ตอนที่ 18 รู้ได้อย่างไร?

หลังมื้ออาหารเช้าที่ได้ทานกันยามสายมากแล้ว

ภายในศาลาริมสระบัวอันเป็นสถานที่ที่สามพี่น้องตระกูลฟงชื่นชอบยิ่งนัก พวกเขามักจะใช้เวลารวมตัวกันคุยกันตามประสาพี่น้องอยู่ตรงศาลาแห่งนี้เป็นประจำ

หลิงเวยนั่งอยู่ในกลุ่มสนทนาของพี่น้องตระกูลฟงและยังคงอยู่ในสายตาคมดำของชายร่างกำยำผู้เป็นสามีทุกย่างก้าว  เขายังคงมองนางอย่างจับผิดอยู่ตลอดเวลา   

ตั้งแต่เมื่อวานหลังจากที่นางได้บรรเลงเพลงพิณ เขาก็สั่งห้ามนางไม่ให้ห่างกายของเขาไปทางใด แต่เมื่อเขาเจอกับสตรีนางหนึ่งเขาก็เดินผละไปทิ้งให้นางเดินกลับเรือนหอเพียงคนเดียว นางจึงเข้าไปเก็บเสื้อผ้าเตรียมตัวถูกเขี่ยทิ้ง  

แต่ทว่าเขากลับเอาเสื้อผ้าของนางไปทิ้งแล้วให้ผ้าใหม่แก่นางทั้งหมด

ที่บอกว่าทั้งหมดนั่นเพราะลี่หลินเป็นคนบอกแก่นางว่า อาภรณ์ทั้งหลายจากร้านขายผ้าเมื่อวานนั้นชินหยางไม่ให้ลี่หลินสักชุดเดียว เขาเอาชุดผ้าใหม่ทั้งหมดให้นาง และเอาชุดเก่าของนางที่พับเก็บเอาไว้เตรียมตีจากออกไปทิ้งทั้งหมด

มิรู้ได้ว่าประชดนางหรือไร! ไยทำอย่างนั้น?

“คุณชายใหญ่ คุณชายรอง นายท่านให้มาตามไปที่ลานฝึกขอรับ” เสียงของพ่อบ้านจินดังมาจากทางด้านนอกของศาลาที่พี่น้องตระกูลฟงกำลังนั่งจิบชาคุยกันหลังอาหารเช้า   

ฟงชินหยางได้ยินจึงพาเรือนร่างสูงใหญ่หมุนกายเดินออกไปจากศาลาพลางปรายสายตาคมเข้มมองมาทางหลิงเวยเป็นเชิงว่าให้ตามตนไป เขาหันไปทางพ่อบ้านจินแล้วก้มหน้าลงสั่งงานบางอย่างแล้วเดินออกไปพร้อมกับฟงจินหมิง  

ฟงลี่หลินจึงพาหลิงเวยให้เดินตามบุรุษทั้งสองไปตามทางเดินที่ทอดยาวระหว่างเรือนภายในจวน

หลิงเวยเดินตามฟงลี่หลินไปแต่โดยดีพลางเมียงมองทิวทัศน์รอบด้านไปด้วยความตื่นตาตื่นใจ ด้วยเพราะว่าสองข้างทางระหว่างเรือนในจวนจนไปถึงลานฝึกหลังจวนนั้นช่างงดงามประทับใจ

สองฟากฝั่งระหว่างทางของจวนแห่งนี้นั้นเป็นธรรมชาติร่มรื่นไร้ที่ติ มีหินผาตั้งตระหง่านเรียงรายมีต้นไม้สูงโปร่งสลับกันทั้งยังมีสระน้ำพร้อมม่านน้ำตกมองดูแล้วให้ความผ่อนคลายจนกลายเป็นสดชื่น

หญิงสาวนึกชมชอบยิ่งนัก นางคิดอยากจะได้กระดาษพร้อมหมึกกับพู่กันเสียจริง นางอยากเก็บภาพทุกสิ่งของที่นี่เอาไว้

หลิงเวยเหม่อมองทุกภาพรอบด้านพร้อมรอยยิ้มพึงใจใบหน้าสวยหวานพราวพริ้ม นางรีบย่ำก้าวเท้าเล็กๆ ของตนให้เดินเร็วขึ้นอีกนิดเพื่อให้เข้าใกล้ชิดกับคนตัวโตด้านหน้าอีกหน่อย นางมองเขาด้วยดวงตาพราวระยับเผยความนัย แต่น่าแปลกยิ่งนักที่เขามองนางอยู่ก่อนแล้วทั้งๆ ที่นางเป็นฝ่ายเดินตามแผ่นหลังกว้างใหญ่ของเขา

