ตอนที่ 20 ภาพน่ากลัว 1

ยามค่ำคืนภายใต้แสงสีนวลของดวงจันทราแหวกว่ายอากาศลงมาจนสาดส่องยังภายในเรือนนอนอันใหญ่โตโอ่อ่าที่มิเคยมีเครื่องเรือนงดงามหรือเครื่องประดับประดาอันใดมากมาย

ภายในห้องนอนของเรือนฟงหู่มีเครื่องเรือนเพียงตู้โต๊ะตั่งเตียงและฉากกั้นที่ทุกสิ่งอย่างล้วนไร้สีสันทั้งยังมืดทะมึนดำด้านไร้สิ่งอื่นใดที่งดงามจับตากระทั่งแจกันดอกไม้ยังไม่มี

ฟงชินหยางกำลังยืนมองที่ตรงกำแพงห้องโล่งกว้างสีทึบที่ไร้ซึ่งภาพใดๆ ก่อนหน้าที่บัดนี้กลับมีภาพวาดภาพหนึ่งที่เขาสั่งบ่าวไพร่ให้หาแผ่นไม้มาจับขึงตรึงแน่นแล้วแขวนเอาไว้เป็นอย่างดีภายในห้องนอนแห่งนี้ของเขา

เขายังคงยืนจ้องมองภาพนั้นด้วยสายตาคมปลาบแต่ประกายวาบชื่นชม

ภาพวาดติดผนังตรงหน้าของฟงชินหยางนั้นเป็นภาพวาดของบุรุษรูปร่างกำยำในอาภรณ์สีเข้มดำ บุรุษในภาพใบหน้าดุดันดวงตาเหี้ยมเกรียมกำลังวาดเพลงดาบฟาดฟันกับเหล่าทหารอย่างโหดเหี้ยมจนทหารเหล่านั้นล้มลงระเนระนาดท่าทางน่าเกลียดจนเต็มพื้นดิน

ภาพวาดนี้ถึงแม้ว่าจะเป็นภาพที่มองดูแล้วให้ความรู้สึกน่าหวาดหวั่นสั่นสะพรึงมากนัก แต่นั่นล่ะ! เขายิ่งชอบ...

มิรู้ได้ว่าคนวาดใส่ความรู้สึกอันใดลงไป ไยสมจริงยิ่ง!

เมื่อนึกถึงคนวาดภาพขึ้นมาชายหนุ่มจึงละสายตาออกจากภาพวาดตรงหน้าแล้วมองไปยังโต๊ะตัวใหญ่สีดำสนิทกลางห้องที่มีสตรีนางหนึ่งกำลังนั่งปักผ้าอยู่

เขาหรี่ตามองสตรีนางนั้นอย่างนึกฉงน

เดิมทีห้องของเขามักจะมีบรรยากาศวังเวงอึมครึมมืดดำกระทั่งเหล่าบ่าวไพร่ยังมิกล้าเข้ามาใกล้ แต่ทว่าบัดนี้บรรยากาศกลับเปลี่ยนไป

ใครจุดเทียนเพิ่ม!?

เขาถามตนเองในใจเมื่อรู้สึกได้ว่าภายในห้องของเขาแห่งนี้คล้ายกับว่ามีความสว่างไสวมากกว่าที่เคย สตรีงดงามที่กำลังนั่งปักผ้าอยู่ตรงหน้าโต๊ะนั่นคล้ายกับกำลังมีแสงเปล่งประกายออกมาจากเรือนร่างของนางกระนั้น

ฟงชินหยางมองหลิงเวยที่กำลังสนใจอยู่กับการปักผ้าอย่างนึกขัดเคืองขึ้นมาอีกครา นางกำลังสนใจสิ่งอื่นมากกว่าเขาอีกแล้ว

