ตอนที่ 24 สามีเกรี้ยวกราดภรรยาควรตามใจ 1

ภายในเรือนหลังเล็กท้ายจวน

หลิงเวยกลับเข้ามาในเรือนทันทีก่อนจะรีบค้นหากระดาษออกมาจากชั้นของตู้ที่อยู่ในห้องนอนแล้วลงมือร่ายกลอนอย่างรวดเร็ว หญิงสาวใช้เวลาแค่เพียงไม่นานไม่ถึงครึ่งชั่วยามด้วยซ้ำสำหรับการเขียนกลอน ซึ่งหากเป็นคนอื่นคงใช้เวลาถึงครึ่งวัน

ทันใดนั้นแผ่นกระดาษที่มีคำกลอนร่ายยาวพลันถูกกระชากออกจากโต๊ะตรงหน้าของหลิงเวยทำให้น้ำหมึกเปื้อนกระดาษทับตัวอักษรจนเป็นทางสีดำลากยาวเสียหายทั้งหมด

“ท่าน!” นางร้องออกมาแค่นั้นเมื่อมองเห็นว่าเป็นใคร

ฟงชินหยางคลี่กระดาษที่ดึงกระชากมาจากโต๊ะตรงหน้าของหลิงเวยเมื่อครู่ออกดูอยู่อึดใจแล้วฉีกมันออกเสียงดังแคว่กแล้วโปรยทิ้งไปอย่างไม่ใยดี

แผ่นกระดาษเปื้อนน้ำหมึกจึงกระจัดกระจายปลิวว่อนอยู่กลางอากาศจนเต็มพื้นที่โดยมีบุรุษร่างหนายืนมองด้วยสายตามืดดำ

หลิงเวยถึงกับตาโตตกใจ “ท่านฉีกทำไม”

“เหตุใดเจ้าต้องยอม” ชายหนุ่มถามเสียงเย็นสีหน้าไม่พอใจชัดเจน เขาแอบเดินตามนางไปได้เห็นทั้งหมด ทั้งพี่น้องทั้งแม่เลี้ยง หลิงเวยยืนอยู่ตรงนั้น นางยืนอยู่คนเดียวท่ามกลางอสรพิษน่ารังเกียจพวกนั้น 

พวกมันน่าเชือดคอยิ่ง!

ฟงชินหยางเอ่ยเสียงกดต่ำสีหน้าเย็นชา “เจ้าไม่ควรทำตัวเยี่ยงนี้”

หญิงสาวได้ยินพลันชะงักนิ่ง

“ไยทำตัวไร้ค่า!”

ประโยคถัดมาของฟงชินหยางทำหลิงเวยยิ่งอึ้ง

หญิงสาวทำได้แค่เพียงก้มศีรษะหลบสายตาคมของคนตรงหน้าอย่างนึกอับอาย นางเป็นแบบนั้นจริงๆ  

นางเกิดและโตมาโดยไร้ใครสนใจใยดีมาโดยตลอดกระทั่งมารดายังสนใจแค่บิดา นางได้แต่ยืนมองอย่างเดียวดายตั้งแต่จำความได้

เมื่อมารดาตายไปทุกอย่างยิ่งเลวร้าย นางยิ่งไร้ตัวตนเป็นคนไร้ค่า แม้นมีผู้คนอยู่รอบเรือนกาย แต่เหมือนมองไม่เห็นใคร นางอยู่มาแบบนั้น นางอยู่กับกระดาษพู่กันและพิณแค่เท่านั้น

หลิงเวยได้แต่ก้มหน้าน้ำตาเอ่อคลออยู่เต็มสองดวงตาคู่หวาน ใบหน้างามแดงก่ำ ริมฝีปากอิ่มนุ่มขบเม้มกันแน่น  

นางไร้ซึ่งคำใดเอ่ยแก้ตัวให้คนตรงหน้าได้รู้สึกดี

นางเป็นแบบนี้ เขาจะนึกรังเกียจนางหรือไม่!?

ฟงชินหยางยิ่งขัดเคืองเมื่อมองเห็นอย่างนั้น นางเป็นสตรีเช่นไรกัน นางโตมาได้อย่างไร? นางทนได้อย่างไร?

“เจ้าไม่จำเป็นต้องทน เจ้าเป็นเมียของข้ายิ่งไม่สมควรก้มหัวให้ใคร” ชายหนุ่มเอ่ยคำรามสีหน้าเย็นชาแววตามืดดำเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ เขาเป็นคุณชายใหญ่ของตระกูล อยู่เหนือผู้คนมาโดยตลอด ทั้งยังเป็นถึงแม่ทัพกุมกองทหารหลายหมื่นกำลังพล ยิ่งไม่เคยสนหัวใคร!

หลิงเวยได้ฟังคำสามียิ่งก้มหน้าลงต่ำน้ำตาไหลรินลากยาวเป็นสาย

นางมิได้อยากทน แต่จักทำได้อย่างไร ในเมื่อนางเป็นเยี่ยงนี้มาตั้งแต่เด็ก ตั้งแต่จำความได้ด้วยซ้ำ

หากนางทำได้นางคงไม่ต้องเป็นอย่างนี้ ที่นางกล้ามากหน่อยก็แค่เดินออกทางประตูข้างของจวนไปโดยไร้คนสนใจ

ไปยังที่ไกลๆ หมดทางไปก็เดินกลับมา

นางทำได้แค่นั้น  

แค่นั้นจริงๆ

ในขณะที่หลิงเวยทำได้แค่ก้มหน้าก้มตายอมจำนนไร้ข้อโต้แย้งอันใดเสียงโครมครามพลันดัง

หญิงสาวสะดุ้งตกใจฉับพลันรีบเงยหน้าขึ้นมองตามเสียงดังนั่น

นางเห็นโต๊ะและเก้าอี้ที่นางนั่งเขียนกลอนเมื่อครู่พังพินาศขาหักล้มแหลกเหลวผิดรูปทรงอยู่ใต้ฝ่าเท้าหนาใหญ่ของฟงชินหยาง

หลิงเวยเงยหน้ามองคนตัวใหญ่อย่างตกใจเป็นอย่างยิ่ง  นี่เขากำลังโกรธนางจริงๆ ใช่หรือไม่!?

ชายหนุ่มร่างกำยำทั้งยังบ้าพลังไม่คิดจะหยุดอยู่แค่โต๊ะตัวเล็กใต้ฝ่าเท้า เขาพลิกกายเดินอาดๆ ไปยังตู้ในห้องและโต๊ะตัวอื่นเก้าอี้ตัวอื่นจัดการพังครืนทุกสิ่งอย่างแบบบ้าระห่ำ ไม่ว่าจะเป็นแจกันใบเท่าคน ฉากกั้นแผ่นหนา ฝาผนังตรงหน้า กระทั่งต้นเสาใหญ่กลางเรือน เขาหักมันกับมือ