ตอนที่ 19 เอาแต่ใจ

เสียงการฟาดฟันกระทบกันของดาบหอกทวนกระบี่ดังโชร้งเชร้งเคล้งคล้างอย่างต่อเนื่องจากกลางลานฝึกอันกว้างใหญ่กินพื้นที่หลายลี้หลังจวนตระกูลฟง

บุรุษผู้องอาจทั้งสามประจำจวนตระกูลฟงใช้เป็นที่ปะทะประลองฝีมือกันระหว่างพวกเขากับพวกองครักษ์และเหล่าทหารยามประจำจวนกระทั่งบรรดาบ่าวชาย เสียงหลากหลายมากมายเหล่านี้เกิดขึ้นอยู่เป็นประจำ

และยิ่งดังกระหึ่มอย่างบ้าระห่ำเมื่อครั้งนี้มีคุณชายใหญ่ฟงชินหยางได้เข้าร่วมฟาดฟันด้วยกันหลังจากที่เขาได้นำกองกำลังสามเหล่าทัพออกศึกต่อกรกับแม่ทัพใหญ่ต่างแคว้นและไล่ล่าปราบกบฏทรราชอยู่ตามชายแดนทั้งยังคอยกำราบชนเผ่าผู้รุกล้ำดินแดนเสียนานหลายปี      

บุรุษรูปร่างสูงใหญ่ที่สุดในกลุ่มออกกระบวนท่าแค่เพียงท่าเดียวก็สามารถล้มเหล่าทหารที่รุมล้อมให้แตกพ่ายได้โดยง่ายทั้งๆ ที่ก่อนจะลงสนามฟาดฟัน เหล่าทหารพวกนั้นได้วางแผนวางกลยุทธ์การศึกกันอยู่เป็นนานแต่เหมือนกับว่าฟงชินหยางจะสามารถคาดการและล่วงรู้ได้ทั้งหมด ทั้งๆ ที่เขามิได้อยู่ร่วมฝึกมาถึงสามปี  

ร่างกายกำยำสูงใหญ่ของฟงชินหยางมิได้มีผลอันใดต่อความรวดเร็วว่องไวที่มีเหนือชั้นของเหล่าบรรดาทหารประจำจวนเลยแม้แต่น้อยด้วยเพราะความเร็วและแม่นยำของเขาที่กรำศึกมานานหลายปีย่อมมีมากกว่า กระทั่งอดีตแม่ทัพใหญ่กับน้องชายของเขายังต้องแตกพ่ายภายในเวลาไม่นานเมื่อเขาออกกระบวนท่าแค่เพียงไม่กี่ที

ในยามนี้ฟงชินหยางกำลังยืนตระหง่านอยู่ท่ามกลางการรุมล้อมของเหล่าทหารทั้งหลายโดยมีอดีตแม่ทัพใหญ่และน้องชายจำลองเหตุการณ์สมจริงเป็นฝ่ายศัตรูอยู่เหนือรูปขบวน  โดยที่ฟงชินหยางยืนอยู่เพียงลำพังผู้เดียวเป็นฝ่ายตรงกันข้าม

ใบหน้าคมคายของฟงชินหยางฉายแววเหี้ยมเกรียมสายตาคมกล้าท้าฟ้าท้าดินแผ่กลิ่นอายมรณะออกมาโดยรอบเรือนกาย เห็นได้ชัดว่าเขามีฝีมือร้ายกาจและฉลาดหลักแหลมในกลการศึกทั้งยังทรงพลังบ้าระห่ำหาใครเปรียบ ทำเอาหลิงเวยที่นั่งอยู่ที่ริมน้ำตกตรงขอบสระบัวรอบนอกลานฝึกนั้นได้แต่มองฟงชินหยางแบบอ้าปากค้าง    

นี่ใช่คนหรือไม่กัน?  ไยน่ากลัวยิ่ง!

