ตอนที่ 7 | แผนล่อลวง

ลูซี่สะดุ้งตื่นก่อนฟ้าสาง รอยสัมผัสจากออสตินยังคงตราตรึงในจิตใจและร่างกายของเธอ ความสับสนและความรู้สึกผิดโหมกระหน่ำจนยากจะรับไหว รอยสักรูปปีกนกที่ข้อมือซ้ายเรืองแสงอ่อนๆ ราวกับเตือนถึงพันธะที่เธอไม่อาจหลีกหนีได้

เธอตัดสินใจหนีออกจากห้องของออสตินในขณะที่เขายังหลับสนิท จิตใจที่อ่อนแอผลักดันให้สร้างพลังป้องกันไม่ให้เขาตามหาเธอได้ง่าย เมื่อถึงเซฟโซน น้ำตาแห่งความสับสนก็ร่วงหล่นอย่างห้ามไม่อยู่

ในชั้นเรียนช่วงเช้า ลูซี่แทบไม่อาจจดจ่อกับอะไรได้ เสียงหัวเราะของเพื่อนร่วมชั้นดูเลือนรางราวกับเธอถูกตัดขาดจากโลกภายนอก ดวงตาคู่สวยของเธอจ้องมองรอยสักที่ข้อมือซ้ำแล้วซ้ำเล่า มันย้ำเตือนว่าเธอไม่ได้เป็นเพียงนักศึกษาธรรมดาแต่มีชะตากรรมอันยิ่งใหญ่รออยู่

แม้แต่จินดาก็ยังเห็นความผิดปกติของเธอ พยายามถามไถ่แต่ลูซี่ปฏิเสธทุกครั้ง กระนั้น แววตาของเธอไม่อาจหลอกเพื่อนคนนี้ได้

“เย็นนี้ไปเที่ยว เปลี่ยนบรรยากาศหน่อยไหม? จะได้ไม่เครียด”

“อือ ไปก็ไป”

ลูซี่ลังเลครู่หนึ่งก่อนพยักหน้าตอนรับเพื่อนสาว เธอต้องการหลีกหนีความคิดของตัวเองและหวังว่าการเปลี่ยนบรรยากาศจะช่วยให้จิตใจสงบขึ้น

ด้านของออสติน เขาสะดุ้งตื่นขึ้นในความเงียบงันช่วงสายของวัน มือควานหาลูซี่ตามความเคยชินกลับพบแต่ความว่างเปล่า ความผิดปกติจู่โจมความคิดทันที เขาใช้พลังจิตค้นหาเธอแต่กลับพบกำแพงบางอย่างที่เธอสร้างขึ้น

“ทำอะไรของเธอ ลูซี่! ” เสียงทุ้มต่ำแฝงความโกรธ พลุ่งพล่านในจิตใจ ความพยายามของเธอในการหลบหนีและขัดขืนยิ่งทำให้เขาโมโห

“เจ็บขนาดนั้นยังจะหนีไปอีก” เขาพึมพำพลางใช้พลังพยายามเจาะผ่านกำแพงที่ลูซี่สร้าง แม้พลังแสงบริสุทธิ์ของเธอจะแข็งแกร่งแต่มันก็ไม่เพียงพอที่จะหยุดยั้งพลังมืดระดับสูงสุดของเขาได้

ในช่วงเย็น ออสตินดักรอเธออยู่ในมุมเงียบของอาคารเรียน เมื่อเห็นเธอเดินออกมาจากห้องเรียนโดยลำพังก็แอบตามไปไม่ให้รู้ตัว หายวับไปดักหน้าเธอก่อนจะฉุดเข้าไปในมุมมืดของตรอกแคบระหว่างตึก

“ออสติน! คุณทำบ้าอะไรเนี่ย!” เสียงใสเอ่ยถามด้วยความไม่พอใจ มือเรียวฟาดเข้าอกแกร่งของอีกฝ่ายอย่างแรงด้วยความโกรธ

“เธอนั่นแหละ! ทำบ้าอะไร? คิดจะฟันฉันแล้วทิ้งอย่างงั้นเหรอ” ออสตินตะคอกถามกลับ น้ำเสียงของเขาสะท้อนถึงความรู้สึกไร้ค่าอย่างที่ไม่เคยเป็น เธอคือผู้หญิงคนแรกที่ทำกับเขาแบบนี้

