ตอนที่ 26 เมื่อภรรยาไม่เหลือใคร 1

หลิงเวยเดินมาเรื่อยๆ ด้วยความเคยชินจนกระทั่งเดินมาจนถึงประตูจวนแต่ทว่ากลับเป็นประตูด้านข้างหาใช่ประตูใหญ่ไม่ หากแต่นางก็เลือกที่จะเดินออกไปด้วยความเคยชินเช่นเดียวกัน

ระหว่างทางเดินจากจวนตระกูลหลิงนั้นเป็นทางเดินติดกันระหว่างจวนและตลาดภายในเมือง มีบ้านเรือนมีร้านค้าและโรงเตี๊ยมมากมายตั้งตระหง่านอยู่สองฝั่งข้างทาง

หลิงเวยเดินไปด้วยอาการเหม่อลอยคล้ายสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

สตรีในอาภรณ์สีชมพูอ่อนหวานสวมทับด้วยเสื้อคลุมสีเดียวกันช่วยขับเน้นใบหน้าเรียวเล็กให้ดูสวยหวานจิ้มลิ้มน่ารักแต่ทว่าหากมองดีๆ กลับได้เห็นแววตาที่แสนจะเหนื่อยหน่ายยิ่งนัก นางดูอ่อนโยนทั้งยังอ่อนแอไร้ซึ่งเรี่ยวแรงต่อกรกับสิ่งใดๆ กระทั่งสายลมแสงแดดยังคล้ายกับใบมีดคมกริบสามารถบาดกรีดผิวนางให้ล้มลงได้โดยง่าย   

เรือนร่างระหงงดงามซ่อนส่วนเว้าส่วนโค้งเอาไว้ภายใต้เสื้อผ้าเนื้อหนาได้มิดชิดแต่กลับเผยความงามหวานล้ำออกมาฉายชัดทำเอาบุรุษที่เดินตามอยู่เงียบๆ เริ่มไม่อยากเดินตามเงียบๆ อีกต่อไปเมื่อมองเห็นสายตาของใครๆ เอาแต่มองตามนาง

โดยเฉพาะสายตาของบุรุษ

ระหว่างทางเดินของตลาดนั้น

สายตาหลายคู่ของชาวบ้านเริ่มมองตามร่างระหงของคนตัวเล็กน่ารักที่มีบุรุษร่างหนาใหญ่ยักษ์น่ากลัวเดินตามและมีเหล่าทหารกล้าแกร่งร่างกายกำยำอีกหลายคนย่ำเท้าตามกันเป็นระเบียบ ปิดท้ายขบวนด้วยรถม้าคันใหญ่เคลื่อนตัวตามมาอย่างเงียบเชียบ ไร้ซึ่งสรรพเสียงใดๆ รบกวน

สงสัยจะเป็นองค์หญิงแอบหนีมาจากกรงทองแล้วมีทหารเดนตายมาคอยจับกลับไป!

หลายคนเริ่มคิดเห็นไปในทิศทางเดียวกันแล้วต่างพากันให้ความสนใจ

หลิงเวยยังคงเดินเอื่อยเฉื่อยอย่างเลื่อนลอย

นางถอนหายใจออกมาบางเบาตลอดทาง นางเหม่อมองไปยังทิศทางด้านหน้าที่มีผู้คนขวักไขว่ มันเป็นภาพที่นางชาชิน

ไม่ว่านางจะมองไปยังทิศทางใด ไม่ว่านางจะมองไปเจอใคร แต่ก็ไม่มีเลยสักคน

ไม่มี...นางไม่มีใคร...

ท่ามกลางเสียงดังโวยวาย ท่ามกลางผู้คนมากมาย ท่ามกลางฝูงชนหลากหลาย นางมักจะเดินอยู่อย่างนี้ นางเดินอยู่ตรงนี้

อย่างโดดเดี่ยว...และเดียวดาย

นางเดินอยู่คนเดียว...ตลอดมา

หลิงเวยค่อยๆ หยุดปลายเท้าน้อยๆ ที่กำลังก้าวเดินก่อนจะหยุดยืนอยู่นิ่งๆ

นางก้มหน้าหลุบตาลงต่ำอย่างปลดปลงและทดท้อต่อโชคชะตา นางไม่อยากแม้แต่จะก้าวเท้าเดินต่อไป  

ไม่ว่านางจะเดินไปข้างหน้าอีกสักกี่ก้าว สิ่งที่นางเห็นก็เป็นเพียงความว่างเปล่ามืดดำหาใช่แสงสว่างอันใดไม่

ในชีวิตของนางไม่ใช่ว่าไม่เหลือใคร

แต่นางไม่เคยมีใครเลยต่างหาก...

