ภาคปลายตอน2 เสียงเตือนจากเหล่าฮูหยิน 2

ฮูหยินท่านนั้นรีบตอบความ “ยังไม่มีข่าวดีแต่อย่างใด แต่ประเด็นเริ่มเปลี่ยนไป มันมิใช่ประเด็นการสร้างทายาทอีกแล้ว”

“อย่างไรหรือ?” ฮูหยินอีกท่านรีบต่อความ 

“สามีของข้าร่วมรักกับภรรยาใหม่ของเขานางนั้นในทุกๆ คืน พวกเขาร่วมรักกันทั้งยังร้องร่ำคร่ำครวญอย่างรัญจวนจนข้านอนไม่หลับเลยสักคืนเยี่ยงนั้นอยู่เป็นนานหลายเดือนก็ยังไม่มีข่าวดีแต่อย่างใด สตรีนางนั้นยังคงไม่ตั้งครรภ์เสียที แม่สามีจึงหาสตรีงดงามให้แต่งเข้าบ้านมาอีกนางหนึ่ง ครานี้เสียงครวญครางและเสียงเตียงยังคงดังโครมครามจนรุ่งสางในทุกค่ำคืน แต่สตรีนางนั้นก็ยังไม่ตั้งครรภ์ จนกระทั่งแต่งภรรยาใหม่เข้ามาอีกนาง เสียงครวญครางยังคงดังระงมในทุกค่ำคืนหากแต่ข่าวดีก็ยังไม่มีเฉกเช่นดังเดิม แต่ที่ไม่เหมือนเดิมก็คือจิตใจของสามีที่บอกว่ารักข้าเพียงหนึ่งเดียว เขาเริ่มเปลี่ยนไป... ในยามนี้เขาไม่ใคร่ใส่ใจกับการมีบุตรเสียแล้ว เขาช่างรื่นเริงบันเทิงอย่างที่สุดในทุกค่ำคืน”   

“อา...” เสียงคราฮือฮาพลันดังลั่นอย่างพร้อมเพรียง

เห็นได้ชัดว่าจิตใจของบุรุษช่างไม่แน่นอนเมื่อเจอสตรีงดงามและได้ร่วมรักหลากหลาย

หลิงเวยได้แต่เงียบฟังด้วยใจตั้งมั่นเม้มปากแน่น

แน่นอนว่าฟงชินหยางไม่เป็นเช่นนั้นอีกทั้งนางยังมีบุตรให้เขาแล้วถึงสองคน

ฮูหยินท่านหนึ่งในกลุ่มพลันเริ่มเอ่ยคำขึ้นมาบ้างเมื่อเห็นฮูหยินท่านแรกกล้าเปิดเผยเรื่องราวถึงเพียงนั้น

“อันตัวข้านั้นมีทั้งบุตรชายบุตรสาวให้สามีเป็นที่ภาคภูมิใจ แต่สามียังคงเปลี่ยนไปได้อยู่ดี”

“...”

หลิงเวยพลันชะงัก 

และอีกครั้งที่เสียงดังอื้ออึงดังระงม

ฮูหยินท่านนั้นจึงกล่าวต่อ “สามีของข้าเป็นพ่อค้า ต้องเดินทางต่างเมืองเพื่อค้าขาย แต่ละคราต้องเดินทางไกลนานอยู่หลายเดือน และครั้งนี้ที่เขาเดินทางกลับมา เขากลับมาพร้อมกับสตรีงดงามนางหนึ่ง”

“ใครหรือ? ใครๆ มาทำไม?” ฮูหยินท่านหนึ่งรีบเอ่ยถามทั้งๆ ที่เริ่มเค้าลางมาแล้วว่าสตรีนางนั้นคงเป็นภรรยาอีกนางหนึ่งของเขาผู้นั้นเป็นแน่  

ฮูหยินท่านนี้ไม่มีปิดบังนางยังคงเล่าต่อความเพื่อหมายระบายสิ่งอัดอั้นตันใจ “สามีของข้าบอกว่าเจอกับสตรีนางนั้นโดยบังเอิญและได้มีโอกาสช่วยเหลือกันมา สตรีนางนั้นได้รับบาดเจ็บสามีของข้าได้ช่วยเหลือเอาไว้ สตรีนางนั้นจึงต้องการตอบแทนบุญคุณด้วยการติดตามสามีของข้ามาไม่ต่างจากสาวใช้เท่านั้น นางเป็นสาวใช้ของสามีข้ามาตั้งแต่ต่างเมืองกระทั่งกลับเข้าบ้าน  เมื่อสามีของข้าเข้าบ้านมาก็ยังคงนอนร่วมเรือนร่วมเตียงกับข้าเฉกเช่นปกติมิได้เปลี่ยนไป แต่ใครจะคิดว่าสามีของข้ามักจะหายตัวไปในยามดึกดื่น ในคราแรกข้าเพียงนึกแปลกใจว่าเหตุใดสามีของข้าจึงมักไปปลดทุกข์ในยามดึกดื่นเช่นนั้น แต่ที่ไหนได้เขากลับไปปลดผ้ากับสาวใช้นางนั้นร่วมชั่วยาม”       

เสียงดังอื้ออึงเกิดขึ้นมาในทันทีหลังจากที่เหล่าฮูหยินใช้เวลาคิดตามถึงการปลดผ้าเยี่ยงนั้น การปลดผ้ากันคงได้มีเสียงครวญคร่ำครางกระสันจากกิจกรรมบางอย่างตามมาอย่างไม่ต้องสงสัย นานร่วมชั่วยามเลยเทียว อา...ฟังแล้วเสียดท้องน้อยนัก

หลิงเวยได้ฟังยิ่งกะพริบตาถี่ๆ