ตอนที่ 5 | เหยื่อของปีศาจ

ลูซี่สูดลมหายใจเข้าอีกครั้งเป็นการตั้งสติ ถือถาดด้วยมือข้างซ้ายเพียงข้างเดียวก่อนจะยกมือข้างขวาเคาะประตูบานใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าเป็นการบอกให้คนด้านในรับรู้ถึงการมาของเธอ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!!

“บอสค่ะ!”

เมื่อไร้เสียงการตอบรับเธอเลยถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปด้านในห้อง ภาพในหัวตอนแรกที่ส้มโอใช้ให้ขึ้นมา ลูซี่คิดว่าต้องมีชายร่างบึกบึนยืนคุมอยู่หน้าห้องแน่ๆ แต่ไม่ใช่เลย

เพียงแค่ก้าวเข้ามาในห้องความเย็นของเครื่องปรับอากาศก็กระทบเข้ากับผิวขาวๆ ของเธอ เย็นฉ่ำจนขนลุก พื้นในห้องนี้ปูด้วยไม้เนื้อแข็งสีเข้มที่มันวาวจากการขัดเงา ผนังห้องบางส่วนประดับด้วยแผงไม้แกะสลักและชั้นหนังสือที่เต็มไปด้วยเล่มหนังสือปกแข็งเรียงรายเป็นแผง

‘ ว้าว! ’ 

สิ่งที่ดึงดูดสายตาของเธอมากที่สุดก็คือหน้าต่างบานใหญ่ที่กินพื้นที่เกือบทั้งผนังด้านหนึ่ง มันเป็นกระจกใสที่สามารถมองลงไปยังชั้นล่างของบาร์ได้อย่างชัดเจน จากมุมนี้ แสงไฟนีออนและเงาผู้คนที่เคลื่อนไหวด้านล่างให้ความรู้สึกเหมือนกำลังมองภาพยนตร์ฉายซ้ำอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

‘ เจ้ส้มแอบอู้นะเนี่ย ’ 

ไม่แปลกที่บอสจะเห็นความเคลื่อนไหวของพนักงานตัวเองทั้งหมด กระจกบานนี้ทำมาเพื่อสิ่งนี้โดยเฉพาะ จับผิดพนักงานของตัวเองและล่อสาวๆ ขึ้นมาทดลองงาน.......

ลูซี่ละสายตาจากกระจกบานใหญ่เดินมากลางห้องที่มีโต๊ะทำงานไม้โอ๊คขนาดใหญ่ที่ดูหนักแน่นและหรูหรา ด้านบนเต็มไปด้วยเอกสาร กองแฟ้ม และแก้ววิสกี้ที่วางไว้ครึ่งแก้ว เก้าอี้หนังตัวใหญ่ที่ตั้งอยู่ด้านหลังดูราวกับบัลลังก์ ส่วนด้านมุมห้องมีโซฟาหนังสีดำและโต๊ะกาแฟกระจกใสที่สะท้อนแสงไฟจากโคมระย้าที่ห้อยลงมาจากเพดาน

แสงไฟในห้องเป็นแสงสลัวจากโคมไฟตั้งโต๊ะและไฟติดผนังที่ให้บรรยากาศอบอุ่น แต่กลับแฝงด้วยความเคร่งขรึมและน่าเกรงขาม กลิ่นของหนังเก่า ไม้ และบุหรี่จาง ๆ ทำให้ห้องนี้ดูเหมือนเป็นโลกส่วนตัวที่ไม่อาจแตะต้องได้ง่าย ๆ

หญิงสาวถือวิสาสะเก็บแฟ้มเอกสารบนโต๊ะให้เรียบร้อย ในระหว่างที่กำลังเอื้อมมือไปหยิบแฟ้มสุดท้ายโดยไม่ทันสังเกตสิ่งรอบข้าง เสียงเท้าของเธอกระทบพื้นเบา ๆ ขณะที่เธอเคลื่อนไหวอย่างระมัดระวัง

“ ลูซี่! ”

เสียงเรียกดังจากด้านหลังทำเอาเธอสะดุ้งโหยง ราวกับหัวใจหล่นวูบลงไปที่ปลายเท้า ในจังหวะตกใจนั้น มือของเธอที่ถือแฟ้มไว้แน่นเหวี่ยงขึ้นตามสัญชาตญาณ หวิดจะฟาดเข้าที่หัวของใครบางคนที่เดินเข้ามาใกล้

“เฮ้ ใจเย็นหน่อย!”

