ตอนที่ 20 ภาพน่ากลัว 2

หลิงเวยยังคงมีกิริยาตามแบบฉบับโดยธรรมชาติของตนที่ตรงกันข้ามกับใครบางคนทุกประการ นางเอียงตัวไปเล็กน้อยเพื่อหยิบเอากล่องบางอย่างออกมาวางเอาไว้ด้านหน้าตรงโต๊ะแล้วขยับเข้าใกล้คนตัวโตตรงหน้าอีกนิดแล้วเอ่ยเสียงนุ่ม

“ข้าขอดูบาดแผลของท่านได้หรือไม่”  

นางขออนุญาตคนตรงหน้าอย่างเกรงอกเกรงใจแต่ว่านางเห็นเขาได้รับบาดแผลจากการฝึกในลานวันนี้ไม่น้อยเลย

เสียงแผ่วใสแว่วหวานของหลิงเวยทำฟงชินหยางถึงกับหลุดออกจากภวังค์แห่งความนุ่มนวล เขาจึงเอ่ย “ย่อมได้”   

เส้นเสียงทุ้มต่ำของบุรุษปานหินผาเอ่ยออกมาพลางนั่งนิ่งๆ จ้องมองสตรีตรงหน้าด้วยสายตาคมกริบซ่อนแววบางอย่างยามที่นางกำลังเอื้อมมือน้อยๆ มาถอดเสื้อให้เขา

เขาย่อมใจดีให้นางในเรื่องนี้ หากนางอยากอ่านหนังสือบนตัวของเขาอีกยิ่งดีไปใหญ่ เขาจะนอนลงให้นางเดี๋ยวนี้เลยทีเดียว

หลิงเวยค่อยๆ เอื้อมมือนุ่มนิ่มบรรจงปลดสายคาดเอวของคนตรงหน้าออกอย่างนุ่มนวลเพื่อเปิดสาบเสื้อออกจากร่างกำยำของเขาเพื่อให้ได้มองเห็นบาดแผลของเขาที่เกิดขึ้นในวันนี้

ในขณะที่ฟงชินหยางยังคงก้มหน้ามองนางนิ่งงัน ใบหน้าหวานๆ ฝ่ามือนุ่มๆ ของนางที่กำลังขยับเนิบนาบเฉียดไปเฉียดมาอย่างนั้นทำเขาเริ่มปวดเกร็งอยู่ตามลำตัวแล่นไปจนถ้วนทั่วกระทั่งถึงท้องน้อยแล่นปราดไปถึงโคนขาพาบางอย่างพร้อมผงาดตื่นขึ้นมา       

เมื่อสาบเสื้อคลายตัวออกจนเผยแผงอกหนั่นแน่นเปล่าเปลือยปรากฏต่อหน้า หลิงเวยถึงกับสายตาสั่นพร่าไปชั่วขณะใบหน้าแดงซ่านฉับพลัน ยิ่งเห็นกล้ามเนื้อตึงๆ แน่นๆ เป็นมัดๆ อย่างนั้นยิ่งใจสั่นขึ้นมา ทั้งช่วงไหล่ ทั้งกล้ามหน้าอก ทั้งลำแขน

มิใช่ว่าไม่เคยเห็นแต่ว่าก็อดมิได้ที่จะขวยเขิน พลันนึกถึงภาพยามที่เธออยู่ใต้ร่างของเขาภายในอ้อมอกบึกบึนร้อนๆ อา...

หญิงสาวพยายามปรับอารมณ์บางอย่างอยู่อึดใจก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดกล่องเล็กที่เลื่อนมารอเตรียมเอาไว้ ในนั้นมียาทาแผลอยู่หลายตลับสำหรับทาแผลทั่วไปกระทั่งทาแผลขนาดใหญ่สาหัสฉกรรจ์ เมื่อได้ตลับยาที่ต้องการมาไว้ในมือนางจึงเริ่มลงมือทาแผลให้เขาอย่างใจเย็นและแผ่วเบา มอบสัมผัสบางอย่างให้แก่กันและกันผ่านปลายนิ้วน้อยๆ นั้นกับแผงอกบึกบึนหนั่นแน่น  

