ตอนที่ 7.1 | แผนล่อลวง 2

“ข้าคิดถูกที่จับนางมาเป็นตัวล่อเจ้า” ราเฟลยิ้มมุมปากอย่างชอบใจ ทุกครั้งที่เขาใช้กรงเล็บสัมผัสตัวของลูซี่ ออสตินจะคลั่งเป็นพิเศษ

“ราเฟล!!” ออสตินคำรามออกมาอย่างทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาพุ่งทะยานเข้าหาอดีตเพื่อนด้วยความเดือดดาล

ออสตินและราเฟลปะทะกันด้วยพลังอันดุเดือด เปลวไฟสีดำจากออสตินและแสงสีทองของราเฟลปะทะกันกลางอากาศจนเกิดเสียงกัมปนาทสะท้อนก้องไปทั่วขุมนรก

ลูซี่รู้สึกตัวตื่นขึ้นหลังจากหมดสติไป ดวงตาคู่สวยค่อยๆ ปรือขึ้นอย่างช้าๆ แสงสว่างวาบของสองหนุ่มที่ปะทะกันทำให้สติที่เลื่อนลางของเธอกลับมาอย่างรวดเร็ว ภาพตรงหน้าทำให้หัวใจของเธอเต้นระรัว ทั้งกลัวและโกรธมึนงงสับสนไปหมด

‘ พอได้แล้ว! ’

เสียงพึมพำแผ่วเบาเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากที่ซีดเซียว ลูซี่ก้มหน้าพยายามควบคุมบ้างสิ่งบ้างอย่างที่อยู่ด้านในจิตใจ พลังที่หลับใหลของเธอมันกำลังตื่นตัว ร่างกายของคนตัวเล็กเริ่มเปล่งประกายแสงสีฟ้าจางๆ

แกร็ก!

เสียงแตกหักของโซ่ตรวนขนาดใหญ่ที่ล่ามเธอเอาไว้เริ่มส่งเสียงดังก้องไปทั่วบริเวณ มันดังมากจนราเฟลที่กำลังฟาดพลังใส่ออสติน ถึงกับชะงัก เขาเบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่อเห็นแสงสว่างรอบตัวของเธอ

“เป็นไปไม่ได้!! เธอไม่ควรมีพลังแบบนี้” ราเฟลจ้องมองหญิงสาวด้วยความสับสน เขาพอจะรู้ว่าเธอทำอะไรได้บ้างแต่ไม่คิดว่าเธอจะมีพลังมากถึงขั้นสามารถทำลายเขาได้เลย

ไม่ได้มีเพียงแต่ราเฟลเท่านั้นที่ตกใจ ออสตินเองก็ไม่ต่างกัน เขารู้ว่าพลังดวงตาแห่งเอเดนทำอะไรได้บ้างแต่ไม่คิดว่าจะมีพลังมากมายขนาดนั้น แสงสีฟ้าเข้มจากร่างของเธอเริ่มทวีความสว่างจนน่าหวาดหวั่น

“ ลูซี่...อย่า!” ออสตินร้องเตือนไม่อยากให้คนตัวเล็กใช้พลังที่ไม่คุ้น แต่เธอไม่อาจหยุดตัวเองได้ พลังที่ไม่คุ้นเคยพลุ่งพล่านในร่างกาย เธอกรีดร้องออกมาดึงพลังทั้งหมดออกมาอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน

โซ่ตรวนขนาดใหญ่แตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ เศษของมันปลิวว่อนลอยในอากาศ ลูซี่ทรุดลงกับพื้นแต่เพียงชั่วครู่เท่านั้นก่อนที่ร่างของเธอจะลุกขึ้นพร้อมแสงสีฟ้าลุกวาบทั่วร่าง

“ หยุดนะ!!”

เสียงของเธอดังออกมาทั้งที่แฝงด้วยพลังที่ไม่ใช่ของมนุษย์ ราเฟลที่กำลังตั้งท่าจะเข้าโจมตีออสตินอีกครั้งต้องหยุดชะงัก เขาก้าวถอยหลังเล็กน้อย ดวงตาสีทองของเขาจับจ้องที่ลูซี่ด้วยความตกใจกว่าเดิม

ลูซี่ก้าวเข้ามาใกล้เขา ดวงตาเปล่งประกายแสงสีฟ้าราวกับทะเลลึก พลังรอบตัวเธอราวกับคลื่นพลังงานที่พร้อมจะปลดปล่อยทำลายทุกสิ่งที่ขวางหน้า

