ตอนที่ 23 จวนตระกูลหลิง4

ฝ่ามือน้อยๆ ทั้งนุ่มทั้งนิ่มได้แต่อ่อนแรงลงแนบลำตัวระหงในขณะที่เจ้าของฝ่ามือได้แต่ยืนหน้าแดงเนื่องจากออกแรงมากเกินกำลัง

หลิงเวยได้แต่ยืนเงยหน้ามองคนตัวใหญ่ที่ดื้อรั้นหมายกระทำการอุกอาจไม่สนใจสายตาของใครๆ

ไยเขาไม่แอบทำ!

หญิงสาวได้แต่ยืนนิ่งเม้มริมฝีปากแน่นจ้องมองชายหนุ่มตรงหน้าเงียบงันคล้ายแง่งอน

ฟงชินหยางเพียงยืนนิ่งไม่ไหวติงเช่นเดียวกัน เขาปรายสายตาคมดำมองหลิงเวยด้วยใบหน้ามืดครึ้มไร้ซึ่งการง้องอนใดๆ

สองสามีภรรยาได้แต่ยืนจ้องหน้ากันและกันนิ่งงันไม่มีใครยอมใคร

ท่ามกลางสายตาหลากหลายของผู้คนในจวนตระกูล หลิงได้แต่ยืนมองคนทั้งคู่แล้วคิดกันไปต่างๆ นานา

และหลายสายตาเข้าใจไปในทิศทางเดียวกันว่าฝ่ายสตรีตัวน้อยนี้ช่างน่าสมเพชที่มีสามีตัวใหญ่น่ากลัวทั้งยังเกรี้ยวกราดเอาแต่ใจ หากสามีสะบัดฝ่ามือแค่เพียงเล็กน้อยภรรยาคงกระเด็นไปไกล

น่าขันยิ่ง!

เพียงครู่เสียงแว่วหวานของหลิงเวยพลันเอ่ย “เรากลับกันเถิด ข้าจะไปแจ้งท่านพ่อว่าไม่ต้องจัดงานเลี้ยงต้อนรับอันใด”

นางเข้าใจสายตาหลากหลายนั่นดีนางไม่อยากอยู่ที่นี่นานเสียแล้ว

“ข้ายังไม่อยากกลับ ข้าต้องการให้พ่อเจ้าจัดงานเลี้ยงต้อนรับ เอาให้จำไปจนตาย” เส้นเสียงทุ้มต่ำของฟงชินหยางตอบกลับแบบนั้น

เขายังคงเอ่ย “ข้าต้องการไปเที่ยวชมเรือนของเจ้า”

“หา!” หญิงสาวถึงกับตาโต

ชายหนุ่มเดินขึ้นหน้าพร้อมผายฝ่ามือ “นำทางเลย!”

หลิงเวยได้แต่มองคนตัวใหญ่ที่ใจร้อนเอาแต่ใจตาปริบๆ ไยเขาไม่รีบกลับ จะอยู่ให้มีเรื่องหรือไร นางอยากร่ำไห้ยิ่งนัก!

ฟงชินหยางเลิกคิ้วขึ้นสูงเป็นเชิงท้าทายไปทางหลิงเวยที่กำลังทำหน้าคล้ายกับจะร้องไห้

เขามองนางอย่างไม่สะทกสะท้านอันใด

เขาไม่ทางรีบกลับออกไปหากยังมิได้คิดบัญชี!

ตามทางเดินระหว่างจวนนั้นมีเรือนอยู่หลายหลังบ้างเล็กบ้างใหญ่ตามระดับความโปรดปรานของหลิงอี้ถังที่มีต่อภรรยาแต่ละนาง

หลิงเวยพาคนตัวสูงที่แสนจะเอาแต่ใจเดินมาจนถึงท้ายจวนจนกระทั่งเจอเรือนหลังน้อยตั้งอยู่ในสภาพกลางเก่ากลางใหม่ไร้คนดูแล

เดิมทีหลิงเวยเคยได้อยู่เรือนหลังใหญ่กับมารดาเมื่อครั้งที่มารดายังมีชีวิตและเป็นที่พึงใจของบิดา แต่ทว่าหลังจากมารดาตายไปหลิงเวยจึงถูกแม่ใหญ่สั่งย้ายเรือนมาอยู่เสียไกลทั้งยังเล็กมากอยู่ทางท้ายจวนกับสาวใช้หนึ่งนางซึ่งสาวใช้นางนั้นไร้ซึ่งความภักดี

ในยามที่มีงานจัดเลี้ยงที่จวนและมีคุณชายตระกูลใหญ่หลายคนกระทั่งองค์ชายมาร่วมงาน หลิงเวยมักจะถูกแม่รองทั้งหลายสั่งการให้นางอยู่แต่ในเรือน มิให้นางได้ออกไปจากในเรือนหลังน้อยลึกลับแห่งนี้แม้เพียงครึ่งก้าว ซึ่งนั่นย่อมเป็นการดีนางจึงชอบอยู่เรือนนี้ไม่คิดจะเรียกร้องอันใด

แต่ทว่า...ยามนี้กลับไม่ใช่!

เรือนหลังนี้กำลังทำให้นางนึกขายหน้าเล็กน้อยกับสามีของนาง...