“หึ!! ลูซิเฟอร์แบบคุณรู้จักคำนี้ด้วยเหรอคะ” ลูซี่แสยะยิ้ม กลั้วขำในลำคอออกมาอย่างชอบใจ ดวงตาคู่สวยมองคนตรงหน้าด้วยแววตาที่แสนเย็นชาราวกับไม่ใช่ตัวเธอ

“ลูซี่!!” คิ้วหนาขมวดเข้าหากัน อย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน ความทรงจำของเธอที่เขาพยายามจะลบ อยากจะให้เธอจำเขาในแบบหล่อๆ ไม่ใช่ปีศาจปีกใหญ่มหึมา

“แปลกใจอะดิ! ที่หนูจำได้ทุกอย่าง มันคงเป็นเพราะเราได้กันมั้ง พลังของคุณเลยเสื่อม” แขนเรียวสะบัดออกอย่างแรงให้พ้นจากมือหนาของชายหนุ่ม เธอกอดอกเอาไว้แน่นราวกับกำลังสร้างกำแพงหนาขึ้น

“ก็ดี! จำได้ก็ดี ฉันจะได้ไม่ต้องเหนื่อยมาดูแลเธอ” น้ำเสียงเย็นชาดังขึ้นพร้อมกับแววตาเยือกเย็นไม่ต่างจากคนตรงหน้า

“ หนูก็ไม่ได้ขอให้คุณมาดูแลอยู่แล้ว...กลับนรกไปซะ!! หนูไม่อยากเห็นหน้าคุณอีก!” ลูซี่ตะโกนใส่ออสตินด้วยน้ำเสียงดุดัน แต่ดวงตาที่สั่นไหวบอกความเจ็บปวดลึก ๆ ในใจ

“ลูซี่!!”

ออสตินตวาดกลับอย่างดังเป็นการเรียกสติของเธอ ในใจเจ็บปวดอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน พลางกระชากคนตัวเล็กกลับมาเมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะเดินหนี

“ปล่อย! หนูจะจัดการชีวิตของตัวเองได้! คุณไม่ต้องมายุ่ง!” ลูซี่ผลักอกเขาสุดแรง สีหน้าของเธอบอกชัดเจนว่าเธอไม่สนใจแล้วว่าคำพูดของเธอจะทำร้ายเขาขนาดไหน

“ ได้! อยากจะทำอะไรก็เชิญ แต่จำไว้นะ ถ้าพวกมันฆ่าเธอ ฉันจะไม่มาช่วยเธออีก!” ออสตินกัดฟันแน่น มือกำจนแน่นจนเห็นเส้นเลือดปูดนูน ก่อนจะหมุนตัวเดินจากไปอย่างหัวเสีย

เธอไม่ได้อย่าทะเลาะกับเขาเลย แต่พอเห็นหน้ามันก็อดไม่ได้เลยจริงๆ ความโกรธมันเข้าครอบงำ เขามีสิทธิ์อะไรมาลบความทรงจำของเธอ เธอเองก็ไม่ใช่เด็กดื้อ อธิบายก็ได้นิ! ยอมรับฟังและพร้อมรับมืออยู่แล้ว

กริ่ง!

เสียงแก้วกระทบกันเบา ๆ ดังสอดคล้องไปกับเสียงดนตรีแจ๊สจังหวะช้า ๆ ที่บรรเลงคลอเป็นฉากหลัง โต๊ะไม้ทรงกลมกระจายตัวเรียงราย บรรยากาศภายในบาร์ไม่ได้พลุกพล่านเหมือนวันหยุดสุดสัปดาห์ แต่กลับเต็มไปด้วยความผ่อนคลายของคนที่มาพักใจหลังจากวันทำงาน

“เบาได้เบา! ยกถี่ขนาดนี้เดี๋ยวหัวใจวายนะเพื่อน” จินดาเอ่ยเตือนไม่พอ ยื่นมือมาคว้าขวดวิสกี้ออกให้พ้นจากมือของลูซี่อย่างทันขวัน

“นานๆ ที แกจะซีเรียลไปทำไม”

“ซีสิวะ! ถ้าแกเมาเรื่อน ฉันต้องแบกไปส่งที่คอนโดอีก”

คนเป็นเพื่อนยังคงไม่ลดละ ในเมื่ออีกฝ่ายเอาขวดหนี เธอก็ยกแก้วของเพื่อนแดกไปเลย แล้วก็สั่งใหม่! จบๆ ไป

“แดกขนาดนี้! ถ้าแกมีแฟน....ฉันคงคิดว่าแกอกหัก”

