ตอนที่ 27 พาภรรยามาชมผลงาน 1

อารมณ์ของหลิงเวยเริ่มกลับมาเป็นปกติหลังจากที่ได้ปล่อยน้ำตาออกมาจนเปียกอาภรณ์ของใครบางคน

เมื่อฟงชินหยางอุ้มนางมาจนถึงรถม้าและวางนางลงบนรถม้า นางจึงจับคอเสื้อของเขาเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

นั่นจึงทำให้ฟงชินหยางต้องพาเรือนร่างสูงใหญ่ตามมือเรียวน้อยๆ เข้ามาภายในรถม้าเสียด้วยกัน

มิรู้ได้ว่าเรี่ยวแรงหายไปทางใดนางยังมิได้ออกแรงดึงเขาด้วยซ้ำ!

เมื่อทั้งสองเข้ามาภายในรถม้าและปิดผ้าม่านลงสนิทเรียบร้อยดีแล้ว เพียงครู่รถม้าจึงเริ่มออกตัว เห็นได้ชัดว่าเหล่าลูกน้องของฟงชินหยางรู้หน้าที่มากมายปานใด

ภายในรถม้าคันนี้ได้ดัดแปลงส่วนตั่งให้กลายเป็นคั่งโดยการทำพื้นไม้ของรถม้าให้เป็นสองชั้นเพื่อให้ชั้นล่างเป็นที่วางกระทะใส่ถ่านร้อนๆ ส่วนพื้นชั้นบนที่สูงจากชั้นล่างเพียงเล็กน้อยเจาะรูเล็กๆ หลายรูเอาไว้ให้พอดีกับความร้อนที่ถูกส่งขึ้นมาจากกระทะที่ใส่ถ่านอมไฟแต่ยังคงทิ้งระยะช่องไฟให้ห่างเอาไว้แล้วนำฟูกผืนหนาปูทับจนเต็มพื้นรถม้า ความอบอุ่นภายในรถม้าจึงมีมากนักเมื่อเทียบกับภายนอกตัวรถ     

เมื่อฟงชินหยางนั่งลงดีแล้วหลิงเวยจึงเอ่ย “เสื้อของท่านเปียกหมดแล้ว”

ชายหนุ่มได้ยินจึงหรี่ตามองนาง “นี่น้ำตาหรือน้ำตก”

“...”

หญิงสาวสะดุดกับประโยคประชดประชันนั่นของคนตรงหน้าจึงขมวดคิ้วแล้วเอ่ยคำ “แน่นอนว่ามันมิใช่น้ำตก”

“ไยถึงออกมาจากดวงตาน้อยๆ ของเจ้าเสียมากมาย”

“...”

หลิงเวยย่นจมูกเล็กน้อย “ข้าจะไม่ร้องไห้อีก”

ฟงชินหยางเลิกคิ้วขึ้นแล้วถามเสียงเรียบ “จริงหรือ?”

หญิงสาวพยักหน้าหงึกหงักเอียงหน้าน้อยๆ อย่างน่ารักแล้วเอ่ยเบาๆ “เพื่อท่าน ข้าจะไม่ร้องไห้อีก”

นี่คือสิ่งแรกที่นางจะทำ เพื่อเขา

ฟงชินหยางได้แต่มองหน้าคนงามด้วยสายตาคมดำซ่อนแววลึกล้ำ นางกำลังทำเขาประหลาดใจ

หลิงเวยถอนหายใจบางเบาไม่คิดจะเถียงต่อคำอันใดกับฟงชินหยาง เพราะว่านางไม่มีทางเถียงเขาได้ชนะ นางจึงเอื้อมฝ่ามือขึ้นแล้วเริ่มปลดสายคาดเอวก่อนจะเริ่มแหวกเสื้อตัวหนาของเขาจนเผยแผงอกบึกบึนออกมา

ชายหนุ่มถึงกับกล้ามเนื้อกระตุกที่จู่ๆ ก็ถูกฝ่ามือนุ่มนิ่มแหวกสาบเสื้อออกอย่างนั้น เขาถึงกับก้มหน้ามองนางด้วยสายตาบางอย่าง   

นางกำลังเกิดอารมณ์หรือ ช่างดียิ่ง!