“เจ้านี่น่าสนใจจริงๆ ไว้เจอกันนะ” ราเฟลไม่สามารถทนต่อพลังของเธอได้อีกต่อไป เขากัดฟัน หายตัวไปในทันที ทิ้งเพียงเสียงหัวเราะแผ่วเบาที่สะท้อนไปทั่ว

เมื่อทุกอย่างสงบลง ร่างกายของเธอจึงกลับมาปกติอีกครั้ง แสงสีฟ้ารอบตัวหายไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นแต่กลับส่งผลต่อร่างกายของเธอ ลูซี่ทรุดตัวลงกับพื้นอย่างเหนื่อยหอบ เลือดสีแดงสดหยดลงตรงหน้าจนเธอต้องใช้หลังมือเช็ดมันออก

“ ลูซี่เป็นยังไงบ้าง ” เขาถามเสียงแผ่ว ทรุดตัวลงนั่งข้างกาย รั้งตัวของเธอเข้ามาซบหน้าอกแกร่งของเขาเมื่อเห็นเธออาการไม่ดี

“ หนูไม่รู้! ไม่รู้มันเกิดขึ้นได้ไง” ลูซี่เงยหน้าขึ้นมองเขา น้ำตาคลอเบ้า ส่ายหน้าเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ ความหวาดกลัวในดวงตาของเธอชัดเจน

“ ไม่เป็นไร ลูซี่ ฉันอยู่ตรงนี้ เธอปลอดภัยแล้ว” เขาเช็ดน้ำตาออกจากแก้มสวยด้วยความอ่อนโยนก่อนจะรั้งตัวของเธอเข้ามากอดเอาไว้แน่นสัมผัสได้ถึงหัวใจดวงน้อยๆ ที่เต้นช้าลงไปทุกที

แม้คำพูดของเขาจะอ่อนโยน แต่ในใจของออสตินกลับเต็มไปด้วยคำถาม พลังนั้นคืออะไร? และมันจะดึงดูดอันตรายอะไรมาอีกในอนาคต?

“ออสติน! ” ลูซี่ค่อยๆ ดันตัวออกจากอ้อมแขนแกร่งที่โอบกออดเธออยู่ เมื่อสัมผัสได้ถึงความอ่อนแรงของชายหนุ่ม จากที่เขากอดเธอกลับกลายเป็นเธอต้องกอดเขาแทน ใบหน้าหล่อซีดไม่ต่างกัน

“ ฉันไม่เป็นไร...” ออสตินพยายามฝืนยิ้มบาง ๆ แม้ใบหน้าจะเต็มไปด้วยความเจ็บปวด เสียงของเขาแผ่วเบาจนแทบจะเป็นกระซิบ

“หนูทำอะไรลงไป” ลูซี่พูดพลางน้ำตาไหล เธอจับมือของเขาแน่น มองเลือดที่เปื้อนปลายคางและเสื้อของเขาด้วยความรู้สึกผิดจนใจแทบสลาย

“ ไม่ใช่เพราะเธอ....ทุกอย่างเป็นเพราะฉัน” ออสตินพยายามอธิบาย ขณะที่ความเจ็บปวดกัดกินร่างกายของเขา

“มันต่างกันตรงไหน...ถ้าหนูไม่ใช้พลัง...ถ้าหนูไม่ดื้อ เรื่องคงไม่เป็นแบบนี้” เธอตะโกนใส่เขาด้วยความโกรธปนเสียใจ น้ำตาหยดลงบนมือของออสตินที่เธอจับไว้

“ ลูซี่!!หยุดโทษตัวเองได้แล้ว เธอไม่ผิดเลย” ออสตินพยายามยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้เธอ แต่พลังของเขาอ่อนแรงจนทำได้เพียงสัมผัสแผ่วเบา

ออสตินหอบหายใจอย่างยากลำบากในอ้อมแขนของลูซี่ที่พยายามประคองเขาไว้ แสงสีแดงสลัวจากเปลวเพลิงรอบข้างยิ่งทำให้สถานการณ์ดูเลวร้ายขึ้นเรื่อย ๆ ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าหนักแน่นก็ดังก้องขึ้นในความเงียบ

“นี่!สองคนไหวรึเปล่า” เสียงเข้มที่คุ้นเคยดังขึ้นจากทางด้านหลัง

“ อาคิน?! คุณมาทำอะไรที่นี่!” ลูซี่หันไปมองทันที ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจไม่คิดว่าเขาจะมาปรากฏตัวในที่แบบนี้

