ตอนที่ 9 | สงครามแห่งเจตจำนง

หลังจากงานถ่ายแบบจบลง บรรยากาศก็เริ่มผ่อนคลายมากขึ้น เสียงจินดาและลูซี่กำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนานกับทีมงานบางส่วนในห้องแต่งตัวก็ต่างต้องชะงักเมื่อมาร์คัสเดินเข้ามาหาทั้งคู่พร้อมรอยยิ้มอย่างอารมณ์ดี

“เก่งสุดๆ เลย ไปกินข้าวกันปะ.....เดี๋ยวเราเลี้ยงเอง” มาร์คัสเอ่ยชวนพลางเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าสะพายให้กับลูซี่

" เอาสิ! กำลังหิวเลย " จินดาที่ได้ยินถึงกับตาเป็นประกายตอบรับเขาด้วยท่าทีที่สดใส

แต่ในระหว่างที่อีกคนกำลังจะเอ่ยปากตอบตกลง เสียงทุ้มไม่พอใจก็ดังขึ้นพร้อมเดินเข้ามาแทรกกลางระหว่างสามคน แถมยังใช้สายตาอาฆาตมองชายหนุ่มตรงหน้าราวกับโกรธกันมานาน

" ลูซี่ไม่ว่าง เธอมีเรื่องต้องกลับไปทำ " น้ำเสียงของเขาเย็นชาแต่แฝงความเป็นเจ้าของอย่างชัดเจนแถมยังดึงคนตัวเล็กมาโอบด้วย

" มันแค่กินข้าวเองนะ อีกอย่างหนูก็หิวมากด้วย " เธอทำหน้ายู่ใส่เขาอย่างออดอ้อนแต่เขากลับมองเธอด้วยสายตาที่แน่วแน่

" คุณออสตินดูจะหวงลูซี่มากเลยนะครับ แต่ผมไม่ได้มีเจตนาไม่ดี "

" ฉันไม่สนว่านายมีเจตนาอะไร!! ฉันสนแค่ว่าอย่ามายุ่งกับลูซี่ " ออสตินกัดฟันสวนกลับทันที ดวงตาสีแดงมองอีกฝ่ายราวกับกำลังเตือน

พลังงานบางอย่างแผ่กระจายเป็นรัศมีวงกว้างทำให้คนที่อยู่ในห้องนี้รู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ไปตามๆ กัน อาการหึงหวงของออสตินกำลังกระจายออกมาในรูปแบบของพลังงานที่มีแต่ลูซี่และสหายคนสนิทเท่านั้นที่เห็น

“ฉันว่าบรรยากาศไม่ดีแหละ….เอาไว้คราวหน้านะมาร์คัส ” อาคินที่ยืนพิงกรอบประตูอยู่เอ่ยขึ้นขัดจังหวะด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

“ฉันก็ว่างั้น….งั้นเรากลับกันเถอะลู”จินดาคว้าข้อมือของเพื่อนสาวเดินออกมาจากกลางวงสนาทนาทันทีเพราะรัศมีของออสตินทำให้เธอเองก็รู้สึกขนลุก

“ไปจินดา! เดี๋ยวฉันไปส่งเธอเองแวะกินข้าวด้วยเลย ”

อาคินคว้าแขนจินดาอย่างรวดเร็วในจังหวะที่เธอกำลังจะเดินผ่านตัวของเขาเพราะไม่อยากให้หญิงสาวไปเป็นก้างตัวใหญ่ เขาเลยต้องอาสาไปส่งเธอที่บ้านพร้อมดูแลให้ด้วยเลย

“จะดีเหรอคะบอส!? ”

“ดีสิ! ทางผ่านไปเถอะ!” มือหนาคว้าข้อมือของหญิงสาวไปอย่างไม่สนว่าใครจะมองยังไงปล่อยให้เพื่อนจัดการเรื่องของตัวเองไป

“ส่วนเธอ! กลับไปกินฉันที่บ้าน ”

