ตอนที่ 8 | พันธสัญญาอันเร่าร้อน

หลังจากที่ผ่านเรื่องราวครั้งนั้นมาได้ ชีวิตของลูซี่ก็อยู่ยากขึ้นไปอีก ออสตินให้เธอสวมใส่สร้อยคริสตัลแห่งคาร์ซัสเอาไว้ เพื่อกักเก็บพลังของเธอไม่ให้แผ่ขยายคลื่นพลังออกมา มันเลยทำให้พวกปีศาจสัมผัสหาตำแหน่งของเธอไม่ได้ แต่ยังมีเรื่องของมาร์คัสที่เขายังเป็นกังวลอยู่

“สองสาวกลับบ้านเลยเหรอ? ให้เราไปส่งไหม” มาร์คัสส่งยิ้มให้พร้อมกับแววตาที่มั่นคง

“โอกาสหน้านะ ^_^ เย็นนี้พวกเรามีงานจ๊ะ”

“งานอะไรอะ!? บาร์ของพวกเธอปิดปรับปรุงไม่ใช่เหรอ? ” น้ำเสียงสงสัยถามขึ้นเมื่อได้ยินคำตอบจากจินดาแต่คราวนี้เธอกลับนิ่งเงียบไป

“ก็เด็กเสิร์ฟเหมือนเดิมนั่นแหละ เจอกันนะมาร์คัส ” ลูซี่สวนขึ้นตอบคำถามของชายหนุ่ม เธอเลี่ยงตอบไปเพราะไม่อยากให้เขาไปส่ง ช่วงนี้ออสตินยิ่งยืนคำขาดห้ามไม่ให้เธอเข้าใกล้อีกฝ่าย

งานใหม่ที่ว่าคืองานถ่ายแบบ ลูซี่แอบไปคุยเอาไว้ในวันที่ออสตินบอกว่าจะขอจีบเธอ และงานนี้ก็ได้เงินเยอะมากกว่าเด็กเสิร์ฟเสียอีกแม้ว่าสมบัติที่พ่อแม่ทิ้งเอาไว้ให้จะมหาศาลใช้ยังไงก็ไม่หมดแต่ลูซี่ไม่อยากอยู่เฉยๆ ก็เลยหางานทำเป็นเพื่อนจินดา

“เลิกกองครับ!” เสียงทุ้มเข้มของผู้กำกับกังวานไปทั่วห้องสตูหลังจากที่เสื้อผ้าเซทชุดถ่ายจบลง

“เป็นยังไงบ้างครับ สองสาว? สนุกกว่างานเสิร์ฟใช่ไหม ” พี่ผู้กำกับเดินมาดักหน้าสองสาวที่กำลังเดินเข้าห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า รอยยิ้มของเขาดูไม่ค่อยน่าไว้ใจสักเท่าไร ดูมีเลศนัยแปลกๆ

“สนุกกว่าค่ะ ไม่เหนื่อยสักเท่าไร ยังไงจินกับลูซี่ต้องขอบคุณที่พ่อต้อมมากๆ นะคะที่ให้โอกาสเราสองคน ” จินดาส่งยิ้มพลางดันตัวของเพื่อนสาวที่อยู่ข้างกันหลบหลังของเธอ

เพราะแววตาของคนที่ชื่อต้อมไม่เพียงแต่ไม่น่าไว้ใจแต่ถ้ามองลึกๆ ลงไป เขาไม่มีแววตาด้วยซ้ำ ไม่พบเงาของสองสาวปรากฏในนั้นเลย.......

“น้องสองคนสวยขนาดนี้! พี่ให้โอกาสเสมอ….เจอกันพรุ่งนี้นะ ”

จินดาและลูซี่ยกมือไหว้อีกฝ่ายด้วยท่าทีที่น้อมนอบ หลังจากที่เขาหันหลังเดินออกไปเธอทั้งคู่เลยรีบเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องพักอย่างรวดเร็วเพราะได้เวลาที่ออสตินจะมารับแล้ว

“ขอบคุณนะคะคุณตินที่มาส่ง ”

ออสตินพยักหน้ารับพร้อมกับส่งยิ้มให้เธอผ่านกระจกมองหลัง เขาจอดรถอยู่ด้านหน้าคอนโดของจินดารอจนเห็นแผ่นหลังลับสายตาไปแล้ว เท้าหนาจึงค่อยเหยียบคันเร่งออกมาจากคอนโด

“บินกลับ! ถึงห้องแล้วนะเนี่ย…ไม่ต้องมานั่งรถติดหรอก ”

“ค่ะ! คุณลูซิเฟอร์! บินกลับเลยไหม เดี๋ยวหนูขับรถกลับเอง ” คนตัวเล็กตอบกลับด้วยน้ำเสียงประชด เธอไม่ได้ขอให้เขามารับด้วยซ้ำ เขานั่นแหละอยากมาเอง