ภายใต้โลกหล้าอันกว้างใหญ่ในมุมมองอันคับแคบและความเงียบเหงาคล้ายหลุมดำ

หลิงเวยเห็นเพียงความโดดเดี่ยวท่ามกลางความวุ่นวายของเหล่าผู้คนมากมายที่เดินกันจนไหล่ชนไหล่อยู่อย่างนั้น

หญิงสาวกำลังยอมรับกับตัวเองว่านางไม่ฉลาดเอาเสียเลย

หากนางฉุกคิดสักนิดนางจักไม่ต้องมีชีวิตอยู่เยี่ยงนี้

แต่ทว่ามันนานเกินไป มันนานมากแล้วที่นางปล่อยให้ตนเองเป็นคนเช่นนี้

ในตลาดที่มีแต่เสียงดังโวยวายรายรอบกำลังมีสตรีหนึ่งนางยืนอยู่อย่างเงียบงันและวังเวงขัดกับบรรยากาศโดยรอบเรือนกายอย่างชัดเจน

นางมักจะเดินอยู่คนเดียวยืนอยู่คนเดียวแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไร ไม่เคยมีใครเดินเคียงข้างกายนางเลยสักคน

ไม่มีเลยจริงๆ

ทันใดนั้นฝ่ามือน้อยๆ ที่แสนจะเย็นเฉียบของของหลิงเวยพลันอุ่นวาบฉับพลันเนื่องจากถูกกระชากจากฝ่ามือใหญ่หนาก่อนจะจับกระชับตรึงที่เอวเล็กแล้วยกนางขึ้นจนร่างบางลอยละลิ่วขึ้นจากพื้นดิน

หญิงสาวรู้ตัวอีกทีก็ถูกพาดทั้งร่างเอาไว้บนบ่าหนาลาดชันของใครบางคน

ฟงชินหยางไม่มีการพูดจาอันใดให้มากความ ไม่มีการถนอมอะไรกับร่างบางในอ้อมแขน เขาไม่สนใจสายตาของใครๆ เขาเพียงอุ้มหลิงเวยขึ้นพาดบ่าแล้วจัดท่านางอีกนิดจนนางถูกอุ้มในท่าแนบชิดกับแผงอกของเขาในท่าเคยชิน 

ชายหนุ่มกระชับร่างบางอีกเล็กน้อยก่อนหมุนตัวเดินไปยังทิศทางที่มีรถม้าคันใหญ่ของเขาจอดรออยู่

เขาต้องการอุ้มกระต่ายป่วยกลับรัง เห็นได้ชัดว่านางอ่อนแอปานใด โง่งมปานใด

หลิงเวยรับรู้ได้ถึงกลิ่นกายคุ้นเคยแผงอกคุ้นชิน นางจึงไม่คิดจะผลักไสเขาแต่อย่างใด

ดวงตาสวยใสบนใบหน้าหวานล้ำแหงนหน้าเหม่อมองเจ้าของอ้อมแขนกำยำอยู่เพียงครู่ก่อนจะค่อยๆ หลับตาลงเบาๆ แล้วยืดตัวขึ้นเล็กน้อยเอื้อมวงแขนเรียวเล็กสั่นเทาทั้งสองข้างขึ้นโอบรอบไหล่ลาดของเขาเอาไว้แน่น

นางซุกซบใบหน้าแนบจมูกเย็นเฉียบผิวแก้มแห้งตึงกับลำคอกรุ่นร้อนของเขา เนื้อตัวของนางสั่นเบาๆ และยิ่งสั่นเทาเมื่อน้ำตาไหลออกมา

 นางร้องไห้อีกแล้ว...