ตอนที่ 23 จวนตระกูลหลิง5

ฟงชินหยางยังคงนอนเหยียดตัวบนเตียงนอนยามเอ่ยสั่งการอย่างเอาแต่ใจ “เจ้าแค่ไปเรียกบ่าวไพร่ของเจ้ามาทำความสะอาดก็พอ”

หลิงเวยจึงเงียบไป นางจะเรียกใช้งานใครได้ ในเมื่อยามก่อนเป็นถึงคุณหนูของจวนยังเอ่ยสั่งการยากเย็น ยามนี้แต่งออกไปแล้วนับเป็นคนนอกจะเอ่ยสั่งใครได้กัน  

อีกครั้งที่หญิงสาวได้แต่ถอนหายใจอยู่ในอกพลางก้มหน้าลงต่ำแล้วเดินคอตกออกนอกห้องไป

หลิงเวยเดินออกมาด้านหน้าของเรือนเห็นทหารติดตามของฟงชินหยางยืนกระจายตัวด้วยสีหน้าถมึงทึงท่าทางน่ากลัวอยู่เต็มหน้าเรือนและสาวใช้หนึ่งนางที่เดินทางมาด้วยกันจากจวนตระกูลฟง  

เหล่าทหารพวกนี้นางเห็นได้ชัดว่ามิใช่เพียงเหล่าทหารชั้นประทวนธรรมดา วันก่อนจะเดินทางมานั้นเหล่าทหารชั้นผู้น้อยหลายรายต่างทำความเคารพพวกเขาอย่างพินอบพิเทาก่อนออกเดินทาง อีกทั้งเครื่องแต่งกายของพวกเขายังบ่งบอกตำแหน่งแตกต่างจากทหารชั้นผู้น้อยที่นางเคยเจอ เช่นนั้นแล้วกลุ่มคนพวกนี้จึงนับได้ว่าเป็นแขกของนาง 

นางจึงเอ่ย “พวกเจ้าพักผ่อนตามสบายนะ ข้าจะไปสั่งโรงครัวทำอาหารมาให้”

“ขอรับ/เจ้าค่ะ ฮูหยินน้อย” ทุกคนประสานเสียงตอบรับกันอย่างพร้อมเพรียงแสดงความเคารพยำเกรงไม่สร่างซา

หลิงเวยเห็นอย่างนั้นจึงคลี่ยิ้มอ่อนหวานออกมาส่งให้ทุกคนอย่างรู้สึกดี ทำเอาเหล่าทหารกล้าแทบเข่าทรุดตัวอ่อนกันถ้วนหน้า

รอยยิ้มของฮูหยินน้อยช่างงดงามยิ่งนัก!

หลิงเวยใช้เวลาอยู่เป็นนานในการเรียกใช้งานบ่าวไพร่ในจวนเพราะว่าทุกคนย่อมมีงานประจำกันจนล้นมือ

อีกทั้งหลายคนยังต้องคอยติดตามรับใช้บรรดาแม่รองและเหล่าพี่น้องชายหญิงของนางจนมือเป็นระวิง กับตัวนางที่เป็นบุตรีไร้ที่พึ่งพิงมายาวนานกระทั่งบิดายังไร้การใส่ใจตลอดมา อีกทั้งยังได้แต่งงานออกไปแล้วจึงนับได้ว่าเป็นคนนอกอย่างเต็มตัว การเรียกใช้งานบ่าวไพร่จึงยากยิ่งกว่าแต่ก่อนมากนัก 

“ดูสินั่นใคร” เสียงแหลมใสของสตรีนางหนึ่งพลันดังอยู่ทางด้านหลังของหลิงเวย “ใช่เวยเอ๋อร์หรือไม่”

หลิงเวยเพียงยืนนิ่งไม่คิดหันหน้ากลับไปทางต้นเสียงแต่อย่างใด นางจำเสียงได้สตรีนางนี้เป็นบุตรีของแม่ใหญ่

นามว่ามี่อิง

นางไม่ต้องการเสวนาอันใดทั้งสิ้น ด้วยรู้ว่ามี่อิงจะกล่าวสิ่งใด

“หึ! งดงามแล้วอย่างไร ทำตัวไร้ยางอายยิ่ง” เสียงของพี่สาวต่างมารดาที่ทักทายประโยคถัดมาความหมายชัดเจน

สตรีอีกนางหนึ่งที่เดินมาด้วยกันกับมี่อิงนามว่ามี่เอินรีบกล่าวเสริม “ว่าได้หรือ คนไม่มีมารดาคอยสั่งสอนย่อมต้องก้าวผิดไป” จบคำก็หัวเราะคิกคักหยามหยัน

