ตอนที่ 33 งานล่าสัตว์ 2

หลิงเวยถึงกับอมยิ้มกับความช่างรู้ของเสี่ยวชุ่ยยิ่งนัก  นางจึงให้ความร่วมมือกับเสี่ยวชุ่ยเป็นอย่างดี อาภรณ์ที่เสี่ยวชุ่ยเลือกให้นี้เป็นอาภรณ์เนื้อละเอียดสำหรับต้านลมหนาวได้เป็นอย่างดี สีสันของอาภรณ์เป็นสีสันสดใสในโทนสีชมพูอ่อนสลับขาวไล่ริ้วสีแดงสดมีลูกไม้ระบายตรงสาบเสื้อสาบแขนมีขนสัตว์ฟูพองอยู่รอบลำคอ  

เสี่ยวชุ่ยช่วยหลิงเวยแต่งตัวพร้อมทั้งทำผมปักปิ่นให้นางเสร็จสรรพ

นี่นับว่าหลิงเวยได้รับการปรนนิบัติม้วนผมจากสาวใช้มากฝีมือเป็นครั้งแรกหลังจากแต่งงานมา เนื่องจากว่าก่อนหน้านี้ฟงชินหยางมักจะมองนางเป็นตุ๊กตา เขามักจะจริงจังเสมอมากับการม้วนผมให้นาง  และการม้วนผมของเขานั้นก็เรียกสายตาขบขันจากคนที่บ้านฟงได้เป็นอย่างดี  

“คันฉ่องเจ้าค่ะ” เสี่ยวชุ่ยแต่งกายม้วนผมและแต่งหน้าให้หลิงเวยเสร็จก็รีบนำคันฉ่องเอามาให้เจ้านายตรวจดู

ผลที่ได้ทำให้หลิงเวยรู้สึกพึงใจยิ่งนัก เสี่ยวชุ่ยนั้นนับได้ว่ามีฝีมือด้านนี้มากเลยทีเดียว

หลิงเวยนั้นเมื่อได้แต่งหน้าทำผมแบบเต็มยศแล้วนับได้ว่าเป็นสาวงามไม่น้อยหน้าผู้ใด นางจัดได้ว่างดงามเทียบเคียงกับเหล่าชายาหรือเหล่าองค์หญิงเลยทีเดียว

นั่นจึงทำให้เสี่ยวชุ่ยนึกปลื้มปริ่มยิ่งนักที่เจ้านายของตนมีรูปโฉมงดงามเป็นอย่างมาก

สตรีอื่นที่จ้องมองท่านแม่ทัพฟงจะได้ไม่กล้าและรู้สึกเจียมตัว

“ดีมาก!”

เสียงหวานๆ ของสตรีนางหนึ่งพลันดังอยู่ตรงเบื้องหลังของหลิงเวยยามเมื่อนางเดินออกมายืนอยู่นอกกระโจม

“ครั้งที่แล้วเห็นแต่งกายจืดชืดใบหน้าไร้สีสัน ข้าเห็นแล้วก็นึกกลัวเกรงว่าสามีของเจ้าจะเบื่อเจ้ายิ่งนัก”

เสียงนั้นเป็นเสียงของฮุ่ยจินนั่นเอง นางเอ่ยกับหลิงเวยด้วยใบหน้าเรียบเฉยสายตากดดันพลางเบี่ยงสายตามองไปทางฝั่งบุรุษทั้งหลายที่บัดนี้กำลังพากันมานั่งยังตำแหน่งของแต่ละคนเพื่อรอเวลาที่องค์ฮ่องเต้ดำเนินเสด็จยังแท่นประทับเหนือสุดสีเหลืองทองรูปมังกร

หลิงเวยจึงมองฮุ่ยจินหนึ่งคราแล้วหันมามองตามสายตาของฮุ่ยจินไปทางเหล่าบุรุษพวกนั้น หญิงสาวเห็นฟงชินหยางกำลังนั่งอยู่กับเฉินหยางหลงโดยมีสตรีนางหนึ่งแต่งกายเป็นบุรุษนั่งขนาบข้างอยู่ด้วยกัน หญิงสาวจำได้ นั่นคือองค์หญิงยู่ว์เจิน

องค์หญิงผู้นี้ปลอมกายเป็นบุรุษไปออกล่าสัตว์ด้วยกันกับเหล่าคณะบุรุษ

เห็นได้ชัดว่าองค์หญิงผู้นี้เป็นสตรีที่กล้าหาญชาญชัยปานใด ซึ่งผิดกับหลิงเวยที่อ่อนปวกเปียกอย่างสิ้นเชิง  

