ตอนที่ 17 ความรู้สึกแปลกๆ 2

ฟงชินหยางพาเรือนร่างกำยำของตนเดินนำหน้าหลิงเวยที่เดินนุ่มนิ่มเหลือเกินไปตามทางเดิน เขาเริ่มหงุดหงิดแต่ยังคงเดินอย่างใจเย็นในแบบที่ไม่เคยเป็น เขายังคงต้องออกมาทานอาหารเช้าร่วมกับทุกคนในครอบครัวเหมือนดังเช่นปกติตามกฎระเบียบของบ้าน ถึงแม้ว่าจะทำงานจนดึกดื่นหรือดื่มเหล้าจนเมามายกระทั่งตื่นสายปานใดยังคงต้องมาร่วมโต๊ะอาหารกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาไม่มีละเว้น

แต่ทว่าการมีเมียแล้วทำกิจกรรมก่อนตื่นนอนมันทำให้เวลากินข้าวเช้าคลาดเคลื่อนไปมากนัก ป่านนี้ทุกคนคงหิ้วท้องรอแย่แล้วเป็นแน่ เมื่อชายหนุ่มคิดการได้อย่างนั้นจึงหันหลังขวับกลับไปหาหญิงสาวทางด้านหลังในทันที  

หลิงเวยถึงกับตกอกตกใจชะงักเท้านิ่งงันลำตัวแข็งเกร็งเมื่อฟงชินหยางจู่ๆ ก็หยุดเดินแล้วหันหน้ามาหานางเสี้ยวเวลา

อึดใจภาพรอบกายพลันหมุนกลับเรือนร่างพลันหมุนเคว้งใบหน้านุ่มนิ่มของนางชนเข้าช่วงไหล่ของเขา หน้าอกกลมกลึงของนางชนกับแผงอกหนั่นแน่นของเขา

หญิงสาวยิ่งตกใจหนักมากขึ้นเมื่อถูกจับยกช้อนร่างขึ้นแนบอกแล้วพาเดินก้าวเท้ายาวๆ ไปตามทางเดิน

นี่เขาอุ้มนางทำไม!?

เหล่าบ่าวไพร่ที่ใบหน้าแดงก่ำอยู่แล้วยิ่งแดงก่ำเข้าไปอีกเมื่อมองเห็นคุณชายใหญ่ผู้ดุดันแสดงความรักกับภรรยาได้อย่างเหนือชั้นมากมายและตลอดเวลาได้อย่างนั้น

ฟงชินหยางที่อุ้มหลิงเวยเอาไว้ในอ้อมแขนไม่มีการคิดอันใดมากกว่าการที่จะต้องไปห้องอาหารในเรือนกลางให้เร็วที่สุด เขาก้าวเท้าเดินหนักๆ ตามแบบฉบับของตนไปตามทางเดินระหว่างเรือน

เขาหิวข้าวมาก และไม่ควรให้ทุกคนรอนาน

ชายหนุ่มคิดอย่างนั้นพลางกระชับอ้อมแขนโอบอุ้มคนตัวเล็กให้แนบแน่นมากยิ่งขึ้นแล้วก้าวเท้ายาวๆ เดินไปตามทางอย่างมั่นคง

อ้อมแขนอบอุ่นแผงอกหนาแน่นของคนตัวใหญ่เรือนร่างบึกบึนทำหลิงเวยที่ตัวลอยอยู่บนนั้นรู้สึกดีอยู่ไม่น้อย นางเดินปวดหนึบช่วงกลางลำตัวอยู่หลายก้าวพอเขาอุ้มนางแล้วพาเดินแบบนี้ทำให้นางไม่ต้องทนเดินอย่างยากลำบาก

หากเป็นอย่างนี้เขาจะขืนใจนางอีกกี่ทีก็ย่อมทำได้

อา...ไม่จริง! นี่นางกำลังคิดอันใด?

หญิงสาวในอ้อมแขนเหม่อมองเจ้าของร่างแกร่งด้วยใบหน้าเห่อแดงร้อนแรงเหลือเกิน นางมองเขาด้วยดวงตาสวยใสจมูกเล็กๆ เริ่มแดงตามพวงแก้มทั้งสองข้างที่แดงเปล่งปลั่งอยู่ก่อนหน้า

นางเหม่อมองเขาอยู่ตลอดเวลาก่อนจะเอียงใบหน้าแนบแก้มอ่อนนุ่มเข้ากับแผงอกหนาแน่นแข็งแกร่งราวกับภูผาของเขา นางแนบใบหน้าเข้าหาเขาเบาๆ นางทำท่าทางคล้ายกับลูกสาวตัวน้อยหาความอบอุ่นจากอ้อมอกของบุรุษผู้เป็นบิดา

ฟงชินหยางมองกิริยาของภรรยาในอ้อมแขนพลันชะงักงันหยุดเดิน

เขามิใช่บิดาของนาง แต่เขาเป็นสามี! นางทำท่าทางอย่างนี้แล้วจะได้ไปกินข้าวหรือไม่กัน กลับห้องส่วนตัวดีกว่าหรือไม่!