หลิงเวยได้แต่ยืนนิ่งกำมือแน่น นางเพียงข่มกลั้น

การมีเรื่องกันย่อมไม่คุ้มค่า นอกจากเสียเวลาแล้วยังอาจจะเจ็บตัวอีกด้วย เพราะอย่างไรเสียนางก็สู้ไม่ได้อยู่ดี

“มีอะไรกัน!” เสียงแหลมสูงของสตรีอีกนางหนึ่งพลันดังอยู่ทางด้านหลังของหลิงเวย

ครานี้หลิงเวยจำต้องหันหลังกลับไปเนื่องจากผู้มาใหม่เป็นถึงแม่รองนามว่าเจียวซิง หญิงสาวจึงทำความเคารพตามมารยาทที่พึงมี

“ก็แค่ทักทาย มิได้อยากเสวนานักหรอก” มี่อิงส่งเสียงขึ้นจมูกกล่าวอย่างขุ่นเคืองก่อนสะบัดชายกระโปรงเดินจากไปกับน้องสาวอีกนางหนึ่งนามว่ามี่เอิน

 เจียวซิงในอาภรณ์สีเหลืองสดจนแสบตายามอาทิตย์สะท้อนแย้งลงมา นางพาร่างอรชรตามวัยเดินเข้าใกล้หลิงเวยจนชิดแล้วเอ่ยคำด้วยน้ำเสียงแหลมสูงเช่นเดิม “ประเดี๋ยวเจ้าร่ายกลอนให้หลันเอ๋อร์ของข้าสักบทเถิด นางต้องนำไปมอบให้คุณชายจางบุตรของมหาเสนาบดีฝ่ายซ้าย”

“...”

หลิงเวยถึงกับเงียบไป นึกแล้วเชียว!

“จะดีหรือเจ้าคะ” หญิงสาวถามออกไป “ข้าเกรงว่าจะร่ายให้ไม่ทันการ อีกไม่นานข้าต้องเดินทางกลับไปเมืองหน้าด่านบ้านของสามี”

เจียวซิงรีบขัด “ไยไม่ทัน คืนนี้ตอนร่วมงานเลี้ยงต้อนรับบุตรเขย เจ้าแค่แอบหนีออกมาเขียนให้สักหน่อยจะเป็นไร”

“...”

หลิงเวยเกินพูดคุย งานเลี้ยงวันนี้เป็นงานเลี้ยงต้อนรับบุตรเขยที่เป็นสามีของนางมิใช่หรือไร แล้วนางจะแอบหนีออกมาได้อย่างไร แม่รองนางนี้ช่างน่าไม่อาย!

อีกครั้งที่หญิงสาวได้แต่คิดทดท้ออยู่ในอกแต่ยังคงนิ่งเฉยมิได้ตกลงอันใด

เจียวซิงเห็นอย่างนั้นจึงเริ่มข่มขู่ “หากเจ้าไม่เขียนให้ ข้าจะป่าวประกาศเรื่องที่เจ้าหลอกลวงเบื้องสูงต่อองค์รัชทายาทเรื่องอนุชายาหนิงซื่อ”

หลิงเวยถึงกับชะงัก นั่นคือเรื่องที่นางเล่นพิณหลังฉากกั้น

กับหนิงซื่อนั้นนางมิได้มีปัญหาอะไรกัน อีกทั้งนางเต็มใจสับเปลี่ยนตัวเพื่ออิสระของนาง หากเรื่องแดงขึ้นมาอาจจะมีปัญหาเอาได้

เจียวซิงยกยิ้มเย้ยหยันยังไม่หยุดแค่นั้น “อ่อ...และข้ายังจะป่าวประกาศอีกด้วย ว่าเจ้าเป็นสตรีไร้ยางอายเปลี่ยนข้าวสารเป็นข้าวสุกที่โรงเตี๊ยมอี้ฉางจนต้องตบแต่งเร่งรัดนำความอับอายให้ตระกูล”

หลิงเวยยิ่งตะลึงจนตาโต

“ท่าน!” นางร้องได้แค่นั้น

“ว่าอย่างไร จงรับปากข้าเสีย” เจียวซิงยิ้มเย็นเอื้อมฝ่ามือเรียวงามขึ้นตบแก้มนวลของหลิงเวยไม่หนักไม่เบาจนเกิดเสียงดังแปะๆ ทิ้งริ้วแดงระเรื่ออยู่เต็มข้างแก้มคล้ายหยอกเย้าคล้ายกดดันก่อนเดินนวยนาดจากไป ทิ้งเอาไว้เพียงหลิงเวยได้แต่ยืนนิ่งอึ้งเงียบงันลำแขนอ่อนแรง 

นางเคยสู้แล้วแต่ผลลัพธ์นั้น!

อีกครั้งที่หลิงเวยต้องถอนหายใจลากยาว...