ตอนที่ 21 เดินทาง 3

เมื่อคิดได้แล้วจึงเอื้อมมือไปเปิดผ้าม่านของรถม้าออกก่อนจะเอียงหน้าน้อยๆ มองออกไปด้านนอกอย่างใคร่รู้ เพียงครู่นางจึงตัดสินใจส่งเสียงบอกสาวใช้ที่นั่งอยู่กับทหารผู้หนึ่งที่นั่งอยู่ตรงตำแหน่งบังคับม้า

“หยุดรถก่อน...”

เมื่อเสียงแว่วหวานเอ่ยสั่งการ รถม้าจึงค่อยๆ หยุดเคลื่อนตัวเพียงอึดใจล้อของรถม้าจึงหยุดหมุนแล้วจอดนิ่งอยู่กับที่

“ฮูหยินน้อยต้องการสิ่งใดหรือไม่เจ้าคะ” สาวใช้นามเสี่ยวชุ่ยรีบหันหน้ามายกยิ้มจนตาหยีถามอย่างสงสัย

“ข้าขอชมทิวทัศน์รอบนอกตรงนี้สักครู่ได้หรือไม่” หลิงเวยตัดสินเอ่ยถามด้วยถ้อยคำอ่อนหวานตามวิสัยที่ติดตัวมาแต่ไหนแต่ไรโดยไม่มีการแบ่งแยกชนชั้น แต่ถึงกระนั้นสาวใช้ตรงหน้าก็ยังทำท่ากลัวเกรงเป็นอย่างยิ่ง

ถึงแม้ว่าภรรยาของคุณชายใหญ่จะเป็นสตรีที่งดงามอ่อนหวานถึงเพียงนี้ แต่ทว่าสตรีที่สามารถเอาคุณชายใหญ่อยู่หมัดได้ย่อมไม่ธรรมดา นี่นับว่าเป็นจอมบัญชาของยอดปีศาจเลยทีเดียว

สาวใช้คิดในใจอย่างหวาดผวาอยู่ลึกๆ ด้วยสีหน้าปั้นยิ้มเก็บข่มความหวาดกลัวเอาไว้ได้มิดชิดแล้วรีบกระวีกระวาดลงจากรถม้าไปหยิบเอาตั่งรองเท้ามาวางเอาไว้ให้โดยไม่กล้าถามอันใดให้มากความ

หลิงเวยมองตามสาวใช้อย่างนึกฉงน นางกล่าวสิ่งใดผิดไปเช่นนั้นหรือ ไยถึงทำท่าทางเยี่ยงนั้นกัน

หญิงสาวถามอยู่ในใจไร้ซึ่งคำตอบ นางเพียงกระชับเสื้อคลุมให้มิดชิดมากกว่าเดิมแล้วโน้มตัวออกมาจากภายในรถม้าด้วยท่วงท่านุ่มนวลสวยงามแต่ทว่านางยังไม่ทันได้ก้าวขาย่ำเท้าลงจากรถม้าร่างทั้งร่างของนางพลันกระตุกแล้วถูกฝ่ามือใหญ่หนาแข็งกระด้างจับตรึงเอวเล็กคอดแล้วยกขึ้นจนตัวลอยคล้ายนางฟ้ากำลังลาจากพื้นดินพุ่งตัวขึ้นสวรรค์ นางได้ยินเพียงเสียงลมดังอื้ออึงอยู่สองข้างใบหูตามด้วยแผงอกหนั่นแน่นปะทะกับข้างลำตัว ความนุ่มนวลใดๆ หาได้มีไม่!

เมื่อหญิงสาวได้สติจึงมองเห็นเจ้าของแผงอกใส่เสื้อปักลายพยัคฆ์เมฆาทมิฬฝีมือของนางนั่นจึงทำให้นางได้แต่มองเขาตาปริบๆ มิได้คิดผลักไสแต่อย่างใด

เจ้าของร่างหนาแกร่งกร้าวที่ใส่อาภรณ์ลวดลายน่ากลัวกำลังจับหญิงสาวร่างระหงนุ่มนิ่มนั่งซ้อนบนหลังม้าตัวเดียวกันแล้วจัดท่าให้นางนั่งหันหน้าออกจากเขาจนแผ่นหลังของนางแนบชิดกับแผงอกของเขาตลอดแนว

หลิงเวยถึงกับตัวเกร็งแข็งทื่อ นางไม่เคยขี่ม้า!