ยู่ว์เจินกำลังนั่งอยู่กับเฉินหยางหลงและฟงชินหยางพร้อมท่าทางสนิทสนมคุยกันอย่างสนุกสนานไปในทิศทางเดียวกันกับบุรุษทุกคน

พวกเขากำลังคุยในเรื่องเดียวกัน หัวเราะในเรื่องเดียวกัน

“เจ้าเห็นอะไร หลิงเวย” ฮุ่ยจินเดินกรีดกรายเข้ามาใกล้หลิงเวยอีกนิดแล้วเอ่ยถามตามตรง  

“หม่อมฉันเห็นพวกเขานั่งคุยกันอย่างสนิทสนมเพคะ”

หลิงเวยเอ่ยคำตามตรงสายตายังคงมองไปที่ฟงชินหยางและยู่ว์เจิน

นางเห็นฟงชินหยางกับยู่ว์เจินคุยกันด้วยเสียงหัวเราะขบขันอย่างน่าอิจฉา  

“แล้วเจ้าคิดว่าอย่างไร” ฮุ่ยจินยังคงถาม

“หม่อมฉันไม่อาจสู้ได้เลยเพคะ” หลิงเวยยังคงเอ่ยคำตามตรง นางยังไม่เคยได้นั่งคุยกันหัวเราะใส่กันอย่างนั้นกับฟงชินหยางเลยสักครั้ง ตั้งแต่เจอกันก็ถูกดุด่าว่ากล่าวประชดประชันตลอดมา

จะมีก็เพียงแต่เมื่อวันก่อนเดินทางมายังพิธีล่าสัตว์นี่ที่ได้คุยกันดีๆ และนั่นนับได้ว่าเป็นครั้งแรกและครั้งเดียว

ตลอดการเดินทางมาล่าสัตว์นี้ นางกับเขาก็แทบจะมิได้คุยกัน นางนั่งในรถม้าส่วนเขาขี่ม้าอยู่ข้างๆ รถม้าของนาง

“สู้ไม่ได้หรือไม่คิดจะสู้” ฮุ่ยจินเริ่มหงุดหงิด หากเป็นอย่างนี้สามีถูกสตรีอื่นแย่งไปแล้วถูกทิ้งขึ้นมา อ๋องเฉินของนางคงรีบรับหลิงเวยผู้นี้เป็นอนุชายาแน่ๆ

“เจ้าจะทำตัวอย่างนี้ไม่ได้นะ หลิงเวย” ฮุ่ยจินเอ่ยเสียงเครียด “มากับข้า!”  

เสียงหวานแหลมของฮุ่ยจินทำหลิงเวยถึงกับสะดุ้ง

ฮุ่ยจินดึงข้อมือของหลิงเวยให้เดินไปด้วยกันเพื่อไปนั่งยังฝั่งตรงกันข้ามที่ถูกจัดเอาไว้ให้สำหรับพวกนาง

เมื่อทั้งสองนั่งลงเป็นที่เรียบร้อยดีแล้วฮุ่ยจินจึงรีบเอ่ย “ฟังข้านะ หลิงเวย เจ้าน่ะทั้งงดงาม ทั้งอ่อนหวาน แต่ทว่าแค่นี้ไม่เพียงพอหรอกนะสำหรับบุรุษ”

หลิงเวยพยักหน้าเข้าใจรับฟังคำแต่โดยดี

“นอกจากความงดงามและความเป็นกุลสตรีแล้วเราต้องมีมารยา รู้เอาไว้ มารยา!” ฮุ่ยจินกล่าวเสียงเครียดเข้มข้น

หลิงเวยพยักหน้าหงึกหงักตอบรับจริงจัง

“ดี!” ฮุ่ยจินปิดประโยคแค่นั้นพลางหรี่ตามองไปทางเฉินหยางหลงสวามีของตน นางเห็นได้ชัดเจนว่าเฉินหยางหลงตั้งใจให้ยู่ว์เจินนั่งตรงนั้นนั่งเคียงข้างกับฟงชินหยางนั่นเพื่อให้หลิงเวยเข้าใจฟงชินหยางผิด เพื่อให้สามีภรรยาทะเลาะกันแล้วหาโอกาสแทรกกลาง หึ! ฝันไปเถิด!