เสียงทุ้มต่ำที่คุ้นหูทำให้เธอชะงัก มือที่กำลังจะฟาดหยุดค้างกลางอากาศ ดวงตาของเธอเบิกกว้างเมื่อเห็นคนตรงหน้าชายหนุ่มในชุดสูทสีดำที่ดูเรียบง่าย แต่กลับเปล่งออร่าของคนที่อยู่เหนือกว่า

“ออสติน! คุณเล่นบ้าอะไรเนี่ย แล้วมาทำอะไรที่นี่” ลูซี่เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงขรึมมองเขาด้วยสายตางุนงง พลางลดแฟ้มในมือลง รู้สึกว่าหัวใจยังเต้นตุบ ๆ อยู่ในอก

“ฉันมาดูงาน” ออสตินตอบเรียบ ๆ แต่สายตาของเขากวาดมองรอบห้องอย่างพิจารณา

“ในฐานะบอสคนใหม่ของที่นี่”

“บอสคนใหม่? คุณล้อเล่นใช่ไหม?” คำพูดของเขาทำให้ลูซี่อ้าปากค้าง เธอใช้เวลาสักพักกว่าจะรวบรวมสติเอ่ยถามกลับไป

“ไม่ได้ล้อเล่น! ฉันนี่แหละบอสคนใหม่ของบาร์แห่งนี้”

ลูซี่จ้องเขาอย่างไม่เชื่อสายตา แต่ก็ต้องยอมรับความจริงเมื่อเห็นเอกสารและสัญญาที่วางอยู่บนโต๊ะ เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ รู้สึกเหมือนชีวิตเธอจะวุ่นวายยิ่งกว่าเดิม

“ไหน ๆ เราก็มีเรื่องให้ฉลองแล้ว ทำไมไม่ดื่มเป็นเพื่อนฉันสักแก้วละ?” เขาเอ่ยขึ้นพลางยกขวดไวน์ที่ลูซี่เอาขึ้นมาให้เทใส่แก้วทรงสูงแล้วยื่นให้กับเธอ

“เพื่อบอสคนใหม่ของเธอ และเพื่อการเริ่มต้นใหม่” เขายิ้มมุมปากก่อนจะยกกระดกวิสกี้ที่อยู่ในแก้วของตัวเอง

“เริ่มต้นใหม่? คุณหมายถึง?” ลูซี่เลิกคิ้วพร้อมยิ้มมุมปาก ในใจคิดไปไกลเพราะเขาก็ถือว่าเป็นสเปคอันดับหนึ่งในใจที่อยากได้มาเป็นพ่อของลูก

“หมายถึงความสัมพันธ์ของเราไง” ออสตินตอบทันทีราวกับอ่านใจของเธอ น้ำเสียงของเขาฟังดูจริงจังและแฝงไปด้วยความอ่อนโยน

“ฟังดูเหมือน...คุณกำลังจีบหนูอยู่เลยนะคะ” ลูซี่ชะงักเล็กน้อย หลุบตามองแก้วเครื่องดื่มในมือของตัวเอง เสียงพูดแผ่วแต่คำพูดนั้นก็ทำให้เธอหน้าแดงจนต้องหลบสายตาเขา

“แล้วเธอคิดว่าไงล่ะ?” ออสตินหัวเราะเบา ๆ จ้องเธอด้วยสายตาที่ทั้งอบอุ่นและมั่นคง

ลูซี่อึกอักอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะยกแก้วไวน์ขึ้นจิบเล็กน้อยเพื่อกลบเกลื่อนความประหม่าแต่เขากลับทำให้เธอหวั่นไหว ใบหน้าของเขาใกล้กับเธอมากจนหัวใจของลูซี่เริ่มเต้นเร็วขึ้น

“เป็นของฉันนะ”

สิ้นเสียงของเขาเหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน สายตาของทั้งสองสบกัน ลูซี่รู้สึกถึงหัวใจของตัวเองที่เต้นกระหน่ำราวกับมันจะหลุดออกมา ความรู้สึกอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วร่างเมื่อริมฝีปากของเขาแตะลงมาทาบริมฝีปากของเธอ

กรี๊ดดดด!!!