ชายหนุ่มเจ้าของวงแขนกำยำเริ่มลังเลที่จะก้าวเท้าเดินหน้าเพื่อไปยังเรือนกลางตามเป้าหมายเดิม สายตาคู่เข้มบนใบหน้าคมคายเริ่มฉายแววเข้มข้นมีอารมณ์ขึ้นมา

เมื่อสายตาคมกล้าสบประสานกับสายตาสวยหวาน ทั้งสองจึงมองตากันและกันนิ่งนานด้วยความรู้สึกที่เริ่มร้อนกรุ่นคล้ายมีอารมณ์พวยพุ่งเป็นไปตามทิศทางเดียวกันต่างจากในรอบห้าวันที่ผ่านมานับแต่ที่ได้เจอกันกระทั่งแต่งงาน   

ตั้งแต่เจอกันที่โรงเตี๊ยมกระทั่งแต่งงานและกระทั่งวันนี้ พวกเขาเจอกันได้ไม่กี่วันแค่เท่านั้น และรู้จักนามของกันแค่เพียงเมื่อวาน ความรู้สึกนึกคิดอันหลากหลายย่อมสวนทางกันอย่างสิ้นเชิง แต่ทว่าในยามนี้ เริ่มไม่ใช่!  

สองหนุ่มสาวนิสัยสุดต่างทั้งยังเจอกันด้วยความเคลือบแคลง หากแต่สวรรค์คล้ายเล่นตลกกลั่นแกล้งให้คนสองคนที่ไม่มีสิ่งใดเข้ากันได้แต่กลับต้องมาอยู่ด้วยกันอย่างคาดไม่ถึง

ขอเพียงวันหนึ่งความแข็งอ่อนลงและความอ่อนแข็งขึ้น คู่รักคู่หนึ่งคงงดงามเหนือคู่ใด

ท่ามกลางทางเดินทอดยาวระหว่างเรือนชานหลายหลังสองข้างฝั่งเป็นสวนสวยมีต้นไม้ตั้งต้นลำใหญ่ให้ความร่มรื่นมีพุ่มไม้ใบเล็กใบน้อยเขียวชอุ่มเป็นพุ่มเป็นพวงมีไม้ดอกหลากหลายสายพันธุ์แข่งขันกันชูช่องามตามีไม้ประดับตกแต่งเอาไว้รอบทิศทางมีสระน้ำสีเขียวมรกตมีดอกบัวออกดอกสีสวยมีสายลมโบกพัดอ่อนโชยมีแสงแดดโลมไล้ให้ความรู้สึกอุ่นสบาย

มีความรู้สึกแปลกๆ เกินบรรยายเกิดขึ้นท่ามกลางบรรยากาศดีงาม   

“พี่ใหญ่!” จู่ๆ เสียงหวานแหลมพลันดังทำลายบรรยากาศสิ้นดี

“มากินข้าวก่อน...”

ฟงลี่หลินช่างเป็นน้องสาวที่ดี นางเป็นห่วงสุขภาพของพี่ชายกับพี่สะใภ้ยิ่งนัก เรื่องของความรักนั้นถึงแม้นางจะยังไม่เข้าใจแต่กองทัพต้องเดินด้วยท้อง ทั้งสองควรต้องกินข้าวก่อนเพื่อเพิ่มพลัง

หญิงสาวผู้เป็นน้องเล็กของบ้านยืนโบกไม้โบกมืออยู่หน้าเรือนกลางก่อนจะหมุนตัวเข้าไปในเรือนนั้นอย่างรวดเร็ว

พี่ใหญ่ของนางช่างแข็งแรงทนทาน เขาอุ้มพี่สะใภ้ตั้งแต่เมื่อคืนกระทั่งยามเช้าก็ยังอุ้มอยู่ มิรู้ได้ว่าจะอุ้มทำไมกันนักกันหนา อุ้มไม่วาง…