ตอนที่ 21 เดินทาง 2

และทั้งๆ ที่เขากำลังใส่ผ้าให้นางแต่เขากลับถอดมันออกแล้วทำอย่างอื่นกับนางอีกครู่ใหญ่ ก่อนจะเริ่มต้นอาบน้ำให้นางใหม่ด้วยลีลาเหนือชั้นอย่างรัญจวนแล้วใส่ผ้าให้นางอีกที

เขาทำการเอาแต่ใจกับนางอยู่หลายหนหลายทีจนเล็บมือของนางแทบหัก นางจิกเล็บบนตัวของเขาจนปวดมือไปหมด ลำคอของนางก็แห้งผากแทบเป็นผุยผง นางครางจนไม่เป็นภาษา ยามที่เขาออกกระบวนท่าแต่ละลีลา เขาทำให้นางคล้ายกับลอยอยู่ในอากาศ   

เราทั้งสองมิได้เอ่ยปากพูดจาสิ่งใดต่อกันเพราะริมฝีปากของสองเรานั้นประกบกันอยู่ตลอดเวลา ฝ่ามือใหญ่หนาที่ควรใส่ผ้าให้นางกลับดึงผ้าออกแล้วกลายเป็นฝ่ามือไฟบรรลัยกัลป์ มันลากไล้ส่งผ่านความร้อนไปทั่วเนื้อตัวของนาง ตั้งแต่เนินอก โคนขาและบั้นท้าย เขาใช้ฝ่ามือพิฆาตกับนางตลอดเวลาทุกสัดส่วน

ริมฝีปากของเขาก็คล้ายกับว่าพ่นไฟได้ ลมหายใจก็เช่นกัน เป่ารดนางด้วยความร้อนสูงคล้ายออกมาจากปล่องไฟ

แต่ถึงกระนั้นนางกลับรู้สึกได้ว่าอบอุ่นดี

ผ้าห่มผืนใดไม่ต้องทำหน้าที่ของมันอีกต่อไป เมื่อมีใครบางคนแปรสภาพเป็นผ้าห่มผืนหนาแล้วห่อหุ้มตัวนางทั้งคืนกระทั่งเช้าได้อย่างนั้น

อากาศหนาวเย็นของฤดูกาลนี้มิได้หนาวเหน็บแต่อย่างใด เมื่อใครคนนั้นแปรสภาพเป็นเครื่องพ่นไฟให้นาง และที่เหนือชั้นยิ่งกว่านั้นก็คือ...

เอวและสะโพกของเขาช่างพลิ้วเสียเหลือเกิน อา...

เขาต้องการทำสิ่งใดนางยอมทั้งนั้น นางไร้ซึ่งเรี่ยวแรงใดๆ ที่จะต่อต้านเขาเสียแล้ว    

หลิงเวยยิ่งคิดยิ่งหน้าแดงร้อนแรงไปหมดเมื่อนึกถึงยามค่ำคืนที่ผ่านมา สามีของนางเมื่อยามกลางวันว่าดุดันมากแล้วในยามกลางคืนยิ่งดุดันมากนัก เขาดันเก่งยิ่ง!

อา...

นี่นางคิดอันใด?

หญิงสาวเอื้อมฝ่ามืออันสั่นเทาขึ้นลูบแก้มนวลเบาๆ เมื่อรู้สึกได้ว่าตนเองกำลังมีปัญหาบางอย่างเสียแล้ว

นางกำลังติดใจเขา

ไม่จริง!

 ทันใดนั้นผ้าม่านของรถม้าที่เคยปิดสนิทพลันถูกเปิดออกอย่างแรง หลิงเวยถึงกับผงะสะดุ้งเฮือกใหญ่ตกใจจริงจังจนดวงตากลมโตใบหน้าพองลมด้วยเพราะกลัวใครจะล่วงรู้ถึงความนัยอันน่าอายที่กำลังคิดคำนึง  

และยิ่งต้องเบิกตากว้างขึ้นเมื่อได้เห็นบุรุษร่างใหญ่ใบหน้าคมคร้ามสายตาคมกริบที่นอนจ้องกันในระยะประชิดมาตลอดทั้งคืนเป็นผู้เปิดผ้าม่าน นางถึงกับตัวสั่นเทิ้มขวยเขินขีดสุดหลุดมาดมนุษย์กลายเป็นหุ่นไม้แข็งค้างนิ่งงัน

เขาจะรู้หรือไม่กันว่านางกำลังคิดถึงอันใด!

