ตอนที่ 40 สตรีร้ายกาจ 2

เวลาวันคืนผ่านไปอย่างรวดเร็ว ฟงชินหยางที่ได้รางวัลหลังสิ้นศึกเป็นวันหยุดยาวนานสามเดือนจึงสิ้นสุดลง

สิ่งที่ฟงชินหยางไม่อยากเห็นมากที่สุดพลันบังเกิดเมื่อเขาจำต้องเดินทางไปประจำการยังค่ายทหารชายแดน

อันที่จริงค่ายทหารชายแดนของเมืองชางอี้อยู่ห่างออกไปจากตัวเมืองแห่งนี้เพียงเจ็ดลี้เท่านั้น  

แต่ทว่าหลิงเวยมิอาจข่มกลั้นน้ำตาได้แต่อย่างใด นางกำลังยืนร่ำไห้จนน้ำตากลายเป็นม่านน้ำตกยามที่ฟงชินหยางขี่ม้าตัวใหญ่ควบตะบึงออกไปจากจวน

“อาซ้อเป็นสตรีที่ร้ายกาจยิ่งนัก” ฟงลี่หลินหรี่ตามองหลิงเวยพลางกระซิบกระซาบกับมารดาที่ยืนอยู่ข้างกันตรงหน้าเรือนกลางที่มองเห็นหลิงเวยยืนอาลัยอาวรณ์พี่ใหญ่อยู่หน้าประตูจวน

นางสังเกตเห็นพี่สะใภ้จัดการพี่ใหญ่ผู้น่ากลัวได้อยู่หมัด จนเป็นเหตุให้พี่ใหญ่ของนางอยู่ไม่สุขได้สักวัน ในบางวันพี่ใหญ่ของนางยังต้องนั่งเป็นรูปปั้นยักษ์ให้พี่สะใภ้วาดภาพ ในบางวันพี่ใหญ่ของนางยังต้องใส่เสื้อผ้าปักลวดลายแปลกประหลาดในแบบที่ไม่เคยเป็น และในบางวันยังหนักหนาถึงขั้นรำดาบเคล้าเสียงเพลงพิณ ทำเอาเหล่าบ่าวไพร่ถึงกับขวัญผวาไปตามๆ กัน

นี่เรียกได้ว่าพญามัจจุราชกลับใจใช่หรือไม่

“ท่านแม่ ข้าว่าอาซ้อน่ากลัวยิ่งนัก!” ฟงลี่หลินยังคงกระซิบไปทางมารดาของตน

“อย่างไรหรือ” ซินหรูถามอย่างใคร่รู้

“ทุกวันนี้อาซ้อจัดการพี่ใหญ่เสียอยู่หมัด แค่เพียงมองตาพี่ใหญ่ก็ไม่กล้าแล้ว ดูเถิดว่าในยามนี้แค่อาซ้อร้องไห้พี่ใหญ่ก็กลัวเกรงจนต้องรีบควบม้าตะบึงหนีไป”   

“อืม...เจ้าคิดได้อย่างไรกัน!” ซินหรูครางในลำคออย่างอ่อนใจ บุตรีของนางช่างไม่รู้ความอันใดเอาเสียเลย

จู่ๆ เสียงโวยวายอย่างตกอกตกใจของเหล่าบ่าวไพร่หน้าเรือนพลันดัง   

ฟงฮูหยินและฟงลี่หลินมองเห็นเสี่ยวชุ่ยที่เพียงยืนอยู่กับหลิงเวยก่อนหน้านี้นั้นกำลังจับอุ้มหลิงเวยเอาไว้แบบทั้งตัว

“ฮูหยินใหญ่เจ้าขา ฮูหยินน้อยเป็นลมเจ้าค่ะ” เสี่ยวชุ่ยผู้ที่กินเก่งยิ่งชีพนับได้ว่ามีประโยชน์ยิ่งนัก พละกำลังของนางไม่ธรรมดา นางกำลังอุ้มหลิงเวยเอาไว้มั่นประหนึ่งว่าเป็นตัวแทนของฟงชินหยางเลยทีเดียว 

และเพียงไม่นานหลิงเวยจึงถูกทำให้กลายร่างเป็นตุ๊กตาประจำตระกูล นางถูกจับตรึงให้นอนพักผ่อนอยู่บนเตียงทั้งวัน ถูกจับตรวจชีพจรและถูกจับให้กินยาบำรุงมากมายทั้งยังห้ามออกจากจวนไปที่ใด

สิ่งที่นางทำได้มีเพียงออกมาเดินเล่นนอกเรือนกับฟงลี่หลินแค่เพียงเท่านั้น

“พี่ขอวาดภาพได้หรือไม่” เสียงแว่วหวานของหลิงเวยเอ่ยถามขึ้นมาทางฟงลี่หลินอย่างขออนุญาต นี่เป็นครรภ์แรกของนาง เช่นนั้นแล้วนางพร้อมเชื่อฟังทุกคน

ฟงลี่หลินไม่เคยมีคนรักทั้งยังมิรู้ว่าขอบเขตของคนตั้งครรภ์มีเท่าใดจึงเอ่ยออกมาอย่างใสซื่อ “ข้าให้คนวิ่งไปถามท่านแม่ก่อนนะ”

จบคำของฟงลี่หลินเสี่ยวชุ่ยจึงรีบวิ่งออกไปอย่างไม่คิดชีวิตและภายในเวลาไม่นานก็วิ่งกระหืดกระหอบกลับมาพร้อมกระดาษและแท่นหมึกพู่กัน

“ข้าน้อยเหนื่อยเหลือเกินเจ้าค่ะฮูหยินน้อย ขนมนั่นยังรับอยู่หรือไม่เจ้าคะ” นี่คือเสี่ยวชุ่ย นางเริ่มอวบอ้วนล้ำหน้าหลิงเวยที่กำลังตั้งครรภ์เสียแล้ว

หลิงเวยรับอุปกรณ์วาดภาพมาถือไว้ก่อนพยักหน้าน้อยๆ เป็นเชิงให้เสี่ยวชุ่ยรับขนมไปกินได้ทั้งหมด นางชอบมองเวลาเสี่ยวชุ่ยกินขนม ท่าทางกินขนมด้วยความสุขเหลือเกินของเสี่ยวชุ่ยทำให้นางมีความสุขไปด้วย