ตอนที่ 31 ของรักของหวง

ทันใดนั้นเสียงของสตรีนางหนึ่งพลันดังจากทางนอกศาลา “เจ้ามีนามว่าหลิงเวยเช่นนั้นหรือ”

หลิงเวยชะงักมือจากกระดาษตรงหน้าแล้วผินสายตาตามเสียงหวานแหลมนั้นทันที

สตรีนางเดิมยังคงกล่าว “เจ้าเป็นสตรีที่ท่านอ๋องคิดจะแต่งงานด้วยจนออกจากวังไปตามหาเจ้าที่ตลาด”

หลิงเวยนั่งฟังนิ่งๆ ไม่กล้าต่อคำอันใด สตรีนางนี้เป็นสตรีนางเดียวกับที่นั่งเล่นหมากล้อมกับท่านอ๋องผู้นั้น สตรีนางนี้เป็นชายาของท่านอ๋องอย่างไม่ต้องสงสัย แต่ท่าทางที่กำลังหึงหวงนั่นคืออันใด? ไยมาหึงหวงนาง...

ชายาของเฉินหยางหลงนามว่าฮุ่ยจินยังคงเอ่ย “เจ้าอย่าแม้แต่จะคิดมาแย่งความโปรดปรานจากท่านอ๋องของข้า เจ้ามีสามีแล้วอย่าลืม”

หลิงเวยได้ฟังยิ่งกะพริบตา

“หึ!” ฮุ่ยจินแค่นเสียงในลำคอ “ข้าจะทำทุกอย่างเพื่อขัดขวางเจ้า คอยดู!” จบคำก็เดินกรีดกรายจากไปโดยไม่สนใจคนฟังแม้แต่น้อย

หลิงเวยได้แต่เงียบงัน มิใช่ว่าเถียงไม่ทัน แต่สตรีนางนั้นกำลังพูดอันใด???

หลังจากได้รับอนุญาตจากเจ้าของวังเฉินอ๋องให้ใช้ศาลาริมสระน้ำเป็นสถานที่วาดภาพร่ายบทกวีจนเสร็จสรรพตามใจต้องการ

หลิงเวยจึงเก็บกระดาษม้วนเอาไว้แล้วกอดแนบอกเดินมาหาฟงชินหยางบนระเบียงชั้นสองของตำหนักเซียงกงในทันที

หญิงสาวยืนอยู่ด้านนอกของริมระเบียงโดยไม่เข้าไปรบกวนตามมารยาทที่พึงมี นางเห็นสองบุรุษกำลังนั่งร่ำสุราฉันท์มิตรสหายจึงมิได้คิดอันใดมากมาย เนื่องจากนางแต่งงานแล้วและไม่เคยเกี่ยวข้องใดๆ ทั้งสิ้นกับท่านอ๋องผู้นี้ไม่ว่าจะเป็นเมื่อครั้งที่เจอกันที่ตลาดแล้วเขาตามเกี้ยวหรือจะเป็นวันที่บิดากล่าวคำให้นางฟังว่าต้องการให้นางแต่งงานกับท่านอ๋อง นั่นนับว่าเป็นปัญหาระหว่างบิดากับท่านอ๋องผู้นี้ นางหาได้เกี่ยวข้องอันใดไม่

หลิงเวยเพียงยืนอยู่นิ่งๆ ตรงหน้าระเบียงเกิดเป็นภาพของสตรีร่างระหงยืนต้านลมที่พัดพาอาภรณ์สีชมพูอ่อนหวานโบกสะบัดพลิ้วไหวปลิวระบายแลดูงดงามตรึงสายตา

นางเอียงใบหน้าน้อยๆ ยกยิ้มบางเบาให้กับม้วนภาพในมือตลอดเวลา

ทำเอาสองบุรุษที่นั่งร่ำสุราอยู่ไม่ไกลถึงกับมือสั่นระริกจอกเหล้ากระฉอกจนน้ำเมากระเซ็นออกมาเมื่อมองเห็นนางน่ารักน่าเอ็นดูอย่างนั้น