หญิงสาวเพียงก้มหน้าก้มตาเดินไม่คิดจะสบสายตาคมของใครบางคนแต่อย่างใด นางยังคงเม้มริมฝีปากเอาไว้แน่นพวงแก้มแดงๆ ดวงตาปริ่มน้ำ

ฟงชินหยางเพียงหรี่ตามองหลิงเวยยามเดินเคียงข้างนางมาตามทางโดยมิได้กล่าวคำอันใด เมื่อมองเห็นนางเอาแต่ก้มหน้าก้มตาเดินแบบนั้นเขาจึงได้ทีสบโอกาสหันไปส่งสายตาบางอย่างกับลูกน้องฝีมือดีคนหนึ่งที่เดินตามหลังมา

เพียงอึดใจลูกน้องคนนั้นก็หายตัวไปอย่างรวดเร็ว

ภายในเรือนหลังเล็กทรุดโทรมที่เคยเป็นที่ซุกหัวนอนของหลิงเวย

“นี่คือเรือนของเจ้า” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถามเนือยๆ

หลิงเวยพยักหน้าหงึกหงักหลบตา

“ไยเล็กนัก?”

“...”

“ทรุดโทรมยิ่ง!”

“...”

“เจ้าเป็นคุณหนูของตระกูลหลิงแน่หรือ?”

“...”

และอีกหลายประโยคเชือดเฉือน

หลิงเวยยิ่งใบหน้าแดงก่ำหลุบตาก้มต่ำแทบมุดพื้นดิน

นางอยากร่ำไห้อีกแล้ว...

ฟงชินหยางละสายตาจากสตรีข้างกายมองสำรวจโดยรอบทิศทาง พลางก้าวเท้าเดินย่ำเข้าไปด้านในตัวเรือนโดยไม่สนใจหลิงเวยอีกต่อไป

ชายหนุ่มพาเรือนร่างสูงใหญ่แผ่กลิ่นอายมืดครึ้มกวาดสายตามืดดำมองไปทั่วเรือน

ภายในเรือนหลังนี้มีอาณาบริเวณคับแคบ มีผ้าม่านสีหม่น มีฝุ่นจับเกาะยึด ไร้เครื่องเรือนสวยงาม ไม่ได้รับการดูแล

ทั้งๆ ที่เจ้าของเรือนย้ายออกไปแค่ไม่กี่วัน เห็นได้ชัดว่าใครบางคนเคยอาศัยอยู่อย่างไร เขาสังเกตได้ว่านางไม่มีมารดาซึ่งมิใช่เรื่องยากอันใดที่เขาจะทำความเข้าใจ เพียงแต่เขาไม่คิดจะถามออกไปให้สะเทือนอารมณ์ นางมีเพียงบิดาที่เป็นบุรุษมากตัณหาและมีสตรีของบิดาเป็นมารดาเลี้ยงอยู่เต็มจวน  

นี่ยังไม่นับเหล่าพี่น้องอสรพิษที่มองมาด้วยสายตาดูแคลนตลอดเส้นทางในจวน!   

ชายหนุ่มยิ่งคิดกล้ามเนื้อยิ่งลั่น

ฟงชินหยางเดินสำรวจเรือนชานอย่างถ้วนทั่วจนกระทั่งถึงในห้องนอนแล้วเห็นเตียงตั่งตั้งอยู่ตรงมุมห้องเล็ก

ทั้งเรือนหลังนี้เห็นทีจะมีดีแค่เตียงนอน เพราะว่ามันทั้งเล็กทั้งแคบเหมาะแก่การนอนซ้อนกัน...ทั้งคืน

ชายหนุ่มคิดการได้อย่างเจ้าเล่ห์อารมณ์ดีขึ้นมาพลางพาเรือนร่างสูงใหญ่ของตนเดินไปทางเตียงแล้วทิ้งตัวลงนอนอย่างสบายอารมณ์

เขานอนเอาข้อมือหนุนท้ายทายยกขาชันเข่าด้วยมาดยียวนตามวิสัย

“ข้าจะไปแจ้งท่านพ่อให้จัดเรือนรับรองที่ดีกว่านี้ให้ท่าน” หลิงเวยที่เดินตามแผ่นหลังของฟงชินหยางเข้ามาในเรือนเอ่ยขึ้นอย่างรู้สึกผิดมากมาย เขาเป็นถึงแม่ทัพและเป็นคุณชายใหญ่ของตระกูลมากอำนาจ บิดาย่อมทำตามคำนางด้วยเหตุผลนี้

“ข้าจะนอนในเรือนของเจ้านี่ล่ะ” ฟงชินหยางเอ่ยคำเรียบเรื่อยปกปิดความนัยซ่อนเร้นมิดชิด “เจ้านอนมาได้ตั้งนานมิใช่หรือ นานอีกสักคืนจะเป็นไรไป”

“เมื่อก่อนข้านอนเพียงคนเดียว ข้าย่อมนอนได้” หลิงเวยยังคงพูดจาด้วยเหตุผลซ่อนความอับอายเอาไว้ยากเย็น “แต่ยามนี้มันไม่เหมือนกัน ท่านนอนคนเดียวก็เต็มเตียงแล้วเห็นหรือไม่”

“แล้วอย่างไร” เขาเลิกคิ้วถาม

“มันคับแคบเกินไป” นางหลุบตาตอบ

“ไม่เห็นเป็นไร” เขาจะให้นางนอนบนแผงอกของเขา

“แต่ว่า...”

“ไม่มีแต่”

“...”