เจ้าของฝ่ามือหยาบกระด้างที่เปิดผ้าม่านอย่างรุนแรงถึงกับชะงักแล้วขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อมองเห็นนางผู้เป็นภรรยาสะดุ้งตกใจจนตัวโยกตัวโยนอาภรณ์หวามไหวดวงตาพองโตก่อนจะแข็งค้างไปอย่างนั้น

สงสัยเมื่อคืนเขาจะจัดหนักเกินไป!

ฟงชินหยางคิดอย่างนั้นจึงปิดผ้าม่านลงเช่นเดิม ความคิดที่จะพานางออกมาเปิดหูเปิดตาท่ามกลางทุ้งหญ้าภายใต้แผ่นฟ้าพลันต้องตกไป

ชายหนุ่มจึงละสายตาคมกล้าออกจากรถม้าและพาเรือนร่างสูงใหญ่ในอาภรณ์สีขาวนวลปักลายพยัคฆ์เมฆาทมิฬควบม้าให้เดินเหยาะๆ ไปตามทางโดยไม่คิดจะเสวนากับสตรีในรถม้าแต่อย่างใด

เขายังคงดูแลตรวจตราขบวนเดินทางด้วยการขี่ม้าส่งเสียงคำรามสั่งการนายทหารติดตามขบวนให้ดูแลพื้นที่โดยรอบอย่างละเอียดถี่ถ้วนและดูแลตรวจสอบอีกครั้งด้วยตนเองตลอดการเดินทาง

เหล่าบุรุษเรือนร่างกำยำหลายนายในอาภรณ์ทหารสีดำด้านพร้อมทำตามคำสั่งอย่างขยันขันแข็งถึงถ้าแม้ว่าผู้สั่งการเป็นบุรุษใบหน้าหล่อเหลาสวมอาภรณ์สีขาวนวลสบายตา แต่ทว่ากับภาพลายปักตรงด้านหน้าของเขาช่างน่ากลัวยิ่ง!

ในส่วนนี้ท่านแม่ทัพฟงที่น่ากลัวเป็นทุนเดิมอยู่แล้วยิ่งน่ากลัวเพิ่มขึ้นมาถึงแปดส่วน มิรู้ได้ว่าลายผ้าปักนั้นเป็นฝีมือของผู้ใด ช่างน่าหวาดหวั่นยิ่งแล้ว...

เมื่อผ้าม่านของรถม้าถูกปิดลงตามเดิมหลิงเวยจึงคลายอาการตกใจแล้วกลับสู่ภาวะปกติก่อนจะหันซ้ายแลขวามองความว่างเปล่ารอบด้านอย่างเดียวดายเช่นเดิม

 ครั้งยามนางนั่งรถม้าที่แปลงเป็นเกี้ยวเจ้าสาวเมื่อหลายวันก่อนเพื่อเดินทางไปเข้าพิธีแต่งงานที่จวนตระกูลฟงนั้นนางมีสาวใช้คอยประกบขนาบข้างตามคำสั่งบิดามิให้นางได้กระดิกตัวไปทางใด ถึงแม้ว่าครานี้นางได้นั่งอยู่เพียงลำพังในรถม้าคันใหญ่อย่างสะดวกสบายก็จริงอยู่ แต่ว่านางก็ยังไม่สามารถออกไปทางใดได้อยู่ดี มิรู้ได้ว่าด้านนอกรถม้าเป็นเช่นไร นางอยากออกไปเปิดหูเปิดตาเสียจริง อยู่ในรถม้าช่างอึดอัดยิ่ง