ตอนที่ 17 ความรู้สึกแปลกๆ 1

หลังจากศึกบนเตียงนอนจบลงหลิงเวยก็หลับใหลไปอีกคราอย่างหมดสิ้นเรี่ยวแรงในขณะที่ฟงชินหยางผู้ดูดกลืนพลังชีวิตทั้งหมดของนางพาเรือนร่างสูงใหญ่ที่มีรอยเล็บลากยาวทั้งแผงอกและแผ่นหลังลุกขึ้นไปอาบน้ำอย่างสบายอกสบายใจ

ชายหนุ่มอาบน้ำแต่งตัวด้วยตนเองเหมือนดังเช่นปกติเพราะไม่นิยมให้มีบ่าวไพร่มาวุ่นวายปรนนิบัติ ในยามออกศึกเขาต้องนอนกลางดินกินกลางทรายลำบากมากนักเขาจึงไม่นิยมทำตัวสบายจนเกินไปถึงแม้ว่าฐานะของเขาจะไม่ด้อยอันใด

เหล่าบ่าวไพร่ทั้งหลายในจวนย่อมรู้ดีและไม่มีใครกล้าเข้ามาวุ่นวายหากว่าเขามิได้เรียกใช้

ฟงชินหยางเลือกผ้าเนื้อหนาสีเข้มออกดำสวมใส่แล้วรวบผมยาวสยายของตนทั้งศีรษะมัดด้วยเส้นผ้าสีดำสนิทอย่างเรียบง่ายก่อนจะพาเรือนร่างสูงใหญ่เดินออกมาจากห้องแต่งตัว

ทว่าสายตาคมกล้าพลันสบเข้ากับเสื้อผ้าของใครบางคน

เสื้อผ้าของสตรีผู้เป็นภรรยาถูกพับเก็บเอาไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยมีเครื่องประดับน้อยชิ้นวางเรียงรายแยกกันชัดเจน เขาจำได้ว่ายังมิได้เรียกใช้บ่าวไพร่ให้มาจัดการกับข้าวของเครื่องใช้ของนางให้เข้าตู้เข้าชั้น แต่นางกลับทำด้วยตนเองโดยมิได้เรียกร้อง

แต่ทำไมเสื้อผ้าของนางคล้ายกับถูกเก็บเอาไว้ดีจนเกินไป ไยถูกพับแล้วเรียงกันเอาไว้คล้ายกับพร้อมเดินทาง

แล้วนี้อะไร!? ไยถึงไร้สีสันยิ่งนัก  

ฟงชินหยางหรี่ตามองร้องถามตนเองในใจเมื่อมองเห็นเสื้อผ้าของนางผู้เป็นภรรยาเป็นผ้าที่คล้ายกับว่าผ่านการสวมใส่มาแล้วหลายต่อหลายครั้ง ทั้งยังซีดเซียวผิดเพี้ยนจากสีสันแบบเดิมมากนัก

กับบรรดาสตรีที่เป็นคุณหนูตระกูลระดับนี้การสวมใส่เสื้อผ้าซ้ำกันเกินสามครั้งนับว่าเป็นเรื่องใหญ่

น้องเล็กของเขาใส่แค่ครั้งสองครั้งก็นำมาแจกจ่ายให้บ่าวไพร่ได้รื่นเริงกันอย่างถ้วนหน้ากันแล้ว

เรียวคิ้วเข้มหนาบนเรียวตาคู่คมถึงกับขมวดมุ่นอยู่ครู่หนึ่งเมื่อมองเห็นสิ่งของตรงหน้าเขาจึงเดินออกมาจากห้องแต่งตัวแล้วเดินออกมานอกห้องนอนแล้วหายตัวไปจากในห้องทันที

เสียงเปิดประตูห้องตามด้วยเรือนร่างสูงใหญ่ของฟงชิน หยางเดินออกไปจากห้องนอนทำเอาสตรีที่นอนหลับใหลอยู่บนเตียงนอนพลันได้สติงัวเงียตื่นขึ้นมา    

นางพาเรือนร่างเปล่าเปลือยของตนค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งแล้วมองตามแผ่นหลังกว้างใหญ่ที่หายลับไปทางหลังบานประตูก่อนจะดึงสายตากลับมาที่เรือนร่างเปล่าเปลือยของตนอีกครั้งแล้วถอนหายใจเสียงดัง

นางอาจจะต้องออกจากจวนแห่งนี้ในเร็ววันหากว่าสตรีนางนั้นของเขามาทวงคืน แต่ว่าในยามนี้เขายังไม่มีใครมาทวงคืน นางควรมีที่หลับนอนไปก่อน นอนกับคนตัวโตแบบนี้ก็อบอุ่นดี

