ตอนที่ 6.1 | ความรู้สึกต้องห้าม 2

ลูซี่รู้สึกตัวตื่นขึ้นในช่วงสายของอีกวัน เธอหลับไปนานมาก เสียงนกร้องแผ่วเบานอกหน้าต่างทำให้เธอลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ ความรู้สึกแรกที่สัมผัสได้คือความอุ่นจากอ้อมแขนที่โอบรอบตัวเธอไว้ เธอกะพริบตาหลายครั้งพยายามปรับสายตา ก่อนจะพบว่าตัวเองไม่ได้อยู่บนเตียงนุ่มๆ ของตัวเอง แต่กลับนอนอยู่ในอ้อมแขนของออสติน เจ้าของห้องที่กำลังหลับอยู่ใกล้ๆ

“โอ้ย...” เธอพึมพำแผ่วเบา มือเรียวกุมศีรษะของตัวเองเพราะรู้สึกปวดหัวอย่างแรง

เพียงแค่เธอขยับตัวเล็กน้อย ออสตินก็รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาทันที ดวงตาสีเทาลึกลับของเขาลืมขึ้นอย่างรวดเร็ว ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาด้วยความโล่งอกเมื่อเห็นลูซี่ตื่นขึ้นมา

เสียงมีดกระทบกับเขียงดังเป็นจังหวะ สลับกับกลิ่นหอมของวัตถุดิบที่กำลังถูกเตรียมอย่างพิถีพิถัน แต่ในระหว่างนั้น หูอันวิเศษของเขาก็ได้ยินเสียงกริ่งดังมาจากห้องพักของลูซี่ที่อยู่ชั้นล่าง ดวงตาคมหลับลงก่อนจะเปิดใช้พลังพิเศษเพื่อมองทะลุผ่านชั้นต่างๆ เพื่อดูว่าใครมาหาเธอถึงที่

ภาพที่เห็นทำให้เขาหรี่ตาเล็กน้อย จินดาและมาร์คัสกำลังกดกริ่งที่หน้าห้องของลูซี่ ทั้งคู่ดูเหมือนกำลังคุยอะไรบางอย่าง จินดาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาเจ้าของห้อง ขณะที่มาร์คัสยืนอยู่ข้างๆ ด้วยท่าทีสบายๆ แต่สายตาของเขากลับแฝงไปด้วยความสงสัยบางอย่าง

"มาร์คัส..." ออสตินพึมพำเบาๆ พร้อมกับรอยยิ้มเย็นยะเยือก เขาตัดสินใจว่าจะไม่บอกลูซี่เรื่องนี้ เพราะไม่อยากให้เธอเป็นกังวล แต่ความคิดนั้นต้องหยุดลงเมื่อเขาได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้นที่หน้าประตูห้องพักเป็นจังหวะเดียวกับที่ลูซี่อาบน้ำเสร็จ

“ฉันซื้อชุดเดรสมาให้...น่าจะพอดีกับตัวเธอ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่นพลางเดินไปหยิบชุดเดรสสายเดียวกระโปรงยาวสีแดงออกมาจากตู้

“ขอบคุณนะคะ” ลูซี่ระบายยิ้มยื่นมือไปรับชุดจากเขาด้วยความเกรงใจ ท่าทีและแววตาที่แสนเคร่งขรึมในตอนแรกที่เจอกันได้แปรเปลี่ยนไปแล้ว

เขากลายเป็นเจ้าชายที่แสนอบอุ่นและน่ารักสำหรับเธอ..........

“สงสัยอาคินมา เธอเป่าผมเองนะ เดี๋ยวฉันออกไปรับหน้าก่อน” เขาว่าพลางยื่นไดร์เป่าผมให้กับเธอ

“ค่ะ! เดี๋ยวหนูทำเอง” มือหนาลูบหัวของคนตัวเล็กอย่างเอ็นดูก่อนจะเดินออกไปจากห้องนอน ไปรับหน้าแขกที่ไม่ได้รับเชิญ

" ออสติน ฉันเจอพวกเขาที่หน้าห้องของลูซี่เลยพาขึ้นมาด้วย " อาคินพูดด้วยท่าทีสบายๆ แต่ในแววตาของเขามีบางอย่างที่สื่อถึงออสติน

(เจ้าไม่อยากให้มาร์คัสสงสัยอะไรใช่ไหม?) เขาส่งคำถามไปผ่านการสื่อสารทางจิต

(ใช่! และมันก็ดีกว่าที่เราจะควบคุมสถานการณ์ไว้เอง) อาคินตอบกลับด้วยน้ำเสียงหนักแน่นในความคิด

ออสตินเพียงพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะละสายตาไปที่มาร์คัสที่ยืนอยู่พร้อมรอยยิ้มที่แสนจะเป็นมิตร

และโชคดีที่ออสตินได้ลบพลังบังตาออกก่อนแล้วไม่อย่างนั้นมาร์คัสอาจสัมผัสได้ถึงสิ่งผิดปกติระหว่างเขากับลูซี่........

