ตอนที่ 37 สารภาพ2

เฉินหยางหลงยังคงเงียบงันตีหน้ามึน หลิงเวยจึงรีบเอ่ยคำย้ำเตือนอย่างเจาะจงมากยิ่งขึ้น

“บุรุษสูงศักดิ์ชาติกำเนิดสูงส่งย่อมเข้าใจได้ไม่ยากเพคะ”

“...”

เฉินหยางหลงยิ่งฟังยิ่งหางคิ้วกระตุกแต่ยังมึนไม่ยินยอม

“ข้าไม่เข้าใจ”

“...”

ครานี้เป็นหลิงเวยบ้างที่คิ้วกระตุก

“หากเจ้าเปิดโอกาสให้ข้า รับรองว่าข้าไม่มีทางแพ้อาหยางแน่ๆ” เขามั่นใจในความเป็นบุรุษเพศของตนเองยิ่งนัก

“ไม่มีโอกาสนั้นเพคะ”

“...”

“สำหรับหม่อมฉันต้องชินหยางเท่านั้น”

“...”

หลิงเวยแสดงความกล้าหาญออกมาได้อย่างน่าชม

นอกจากนางไม่คิดที่จะหนีแต่อย่างใดนางยังกล้ายืนจ้องมองเข้ามาในดวงตาคู่คมของบุรุษสูงศักดิ์ตรงหน้า ไร้แววสั่นไหวแม้แต่น้อย

สตรีขี้กลัวที่เอาแต่หลบตาเดินหนี หน้าแดงหูแดงน้ำใสปริ่มๆ อยู่เต็มขอบตาตลอดเวลาในตลาดวันนั้นได้หายไปแล้ว

เฉินหยางหลงได้แต่ยืนนิ่งด้วยคาดไม่ถึงว่านางจะกล้าเอ่ยคำตัดรอนเขาถึงเพียงนี้  

สมแล้วที่เป็นภรรยาของฟงชินหยาง

เจ้าสหายบ้าเลือดของเขา...

บุรุษร่างสูงในอาภรณ์บ่งบอกฐานันดรสูงศักดิ์กำลังเดินมาตามทางผ่านกระโจมประจำตำแหน่งอ๋องไป ด้วยภายในใจคิดจะไปกระโจมของสหายเพื่อร่ำสุรา

ค่ำคืนนี้เขารู้สึกอารมณ์ดียิ่งนัก เขากำลังรู้สึกอิจฉาอาหยางเสียจริง เฉินหยางหลงคิดอย่างนั้นพลางเดินมาตามทางระหว่างกระโจมเรื่อยๆ กระทั่งใกล้ถึงกระโจมของสหายพลันได้ยินเพียงประโยคหนึ่ง

“ที่แท้เป็นเจ้าที่บังอาจคิดวางยาข้า”

เสียงนั้นเป็นเสียงของฟงชินหยาง เขากำลังพาดกระบี่ไว้ที่ลาดไหล่เล็กบางของสตรีนางหนึ่งและพร้อมที่จะปาดคอนาง

“มิใช่นะเจ้าคะ ท่านกำลังเข้าใจข้าผิด” สตรีนางนั้นรีบยกมือขึ้นทางด้านหน้าแล้วส่ายมือไปมาปฏิเสธรัวเร็ว  

“เจ้าบอกแก่ข้าว่าคืนนั้นเจ้ามิได้เข้าพักที่โรงเตี๊ยมอี้ฉาง แต่ไปพักที่บ้านญาติ เช่นนั้นแล้วเรื่องของข้ากับภรรยา...”

ฟงชินหยางกล่าวไม่ทันจบนางพลันเอ่ยแทรก

“เป็นเหมยลี่เจ้าคะ เหมยลี่เล่าให้ข้าฟัง นางรู้เรื่องที่ท่านถูกวางยาในคืนนั้น”

“เถ้าแก่เนี้ยมีส่วนเกี่ยวข้อง เช่นนั้นหรือ?”