“ออสติน! ”

น้ำเสียงแข็งของลูซี่เอ่ยตักเตือนชายหนุ่มที่พูดจาสองแง่สองง่ามพร้อมกับฟาดมือนุ่มใส่ท้องแกร่งอย่างแรงจนอีกฝ่ายถึงกับจุกงอตัวเล็กน้อยแต่ก็ยังเกร็งท่าทีเอาไว้

เพียงแค่สองคู่ลับสายตาไป รอยแสยะยิ้มก็ปรากฏขึ้นใบหน้าของมาร์คัส แววตาพิศวงมองตามหลังพวกเขาอย่างน่าสมเพช

‘หึ! ปีศาจกับมนุษย์! สมสู่กัน ’

ในระหว่างที่รถกำลังแล่นกลับคอนโด บรรยากาศในรถค่อนข้างเงียบ มีเพียงเสียงเพลงคลอเบา ๆ สร้างบรรยากาศไม่ให้เงียบเหงาเกินไป ดวงตาคู่สวยมองออสตินที่กำลังขับรถอย่างตั้งใจก่อนจะยิ้มเล็ก ๆ พลางพูดแหย่ขึ้นมา

" คุณหึงหนูหรือเปล่า ถึงไม่อยากให้หนูเข้าใกล้มาร์คัสขนาดนั้น? "

" ไม่ได้หึง!! แค่ไม่ชอบหน้ามัน " ออสตินหันมามองเธอด้วยหางตาเล็กน้อยก่อนจะพูดเสียงเรียบที่สะกดกลั้นอารมณ์เอาไว้

ลูซี่แอบหัวเราะในใจที่สามารถแหย่ออสตินจนเสียอาการได้ แม้ว่าเขาจะพยายามทำตัวเหมือนคนเย็นชาแต่เธอก็เริ่มสังเกตได้ว่าลึก ๆ แล้วเขามีความรู้สึกบางอย่างที่มากกว่าความผูกพันในพันธสัญญา

เมื่อกลับมาถึงห้อง ออสตินก็ตรงไปที่ครัวทันที ราวกับตั้งใจจะลืมบทสนทนาเมื่อครู่ที่ยังติดค้างในหัว ลูซี่เองก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ เธอเดินเข้าห้องนอนไปอาบน้ำชำระร่างกายทิ้งให้ออสตินอยู่กับความคิดของตัวเอง

เขาเปิดตู้เย็นหยิบวัตถุดิบออกมาไล่เรียง ตั้งแต่เนื้อสัตว์ ผักสด และเครื่องปรุง ก่อนจะเริ่มลงมือทำอาหารอย่างคล่องแคล่ว แม้ว่าท่าทางของเขาจะดูสงบนิ่งเหมือนทุกครั้ง แต่ในหัวกลับเต็มไปด้วยความคิดสับสน

" หึงงั้นเหรอ? ฉันแค่ไม่ไว้ใจมันก็เท่านั้น" เขาพึมพำกับตัวเองขณะใช้มีดหั่นผักด้วยความชำนาญ

เสียงน้ำจากฝักบัวดังมาจากห้องน้ำด้านใน สลับกับเสียงเคาะของมีดกับเขียง ออสตินเร่งมืออย่างตั้งใจ ไม่อยากให้ลูซี่ต้องรอนาน

ไม่นานนัก กลิ่นหอมของอาหารก็อบอวลไปทั่วห้องครัว ซุปที่กำลังเคี่ยวบนเตาเดือดปุด ๆ ขณะที่เขาจัดจานพาสต้าลงอย่างประณีต เสร็จทุกอย่างในเวลาไม่นาน ออสตินหยิบผ้าขึ้นมาเช็ดมือพลางมองไปทางประตูห้องนอน

ไม่นานลูซี่ก็เดินออกมาจากห้องด้วยท่าทีที่สดใสเมื่อเห็นอาหารจัดจานอย่างสวยงามที่อยู่บนโต๊ะ เธอสวมใส่ชุดนอนลายการ์ตูนสีสันสดใส กะว่ากินเสร็จก็ทิ้งตัวลงนอนเลย