ชายร่างสูงในชุดหนังสีดำปรากฏตัวจากเงามืด เขายืนกอดอก มองออสตินที่ดูอ่อนแรงและลูซี่ที่ยังคงโอบร่างเขาไว้ด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่าย ไม่ใช่เขาไม่ห่วงเพื่อนนะ แต่อาคินรู้ดีว่าเจ้าแห่งนรกอย่างออสตินไม่มีวันเจ็บง่ายๆ นอกจากจะหาเรื่องสำออย

“มาช่วยพวกเธอ ไม่อย่างนั้นทั้งคู่ได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของที่นี่แน่ ๆ ” เขาว่าพลางเดินเข้ามาช่วยประคองตัวของออสติน

“คุณรู้ได้ยังไงว่าเราสองคนอยู่ที่นี่? ”

“จินดาบอกว่าเธอหายไป! ฉันก็เลยเชื่อมจิตกับออสตินเลยรู้ว่าอยู่ที่นี่”

“แล้วเราจะออกไปยังไง หนูรู้สึกเหนื่อยมากเลย” ลูซี่ตัวสั่นพยายามประคองตัวเองไม่ให้ทรุดตามออสติน แม้ว่าเธอจะหอบหนักมากขนาดไหนก็ตาม

“ฉันจัดการเอง! ขอแค่เธอตั้งสติไว้ ฉันจะพาพวกเธอออกไป แต่ระหว่างนั้น พยายามอย่าให้ขุมนรกนี่ดูดกลืนพลังของเธออีก เข้าใจไหม?”

“ค่ะ!” ลูซี่พยักหน้ารับแม้จะยังไม่แน่ใจกับคำพูดของอีกฝ่ายแต่ความกลัวก็ทำให้เธอไม่กล้าปฏิเสธ

อาคินพยักหน้ากลับก่อนจะร่ายมนต์ อักขระสีทองรอบตัวเขาเริ่มก่อตัวเป็นวงแหวนขนาดใหญ่ ใต้เท้าของลูซี่และออสตินเกิดแรงสั่นสะเทือนเหมือนพื้นดินกำลังแตกออก แสงสีทองสว่างจ้าก็โอบล้อมทั้งสามคนไว้

เสียงกรีดร้องจากวิญญาณที่อยู่ในขุมนรกดังขึ้นอย่างบ้าคลั่งราวกับไม่ต้องการให้พวกเขาหลุดรอดออกไปและในพริบตาทั้ง 3 ก็หายไปจากขุมนรกเหลือเพียงเปลวเพลิงและความว่างเปล่าเบื้องหลัง

อาคินพาทั้งสองคนมาพักที่ห้องของเขาก่อนโดยให้เหตุผลว่าที่คอนโดของพวกเธอเกิดเรื่องนิดหน่อย เกิดเหตุฆาตกรรมทำให้โดนตำรวจล้อมเอาไว้แต่ความจริงแล้ว

พวกปีศาจต้องการกุญแจแห่งสวรรค์ต่างหากแต่เขายังไม่อยากบอกเรื่องให้ทั้งคู่ได้รู้ แค่นี้ก็เหนื่อยกันมากแล้วโดยเฉพาะกับลูซี่ อาคินรับรู้ได้ว่าในใจลึกๆ เธอไม่ได้อยากเป็นแบบนี้ ไม่ได้อยากเป็นผู้ถูกเลือก

“ เป็นความผิดของหนูเอง” ลูซี่ถอนหายใจเบา ๆ ความรู้สึกผิดที่กัดกินหัวใจทำให้เธอแทบจะไม่สามารถละสายตาไปจากเขาได้

“ เลิกโทษตัวเองได้แล้ว ฉันเคยบอกเธอแล้วนี่ว่าไม่ใช่เพราะเธอ” เขายกยิ้มจาง ๆ พร้อมกับฝ่ามือหนายกขึ้นลูบหัวของเธอ

“ หนูสัญญาจะไม่ทำให้คุณเจ็บอีก”

ออสตินหันมามองลูซี่อีกครั้งแม้ในยามอ่อนแอ เขายังมองเห็นความตั้งใจและความห่วงใยในดวงตาของเธอ ในคืนนั้นทั้งสองคนมีโอกาสได้พูดคุยกันอย่างเปิดเผยถึงความรู้สึกที่แท้จริง แม้ในยามวิกฤติ แต่พวกเขาก็พบความผูกพันที่ลึกซึ้งจนไม่อาจตัดขาดได้อีกต่อไป