจำนงต่อต้านอำนาจของลูซิเฟอร์ พวกมันใช้สถานที่นี้เป็นที่วางแผนและหลบซ่อน

‘ Gates of Midnight…’ ลูซี่พึมพำด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เธอรู้สึกถึงบางสิ่งที่ใหญ่กว่ากำลังเคลื่อนไหว

พายุยังคงรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ ในขณะที่ภาพในหัวของลูซี่ยิ่งชัดเจน เธอเห็นฝูงปีศาจจำนวนมหาศาล พวกมันกำลังเคลื่อนตัวออกมาจากประตูแห่งนั้น

ภาพที่ลูซี่เห็นในหัว ไม่ได้เป็นของเธอเพียงคนเดียว ออสตินเองก็รับรู้ถึงมันเช่นกัน พลังของพันธสัญญาระหว่างทั้งสองทำให้พวกเขาแบ่งปันมิติแห่งความรู้สึกและความคิดในระดับลึกได้

" รอยแยกเปิดออกแล้ว ออสติน!! " เสียงของอาคินดังขึ้นข้างเพื่อนรักสีหน้าของอีกฝ่ายเคร่งเครียดมาก เขามาเคยเห็นเพื่อนเป็นแบบนี้มาก่อน

ไม่รอช้า ออสตินกระโจนขึ้นสู่ท้องฟ้า พุ่งตรงไปยังบาร์ Gates of Midnight สถานที่ซึ่งเคยเป็นของเขาเองและในตอนนี้กลายเป็นศูนย์กลางของพลังมืดที่พวกปีศาจกบฏใช้ในการแทรกซึมโลกมนุษย์ แม้จะห่วงลูซี่แต่หน้าที่อันยิ่งใหญ่ต้องมาก่อน