ตอนที่ 35 ภรรยาใจกล้า 2

อวี้ถิงที่ยืนมองอยู่ตรงมุมมืดนั้นเห็นองค์หญิงหน้าไม่อายกำลังเกิดอาการอับอายขีดสุดจึงแสยะยิ้มออกมาอย่างสาแก่ใจ

หญิงสาวเพียงยกขวดยาในมือขึ้นใช้สายตาชั่วร้ายเพ่งมองมันฝ่าความมืด ยาที่ถูกบรรจุอยู่ในขวดนี้แน่นอนว่ามิใช่ยาพิษ เพราะถ้าหากว่าองค์หญิงอะไรนั่นตายความวุ่นวายคงบังเกิด การควานหาตัวคนร้ายคงเอิกเกริกยิ่งใหญ่ และนางก็คงไม่รอด

แต่ทว่ายาที่อยู่ในขวดนี้เป็นเพียงแค่ยาสมุนไพรก็เท่านั้น ไม่ว่าจะเป็น ตั่วอึ๊ง หมั่งเซียว ฮวงเสี่ยเฮี่ยะ เซเซียวเต่า แบะตง ผู่เจีย กำจื้อ ชิงหล่อชัง เก่าจ้อ จุยโอ่ว ทุกตัวยาล้วนร่วมด้วยช่วยกันในการขับสิ่งปฏิกูลให้ออกมาในเวลาอันรวดเร็ว

เร็วมาก!

อา...น่าอายแทนเสียจริง แล้วอย่างนี้ องค์หญิงยังจะกล้ามองหน้าผู้ใดได้อีกหรือไม่ หึหึ!  

ท่ามกลางสายลมโบกโชย ท่ามกลางงานเลี้ยงยามราตรี  ท่ามกลางความเงียบงันของเหล่าขุนพล ท่ามกลางกลิ่นแปลกๆ ที่กำลังตลบอบอวลตามสายลมบางเบายามไล้เข้าปะทะจมูกของทุกผู้คน

องค์หญิงยู่ว์เจินเริ่มทนไม่ได้อีกต่อไป นางต้องรีบออกจากกลุ่มนี้โดยไว ก่อนที่จะมีสิ่งใดไหลออกมา

ไม่ไหวแล้ว...

หญิงสาวพยายามพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นแล้วยืนอย่างปกติที่สุดในชีวิตแล้วค่อยๆ เดินจากไปอย่างยากลำบาก ท่ามกลางสายตาของเหล่าทหารในกลุ่ม นางเดินมาจนถึงมุมมืดมุมหนึ่งแล้วบังเอิญเห็นทหารหญิงนางหนึ่งยืนเวรยามอยู่ นางจึงเอ่ย

“เจ้า! ไปกับข้า” นางต้องการทหารหญิงสักคนให้ไปด้วยกัน เพื่ออารักษ์ขานางยามปลดปล่อย หรือเรียกอีกนัยหนึ่งว่าดูต้นทาง

“หากชักช้าข้าจะสั่งตัดหัวเจ้า ไป!” นางคำรามพร้อมฉุดกระฉากทหารหญิงนางนั้นให้ติดมือไปอย่างรวด

อวี้ถิงคือทหารหญิงนางนั้น นางทำได้เพียงชะงักงันตาโต

ให้ตายเถอะ!!!

บรรยากาศงานเลี้ยงท่ามกลางขุนเขาของเหล่าเชื้อพระวงศ์กับเหล่าขุนพลยังคงดำเนินต่อไป

การแสดงความสามารถของเหล่าองค์หญิงและองค์ชายยังคงดำเนินอย่างต่อเนื่อง

ฮุ่ยจินพาหลิงเวยมาใส่อาภรณ์ชุดใหม่โดยมีเสี่ยวชุ่ยแสดงฝีมือการแต่งหน้าขั้นสุดให้หลิงเวยได้สวยโดดเด่นสะดุดตา  