ฟงชินหยางเห็นสหายมองหลิงเวยแบบไม่วางตาแบบนั้นทั้งยังที่ริมฝีปากได้รูปของสหายคล้ายกับมีน้ำลายไหลออกมาเยี่ยงนั้น เขาจึงลุกขึ้นพรวดพราดเดินอาดๆ ปราดเดียวพลันถึงตัวของหลิงเวยแล้วจับยกอุ้มร่างของนางเดินหายไปในทันที   

เฉินหยางหลงได้แต่มองตามภาพของสตรีที่ตนหมายตาหายไปพร้อมกับอ้อมอกแกร่งของสหายอย่างนั้นจึงไม่คิดจะยินยอม

อย่าคิดเลยว่าเขาจะยอมแพ้ เขาจักทำให้ทั้งสองเลิกกันให้จงได้ กับอาหยางนั้นเขารู้ไส้รู้พุงจนหมดแล้ว นิสัยร้ายกาจของสหายผู้นี้เขาจะนำมาใช้เป็นเครื่องมือ ฮึฮึ!

อ๋องสูงศักดิ์ที่ในชีวิตไม่เคยขาดแคลนแต่กลับกำลังคิดว่าตนเองขาดแคลนจึงคิดจะยื้อแย่งภรรยาน่าเอ็นดูออกจากอกของสหายตน  

เขายังคงนั่งมองสหายของเขากับสตรีนางน้อยน่ารักเดินออกไปจากวังโดยไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังมีสายตาร้ายกาจยิ่งกว่าของสตรีนางหนึ่งมองมาทางเขาอยู่เป็นนาน

ฮุ่ยจินหรี่ตามองสวามีของตนด้วยความรู้สึกชั่วร้ายไม่แตกต่าง

หากอ๋องเฉินคิดจะทำให้ผัวเมียแยกจากแล้วพลัดพรากเอาเมียของสหายผู้นั้นมานอนกอด นางนี่ล่ะจะทำให้สองสามีภรรยารักกันมากยิ่งขึ้น

หึ! คอยดูเถิดว่าสวามีของนางจะมีโอกาสสะบัดหางไปทางใด!

หลิงเวยยังคงตกใจตาโตที่จู่ๆ ฟงชินหยางก็เข้ามาจับช้อนร่างของนางขึ้นอุ้มต่อหน้าต่อตาของอ๋องเฉินและข้ารับใช้มากมายอย่างไม่นึกอับอายใครต่อใคร

“ท่านไม่ควรทำอย่างนี้ต่อหน้าผู้คนมากมาย มันไม่งาม” หญิงสาวเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงอู้อี้อยู่ตรงกล้ามเนื้อหนั่นแน่นของคนตัวใหญ่

“แล้วอย่างไร ใครสน!” คำตอบห้วนสั้นเอ่ยออกมาแค่นั้น

หญิงสาวจึงเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มเจ้าของวงแขนกำยำตาปริบๆ  

นางเห็นใบหน้าคมคายของเขานิ่งขึงติดจะเย็นชา สายตาของเขาทอประกายดุร้ายตลอดเวลา

นางจึงทำได้แค่เพียงเอียงใบหน้าเข้าหาเขาแล้วซุกซบใบหน้าจนจมมิดไปกับแผงอกบึกบึนของเขา ฝ่ามือน้อยๆ กำสาบเสื้อของเขาเอาไว้แน่นไม่คิดจะปล่อยออกแต่อย่างใด

ฟงชินหยางเห็นสตรีในอ้อมแขนทำท่าทางอย่างนั้นเขาจึงกระชับวงแขนกอดนางให้แน่นเข้ามาอีกหน่อย

แน่นอนว่าเขาไม่มีทางปล่อยนางไป ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ไม่มีวันแยกนางออกจากอ้อมอกของเขาได้

เป็นเสือโคร่งที่เสียท่าให้กับกระต่ายน้อยแล้วอย่างไร

ใครสนใจกัน!