แสงไฟถนนที่เรียงรายเป็นแนวยาว เปล่งประกายสีส้มอ่อน ๆ สะท้อนกับพื้นถนนเปียกชื้นจากฝนที่เพิ่งหยุดตก กลิ่นดินและความเย็นของอากาศยามค่ำคืนลอยมาปะปนกับเสียงล้อรถที่บดไปกับพื้นถนน

“กินข้าวไหมคะ เดี๋ยวหนูทำให้ ”

ยังไม่ทันจะได้พักให้หายเหนื่อย ลูซี่ก็ยิงคำถามใส่เขาทันทีพลางเหลือบมองชายหนุ่มที่นั่งปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตอยู่บนโซฟาตัวใหญ่

“ไม่อยากกินข้าวอะดิ ”

ลูซี่ขมวดคิ้วเมื่อได้ยินคำตอบจากชายหนุ่ม เธอเดินถือแก้วน้ำเปล่าเย็นๆ มาพร้อมกับใบหน้าที่ตั้งคำถาม

“แล้วอยากกินอะไรค่า~ ห้องหนูไม่ได้มีวัตถุดิบเยอะขนาดนั้นนะ ” เธอเอ่ยถามพลางยื่นแก้วน้ำเปล่าเย็นๆ ให้กับเขาแต่ก็ต้องตกใจสะดุ้ง

“ว้าย! ออสติน! เดี๋ยวน้ำหก! ” เสียงใสเปล่งออกมาอย่างตกใจ เธอชูมือขึ้นสุดแขนเพราะแทนที่เขารับแก้ว เขากลับกระชากเธอลงไปนั่งตักแทน

“วางลงก็ไม่หกแล้วไหม ” เขาหยิบแก้วออกจากมือของเธอ โน้มตัวลงไปข้างหน้าวางแก้วเจ้าปัญหาลงโต๊ะกลมเล็กก่อนที่เขาจะกลับมาให้ความสนใจกับหญิงสาวตรงหน้า

“แล้วสรุป! อยากกินอะไรคะ”

เขาตอบกลับเป็นรอยยิ้มแบบเจ้าเล่ห์ มือหนาเชยคางของเธอให้สบตาเขา ทั้งคู่สบตากันสอดประสานอย่างลึกซึ้ง ความเงียบเข้าปกคลุมอยู่ชั่วครู่ ทันใดนั้นคนหิวกระหายก็ไม่อย่างรอช้าอีกต่อไป

“อื้อ”

ริมฝีปากอุ่นชื้นประกบลงมาทันทีโดยที่เธอเองก็ไม่ได้ตั้งตัวรับมือ บดเคล้าครอบครองช่วงชิงลมหายใจของเธออย่างตะกละตะกลาม แทรกลิ้นร้อนชื้นผ่านไรฟันเข้าไปในโพลงปากนิ่ม

ปลายลิ้นของทั้งสองพันตวัดหยอกล้ออยู่ในโพรงปาก ส่วนมือหนาทั้งสองก็ไม่ปล่อยให้อยู่นิ่ง เริ่มล้วงเข้ามาภายในเสื้อนักศึกษาของเธอ ลมหายใจเริ่มติดขัดเมื่อฝ่ามือใหญ่กอบกุมเต้าอวบเอาไว้เต็มมือแถมเขายังเขี่ยเบาๆ ที่จุกอก เพิ่มความเสียวให้เธอมากขึ้นอย่างทวีคูณ

“อื้ม”

เสียงครางทุ้มเล็ดลอดออกมาอย่างพึงพอใจ ขยับปลายลิ้นชื้นลากจากแก้มใสลงมาดูดเม้มที่ต้นคอ ฝังจมูกลงลึกๆ สูดดมความหอมจากกายสาว ลูซี่ก็ให้ความร่วมมือแหงนใบหน้าขึ้นหลับตาพริ้มกอดต้นคอของชายหนุ่มเอาไว้หลวมๆ

“อ๊ะ! คุณติน”

เธอสะดุ้งเล็กน้อยเพราะไม่คิดว่าคนหื่นจะตื่นตัวเต็มที่ได้เร็วขนาดนี้ ท่อนเนื้อที่แข็งผงาดเป็นลำกำลังเสียดสีใจกลางกายของเธอ

“ขอเอาเลยนะ น้ำเยอะแล้ว”

พูดจบเขาก็จัดการพลิกตัวของเธอให้นอนราบบนโซฟา มือหนาลูบไปตามเรียวขาขาวเนียนก่อนจะค่อยๆ เลื่อนเข้าไปดึงรั้งกางเกงในลายลูกไม้สีดำออกอย่างช้าๆ ตามมาด้วยการถลกกระโปรงพลีทขึ้นไปกองเอาไว้ที่เอว

