ตอนที่ 22 จวนตระกูลหลิง1

และแล้วการเดินทางของสองสามีภรรยาก็ใกล้เข้าถึงจวนของตระกูลหลิงเต็มที

หลิงเวยนึกตื่นเต้นขึ้นมาโดยไม่ทราบสาเหตุ หนึ่งคือนางไม่มีน้องชายที่สนิทสนมมากพอที่จะออกมาต้อนรับนางตามพิธีการ สองคือคนในบ้านมองเห็นนางไร้ค่าไร้ตัวตนตลอดมากระทั่งบ่าวรับใช้ยังมองนางไร้ความหมายไม่มีใครภักดี  

ย้อนกลับไปเมื่อวันแต่งงาน ยามที่นางแต่งออกจากบ้านไปนั้น บิดาได้จัดงานให้นางอย่างเร่งรัดรีบร้อนคล้ายกับกลัวว่าเจ้าบ่าวจะเปลี่ยนใจ นางจึงถูกจับโยนใส่เกี้ยวสีมงคลประหนึ่งเป็นเพียงเศษผ้ากระนั้น  

แล้ววันนี้จะแตกต่างอะไรกับวันนั้นหรือไม่กัน!

หญิงสาวนึกกลัวเกรงขึ้นมาทั้งยังไม่อยากต้องขายหน้าให้ใครบางคน

ใครคนนั้นจะรู้สึกเช่นไรเมื่อที่บ้านของนางทำกับนางอย่างนี้ เขาจะรู้สึกเช่นไรเมื่อรู้ว่านางเป็นได้แค่นี้

หลิงเวยนึกหวาดหวั่นอย่างที่ไม่เคยเป็นเมื่อนึกถึงฟงชิน หยางขึ้นมาและยิ่งนึกอับอายเมื่อเปรียบเทียบความแตกต่างของนางกับเขาในฐานะบุตรแห่งตระกูล

เขาเป็นบุตรชายคนโตทั้งยิ่งใหญ่ทั้งเป็นที่รักและน่ายำเกรง แต่นางเป็นแค่บุตรต่ำต้อยด้วยค่าที่ถูกลืม

อีกครั้งที่หญิงสาวยิ่งคิดยิ่งหม่นแสงในชีวิต

เพียงครู่รถม้าพลันหยุดตัวลงบ่งบอกได้ว่าถึงหน้าประตูจวนของเสนาบดีหลิงแล้ว

แต่ทว่าด้านนอกรถม้ายังคงเงียบงัน ไม่มีเสียงของอันใดหรือใครมาเปิดประตูจวนให้เลยสักคน ทั้งๆ ที่เมื่อคำนวณดูแล้ววันนี้ก็เป็นวันที่คู่แต่งงานต้องกลับมายกน้ำชาให้บิดามารดาบ้านเดิมของเจ้าสาวพอดิบพอดี หากแต่ไม่มีใครเลยสักคนมายืนต้อนรับไม่แม้แต่จะมีวี่แววว่าประตูจวนจะถูกเปิดออก

ที่จวนตระกูลของเสนาบดีหลิงนั้นมีประตูจวนหนาหนักสูงตระหง่านราวสองผิง(6.6เมตร) และมีกำแพงสูงชันในระดับที่เท่ากันกับบานประตูทอดยาวล้อมรอบทุกทิศทางของจวนจึงไม่มีทหารยามเฝ้าหน้าประตูจวนแต่อย่างใด

หลิงเวยมิได้นึกแปลกใจ เพราะว่ามันย่อมเป็นเรื่องปกติที่ไม่มีใครมาเปิดประตูต้อนรับขับสู้กับธิดาตัวเล็กๆ ที่ไร้ค่าเช่นนาง

เมื่อก่อนยามนางยังอยู่ที่จวนนั้น นางไม่เคยได้ใช้ประตูใหญ่หน้าจวนอยู่แล้ว นางมักจะต้องใช้ประตูข้างจวนเฉกเช่นบ่าวไพร่อยู่เสมอ ถึงแม้ว่านางจะเป็นธิดาหนึ่งในภรรยาของบิดาแต่ในเมื่อนางไม่มีมารดาคอยเรียกร้องสิทธิ์นางจำต้องใช้ชีวิตให้นิ่งเงียบที่สุดเพื่อความอยู่รอดตลอดมา