หลิงเวยค่อนข้างเคยชินกับการทำแผลเนื่องจากมารดาของนางเคยถูกโบยจนเนื้อหนังแตกระแหงมีบาดแผลจนเต็มแผ่นหลัง ในยามนั้นถึงแม้ว่านางจะยังเด็กมากนักแต่นางกลับจำได้อย่างแม่นยำ นางมักจะขอจัดการทายาทำแผลให้มารดาโดยไม่ยอมให้บ่าวรับใช้ได้กระทำ เนื่องจากมันเป็นเวลาที่นางจะได้ใกล้ชิดกับมารดา ด้วยเพราะว่ามารดาของนางนั้นมักจะสนใจอยู่แต่กับบิดา เพื่อให้ได้รับความโปรดปรานจากบิดาแล้วมารดายอมทำทุกอย่างมากกว่าจะสนใจบุตรีอย่างนาง จนกระทั่งมารดาได้รับความโปรดปรานจากบิดาสมใจแต่ทว่ากลับถูกภรรยาคนอื่นๆ ของบิดากลั่นแกล้งจนได้เรื่อง บิดาของนางนั้นสั่งโบยภรรยาทุกคนที่มีปัญหากันจนได้แผลกันถ้วนหน้า และมันก็เป็นอย่างนั้นอยู่หลายครั้งหลายคราจนนางชาชิน บิดาของนางนิยมมีภรรยาหลายคนปัญหาจึงมีมากนักตามจำนวนภรรยาที่มีมากมาย

หลิงเวยบรรจงใส่ยาทาแผลให้ฟงชินหยางอย่างตั้งอกตั้งใจ นางลุกยืนขึ้นแล้วเดินอ้อมมาสำรวจทุกบาดแผลบนแผ่นหลังกว้างใหญ่ของเขาอย่างละเอียดแล้วทายาบนบาดแผลถลอกมากมายให้เขาทางด้านหลัง เมื่อทายาทางด้านหลังจนเสร็จแล้วก็สำรวจอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าทุกบาดแผลได้รับยาแล้วเป็นอย่างดีก่อนจะอ้อมมาทายาตรงบาดแผลทางด้านหน้าจนถ้วนทั่วแผงอกกว้างใหญ่ของเขา

นางสังเกตเห็นบาดแผลของเขามีหลายริ้วรอยไขว้กันไปมา บาดแผลมากมายพวกนี้ย่อมเกิดจากการกรำศึกหนักมานานหลายปีอย่างมิต้องสงสัย นางสังเกตได้ว่ามีบาดแผลหลายแผลที่คล้ายกับไม่ได้รับความใส่ใจ มันคล้ายกับว่าเขาปล่อยให้มันสมานจนหายสนิทไปเอง   

ไยเขาถึงเป็นคนเช่นนี้ น่าตียิ่งนัก!

หญิงสาวถึงกับนึกเข่นเขี้ยวเมื่อรับรู้ได้ว่าคนตรงหน้ามีนิสัยเช่นไร หากเขามิใคร่ใส่ใจใครคนอื่นนั่นนับว่าไม่เป็นอันใด แต่เขากลับไม่ใส่ใจกระทั่งตนเองแบบนี้ ได้อย่างไร!?

“ท่านไม่ควรทำตัวเยี่ยงนี้” เสียงแว่วหวานพลันเอ่ยออกมาโดยไม่รู้ตัว สายตาของนางกำลังจ้องมองบาดแผลทั้งหลายอย่างตัดพ้อคล้ายเจ็บแทนบาดแผลนั่น

ฟงชินหยางที่นั่งนิ่งก้มมองใบหน้าแดงระเรื่อเปล่งปลั่งพร้อมสายตาน่าชังของคนตัวเล็กที่ฝ่ามือนุ่มนิ่มกำลังขยับขยุกขยิกตรงหน้าด้วยความรู้สึกโหวงเหวงอยู่ภายในอกเป็นทุนเดิมอยู่แล้วยิ่งรู้สึกปั่นป่วนวาบหวามหนักหน่วงเมื่อได้ยินอย่างนั้น เขาจึงเอ่ยออกมาเช่นกัน “หากข้าเป็นแผลเจ้าจะสนใจทายาให้ข้าหรือไม่”

“ย่อมเป็นข้าที่ทายาให้ท่าน” นางเอ่ยออกมาโดยไม่ตั้งใจฝ่ามือน้อยๆ ยังคงลูบคลำที่บาดแผลตรงหน้า

คนฟังพลันกระตุกสายตาคมกล้าเป็นระลอกคลื่นสั่นไหว และเพียงอึดใจเขาจึงลุกขึ้นพรวดพราดแล้วช้อนร่างบางตรงหน้าขึ้นอุ้มแนบอก

หลิงเวยถึงกับตาโตตกใจ นี่นางพูดอะไรผิดอีก!?

“เจ้าอยากอ่านหนังสือหรือไม่” คนตัวโตถามออกมาด้วยน้ำเสียงแตกพร่าพลางจ้องตานางในอ้อมแขน

“อ่านหนังสือ?” หญิงสาวยิ่งฉงนหนัก แต่ยังไม่ทันตอบรับหรือปฏิเสธร่างบางพลันลอยละลิ่วตามอ้อมอกแกร่งจนมาถึงเตียงนอน

อันใดนี่!?