“เดี๋ยวก่อน!! ไหนคุณสัญญาว่าจะเล่าเรื่องพันธสัญญาให้หนูฟัง” มือนุ่มทั้งสองข้างรีบประคองใบหน้าหล่อที่กำลังจะมุดลงไปหาน้ำหวานให้ขึ้นมาคุยกันก่อนแต่เหมือนจะขัดจังหวะอีกฝ่าย

“เย็__ก่อนค่อยว่ากัน”

“อื้อ ออสติน”

เพียงแค่ลากปลายลิ้นไปสัมผัสที่กลีบดอกไม้ ลูซี่ก็แทบจะคลั่ง เธอจิกเล็บทั้งสองข้างลงขอบโซฟาอย่างแรงเพราะความเสียวที่ออสตินกำลังมอบให้กับเธอ

“แค่ลิ้นเองนะลูซี่!!! น้ำเยอะจังเลย”

“อื้ม หนูไม่ไหวแล้ว คุณใส่เลยไม่ได้เหรอ?? ”

เขาเงยหน้ามองเธอเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ทำตามที่หญิงสาวพูดหรอกนะ กำลังเล่นสนุกกับดอกไม้งามอยู่ แล้วอีกอย่างเธอยังไม่แตกใส่หน้าเขาเลย....

“อื้ม! ออสติน เร็วกว่านี้”

คนสวยออกคำสั่งเร่งเร้าเอาแต่ใจทันที ส่วนคนพี่ก็ทำตามอย่างว่าง่าย เขาได้ใจแยงลิ้นเข้าไปพร้อมกระดกปลายลิ้นระรัวมิหนำซ้ำยังเพิ่มความเสียวให้กับเธอโดยการกระแทกนิ้วเข้าไปเพิ่มกลายเป็นว่าในช่องทางรักมีทั้งนิ้วและลิ้นกำลังจู่โจมหยอกอย่างต่อเนื่อง

“อื้ม!! เร็วๆ หนูจะแตกแล้ว อร๊าย!!” เธอดิ้นเร่าปานจะขาดใจก่อนจะผ่อนลมหายใจออกมาเมื่อเสร็จสม สายน้ำทะลักไหลหยดลงโซฟาตัวใหญ่บ้างส่วนไหลลงไปตามท่อนแขนแกร่งของชายหนุ่ม

“อ่า!! น้ำเยอะ! หวานฉ่ำเลยคนสวย”

คนหล่อเอ่ยชมอย่างชอบใจ ตวัดลิ้นละเอียดปลายนิ้วและฝ่ามือที่เต็มไปด้วยน้ำสีใสพร้อมกับมองคนตัวเล็กที่นอนหอบอยู่ด้วยสายตาเจ้าเล่ห์และเต็มไปด้วยความต้องการ

“ซี้ด! ทำไมแน่นจังวะ ลูซี่” 

ออสตินเชิดหน้าคำรามในระหว่างที่กำลังกดแก่นกายฝ่าเข้าสู่รูคับแคบ ออกแรงดันให้ช่องทางรักเชื่อมติดกันอย่างเนิบช้าจนเข้าสุดลำด้วยความอยากลำบาก อาจเป็นเพราะไม่ได้อีกอะไรกันนาน

ลูซี่เองก็เจ็บไม่แพ้กัน เธอรั้งต้นคอของชายหนุ่มลงมาจูบอย่างเร่าร้อนจนเกิดเสียงฉ่ำแฉะไปทั่วห้อง ส่วนท่อนเอ็นที่กดแช่เอาไว้ก็เริ่มขยับช้าๆ เมื่อเขารู้สึกว่าเธอเริ่มผ่อนคลาย

แสงอาทิตย์ยามเช้าสาดส่องผ่านผ้าม่านสีขาวบางเบาที่แกว่งไกวด้วยสายลมอ่อน ๆ อากาศในห้องนอนของลูซี่อบอุ่นด้วยแสงสีทองที่ทอผ่านกระจกหน้าต่าง โต๊ะเล็กข้างเตียงมีแจกันดอกไม้สดใสที่ดูราวกับเปล่งประกายจากแสงแรกของวัน

เตียงนอนที่ยุ่งเหยิงเป็นพยานถึงค่ำคืนที่ผ่านมา ภายใต้ผ้าห่มผืนใหญ่ทั้งคู่ยังเปลือยกายนอนกอดกันกลม ไม่นานลูซี่ก็รู้สึกตัวตื่นขึ้น ใบหน้าสวยระบายยิ้มออกมาเมื่อเห็นคนหล่อข้างกายตื่นก่อนอยู่แล้ว เขาส่งยิ้มก่อนจะค่อยๆ โน้มตัวเข้ามาจูบลงที่หน้าผากนูนสวยของคนในอ้อมกอด

แม้กระนั้น ความเงียบก็ปกคลุมอยู่ชั่วครู่ ราวกับทั้งสองกำลังหาคำพูดเพื่อเริ่มบทสนทนาที่สำคัญ........