แต่ทว่าวันนี้ช่างแตกต่าง นางแต่งงานออกมาแล้วและนางกำลังพาสามีกลับมายกน้ำชาตามประเพณี นั่นจึงทำให้นางเริ่มคิดหนัก นางกำลังรู้สึกอับอายอย่างบอกไม่ถูก

หลิงเวยได้แต่นั่งนิ่งเงียบงันอยู่ภายในรถม้าไม่กล้าแม้แต่จะเปิดผ้าม่านของรถม้าออกมามองดู

ฟงชินหยางยังคงนั่งเป็นรูปปั้นใหญ่ยักษ์อยู่บนหลังม้าสีดำตัวเขื่องพลางหรี่สายตาคมเข้มจ้องมองบานประตูใหญ่ของจวนตระกูลหลิงที่ยังคงเงียบนิ่งไร้ซึ่งผู้ใดมาเปิดประตูต้อนรับ

“พังเข้าไปเลย!” ชายหนุ่มคำรามสั่งการ เขาย่อมต้องทำตามพิธีอันสลักสำคัญให้เสร็จสิ้นไปเสีย แต่ในเมื่อมีอุปสรรคเขาย่อมต้องจัดการ

ทหารติดตามร่างกายกำยำใกล้เคียงกับเจ้านายประมาณห้าคนเดินเข้าใกล้ประตูจวนพร้อมยกเท้ากระหน่ำถีบบานประตูจวนโดยไม่สนใจสายตาของชาวบ้านที่เดินผ่านไปผ่านมาตรงทางด้านหน้าประตูจวนเลยแม้แต่น้อย

แน่นอนว่าประตูจวนอันใหญ่โตเช่นนี้หากจะพังคงต้องใช้กำลังคนหลายสิบและท่อนซุงช่วยกระทุ้ง แต่การใช้ฝ่าเท้ากระหน่ำเข้าใส่อย่างบ้าระห่ำย่อมต้องเกิดเสียงดังโครมครามกระตุ้นโสตประสาทของผู้คนด้านในได้เป็นอย่างดี

มิรู้ว่าตายกันหมดจวนแล้วหรือไร ไยชักช้า!

ฟงชินหยางเริ่มหงุดหงิดเสียจริง

เพียงอึดใจประตูจวนพลันถูกเปิดออกตามด้วยพ่อบ้านของจวนพาสีหน้าขัดเคืองโอหังโผล่ออกมา แต่ทว่าเมื่อเจอเข้ากับกลุ่มทหารตัวใหญ่หลายคนยืนถมึงทึงอยู่ทางด้านหน้า ท่านพ่อบ้านใจกล้าถึงกับตัวหดเล็กลง

เพียงครู่พ่อบ้านประจำจวนจึงเริ่มยืดตัวอีกคราแล้วมองหาเจ้านายในกลุ่มทหารอย่างคนมีประสบการณ์ที่สะสมมาตลอดชีวิตเกี่ยวกับใครเล็กใครใหญ่ใครควรต่อกรใครควรหลีกเลี่ยง

แต่แล้วพ่อบ้านพลันต้องผงะถอยหลังถึงสามก้าวเมื่อมองเห็นแล้วว่าใครเป็นนายเหนือหัวของกลุ่มทหารตรงหน้า

ถึงแม้ว่าเขาจะไม่แน่ใจมากนักว่าผู้มาเยือนเป็นใคร แต่ทว่าคนผู้นั้นกำลังนั่งอยู่บนหลังม้าสีดำตัวใหญ่ด้วยมาดเรียบนิ่งสีหน้าเรียบเฉยแผ่กลิ่นอายความน่ากลัวสะพรึงรุนแรง บ่งบอกถึงภัยอันตรายใกล้ความตายปลิวว่อนอยู่ทั่วอากาศ ใบหน้ากระด้างเหมือนหินผา ดวงตาพยัคฆ์มีอำนาจกดดันผู้คนจนน่าขนลุกกระนั้นเขาจึงได้ตระหนัก

คนผู้นี้ควรหลีกเลี่ยงไม่ควรต่อกรโดยสิ้นเชิง!