แต่ทว่าเจ้าของแผงอกกำยำและวงแขนล่ำสันมิได้นำพาอันใดกับกิริยาเกร็งตัวคล้ายเสาหินของสตรีตรงหน้า เขาเพียงโอบกระชับร่างอ่อนนุ่มนิ่มแต่กำลังแข็งเกร็งผิดแปลกให้เข้าที่เข้าทางแล้วพานางขี่ม้าเดินเหยาะๆ ออกมาจากกลุ่มบ่าวไพร่และทหารโดยรอบก่อนเอ่ยสั่งการ  

“พวกเจ้าพักม้ารออยู่ตรงนี้”

จบคำสั่งคล้ายคำราม ฟงชินหยางก็ตะปบสีข้างของม้าแล้วพุ่งตัวพาม้าทะยานคล้ายโบยบินโดยไม่สนใจตุ๊กตาตรงหน้าสักนิดว่านางใกล้จะเป็นลมไปเสียแล้ว  

หลิงเวยถึงกับหน้ามืดตาลายตัวอ่อนโอนเอนคล้ายไม่มีกระดูก

ฟงชินหยางใช้มือข้างหนึ่งบังคับม้าส่วนมืออีกข้างจับตรึงเอวบางในอ้อมแขนโอบหลิงเวยเอาไว้แน่นตรงกลางร่างแกร่งไปจนตลอดทาง

เสียงเกือกม้าวิ่งกระทบพื้นจนดังอื้ออึงอยู่ในใบหูผสมผสานสายลมเย็นเยียบปะทะใบหน้าจนสองข้างแก้มแห้งตึงแต่ทว่ากับอ้อมแขนแข็งแรงและแผงอกอบอุ่นของคนด้านหลังทำให้หลิงเวยพลันได้สติที่กำลังหลุดลอยจากการออกตัวควบตะบึงของม้าตัวเขื่อง นางจึงค่อยๆ ปรือตามองและพยายามลืมตาขึ้นมาเพื่อพิศโดยรอบทิศทาง

แต่แล้วนางต้องตะลึงเมื่อสองข้างทางที่ม้ากำลังวิ่งไปนั้นเป็นทุ่งหญ้ากว้างใหญ่มีดอกหญ้าพลิ้วไหวโยกโยนโอนเอน และเมื่อแหงนหน้าขึ้นด้านบนสายตากลมใสจึงมองเห็นเป็นท้องฟ้ากว้างใหญ่ภายใต้พระอาทิตย์สาดส่องมีเมฆสีขาวลอยล่องมีนกน้อยโผบินมากมายหลายตัว

อา...

หลิงเวยถึงกับเบิกตากว้างมองทุกอย่างด้วยดวงตาทอประกายก่อนจะหลุดรอยยิ้มงดงามออกมาเมื่อได้เห็นภาพตามความใฝ่ฝันพาใบหน้าหวานล้ำให้ยิ่งหวานหยาดเยิ้มเปล่งปลั่งเลอค่าโดยไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังตกเป็นเป้าสายตาของใครบางคน

ใครคนนั้นกำลังก้มหน้าจ้องมองนางในอ้อมแขนพลางกระชับเอวเล็กของนางเอาไว้แน่นด้วยนึกหวงแหนนางโดยไม่รู้ตัว

ภายใต้ท้องฟ้าเวิ้งว้างกว้างใหญ่ท่ามกลางทุ่งหญ้ากลางป่าพนาไพรที่โอบล้อมไปด้วยสายลมพัดอ่อนโบกโชย  

ณ ที่แห่งนี้กำลังมีหนึ่งบุรุษและหนึ่งสตรีนั่งซ้อนกันอยู่บนหลังม้าสีดำตัวใหญ่ในท่วงท่าแนบชิดสนิทสนม

หนึ่งนางน้อยเนื้อตัวนุ่มนิ่มอ่อนโยนเหมือนดังปุยฝ้ายกำลังทอดสายตามองออกไปจนสุดเส้นสายปลายทาง

อีกหนึ่งชายกล้าเนื้อตัวแข็งกร้าวนิสัยหยาบกระด้างเพียงก้มหน้าแล้วจ้องมองนาง...นิ่งนาน...