อาภรณ์ชุดใหม่ที่หลิงเวยสวมใส่นี้เป็นชุดที่มีสีแดงเพลิงแสบสันลวดลายบุปผาสวยงามตระการตาสีสันจัดจ้านระบายสาบเสื้อทุกด้านด้วยสีฟ้าสลับขาวพองฟูคล้ายกับมวลดอกไม้สีแดงสดยืนต้นอยู่กลางสายน้ำสีฟ้าเย็นฉ่ำ เป็นอาภรณ์ที่สรรค์สร้างความงามของผู้สวมใส่ได้อย่างลงตัว    

ใบหน้าหวานล้ำของหลิงเวยถูกแต่งแต้มให้เข้ากับอาภรณ์ชุดนี้ได้เป็นอย่างดี 

อาภรณ์ชุดนี้มีชื่อว่าบุปผากลางธารา

“อาภรณ์ชุดนี้ถือเป็นของกำนัลจากข้า สั่งตัดเป็นพิเศษเพื่อการแสดงของข้า แต่คืนนี้ข้าขอมอบมันให้เจ้า เต็มที่เลย”

ฮุ่ยจินเอ่ยกับหลิงเวยเมื่อทั้งสองพากันกลับมานั่งอยู่ตำแหน่งเดิมของงานเลี้ยงหลังจากที่ลุกขึ้นแล้วหายไปในกระโจมอยู่หนึ่งก้านธูป พวกนางกำลังรอเวลาการแสดงต่อหน้าพระพักตร์ในลำดับต่อไป 

“หม่อมฉันขอบพระทัยพระชายาเพคะ” หลิงเวยคลี่ยิ้มอ่อนหวานเอ่ยขอบคุณฮุ่ยจินอย่างจริงใจ

“เอาล่ะๆ ออกไปยืนกลางลานได้แล้ว” ฮุ่ยจินกล่าวออกมาเมื่อลานกว้างกลางงานนั้นกำลังว่างลงเพื่อรอการแสดงของหลิงเวยในชุดต่อไปตามตั้งใจ

หลิงเวยจึงค่อยๆ ลุกขึ้นยืนอย่างงามสง่าเรียกสายตาของผู้คนด้านข้างได้เป็นอย่างดี นางเดินออกไปด้วยท่าทางนุ่มนวลแต่ทว่ามั่นคงแลดูทรงพลัง

นางเดินมาอย่างสวยงามแผ่กลิ่นอายเย็นตาแลดูเบาสบายหาใครเปรียบ กระทั่งเดินมายังกลางลานกว้างหน้าพระพักตร์ขององค์ฮ่องเต้ ฮองเฮาและเหล่าสนม ทำเอาเหล่าผู้ชมรายรอบพลันมองตามอย่างสนใจ    

หญิงสาวในอาภรณ์สวยงามสีแดงสดสวยลวดลายหรูหราวิจิตรตระการตาทุกอย่างถูกบรรจงสรรสร้างจนคล้ายกับบุปผายืนเด่นอยู่บนสายน้ำสีฟ้าคราม

หลิงเวยเคารพเจ้าเหนือหัวด้วยท่วงท่านอบน้อมอ่อนหวานและงดงามจับตาก่อนยืนขึ้นอย่างสง่างามแล้วเอ่ยเสียงแว่วหวานดังกังวาน

“หม่อมฉันหลิงเวย ขอมอบการแสดงชุดนี้แก่สามีของหม่อมฉัน ฟงชินหยาง” นางเอ่ยเว้นคำแล้วหันหน้ากวาดสายตาสวยหวานมองทั่วทุกผู้คน “ขอให้ทุกท่านช่วยเป็นประจักษ์พยาน”

จบเสียงคำรามหวานใสความเงียบงันพลันปกคลุมแต่ทว่าเพียงอึดใจเสียงฮือฮาพลันดังตาม

ทุกผู้คนรายรอบครางฮือเสียงดังอย่างให้ความสนใจกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นตรงหน้าที่ลานแสดง 

เสียงหวานกังวานใสทำให้ฟงชินหยางที่มิได้สนใจการแสดงของใครๆ ก่อนนี้ต้องหันหน้าไปมองในทันที