“เรื่องพันธสัญญา! มันคืออะไรกันแน่คะ แล้วถ้ามันจบลง...เราจะเป็นยังไง? ” ลูซี่สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความกังวลใจ

ออสตินถอนหายใจยาว ดวงตาของเขาสะท้อนความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย เขาโอบกอดเธอเอาไว้แน่นดวงตาจับจ้องไปที่ใบหน้าของลูซี่ ราวกับกำลังประเมินว่าเธอพร้อมจะรับฟังความจริงมากแค่ไหน

“พันธสัญญานั่น มันผูกเราไว้ด้วยพลังและชะตากรรมของเรา แต่มันไม่ได้กำหนดทุกอย่าง...สิ่งที่จะเกิดขึ้นหลังจากนั้น อยู่ที่เราจะเลือก”

“แล้วถ้าหนูอยากยกเลิก ทำได้ไหม? ” ลูซี่จ้องมองเขา เอ่ยถามออกไปเผื่อจะมีทางออกแม้จะรู้อาจไม่มีทางแต่เธอก็ยังอยากใช้ชีวิตแบบคนธรรมดาที่มีเขาอยู่เคียงข้าง

“ได้!! แต่เธอต้องเล่นเกมชนะฉันก่อน!! ” ออสตินตอบกลับด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ เขาพลิกตัวขึ้นมานั่งคร่อมเธอเอาไว้แบบหลวมๆ พร้อมกับโน้มหน้าเข้ามาใกล้จนปลายจมูกชนกัน

“ก็แค่.....อื้อ” คำพูดส่วนท้ายกลืนหายไปกลายเป็นเสียงครางอู้ในลำคอ มือหนาช้อนใบหน้าสวยปรับองศาเอียงศีรษะของเธอเพื่อให้เขาได้จูบง่ายขึ้น

ลิ้นหนาร้อนชื้นแทรกเข้าไปตามแนวไรฟันจนกระทั้งเข้าไปด้านในโพรงปากนิ่มได้สำเร็จ แม้เธอจะพยายามใช้ฝ่ามือเล็กผลักดันแต่คนเอาแต่ใจยังไม่ยอมอ่อนให้ง่ายๆ เขารวบแขนทั้งสองของเธอขึ้นเหนือด้วยมือหนาของเขาเพียงข้างเดียวก่อนจะเปลี่ยนเป้าหมายจากริมฝีปากบาง

“ อ๊ะ! อย่าดูดแรง หนูเสียว”

ปากร้องห้ามแต่ก็แอ่นอกรับปลายลิ้นที่ตวัดใส่หัวนมถี่ยิบจนเกิดเสียงดังลามกสะท้อนก้องอยู่ในอากาศ ส่วนอกอวบอีกข้างอย่าปล่อยให้น้อยใจบีบขยำอย่างเบาแรงสลับกันไปเพื่อเพิ่มความเสียว

“ ยังคิดอยากจะยกเลิกอยู่รึเปล่า หึ!!”

ออสตินไม่ได้เอ่ยถามอย่างเดียว เขายังถูไถแกนกายใหญ่ลงบนกลีบกายสาวให้ความชุ่มชื้นเคลือบแกนกายจนมันฉ่ำวาวก่อนจะค่อยๆ กดแทรกเข้าไปอย่างช้าๆ

“อยากค่ะ! ถ้าหนูชนะ...คุณต้องยกเลิกสัญญา”

“แต่ถ้าเธอแพ้!!! เธอต้องเป็นราชินีของฉัน ตกลงไหม”

“อื้อ...ตะ....ตกลงค่ะ”

ลมหายใจของเธอแทบหอบกระชั้นไม่เป็นจังหวะ เมื่อเจ้าท่อนเนื้อกระแทกโดนจุดกระสันของเธอ เสียงใสร้องครวญครางอย่างไม่เป็นภาษา ร่างกายกระเพื่อมไปตามแรงของคนด้านใน บทรักอันเร่าร้อนเริ่มขึ้นอีกครั้ง ออสตินไม่ปล่อยให้เวลาศูนย์เปล่า เขาตั้งใจแล้วว่าจะเอาเธอยันเที่ยงเลยแล้วค่อยไปส่งคนตัวเล็กเรียนในช่วงบ่าย