“เห็นอย่างนี้แล้วไม่ต้องบอกเลยว่าในยามศึกพี่ใหญ่น่ายำเกรงปานใด” เสียงหวานใสของฟงลี่หลินพลันดัง

“พี่ใหญ่ออมมือแล้วนะนั่น” นางกอดอกหรี่ตาเอาเรียวนิ้วเคาะปลายคางพลางวิเคราะห์ “มิน่าเล่าพี่ใหญ่ถึงได้ฉายาว่าปีศาจสงครามพิชิตชายแดน” ว่าแล้วก็ยืนยิ้มภาคภูมิในตัวพี่ชาย

เห็นได้ชัดว่าฟงลี่หลินเป็นสตรีที่ชมชอบเรื่องการศึกมากกว่าที่จะนั่งเย็บปักถักร้อยหรือวาดภาพร่ายรำ เรื่องนี้ยิ่งทำให้หลิงเวยได้มั่นใจว่าอุปกรณ์วาดภาพพวกนี้เป็นของนาง  

หญิงสาวจึงนั่งอมยิ้มก้มหน้าก้มตาวาดภาพต่อไปโดยมีฟงลี่หลินยืนอยู่ใกล้ๆ กันแต่หาได้สนใจการวาดภาพไม่

ภาพของสตรีงดงามในอาภรณ์สีฟ้าเสื้อคลุมสีขาวภายใต้ต้นไม้ร่มรื่นริมน้ำตกสวยงามกำลังก้มหน้าน้อยๆ อมยิ้มพริ้มเพราวาดภาพตรงหน้าอย่างตกอกตั้งใจกำลังทำให้สมาธิของใครบางคนไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเอาเสียเลย  

ไยนางไม่มองมาทางเขา ทำไมนางถึงสนใจกระดาษกับพู่กันมากกว่าเขา

นั่นคือความคิดของบุรุษร่างใหญ่นามว่าฟงชินหยาง

เขาไม่น่าสั่งการให้พ่อบ้านจินนำชุดวาดภาพพวกนั้นมาให้นางเลย!

เมื่อคิดได้แล้วก็รีบจัดการกับข้าศึกจำลองตรงหน้าจนพวกเขาตกกระเด็นจากหลังม้าลงมานอนดิ้นจุกท้องอยู่บนพื้นดิน กระทั่งฟงซือหลางและฟงจินหมิงยังไม่มีละเว้น

เมื่อเสร็จสิ้นข้าศึกตรงหน้าเขาจึงเดินอาดๆ พาร่างสูงใหญ่ไปยังทิศทางที่ภรรยาตัวน้อยนั่งวาดภาพอยู่ โดยไม่สนใจเหล่าทหารที่นอนร้องโอดครวญอยู่จนเต็มพื้นที่ 

เมื่อเดินมาถึงหลิงเวยที่นั่งอยู่ใต้ร่มไม้ชายหนุ่มจึงยืนตระหง่านเหนือร่างของนางพลางเอ่ยคำเสียงเข้มใบหน้าคมคายเคร่งขึงตึงเครียด “ทำอันใด?” เขาถามออกมาทั้งๆ ที่รู้อยู่แล้ว

เสียงแว่วหวานเอ่ยตอบโดยไม่เงยขึ้นมองหน้าคนถาม “ข้ากำลังวาดภาพ...”   

“ไยต้องวาดภาพโดยไม่สนใจสิ่งอื่นใด” ชายหนุ่มหมายถึงไยไม่สนใจเขา

หลิงเวยยังคงเอ่ยคำแต่ก็ยังหาได้มองหน้าคนตัวโตไม่ “ไยข้าต้องสนใจสิ่งอื่นใดนอกจากภาพตรงหน้า”

“สิ่งอื่นที่ว่าย่อมน่าสนใจมากกว่าภาพตรงหน้า” เขายังคงไม่ยอมนางควรสนใจเพียงเขา

“ภาพวาดตรงหน้าย่อมน่าสนใจมากกว่าสิ่งอื่นใด” หญิงสาวยังเถียงไปด้วยใบหน้าใสซื่ออมยิ้มน้อยๆ นางกำลังวาดภาพของเขายามออกกระบวนท่าน่ากลัวนั่น  

แต่ชายหนุ่มผู้ดุดันหาได้รู้ไม่ เขายังคงเอ่ยอย่างเอาแต่ใจ “ข้าไม่ให้วาด!” จบคำก็โน้มตัวลงแล้วทำท่าจะแย่งภาพดึงออกจากมือนาง