" มานั่งเร็ว! เดี๋ยวเย็นแล้วจะไม่อร่อย "

" นี่คุณทำเองหมดเลยเหรอ? ดูดีใช้ได้เลยนะเนี่ย " ลูซี่เดินมานั่งตามคำเชิญ กลิ่นหอมของอาหารทำให้เธอยิ้มอย่างพอใจ

หลังจากที่เก็บจานและล้างครัวเสร็จ ออสตินก็พาลูซี่มานั่งที่โต๊ะกลางห้องอีกครั้ง บรรยากาศรอบตัวเงียบสงบ มีเพียงแสงไฟอ่อน ๆ ส่องลงมาจากโคมไฟ

" ลูซี่!! เธอยังอยากยกเลิกพันธสัญญานั่นอยู่ไหม? " ออสตินเริ่มพูดเสียงต่ำแต่จริงจัง

คนตัวเล็กมองเขาด้วยสายตาลังเลเล็กน้อย ใจเธอเต้นแรงราวกับกำลังเต้นตื่นแต่ก็เก็บมันไว้ลึก ๆ เธอไม่ได้ตอบในทันทีเหมือนที่ออสตินคาดหวัง

" นะ.....หนูก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน " เธอเว้นจังหวะ หยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่มเพื่อถ่วงเวลา

" ไม่แน่ใจ? ก่อนหน้านี้เธอยังบอกว่าอยากจะหลุดพ้นจากมันไม่ใช่เหรอ? " ออสตินเลิกคิ้วแต่ก็แอบยิ้มมุมปากอย่างมีหวัง

" มันก็ใช่!แต่ตอนนี้หนูเริ่มรู้สึกว่าการมีพลังมันก็ไม่ได้เลวร้ายกว่าที่คิด "

" งั้นแปลว่าเธอชินกับมันแล้ว? "

" อาจจะใช่...แต่ที่หนูอยากรู้ว่าเกมเจตจำนงที่คุณพูดถึง มันเป็นยังไง " เธอยิ้มตอบแต่สายตาเต็มไปด้วยความแน่วแน่

" เธอนี่ชอบท้าทายจริง ๆ เลยนะ " ออสตินหัวเราะในลำคออย่างชอบใจในความมุ่งมั่นของเธอ

" แล้วไงละ? คุณบอกเองว่าถ้าหนูชนะ คุณจะยกเลิกพันธสัญญาให้ใช่ไหม? " ลูซี่เอียงคอถามด้วยความมั่นใจพร้อมกับส่งสายตากดดันชายหนุ่มเพราะกลัวว่าคนเจ้าเล่ห์จะเปลี่ยนใจ

" ก็ใช่ ฉันพูดไว้แบบนั้น แต่เกมนี้ไม่ใช่ง่ายๆ นะ เธอแน่ใจแล้วเหรอว่าจะเล่น?มัน " ออสตินยื่นมือไปเท้าโต๊ะก่อนจะมองเธอด้วยสายตาคมกริบ

" อ่าห่ะ! บอกมาเลยว่ากฎของเกมคืออะไร "

" เกมเจตจำนงนี้ไม่ใช่แค่การเอาชนะด้วยกำลังหรือความคิด มันเป็นการต่อสู้ด้วยพลังจิตใจ ใครที่สามารถรักษาเจตจำนงของตัวเองได้มั่นคงที่สุดในสถานการณ์ที่ยากลำบากที่สุดจะเป็นฝ่ายชนะ " ออสตินถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

" เราเริ่มกันเลยไหมคะ หนูพร้อมแบบสุดๆ "

" งั้นก็ขอให้โชคดี ลูซี่ เพราะฉันจะไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ เหมือนกัน "