หญิงสาวคิดได้แค่นั้น นางไม่กล้าคิดอันใดไปมากมายยิ่งกว่านี้ ชีวิตของนางมันเป็นได้แค่นี้ ความฝันอันใดยังไม่กล้ามี แล้วจักคิดเป็นอื่นไปได้อย่างไร   

หลิงเวยถอนหายใจของตนออกมาอีกครั้งแล้วค่อยๆ หย่อนร่างระหงของตนลงนอนราบอีกครา นางยังไม่มีเรี่ยวแรงทำอันใด นอนหลับแล้วตายไปเลยยิ่งดี

ในขณะที่หลิงเวยเลือกที่จะหลับตานอนพักผ่อนต่ออย่างไร้เรี่ยวแรงไร้ชีวิตชีวาเสียงประตูห้องพลันถูกเปิดออกตามด้วยบุรุษร่างใหญ่เดินอาดๆ เข้ามา เขาเดินมาที่เตียงนอนแล้วโน้มตัวลงช้อนร่างของนางขึ้น

หญิงสาวถึงกับงุนงงกะพริบตาหลายครั้งหลายที

นางคอแห้งมาก นางไม่มีแรงแม้แต่จะส่งเสียงร้องออกมา

เขาจะทำอันใดนางอีก!?  

คิ้วเรียวสวยบนใบหน้างามพลันขมวดพันกันมุ่นเมื่อเห็นสายตาของบรรดาบ่าวไพร่มองมาทางตนก่อนจะพากันใบหน้าเห่อแดงแล้วจะก้มหน้าลงต่ำหลบนางกันพัลวัน

นั่นยิ่งทำให้ใบหน้าของหลิงเวยที่แดงเปล่งปลั่งยิ่งแดงก่ำล้ำผลอิงเถาเมื่อกำลังจะก้าวเท้าเดินออกมาจากเรือนนอนของตนพร้อมกับฟงชินหยาง

หญิงสาวถูกชายหนุ่มผู้เป็นสามีอุ้มขึ้นจากเตียงนอนในสภาพเปล่าเปลือยร่างกายอ่อนแรงปวดระบมไปหมดทุกสัดส่วนโดยเฉพาะรอบสะโพกที่ถูกเขากดตรึงทำจังหวะหนักหน่วง

นางถูกเขาอุ้มมาวางไว้ในอ่างอาบน้ำที่มีน้ำอุ่นอยู่เต็มอ่าง ในขณะเดียวกันนั้นเขาก็สั่งการบ่าวไพร่ให้ลำเลียงเสื้อผ้าสดใหม่ทั้งหลายเข้าห้องมาจนเต็มตู้เต็มชั้นไปหมด นางจำได้ว่าเป็นชุดจากร้านขายผ้าในตลาดเมื่อวาน ในขณะเดียวกันเขาก็เอาชุดเก่าของนางที่นางเก็บพับเอาไว้ในหีบใส่ผ้าให้บ่าวไพร่เอาออกไป ก่อนจะให้บ่าวไพร่เอาชุดใหม่เข้ามาพร้อมกับหยิบจับให้นางเสร็จสรรพบัญชาการนางทุกสิ่งอย่างกระทั่งม้วนมวยผมของนาง

เขายืนกอดอกมองนางอยู่ตลอดเวลา มิรู้ได้ว่าจะมองอันใดกันนักกันหนา ที่สำรวจนางไปแล้วด้วยริมฝีปากแดงๆ และฝ่ามือหนาๆ นั่นยังไม่พอหรือไร ไยเขาไม่ยอมปล่อยนาง

หลิงเวยคิดสงสัยอยู่ในใจพลางแอบชำเลืองมองบุรุษร่างหนาใหญ่ที่กำลังเดินนำหน้าอย่างไม่เข้าใจอันใด เขาเดินอาดๆ ไปข้างหน้า เดี๋ยวเดินเดี๋ยวหยุดอยู่หลายก้าว นางได้แต่เดินตามเขาอย่างงุนงง

ไยเขาไม่เดินดีๆ

ภรรยาตัวน้อยในอาภรณ์ชุดใหม่สีฟ้าอ่อนสวยงามสวมเสื้อคลุมเนื้อหนาสีขาวล้วนทับเอาไว้อย่างอบอุ่นปกป้องร่างระหงจากลมหนาวภายนอกเรือนชานกำลังพาเรือนร่างเล็กบางรูปร่างอ่อนช้อยของตนเองเดินนวยนาดด้วยมาดนุ่มนวลในขณะที่สามีรูปร่างสูงใหญ่เรือนกายบึกบึนคล้ายหินผาเพียงเดินย่ำเท้าก้าวหนักๆ อย่างมั่นคงและต้องหยุดลงเพื่อยืนรอภรรยามาตลอดทาง

เมื่อไหร่จะถึงเรือนกลางแล้วได้กินข้าว เขาหิวจะแย่!