“ทำไมแก!? อยู่ที่ห้องของอาจารย์ออสติน? แล้วเมื่อวานฉันโทรหาทั้งวันก็ไม่รับ” จินดาเอ่ยถามอย่างประหลาดใจเมื่อเห็นเพื่อนรักเดินออกมาจากห้องนอนของชายหนุ่ม

ลูซี่ยิ้มเจื่อน ๆ พลางมองหน้าออสตินราวกับขอความช่วยเหลือ เจ้าของห้องจึงก้าวเข้ามาหาพวกเธอด้วยท่าทางใจเย็น

“เมื่อคืนวานลูซี่ปวดท้อง อาจารย์ก็เลยพาไปโรงพยาบาล นี่ก็พึ่งกลับกันมา...เธอเลยอาสาถือของมาให้อาจารย์ที่ห้องนี่แหละ ” เขาตอบอย่างเป็นธรรมชาติพลางปรายตามองไปที่ถุงมากมายที่วางอยู่โต๊ะอาหาร

“อ่า!!” สีหน้าของจินดาคลายความสงสัยเล็กน้อยแต่ยังมองลูซี่ด้วยสายตาแปลกใจ

“ไหนๆ ก็ขึ้นมาแล้ว งั้นก็ทำรายงานกันที่นี่แหละ มีอะไรก็ถามได้ตลอดนะ” ออสตินว่าพลางเดินกลับไปที่โต๊ะอาหาร เขาจัดการเก็บโต๊ะก่อนที่จะยกชามข้าวต้มร้อนๆ ที่พึ่งทำเสร็จมาให้ลูซี่

“งั้นพวกเราไม่เกรงใจนะคะ” จินดาอมยิ้มแต่สายตาเลื่อนไปมองมาร์คัสที่ยังคงยืนเงียบ เขาดูเหมือนกำลังสำรวจบรรยากาศในห้องด้วยสายตาเรียบเฉย

“ไม่ต้องยืนเกร็งกันขนาดนั้น เข้ามานั่งก่อนสิ” ออสตินพูดพลางผายมือไปยังโต๊ะทำงานที่ลูซี่กำลังจัดเอกสารเตรียมเริ่มทำรายงาน

ขณะที่ทั้งหมดนั่งลงและเริ่มต้นทำงาน ออสตินและอาคินก็มองอยู่ห่างๆ ด้วยแววตาที่เฝ้าระวัง พวกเขารู้ดีว่ามาร์คัสไม่ได้มาเพื่อทำรายงานธรรมดา การปรากฏตัวของปีศาจในห้องของเขาคือการท้าทาย และออสตินจะไม่ยอมให้มาร์คัสใช้โอกาสนี้สร้างความวุ่นวายหรือทำร้ายลูซี่ได้

หลังจากที่แขกทั้ง3คนกลับไป ความเงียบงันก็เข้าครอบงำห้องนี้ หญิงสาวพยายามจะจัดระเบียบความคิดของตัวเอง แต่ทุกครั้งที่หลับตาภาพเหตุการณ์เมื่อคืนก่อนก็ย้อนกลับมาหลอกหลอน

ออสตินที่นั่งอยู่ไม่ไกล สังเกตเห็นความไม่ปกติในแววตาของเธอ เขาเดินเข้าไปหย่อนตัวลงนั่งข้างๆ บนโซฟาตัวนุ่ม สัมผัสได้ถึงพลังงานของเธอที่ยังไม่คงที่ เขาหยิบแก้วใสขนาดเล็กที่มียาโปร่งแสงสีอ่อนอยู่ข้างในแล้วยื่นให้เธอด้วยท่าทางอ่อนโยน

“กินยาหน่อยนะ” มือหนายื่นแก้วให้ มองเธอด้วยแววตาที่เป็นกังวล

ลูซี่เงยหน้าขึ้นมองเขา ดวงตาของเธอมีแววสับสนและอ่อนล้า แต่เธอก็รับแก้วนั้นมาถือไว้ก่อนจะดื่มยาจนหมด

“ขอบคุณนะคะ” เธอตอบกลับเสียงเบาพร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆ

" ไม่ต้องคิดมากนะ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นคืนนั้นมันไม่ใช่ความผิดของเธอ เธอแค่ต้องการเวลา "

“แต่หนูสับสน! ไม่เข้าใจตัวเอง ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใครหรือเป็นตัวอะไร” ลูซี่เอ่ยเสียงเบา พยายามกลั้นน้ำตาไว้

“เธอเป็นแสงสว่างของฉันไง ลูซี่” คำพูดของเขาเรียบง่ายแต่หนักแน่น

ลูซี่รู้สึกได้ถึงความจริงใจในแววตาของเขา หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว ความใกล้ชิดของเขาทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัย

“ฉันจะอยู่เคียงข้างเธอ ไม่ปล่อยให้อยู่คนเดียวอีกแล้ว” มือหนาประคองใบหน้าสวย มองเธอด้วยแววตาที่ลึกซึ้ง

หัวใจของลูซี่เต้นแรงจนเธอรู้สึกได้ ความใกล้ชิดของเขาทำให้เธอหวั่นไหว ออสตินค่อยๆ ขยับเข้าใกล้ ริมฝีปากของเขาแตะที่ริมฝีปากของเธออย่างแผ่วเบา

ในวินาทีนั้น ลูซี่ไม่ได้ขัดขืน ความรู้สึกที่เก็บซ่อนลึกในใจปะทุขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ จูบของเขาเปี่ยมไปด้วยความอ่อนโยนและห่วงใยแต่เมื่อเวลาผ่านไป ความปรารถนาก็เริ่มทวีความรุนแรง

ออสตินดึงตัวลูซี่เข้ามาในอ้อมแขนของเขา แนบชิดจนไม่มีช่องว่างระหว่างกัน ความร้อนแรงของจูบนั้นทำให้ทั้งสองลืมทุกอย่างที่เกิดขึ้นไปชั่วขณะ พวกเขาปล่อยตัวให้ความรู้สึกนำทาง และในที่สุด ทั้งคู่ก็พ่ายแพ้ต่อหัวใจของตัวเองเกิดความสัมพันธ์ที่เกินเลยในค่ำคืนนั้นอย่างเต็มใจ