“อันใด?” เสียงเข้มเอ่ยถาม ยามนางเดินเข้าไปใกล้

หลิงเวยเงยหน้าขึ้นมองฟงชินหยางด้วยใบหน้าซื่อใส นางอยากจะบอกความในใจกับฟงชินหยางเสียจริงว่านางอยากได้สิ่งใด แต่เขาจะสนใจหรือไม่กัน? เขาอาจไม่สนใจ!

เมื่อคิดได้อย่างนั้นจึงก้มหน้าหลุบตากลมโตลงต่ำแล้วส่ายหน้าไปมาเบาๆ “เปล่า...” นางเอ่ยเสียงแผ่วขณะเดินตามเขาเงียบกริบ

ฟงชินหยางเห็นท่าทางอยากพูดแต่ไม่พูดอย่างนั้นของสตรีด้านหลังจึงหยุดเท้าก้าวเดินแล้วเอียงลำตัวพร้อมก้มหน้าลงต่ำจนริมฝีปากอุ่นชื้นชิดกับใบหูนาง

“หากยังมารยาข้าจะเอาเหล้ากรอกปากเจ้าเสีย” เขากระซิบกระซาบใส่ใบหูนางว่าอย่างนั้นทำเอาคนฟังถึงกับตะลึงงัน

“ท่าน!” หลิงเวยตกใจเงยหน้าจ้องมองคนตัวใหญ่ด้วยดวงตาพองโต นางมองเขาอย่างไม่เข้าใจอันใด  เมื่อคืนนางทำสิ่งใดลงไปหรือไม่กันนี่!?

ชายหนุ่มตรงหน้าเลื่อนริมฝีปากออกจากใบหูขาวเล็กเมื่อกล่าวจบก่อนก้มมองใบหน้านางในระยะประชิดสายตาคมกริบจับจ้องนางไม่กะพริบในระยะที่ปลายจมูกแนบชิดจนสัมผัสไล้กัน

ทั้งสองยังคงยืนมองตากันและกันนิ่งงันทั้งยังจ้องหน้าคุยกันในท่าหมิ่นเหม่คล้ายกับจะจูบแต่ไม่จูบกันอย่างนั้น

ทำเอาฟงจินหมิงและฟงลี่หลินได้แต่ยืนลุ้นระทึกกันจนตัวเกร็งตัวโก่ง  

น้องรองฟงจินหมิงเริ่มจะทนไม่ได้ หากเขายังเห็นพี่ใหญ่กับพี่สะใภ้แสดงความรักต่อกันทุกยามเวลาเยี่ยงนี้ เห็นทีเขาคงต้องมองหาสตรีมาแนบกายสักคน แต่จะหาใครได้ในเวลาอันจำกัด หากหาได้ก็ยังคงต้องมองและศึกษากันไปนานๆ แต่ยามนี้เขายังไม่มีใครจึงเริ่มจะทนมองพี่ใหญ่กับพี่สะใภ้ไม่ไหวเสียแล้ว

“เรารีบไปกันเถิด” เสียงทุ้มต่ำดังออกมาจากลำคอของน้องรองที่เริ่มขนลุกชูชันมีอารมณ์ของหนุ่มเนื้อแน่นตามวัย

“จะรีบไปไหนเล่า ข้าอยากมอง” ฟงลี่หลินที่ยังมิรู้ความแต่กำลังอยากรู้ความเอ่ยออกมาว่าอย่างนั้น

“รีบไป” ฟงจินหมิงเอ่ยเสียงกดต่ำก่อนที่เขาจะตัดสินใจไปหอนางโลมแทนลานฝึก

“ไม่ไป” ฟงลี่หลินยังคงตั้งมั่นศึกษาจากคู่รักตรงหน้า

“ไปเดี๋ยวนี้!”

“ไม่ไป!”

“ไป!”

“ไม่!”

