ตอนที่ 27 พาภรรยามาชมผลงาน 2

ภายในรถม้าคันเดิมที่ผ่านเรื่องราวเสียวซ่านบางอย่างไปเมื่อครู่ทิ้งเอาไว้เพียงกลิ่นอายรัญจวนให้หลิงเวยได้แต่นั่งหน้าแดงก่ำไม่สร่างซา   

แต่ทว่ากลับทำให้นางรู้สึกดีมากกว่าก่อนหน้านี้ยิ่งนัก การปลอบใจกันด้วยวิธีนี้มันช่าง...

อา...นางกำลังมีปัญหาอีกแล้ว   

ฟงชินหยางขี่ม้าสีดำตัวใหญ่ตัวเดิมด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ถึงแม้นัยน์ตาคมดำจะกำลังทอประกายอิ่มเอม เขายังคงทำหน้าที่ดูแลโดยรอบบริเวณให้รถม้าของใครบางคนด้วยตนเองตลอดทาง

เพียงครู่รถม้าจึงจอดสนิทอีกครั้ง หลิงเวยที่รับรู้ได้ถึงการหยุดเคลื่อนตัวของรถม้าจึงเปิดผ้าม่านเอียงหน้าออกดู

และแล้วนางต้องตะลึงตามด้วยฉงน นี่มันจวนสกุลหลิง!

ฟงชินหยางพลิกกายสูงใหญ่ลงจากหลังม้าตัวเขื่องแล้วเดินนิ่งๆ มารอรับร่างบางของหลิงเวยให้ลงจากรถม้า

“ท่านกลับมาที่นี่ทำไม!?” หญิงสาวส่งเสียงไม่พอใจถามออกมา

เหล่าทหารกล้ารายรอบพลันสะดุ้งทั้งๆ ที่เสียงของหลิงเวยนั้นไม่ดังเลย

มีเพียงฮูหยินน้อยเท่านั้นที่กล้าทำกิริยาเช่นนี้กับท่านแม่ทัพฟงผู้ยิ่งใหญ่

ฟงชินหยางมิได้กล่าวตอบคำใด เขาเพียงเอื้อมฝ่ามือหยาบกระด้างรอรับร่างบางของภรรยา

หลิงเวยจึงเม้มปากแน่นแก้มพองลมดวงตาจ้องมองคนตัวโตอย่างนึกขัดใจแต่ยังคงขยับกายเข้าหาอ้อมแขนของเขาแต่โดยดี

เมื่อหญิงสาวลงจากรถม้าเรียบร้อยดีแล้วจึงยืนนิ่งมองประตูจวนโดยไม่กล่าวต่อคำใด

อึดใจประตูจวนพลันถูกเปิดออกพร้อมด้วยใบหน้าดุดันของหลิงอี้ถังคล้ายกับว่าเขากำลังจะเดินทางออกจากจวน แต่ทว่ากลับต้องเปลี่ยนใจเมื่อมองเห็นกลุ่มคนของฟงชินหยาง

ผู้นำตระกูลหลิงยืนมองฟงชินหยางกับหลิงเวยนิ่งงันด้วยใบหน้าบึ้งตึงขึงเครียดมากมาย   

หลิงเวยก็เช่นเดียวกัน นางยืนมองบิดาของนางด้วยสายตาว่างเปล่าใบหน้าเรียบเฉยฉายแววห่างเหิน เห็นได้ชัดแล้วว่าเหตุการณ์ก่อนหน้านี้บิดาของนางผลักไสนางปานใด บิดาของนางเห็นนางเป็นตัวอะไร หากวันหนึ่งชีวิตคู่ของนางล้มเหลวลงไปบิดาของนางคงพร้อมจะกระทืบนางซ้ำชนิดเอาให้จมดินไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดเลยกระมัง นางน่าชังปานนั้นเลยหรือไร?    

หญิงสาวยิ่งคิดยิ่งรู้สึกขัดเคือง นางเกิดและโตมาท่ามกลางความเดียวดายไร้ซึ่งใครใส่ใจก็จริงอยู่ แต่ทว่านางก็ยังอยู่ได้ในนามของบุตรีสกุลหลิง แต่เมื่อนางแต่งงานออกมาแล้วกลับกลายเป็นเพียงเศษผ้าที่ถูกฉีกทิ้ง เช่นนั้นแล้วนางก็จะไม่สนใจใครทั้งนั้น

“แม่ทัพฟง...” เส้นเสียงเย็นเยียบของหลิงอี้ถังเอ่ยออกมา “ข้าคิดว่าท่านไม่ควรทำเยี่ยงนี้” แน่นอนว่าเขาย่อมรู้ทั้งหมดว่าความเสียหายและเหตุวุ่นวายภายในจวนเป็นฝีมือของใคร

ฟงชินหยางเลิกคิ้วขึ้นมองอย่างท้าทายเผชิญหน้ากับหลิงอี้ถังแล้วเอ่ยเสียงเย็นชา “ท่านกำลังพูดถึงสิ่งใด” 

หลิงอี้ถังแค่นเสียงฮึในลำคอ ก่อนจะตวัดสายตาละจากฟงชินหยางลงมองสตรีข้างกายของฟงชินหยางแทน

บุรุษสูงวัยเจ้าของจวนปรายสายตามองไปทางแผ่นหลังของตนเองเป็นเชิงให้หลิงเวยมองตามไปยังทิศทางนั้น   