“...!!!”

ฟงชินหยางยิ่งหรี่ตามองสตรีตรงหน้าพลางกระชับกระบี่ในมือให้เข้าเนื้อสตรีน่ารังเกียจจนได้เลือดไหลซึมลากยาว

เขาจำได้ว่าคืนนั้น เรื่องที่เขากับหลิงเวยมีอะไรกัน เขามิได้เอ่ยออกมาแม้ครึ่งคำว่าถูกวางยา ทุกคนในเหตุการณ์คืนนั้นต่างเข้าใจกันว่าเขากับหลิงเวยแอบมาพรอดรักกัน เขาเอ่ยเรื่องวางยานี้กับหลิงเวยแค่เท่านั้น เขาเพียงได้คุยกับทหารยามของจวนตระกูลหลิงที่แจ้งแก่เขาว่าต้องการมาหาคุณหนูหลิง เถ้าแก่เนี้ยอะไรนั่นตกใจจนเกือบจะเป็นลมเมื่อมองเห็นหลิงเวยอยู่บนเตียงนอนในห้องพักของนาง

หลังจากนั้นเขาก็แต่งงานโดยไม่มีใครล่วงรู้ถึงสาเหตุเบื้องลึกนอกจากสหายของเขา คือเฉินหยางหลง

แน่นอนว่าเรื่องน่าอายเยี่ยงนี้เขามิได้คิดจะสืบสาวให้มากความ ด้วยรู้น้อยย่อมดีกว่ารู้มาก ถึงอย่างไรความเสียหายของเขายังเทียบมิได้กับความเสียหายของหลิงเวย

แล้วเถ้าแก่เนี๊ยอะไรนั่นจักคุยกับสตรีนางนี้ในเรื่องวางยาได้อย่างไรหากมิได้รู้อยู่ก่อนแล้ว 

“เจ้าหมายความว่าอย่างไร” ทันใดนั้นเสียงหนึ่งพลันดัง

เสียงนั้นเป็นเสียงของเฉินหยางหลง เขาเดินมาหาฟงชินหยางแล้วแอบฟังเรื่องราวทั้งหมดจนเริ่มจับประเด็นได้

ที่แท้ก็เป็นฝีมือของสตรีนางนี้ ที่บังอาจทำให้หลิงเวยกับฟงชินหยางได้เสียเป็นผัวเมียจนกระทั่งได้แต่งงานและรักกัน

ฮึ! น่าตายนัก!!!  

เฉินหยางหลงโกรธมากกับสตรีที่บังอาจเป็นต้นเหตุตัดด้ายแดงของเขากับหลิงเวย เขาจึงรีบเดินปรี่เข้ามาสมทบกับฟงชินหยางในทันที

อวี้ถิงที่ตกตะลึงกับการผูกเรื่องของฟงชินหยางเป็นทุนเดิมมากอยู่แล้วยิ่งตระหนกตกใจเมื่อมีท่านอ๋องผู้นี้เพิ่มขึ้นมาอีกคน นางจึงกลายร่างเป็นก้อนหินไร้ลมหายใจไปอย่างสมบูรณ์

เฉินหยางหลงหันไปตะโกนคำรามเรียกทหารยามที่เดินอยู่ไม่ไกล

“ทหาร!” สิ้นเสียงคำรามทหารยามสองนายรีบวิ่งมาโดยเร็ว “จับนางไปมัดเอาไว้ รอข้าสั่งการ”

“พ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง” ทหารทั้งสองไม่มีถามไถ่ถึงสาเหตุอันใด พวกเขารีบจับตัวอวี้ถิงเอาไว้แล้วลากออกไปในทันที

โดยที่ไม่มีใครคิดจะฟังเสียงกรีดร้องของนางแต่อย่างใด

ฟงชินหยางยังคงนิ่งงัน ที่แท้เรื่องก็เป็นอย่างนี้