ชายหนุ่มพาเรือนร่างสูงใหญ่เดินเข้าไปทางหญิงสาวในทันทีเมื่อคิดการได้อย่างนั้น

เมื่อเดินมาถึงเขาจึงแอบยืนอยู่ตรงด้านหลังของนางแล้วก้มลงมองผ้าสีขาวนวลในมือนางอย่างสงสัยว่าเหตุใดมันถึงน่าสนใจมากกว่าเขา

ผ้าในฝ่ามือน้อยๆ ของหลิงเวยนั้นกำลังถูกปักจนเห็นเป็นรูปเป็นร่างคล้ายกับพยัคฆ์ดุร้ายตัวหนึ่ง

หน้าตาของมันช่างดูน่ากลัวยิ่งนัก มีเขี้ยวแหลมคมกำลังอ้าปากกว้างคล้ายกำลังขู่คำราม ใบหน้าดุดันของมันล้อมรอบไปด้วยกลุ่มเมฆาสีดำทะมึนแลดูทมิฬเป็นอย่างมากถึงแม้ว่าพื้นสีโดยรอบของเนื้อผ้าจะเป็นสีขาวสะอาดก็ตามที  

ฟงชินหยางถึงกับมองนางผู้เป็นภรรยาตาปริบๆ มิคาดว่าสตรีงดงามท่าทางนุ่มนิ่มนุ่มนวลนางนี้จะชมชอบภาพอะไรเยี่ยงนี้ ภาพบนผนังนั่นว่าน่ากลัวแล้วภาพบนผ้าผืนนี้ยิ่งน่ากลัวมากนัก

หลิงเวยกำลังนั่งปักผ้าให้ใครบางคนที่ทำให้นางได้นึกถึงพยัคฆ์ตัวนี้ขึ้นมาอย่างเงียบงัน อึดใจต่อมานางจึงเริ่มหลุดออกจากภวังค์และผ้าตรงหน้าเมื่อรู้สึกได้ว่ามีกลิ่นอายร้อนผ่าวจากคนตัวใหญ่กำลังยืนโอบล้อมนางอยู่จนเต็มแผ่นหลังของนาง นั่นจึงทำให้นางต้องเงยหน้าขึ้นแล้วมองด้วยดวงตาสวยใส   

“อา...ท่าน!” หญิงสาวตกใจเล็กน้อยกะพริบตาสองที ก่อนคลายตกใจแล้วเบนสายตาไปยังตั่งตรงข้ามกันแล้วเอ่ย “ท่านมานั่งตรงนี้ก่อนเถิด”

ชายหนุ่มกะพริบตาคมขึ้นลงเบาๆ บ้างก่อนเดินมานั่งยังตั่งตรงกันข้ามตามคำนางด้วยมาดเรียบนิ่งนัยน์ตามึนงงคล้ายกับเสือโคร่งตัวใหญ่ที่ถูกกระต่ายตัวน้อยชักจูงกระนั้น

หลิงเวยเห็นบุรุษที่เสมือนภาพพยัคฆ์เมฆาทมิฬบนผ้าตรงหน้านั่งลงเรียบร้อยดีแล้ว นางจึงเย็บผ้าตรงหน้าต่ออีกเล็กน้อยก่อนจะตัดเย็บเก็บเส้นสายอยู่อึดใจแล้ววางผ้าในมือลงอย่างแผ่วเบานุ่มนวลจนคนตัวใหญ่ที่นั่งตรงด้านหน้านางต้องมองตามอย่างเหม่อลอยด้วยกำลังถูกความเชื่องช้าเนิบนาบครอบงำ

หากนางจะดึงมีดมาแทงใครสักคน ใครคนนั้นคงต้องนอนตายรอนางอยู่ก่อนหน้าแล้วเป็นเดือน  

ชายหนุ่มคิดอย่างนั้นกับฝ่ามือน้อยๆ และกิริยานุ่มนวลของคนตรงหน้า นางกำลังทำให้เขาอยากจะลุกขึ้นไปหยิบจับทำแทนนางทุกสิ่งอย่างเสียจริง