มือของทั้งสองคนสัมผัสกันเบา ๆ สายตาของพวกเขาประสานกันราวกับประกาศสงครามเงียบ ๆ ที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นและความท้าทายใหม่ ๆ ในความสัมพันธ์ของทั้งคู่

เมื่อความมืดเริ่มปกคลุมทั่วทั้งเมือง ออสตินจุดเทียนเล่มหนึ่งกลางห้อง แสงไฟสลัวสะท้อนในดวงตาคมกริบของเขา ลูซี่มองเทียนเล่มนั้นอย่างงุนงง แต่กลับรู้สึกได้ถึงแรงสั่นสะเทือนบางอย่างในอากาศ

" เกมจะเริ่มตอนนี้! สิ่งที่เธอต้องทำคือปกป้องเจตจำนงของตัวเองไม่ให้ถูกทำลายและเธอต้องดึงฉันออกมาจากขุมนรกที่จิตใจของฉันสร้างขึ้น หากเธอทำสำเร็จ พันธสัญญาระหว่างเราจะถูกยกเลิก " ออสตินพูดเสียงต่ำแต่ทรงอำนาจ

" ขุมนรก? หมายความว่ายังไง? "

เปาะ!

ออสตินไม่ตอบแต่เขากลับดีดนิ้วดังลั่นไปทั่วห้องสี่เหลี่ยมในทันใดนั้น ลูซี่รู้สึกเหมือนทั้งร่างกำลังถูกดึงดูดลงไปในความมืด ราวกับกำลังร่วงหล่นเข้าสู่เหวลึก เมื่อเธอลืมตาขึ้นอีกครั้ง เธอก็พบว่าตัวเองยืนอยู่กลางสถานที่ที่ดูเหมือนโลกที่พังทลาย พื้นดินแตกร้าว ท้องฟ้าสีแดงหม่น ไม่มีแสงสว่างใดนอกจากเปลวไฟเล็ก ๆ ที่ริบหรี่ในที่ไกลๆ

เสียงหัวเราะเยือกเย็นดังมาจากทั่วทุกทิศทาง ออสตินปรากฏตัวตรงหน้าเธอ แต่ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความว่างเปล่า ราวกับไม่ใช่ตัวเขาเอง

" นี่คือจิตใจของฉัน!! ขุมนรกที่ฉันสร้างขึ้นเพื่อปกป้องตัวเองจากทุกสิ่ง และถ้าเธออยากชนะเกมนี้ เธอต้องนำแสงสว่างกลับมาให้ฉัน " น้ำเสียงเย็นชาดังขึ้นตรงหน้าแต่มันกลับได้ยินก้องไปทั่วโสตประสาท

" หนูไม่สนว่าที่นี่จะเรียกว่าอะไร..แต่หนูจะดึงคุณกลับมาอยู่เคียงข้างหนู จะไม่ปล่อยให้อยู่คนเดียวอีกแล้ว " เธอพูดอย่างมุ่งมั่น

" งั้นก็ลองดูสิ!! ลูซี่ " ออสตินยิ้มบาง ๆ แต่มันกลับเป็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเศร้า

ทันใดนั้นความมืดรอบตัวก็เริ่มขยับ ตัวตนบางอย่างในเงามืดเริ่มคืบคลานเข้ามาหาเธอ เปลวไฟริบหรี่ที่เธอเห็นในที่ไกลค่อย ๆ หรี่ลง

" พิสูจน์ตัวเธอเอง!! เธอพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับความกลัว ความเจ็บปวดและความจริงที่ซ่อนอยู่ในใจเธอหรือเปล่า? ลูซี่ "

ได้ยินแต่เสียงของออสตินที่ดังไปทั่วไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน ลูซี่พยายามตั้งสติ เธอรวบรวมพลังแสงสีฟ้าจากในตัวเองมันเป็นเพียงแสงเล็ก ๆ แต่เธอเชื่อมั่นว่าแสงนี้จะนำทางให้เธอได้เจอกับเขาแน่ๆ