มือที่ถือแก้วถึงกับอ่อนยวบ วันก่อนยังจีบกันอยู่เลย เมื่อคืนก็พึ่งเอากันมา พอมาเย็นวันนี้ทะเลาะกันเอาเป็นเอาตาย ขนาดเธอโกรธเขาก็ยังไม่ยอมมาง้อ

“นี่!? หรือว่าแกกับอาจารย์ออสติน” คนเป็นเพื่อนนิ่งค้างไป คำตอบที่แสนเงียบสงัดของลูซี่เป็นคำตอบที่ชัดเจนมากยิ่งกว่าอีก

“เลิกเรียกเขาว่าอาจารย์ได้แล้ว....หมดวาระสอนไปล่ะ”

“เอ่อๆ สรุปคือ...แกกับคุณติน คบกัน?? ”

จินดาถึงขนาดโน้มหน้าเข้ามาใกล้ๆ จับจ้องคนตรงหน้าด้วยแววตาที่ไม่เชื่อและต้องการคำตอบที่มันชัดเจนมากกว่าความเงียบที่เธอตอบมาในครั้งแรก

“ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”

ว่าจบก็ลุกขึ้นหมุนตัวออกไปทันที ทิ้งให้จินดานั่งอ้าปากค้างเพราะร้องประท้วงห้ามไม่ทัน แต่เธอก็รู้คำตอบที่แน่ชัดอยู่แล้ว และก็ดีใจกับเพื่อนเพราะดูจากนิสัยของออสตินที่เธอได้สัมผัสแค่ไม่กี่วันก็รู้ว่าเขาหวังดีกับเพื่อนของเธอมากแค่ไหน

“อะ! ขอโทษค่ะ”

“ไม่เป็นไรครับ”

เธอก็ไม่ได้เมาขนาดที่จะทรงตัวไม่อยู่อะไรขนาดนั้นสักหน่อย เขานั่นแหละที่เดินมาชนเองแล้วเธอก็ต้องเป็นฝ่ายเอ่ยคำขอโทษก่อน แต่ในระหว่างที่กำลังเบี่ยงตัวหลบจากอีกฝ่าย ร่างกายของลูซี่ก็อ่อนยวบทิ้งตัวลงไปตามแรงดึงดูดของโลก

“ลูซี่!!”

ออสตินไม่สามารถข่มใจของตัวเองได้อีกต่อไป เขาสัมผัสได้ถึงเสียงหัวใจของเธอ ที่มันอ่อนลงไปทุกที ไม่รู้เกิดอะไรขึ้นกับเธอ รู้แค่ว่าต้องตามหาให้เจอก่อนที่จะสายเกินไป

ปีกสีแดงเพลิงขนาดมหึมาแผ่ขยายอย่างสวยงามและทรงอำนาจ ลูซีเฟอร์พร้อมกลับสู่ห้วงแห่งอเวจีตามล่าจัดการพวกที่มันบังอาจมาทำร้ายราชินีแห่งขุมนรก

“ปล่อยเธอเดี๋ยวนี้ถ้าเจ้ายังไม่อยากเป็นผงธุลี” เสียงพลังที่ทรงอำนาจดังก้องสะท้อนไปทั่วขุมนรกของทางเหนือ แต่ดูเหมือนว่าคำข่มขู่ของออสตินจะไม่ได้ผล

“นางคนนี้! เป็นตัวล่อได้ดี! เจ้าว่าไหมออสติน ” ราเฟลเพื่อนรักหักเหลี่ยมแสยะยิ้มออกมาอย่างชอบใจ

“อย่าได้บังอาจแตะต้องเธอ.....อย่าหาว่าข้าไม่เตือนราเฟล”

ชายหนุ่มพยายามสงบสติอารมณ์ของตัวเอง เขาต้องคิดให้รอบคอบมากกว่านี้ ภาพของลูซี่ที่กำลังถูกโซ่หนาขนาดใหญ่ตรึงเอาไว้กลางโถงเป็นภาพที่เขาเองก็รับไม่ได้ ใบหน้าซีดของเธอน่าจะมาจากการที่พยายามใช้พลังของตัวเองต่อสู้และหลบหนีจากราเฟลแต่มันคงอยากไปสำหรับมนุษย์อย่างเธอ

ขุมนรกแห่งนี้มันกำลังกัดกินวิญญาณมนุษย์ของลูซี่ ร่างมนุษย์ของเธอกำลังจะตาย......

ข้าคิดถูกที่จับนางมาเป็นตัวล่อเจ้า