หลิงเวยถึงกับสะดุ้งเงยหน้าขึ้นมองคนเอาแต่ใจ

“หยุดนะพี่ใหญ่!” เสียงหวานแหลมของฟงลี่หลินพลันดัง “หากจะทำร้ายอาซ้อโปรดข้ามศพของข้าไปก่อนเถิด” นางกำลังคันไม้คันมืออยากท้าประลองบ้าง

ฟงชินหยางและหลิงเวยพลันชะงักงันจากการทะเลาะกันเมื่อหันหน้าไปมองตามเสียงแล้วเจอกับสตรีนางน้อยกำลังยืนอย่างสง่าในมือถือดาบชี้หน้าชี้ตามาทางพี่ใหญ่ของนาง

“อะไรของเจ้า” ฟงชินหยางถึงกับผละมือออกจากภาพวาดของหลิงเวยแล้วยืนตัวตรงพลางหรี่ตามองฟงหลี่หลินอย่างนึกเข่นเขี้ยว

น้องสาวของเขาคนนี้เหมือนใคร?

ฟงลี่หลินไม่มีการต่อคำอันใด นางใช้ความเร็วเข้าประชิดด้วยฝ่าเท้าน้อยๆ ก้าวฉับๆ ในทันทีพร้อมด้วยวาดดาบขึ้นสูงแล้วตรงเข้าฟาดฟันพี่ใหญ่ของตนอย่างไม่มีออมมือ  

ผลที่ได้คือดาบไม้ในมือถึงกับหักคาอกแกร่งของผู้เป็นพี่

นี่แผงอกหรือแผงหินผากัน!?

หลิงเวยคิดอย่างนั้นพลางลุกขึ้นยืนรีบม้วนเก็บกระดาษแล้วกอดเอาไว้แนบอกอย่างนึกหวงแหนประหนึ่งว่ามันเป็นทองคำแท่งเมื่อนางมองเห็นฟงลี่หลินยังคงไม่หยุดมืออยู่แค่นั้น

น้องเล็กยังคงฟาดฟันดาบไม้ลงตรงแผงอกบึกบึนของพี่ชายอีกหลายทีในขณะที่ฝ่ายพี่ชายยังคงยืนนิ่งไม่ไหวติงใดๆ

เขาช่างคล้ายคลึงก้อนหินก้อนใหญ่เข้าไปทุกทีและเขาก็ยังคงปรายสายตาคมดุมองอยู่ที่หลิงเวยผู้หวงแหนภาพวาดในอ้อมแขน  

ฟงชินหยางยิ่งหรี่ตามองม้วนกระดาษที่ซุกซบอยู่ตรงหน้าอกนุ่มนิ่มของนางผู้เป็นภรรยา ไยต้องกอดมันขนาดนั้น!?

ฟงลี่หลินที่ยังคงคึกคักกับการฟาดฟันเสาหินผู้เป็นพี่ชายยิ่งนัก นางจึงรีบส่งสัญญาณบางอย่างให้บิดากับพี่รองเป็นความหมายว่าศัตรูเสียท่าแล้วให้รีบเข้ามาประชิด ทำให้เหล่าข้าศึกหลายชีวิตรีบลุกฮือขึ้นมาแล้วพากันพุ่งตัวเข้าใส่ฟงชินหยางกันอย่างเข้มข้นดุเดือด ในขณะที่ฟงชินหยางยังคงสนใจแค่เพียง หลิงเวยโดยหาได้สนใจสิ่งอื่นใดไม่ ทำให้เขาไม่ทันตั้งตัวจึงถูกรุมทึ้งต่อหน้าต่อตาหลิงเวยในที่สุด   

หญิงสาวร่างระหงผู้เป็นภรรยาได้แต่ยืนมองภาพของชายหนุ่มตรงหน้าผู้เป็นสามีที่กำลังถูกเหล่าศัตรูจำลองกลืนกินจนจมมิดลำตัวกำยำสูงใหญ่อย่างน่าสงสาร  

ครานี้ ปีศาจสงครามพิชิตชายแดนได้สิ้นชื่อเสียแล้ว...