เสียงโหวกเหวกโวยวายและเสียงกรีดร้องจากด้านล่างดังขึ้นจนทำลายบรรยากาศเป็นเหตุให้ทั้งสองต้องผละถอนจูบออกจากกัน

“เสียงอะไรน่ะ? มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น?” ลูซี่ผงะตกใจหันมองไปยังกระจกบานใหญ่ทันที

“ห้ามลงไปเด็ดขาด เข้าใจไหม?” เสียงทุ้มเข้มกังวานที่แฝงไปด้วยความดุดันออกคำสั่งเฉียบขาดใส่เธอก่อนที่เขาจะรีบพุ่งตัวออกไปดูสถานการณ์ด้านล่าง

เมื่อออสตินปรากฏตัวที่ชั้นล่าง ภาพที่เห็นคือคาอินกำลังปะทะกับพวกปีศาจหลายตนตรงกลางบาร์ เฟอร์นิเจอร์ล้มระเนระนาด เศษแก้วกระจัดกระจายทั่วพื้น ลูกค้าและพนักงานที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างกรีดร้องหนีออกไปกันอย่างโกลาหล

“ พวกแกคิดจริง ๆ เหรอว่าจะชนะข้าได้ง่าย ๆ? ” คาอินที่โดนตวัดกรงเล็บเข้าเต็มแขนขวา แต่เขากลับยิ้มเย้ยพวกปีศาจอย่างไม่หวาดหวั่น

“คาอิน!” ออสตินตะโกน พร้อมพุ่งตัวเข้าไปเสริม เขาปล่อยพลังออกมาทำให้อากาศรอบตัวเปลี่ยนไปทันที เงาแดงเพลิงจากปีกของเขากางออกเหนือร่าง คลื่นพลังนั้นทำให้พวกปีศาจชะงัก

“เจ้ามาทันเวลาพอดี” คาอินพูดเสียงหอบ พลางลุกขึ้นยืนพร้อมจับดาบในมือแน่น

“พวกมันต้องการอะไร?” ออสตินถาม ขณะปลดคลายกระดุมเสื้อที่อกช้า ๆ ร่างกายเขาเปล่งพลังสีแดงเข้มราวกับไฟในนรก

“กระตุ้นให้นางใช้พลังแต่ข้าไม่มีทางปล่อยให้พวกมันทำสำเร็จหรอก” คาอินตอบสวนอย่างรวดเร็ว

ออสตินพยักหน้า ก่อนจะหันไปทางพวกปีศาจ ดวงตาสีแดงของเขาจ้องมองพวกมันราวกับจะทะลุผ่านจิตวิญญาณ

“พวกมึงกล้ามาก!!! ” ออสตินเอ่ยเสียงต่ำ ทว่ามันกลับก้องกังวานไปทั่วบริเวณกว้าง

พวกปีศาจร้องคำรามก่อนจะพุ่งเข้าโจมตีอีกครั้ง เสียงปะทะดังสนั่น ลำแสงสีแดงจากพลังของออสตินและดาบของคาอินฟาดใส่พวกปีศาจอย่างไม่ยั้ง บาร์ที่เคยเต็มไปด้วยความคึกครื้น ตอนนี้กลับกลายเป็นสมรภูมิที่เต็มไปด้วยเปลวเพลิงและเสียงคำราม

บนชั้นสองลูซี่ที่มองผ่านกระจกบานใหญ่ เธอเห็นภาพทุกอย่างชัดเจน ร่างกายสั่นไปทั้งตัว ไม่ใช่เพราะกลัวแต่เป็นเพราะความรู้สึกบางอย่างที่ค่อย ๆ ตื่นขึ้นในใจ

