ภาคปลายตอน2 เสียงเตือนจากเหล่าฮูหยิน 3

ครานี้ไม่เหมือนคราแรก ฮูหยินท่านนี้มีบุตรแล้วและสามีเดินทางไกลนานหลายเดือน

เสียงของฮูหยินอีกท่านหนึ่งพลันเอ่ยต่อไม่ยินยอมให้เกิดความเงียบนาน “ส่วนข้านะ สามีเป็นทหารไปประจำการยังชายแดนนานร่วมปี”

และแล้วเสียงอื้ออึงของเหล่าฮูหยินพลันดังขึ้นมาอีกครั้งทว่าครานี้มีเสียงของหลิงเวยรวมอยู่ด้วย นางร้องครางเลยทีเดียว

การเจอะเจอกันของเหล่าฮูหยินทั้งหลายเป็นการปลดเปลื้องความอัดอั้นตันใจอย่างแท้จริง สตรีหัวอกเดียวกันทั้งนั้น

ฮูหยินผู้เป็นภรรยาของนายทหารเริ่มเอ่ยต่อ “สามีของข้านั้นเขาเป็นทหารประจำชายแดนที่ห่างเหินอิสตรีนานเป็นปีๆ เมื่อกลับบ้านมาก็มักจะรักข้าหนักหนาไม่หลับไม่นอน แต่ทว่าครั้งนี้ช่างแตกต่าง เขาไปประจำการยังชายแดนห่างไกลนานสามปี ข้าจึงให้ญาติของข้าทางนั้นแอบสืบข่าวของเขา และแล้วข้าจึงได้รับรู้ว่าเขาอดใจไม่ได้จนต้องไปเที่ยวหอนางโลม”     

ฮูหยินท่านหนึ่งพลันเอ่ยแทรก “นับว่าเป็นเรื่องธรรมดาสามัญมากๆ นะเจ้าคะ ฮูหยินหาน...”

ฮูหยินหานเจ้าของเรื่องราวรอบนี้ส่ายหน้าไปมาแล้วเอ่ยต่อทันที “มันเป็นเรื่องธรรมดาของบุรุษ สามีของข้าก็เช่นเดียวกัน หากแต่กับสตรีในหอโคมเขียวนางนั้นกลับไม่ธรรมดา”

“อา...นึกแล้วเชียว” ฮูหยินท่านหนึ่งครางออกมา

ฮูหยินหานเอ่ยอีกครา “สตรีนางนั้นติดตามสามีของข้ามาจากชายแดนทางใต้เมื่อเดือนก่อน ข้าค่อนข้างแน่ใจว่าสตรีนางนั้นวางยาปลุกกำหนัดสามีของข้าเพราะว่ายาชนิดนี้มักถูกใช้ในหญิงคณิกาทั่วแคว้น แต่ทว่ากับมารยาของสตรีนางนั้นนับได้ว่าไม่ธรรมดา สามีของข้าถึงแม้ว่าจะเสื่อมฤทธิ์ของยาปลุกกำหนัดไปแล้ว แต่ฤทธิ์ของเสน่หาจากมารยาร้ายกาจของสตรีนางนั้นมิได้เสื่อมลงไปด้วย ในยามนี้สามีของข้าจึงมีฮูหยินรองเป็นเรื่องเป็นราวในขณะที่ข้าได้เป็นฮูหยินใหญ่อย่างไม่เต็มใจ”

“อา...” เสียงอื้ออึงดังเซ็งแซ่ตามด้วยการปลอบใจให้กำลังใจกันและกันพัลวัน  

ตามเมืองห่างไกลและมิได้เป็นสตรีชั้นสูงนั้นการที่พูดคุยกันของเหล่าฮูหยินจึงเป็นลักษณะเช่นนี้ อีกทั้งชาวบ้านทั้งหลายยังมิใช่ขุนนางใหญ่โตตระกูลโดดเด่นอันเป็นฐานอำนาจให้ใคร การที่สามีนิยมมีมากภรรยาจึงเป็นเรื่องที่ไม่เกี่ยวอันใดกับการขยายสกุลถ่วงดุลหรืออำนาจวงศ์ตระกูลอะไรทั้งนั้น หากแต่เป็นเรื่องของการนอกใจกันทั้งสิ้น การปลดเปลื้องความอัดอั้นตันใจแลกกับการปลอบใจให้กำลังใจกันจึงเป็นเรื่องสามัญของคนชนบทนอกเมืองเหล่านี้   

หลิงเวยได้ฟังคำของฮูหยินหานท่านนี้พลันนึกถึงเรื่องราวของตนขึ้นมา หนึ่งคือสามีเป็นทหาร สองประจำการยังชายแดนนานหลายปี และสามยาปลุกกำหนัด 

ฟงชินหยางต้องรับผิดชอบนางและแต่งงานกันเนื่องจากถูกวางยาปลุกกำหนัดมิใช่เกิดจากความรักกันแต่อย่างใด

เดิมทีนางเข้าใจผิดคิดว่าเป็นฝีมือของท่านพ่อที่หมายผูกมัดเขาจึงวางแผนจัดฉากหากแต่แท้จริงแล้วกลับเป็นสตรีนางหนึ่งที่ต้องการวางยาเขาเพื่อหมายผูกมัดเขาเนื่องจากรู้ถึงนิสัยความเที่ยงตรงและความรับผิดชอบอย่างที่สุดของฟงชินหยาง

หากแต่คืนนั้นเป็นนางที่แอบหนีออกจากจวนแล้วไปหลบภัยหลับใหลในห้องพักของเขา จนกระทั่งทั้งนางและเขาถูกยาปลุกกำหนัดควบคุมเอาไว้ทั้งคู่จนเราทั้งสองได้เสียกันโดยไม่ตั้งใจ

เดิมทีเขาแต่งงานกับนางด้วยต้องรับผิดชอบและบิดาของนางยังบีบบังคับเขาให้แต่งกันภายในสามวัน

เรื่องราวระหว่างเราจึงเกิดขึ้นหลังจากนั้น  

ถึงแม้ว่านางกับเขาจะมีบุตรด้วยกันถึงสองคนโดยบุตรชายคนโตอายุถึงห้าขวบแล้วแต่ทว่านางกับเขากลับเจอกันและอยู่ด้วยกันแค่เพียงปีกว่าเท่านั้น