ฟงชินหยางคิดการได้อย่างนั้นจึงก้มหน้าลงจัดการตามความต้องการของคนตรงหน้าตามที่เขาเข้าใจ

หือ!? หลิงเวยตกใจยิ่งนักที่จู่ๆ ใบหน้าคมคายก็เลื่อนลงมาใกล้จนลมหายใจกรุ่นร้อนพ่นใส่หน้านางตามด้วยริมฝีปากของนางถูกเขาฉกไป

“...”

หลิงเวยชะงักนิ่งเมื่อริมฝีปากทั้งร้อนทั้งนุ่มประกบเข้ามา

การจูบดูดดื่มจึงเกิดขึ้นอยู่ครู่หนึ่ง

อึดใจหญิงสาวรีบเบือนหน้าหนีแล้วถามเมื่อได้สติ

“ท่านจะทำอะไร?” นางถามอย่างตกใจด้วยคาดไม่ถึงในขณะที่ฝ่ามือของนางได้แหวกเสื้อของเขาออกจนหมดเผยแผงอกเปล่าเปลือยเรียบร้อย

“ข้าจะทำตามใจเจ้า” เสียงทุ่มต่ำเริ่มแหบพร่ายามเอ่ย “เจ้าต้องการให้ข้าปลอบใจเจ้าด้วยวิธีนี้”

“...”

ฟงชินหยางโถมตัวเข้าหาคนงามแล้วกดนางเอาไว้ใต้ร่างของเขาบนฟูกที่เล็กเกินลำตัวแต่หาได้มีปัญหาในการจัดท่าไม่

เขาจะทำตัวเป็นสามีที่ดี ถึงแม้ว่ามันออกจะเกินไปสักหน่อยในรถม้านี่

“อะไรของท่านกัน ข้าเพียงต้องการ อ่ะ...” นางพูดไม่ทันจบริมฝีปากร้อนๆ ก็นาบลงมา

ฟงชินหยางทำหน้าที่สามีปลอบใจภรรยาได้ดียิ่ง เขาจูบหลิงเวยแบบหนักๆ เน้นๆ พร้อมช่วยนางถอดเสื้อออกอย่างรวดเร็ว  

ครานี้หลิงเวยละฝ่ามือออกจากสาบเสื้อของฟงชินหยางที่กองอยู่ที่เอวของเขาขึ้นมากุมสันกรามของเขาเอาไว้

นางจับตรึงใบหน้าของเขาอย่างแน่นหนาก่อนเบี่ยงใบหน้าเพื่อถอนริมฝีปากของตนออกจากริมฝีปากของเขาแล้วเอ่ยรัวเร็ว

“ข้าแค่จะช่วยเปลี่ยนเสื้อให้ท่าน เป็นการไถ่โทษ ที่ทำเสื้อของท่านเปียก”

“...”

ชายหนุ่มชะงักเล็กน้อยเมื่อได้ยินอย่างนั้น

นี่เขาเข้าใจนางผิดไปหรอกหรือ?

แต่ทว่าเสื้อก็ถอดแล้ว จูบก็จูบแล้ว อีกนิดเดียวเท่านั้น แค่ถอดกางเกง!

เมื่อคิดถึงลำดับที่ควรเป็นไปจึงก้มหน้าลง

มึนตามอารมณ์ต่อไป

หลิงเวยยิ่งตกใจหนักเมื่อบุรุษเหนือร่างกำลังกระทำการอุกอาจกับนางในรถม้า ตื่นเต้นยิ่ง!

และเพียงไม่นานภายในรถม้าก็เกิดเหตุการณ์บางอย่าง

แต่กระนั้นสองสามีภรรยายังคงตระหนักได้เป็นอย่างดีว่าในรถม้าคันนี้รอบนอกยังคงเป็นยามกลางวันทั้งยังมีบุคคลรายรอบอยู่มากมายยิ่งนัก  

เช่นนั้นแล้ว...

เพื่อความถูกต้อง!

พวกเขาจึงทำกันเบาๆ ไม่มีเสียงใดๆ

รถม้าที่ไหวโยกตามการเคลื่อนตัวจึงยังคงโยกไหวไปมาเฉกเช่นดังเดิม เสียงโหวกเหวกโวยวายด้านนอกในตลาดก็ยังคงวุ่นวายเหมือนเดิม  

ถึงแม้จะมีเสียงครางแผ่วหวานเล็ดลอดออกมาบ้างตามจังหวะเนิบนาบแต่ก็ยังไม่มีใครได้ยิน...