เสียงคำรามของพวกปีศาจที่ดังก้องในหัวของลูซี่ เธอแทบจะไม่สนใจสิ่งใดนอกจากภาพของออสตินที่กำลังเสียเปรียบ พลังปีศาจที่รุมโจมตีอย่างหนักทำให้เขาอ่อนแรงลงทุกขณะ

“ออสติน!” เธอร้องเรียกสุดเสียงก่อนจะวิ่งลงบันไดมาจากชั้นสองด้วยความตื่นตระหนก

เสียงตะโกนของลูซี่ทำให้หนึ่งในปีศาจหันขวับมาทางเธอ ดวงตาสีดำสนิทของมันเต็มไปด้วยความกระหายและเจ้าเล่ห์

“ไม่! ลูซี่!!” ออสตินคำราม พยายามพุ่งเข้าไปหาปีศาจที่เปลี่ยนเป้าหมาย แต่มันเร็วกว่าที่เขาคาดไว้

ปีศาจตนนั้นพุ่งตรงมาหาลูซี่ มันคว้าคอเธอด้วยกรงเล็บอันแหลมคม บีบแน่นจนเธอแทบหายใจไม่ออก

“ลูซี่!” ออสตินคำรามลั่น สายตาแดงฉานด้วยโทสะ

“ผู้หญิงคนนี้สำคัญกับแกขนาดนั้นเลยเหรอ? ดี!! ดูสิว่าแกจะเป็นยังไงถ้านางเจ็บปวด เจียนตาย ฮ่า ฮ่า ” เจ้าหัวหน้าปีศาจหัวเราะเบา ๆ อย่างชอบใจ

ลูซี่พยายามดิ้นรนสุดชีวิต มือเรียวพยายามปัดป้องแต่แรงของมันมากเกินกว่าที่เธอจะต่อกรได้ ดวงตาของเธอเริ่มพร่ามัว หัวใจเต้นแรงด้วยความกลัวและเจ็บปวด

“ ปล่อยเธอเดี๋ยวนี้! ” ออสตินคำราม ร่างกายของเขาปลดปล่อยพลังที่เก็บกดไว้ เสียงแตกหักของอากาศดังลั่นเมื่อปีกมหึมาแผ่กางออกกระพือกลางอากาศ

“ ฮ่าฮ่า...ใช่แล้ว! โกรธเข้าไป! ปลดปล่อยตัวตนของแกออกมา! ” ปีศาจตนนั้นคำรามด้วยความสะใจ มันบีบคอของลูซี่แน่นขึ้น หวังเร่งเร้าให้พลังของเธอตื่นขึ้นพร้อมกับกระตุ้นให้ออสตินเผยร่างแท้จริง

ลูซี่เริ่มรู้สึกเหมือนบางอย่างในตัวเธอกำลังเดือดพล่านขึ้นเรื่อย ๆ ดวงตาของเธอค่อย ๆ เปล่งแสงสีทองสว่างจ้า

“ ออสติน~ ” เธอพึมพำเสียงแผ่ว ขณะที่ความรู้สึกบางอย่างในจิตใจกำลังจะระเบิดออกมา มันกำลังเผาพล่านไปทั้งร่าง ลูซี่ค่อยๆ หลับตาลงอนึ่งกำลังตั้งสติก่อนที่ดวงตาคู่สวยจะเบิกกว้างอีกครั้ง

ดวงตากลมโตสวยงามบัดนี้ได้กลายเป็นสีแดงเพลิงประกายดำที่พร้อมทำลายทุกสิ่งให้แหลกเป็นจุน........