ภาพเบื้องหลังของหลิงอี้ถังนั้นเป็นภาพของเรือนใหญ่โตสวยงามหลายเรือนที่หลิงเวยไม่เคยมีโอกาสได้เข้าไปย่างเหยียบเยี่ยมเยือน เรือนใหญ่หลายหลังนั้นกำลังเกิดเหตุการณ์โกลาหลวุ่นวาย บางเรือนมีควันดำพวยพุ่งขึ้นมามากมายคล้ายกับไฟไหม้แล้วถูกน้ำสาดเพื่อดับไฟไปไม่นาน ริ้วรอยความเสียหายของเรือนชานไม่มากมายแต่ทว่ากับสตรีในอาภรณ์สีสดนั้นเรียกได้ว่านางกลายร่างไปเสียแล้ว อาภรณ์ของนางหลุดลุ่ยผมเผ้ารุงรังข้อมือถูกพันผ้าเอาไว้จนบวมใหญ่ไม่แน่ว่าอาจจะหักจนเส้นเอ็นฉีกขาดจนใช้การไม่ได้อีกต่อไป สตรีนางนั้นกำลังยืนร่ำไห้แผดเสียงโวยวายโหยหวน  

ถัดมาอีกเรือนมีสตรีในอาภรณ์สีสันจัดจ้านในวัยสาวสะพรั่งอีกสองนางกำลังนอนมึนงงสะลึมสะลือเนื้อตัวเปรอะเปื้อนอยู่กลางพื้นดิน และถัดมาไม่ไกลพลันมีอีกหนึ่งสตรีคล้ายกับเป็นบ้าไปเสียแล้ว

หลิงเวยจึงเดินเข้าไปภายในจวนอย่างงุนงงและตกตะลึงอยู่ในอก ภายในจวนแห่งนี้เกิดสิ่งใดขึ้นกัน ไยถึงเป็นเช่นนี้

หญิงสาวพาเรือนร่างอ่อนช้อยเดินอย่างนุ่มนวลเข้าไปภายในจวนเพื่อมองภาพตรงหน้าให้ชัดเจนถนัดตามากยิ่งขึ้น โดยมีฟงชินหยางพาเรือนร่างสูงใหญ่แผ่กลิ่นอายปีศาจเดินตามแผ่นหลังบอบบางของนางและยังคับคั่งไปด้วยเหล่าทหารกล้าแกร่งร่างหนาบึกบึนแผ่กลิ่นอายสังหารเดินตามเป็นขบวน  

ช่างเป็นภาพที่สวยงามชวนสะพรึงเป็นอย่างยิ่ง!

เหล่าบ่าวไพร่ชายหญิงภายในจวนที่กำลังตื่นตระหนกตกใจกับเหตุการณ์วุ่นวายภายในจวนยิ่งตื่นตระหนกจนขวัญผวาเมื่อมองมาแล้วเห็นหลิงเวยเดินนำขบวนพวกทหารสูงใหญ่หน้าตาน่ากลัวท่าทางดิบเถื่อนมาอย่างนั้น หลายคนที่เคยดูแคลนหลิงเวย ถึงกับผงะตื่นตะลึงยิ่งกว่าเดิมในฉับพลัน   

นั่น! นางมาแก้แค้นใช่หรือไม่ ไยน่ากลัวยิ่ง! ชิงตายก่อนดีหรือไม่!   

 “เจ้าคิดว่าอย่างไร เวยเอ๋อร์ ต้องให้บิดาของเจ้าสาธยายความผิดของเจ้าหรือไม่” หลิงอี้ถังเอ่ยเสียงเย็นกับบุตรสาวที่เป็นเพียงกระต่ายตัวน้อยแต่กลับสั่งการเสือโคร่งตัวใหญ่ให้ตะปบคมเล็บเข้าฟาดใส่เขา นำพาความเสียหายเกินบรรยายได้เยี่ยงนี้     

หลิงเวยเพียงคลี่ริมฝีปากออกจนกลายเป็นรอยยิ้มสวยงามทว่าว่างเปล่าส่งให้บิดา    

ถึงแม้ว่านางจะไม่รู้ว่าเกิดสิ่งใด แต่ที่แน่ๆ คือเวรกรรมย่อมมีอยู่จริง

“ลูกไม่มีสิ่งใดจะกล่าว ท่านพ่อ...ทุกคนล้วนแล้วแต่ทำตัวเองทั้งสิ้น” นางเอ่ยเสียงเย็นเยียบไม่ต่างจากสีหน้า

หลิงอี้ถังนิ่งเงียบไป

หลิงเวยยังคงเอ่ยวาจาด้วยน้ำเสียงแว่วหวาน

“แม่ใหญ่เคยเฆี่ยนตีข้าด้วยเหตุผลที่ว่าข้ามีผิวสวยใสขาวเนียนนุ่มนิ่ม”

“...!?”

ฟงชินหยางที่ยืนคุมเชิงให้ภรรยาถึงกับต้องขมวดคิ้วแน่นเกิดริ้วโทสะฉับพลัน นั่นมันเหตุผลบ้าบออันใด!?

หลิงเวยยังคงเอ่ยเสียงนุ่มไปทางบิดา “มี่อิงและมี่เอินแอบเอายานอนหลับใส่อาหารให้ข้ากินแล้วเข้ามาขโมยเงินของข้าไปจนหมดเพื่อไปหาซื้ออาภรณ์สวยงามหลากหลายแล้วแต่งกายมาโอ้อวดข้า ทำให้ข้าไม่มีเงินกระทั่งจะซื้อเข็มกับด้ายมาซ่อมแซมเสื้อผ้าของตนเอง”

“...!?”

ฟงชินหยางคิ้วกระตุกอีกครา เขาจะให้ลูกน้องไปเผาเสื้อผ้าของสองสตรีนั่นให้หมด! ให้พวกนางแก้ผ้าเดิน!