และแล้วน้องรองกับน้องเล็กก็เริ่มเปิดศึกโดยมีพี่ใหญ่กับพี่สะใภ้เป็นต้นเหตุจุดฉนวนจนพ่อบ้านจินที่เดินนำหน้าบ่าวไพร่มาพร้อมด้วยกระดาษและแท่นหมึกพู่กันต้องกระแอมไอออกมา

“คุณหนูทั้งหลายขอรับ” เสียงแหบต่ำของพ่อบ้านจินเอ่ยเตือนสติพี่น้องชายหญิงที่เขาเห็นมาตั้งแต่กำเนิด “นายท่านรอนานแล้วกระมัง”    

เสียงของพ่อบ้านประจำจวนผู้เจ้าระเบียบเคร่งครัด แม้กระทั่งเจ้านายยังต้องฟังความดังขึ้นที่ด้านหลังของกลุ่มทำให้ฟงจินหมิงได้ทีสบโอกาสดึงฟงลี่หลินให้เดินติดมือของเขาไปก่อนที่น้องน้อยของเขาจะใคร่ได้ชายมาเชยชมเฉกเช่นเดียวกับเขา คงเหลือไว้เพียงสองสามีภรรยาที่คล้ายกับว่าโลกใบนี้มีเพียงพวกเขาแค่สองคน   

ครานี้พ่อบ้านจินมิกล้าส่งเสียงใดๆ เพราะถึงอย่างไรก็คงไม่เข้าหูของคุณชายใหญ่อยู่ดี

ภาพของบุรุษตัวใหญ่ผู้แข็งกระด้างดื้อดึงเอาแต่ใจตั้งแต่ยังเยาว์วัยจนกระทั่งเติบใหญ่ได้เป็นถึงแม่ทัพผู้นี้กำลังแสดงความรักกับภรรยาตัวน้อยอ่อนหวานน่ารักผิดกันคนละฝา ทำเอาพ่อบ้านจินไม่ชินเอาเสียเลย   

หลิงเวยได้ยินเสียงของพ่อบ้านจินจึงเบนสายตาไปมองเขาแต่แล้วนางพลันต้องตะลึงเมื่อมองเห็นอุปกรณ์ที่บ่าวไพร่ช่วยกันถือมายามเดินตามหลังของพ่อบ้านประจำจวน

“ลี่หลินชอบวาดภาพหรือ” หญิงสาวถามชายหนุ่มตรงหน้าแต่สายตายังคงจับจ้องอุปกรณ์วาดภาพอย่างตื่นตะลึง

“น้องเล็กไม่ชอบวาดภาพ” ฟงชินหยางตอบคำเรียบเรื่อยไร้อารมณ์ใดๆ พลางยืดตัวขึ้นแล้วเบี่ยงตัวเดินออกไปตามทางเป้าหมายเดิมคือลานฝึก

หลิงเวยจึงเดินตามหลังของเขาพลางเอ่ยถามอีกคำ “หรือว่าลี่หลินชอบเขียนกลอน”

“นางไม่ชอบเขียนกลอน” ร่างสูงใหญ่ตรงหน้าตอบคำเนือยๆ

ร่างเล็กด้านหลังยังคงไม่เข้าใจ แต่ทว่าเสียงทุ้มต่ำที่เอ่ยออกมายิ่งทำนางฉงนงุนงง

“ครานี้เจ้าไม่ต้องซ่อนและไม่ต้องฉีกทิ้ง เข้าใจหรือไม่”

หลิงเวยถึงกับเบิกตากว้างมองแผ่นหลังของสามีตรงหน้า

“ท่าน!” นางร้องได้แค่นั้น นี่เขารู้เรื่องพวกนี้ได้อย่างไรกัน เช่นนั้นแล้วเมื่อคืนมีอันใดกันแน่?

หญิงสาวเริ่มครุ่นคิดรู้สึกตงิดอยู่ในใจ

แต่ช่างเถิด ไม่ว่าเมื่อคืนนางจะเผลอไผลสิ่งใดไป

แต่ยามนี้นางกำลังรู้สึกดียิ่ง!

เมื่อคิดได้แล้วนางจึงอมยิ้มจนแก้มป่องแล้วแอบคลี่ยิ้มงดงามออกมาขณะเดินตามแผ่นหลังของคนตรงหน้าอยู่เงียบๆ

แต่ทว่าฟงชินหยางมีหรือจะพลาดเขารับรู้ได้จากหางตา

นางยิ้มแล้ว...

ชายหนุ่มแอบยกยิ้มมุมปากพลางปรายสายตาคมปลาบร้ายกาจเสมองไปทางต้นไม้ใบหญ้า ทำเอาพ่อบ้านจินที่เดินตามหลังมาได้แต่ขนลุกชูชัน เขาควรหาเมียบ้างสักคน!