แสงสว่างจากดวงตาของลูซี่พุ่งออกมาเป็นลำ พุ่งชนปีศาจจนมันร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะกระเด็นออกไปพร้อมกับตัวของเธอที่เจ็บอย่างหนักไม่ต่างกัน

ลูซี่ร่วงลงกับพื้นอย่างหมดสภาพ โชคดีที่ออสตินพุ่งเข้าไปรับเธอเอาไว้ได้ทันเวลาพอดี ใบหน้าสวยซีดเซียว เลือดทะลักออกจากปากและจมูก มือหนาสั่นเทากอดเธอเอาไว้แน่น

“ ฉันขอโทษ ลูซี่ ฉันไม่ควรปล่อยให้เธอมาอยู่ในอันตรายแบบนี้ ” เขาประคองเธอในอ้อมแขน ดวงตายังคงเต็มไปด้วยความโกรธและความหวาดกลัว

ลูซี่มองเขาด้วยแววตาที่พร่ามัวร่างกายอ่อนแรงในอ้อมแขนของชายหนุ่ม ขณะที่พลังในตัวเธอค่อย ๆ สงบลง แสงสีทองในดวงตาเธอเริ่มจางหายไป

เสียงหอบหายใจของลูซี่เบาเหลือเกิน ร่างของเธอในอ้อมแขนของออสตินแทบไม่มีแรงจะขยับ เลือดสีแดงสดไหลออกจากจมูกของเธอไม่หยุดจนเปื้อนเสื้อเชิ้ตสีขาวของเขาเป็นดวงๆ

“ ลูซี่! อย่าหลับนะ! ” ออสตินพยายามเรียกสติของเธอด้วยน้ำเสียงร้อนรน ดวงตาสีแดงของเขาสั่นไหวไปด้วยความกลัว

หญิงสาวไม่สามารถประคองสติได้อีกต่อไป ร่างกายของเธออ่อนแรงมากหลังจากใช้พลังครั้งแรกจนในที่สุดเปลือกตาก็ปิดสนิท เธอสลบไปในอ้อมแขนของเขา

“ ออสติน! พานางออกไปเดี๋ยวนี้! ” เสียงของคาอินดังขึ้นจากด้านล่าง เขากำลังต่อสู้กับปีศาจที่เหลืออยู่ด้วยความดุดัน

“ ข้าจะจัดการพวกมันเอง ส่วนพวกมนุษย์ที่อยู่ที่นี่ เดี๋ยวข้าจะลบความทรงจำให้หมด ไม่ต้องห่วง! ” คาอินปรายตามองไปทางจินดาและส้มโอที่ยังสลบไสลอยู่บนโซฟาอย่างไร้สติ

ออสตินเกิดอาการลังเลเล็กน้อยเพราะคาอินเองก็เจ็บหนักแต่เมื่อเห็นลูซี่ที่กำลังทรุดหนักในอ้อมแขน เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่น ความปลอดภัยคือสิ่งสำคัญที่สุดสำหรับเธอในตอนนี้

“ ฝากด้วย! ” เขาตะโกนกลับไป ก่อนจะพุ่งตัวออกไปจากบาร์ทันที ร่างสูงพุ่งทะยานผ่านความมืดมิดในค่ำคืน มุ่งตรงไปยังที่ปลอดภัยเพื่อช่วยชีวิตของลูซี่

คาอินเหลือบมองตามหลังของออสตินที่หายลับไปในเงา ก่อนจะหันกลับมาสะบัดดาบในมือ ฟาดฟันพวกปีศาจที่เหลือจนสิ้นซาก แสงสว่างสีเงินจากดาบของเขาทำให้บาร์ทั้งแห่งสว่างไสว

 “ พวกแกพลาดไปแล้วที่คิดจะทำลายคนสำคัญของเจ้าแห่งนรก ”

คาอินกระซิบเสียงต่ำก่อนจะลงมือจัดการทุกอย่างอย่างเรียบร้อยหลังจากนั้นก็ไปจัดการคนที่นอนไม่ได้สติและฟื้นฟูทุกอย่างในร้านให้กลับมาเหมือนเดิม

“ ส่วนพวกเจ้าจะกลับมาทำงานเหมือนเดิมในอีก 1 ชั่วโมงข้างหน้า ” เขาจัดการลบความทรงจำของมนุษย์ทั้งหมดในบาร์ ให้เหลือเพียงค่ำคืนธรรมดาในความทรงจำของพวกเขา