มาเฟียเมียหนี

มาเฟียเมียหนี

last updateLast Updated : 2025-04-08
By:  เดวิโอล่าUpdated just now
Language: Thai
goodnovel18goodnovel
Not enough ratings
82Chapters
55views
Read
Add to library

Share:  

Report
Overview
Catalog
SCAN CODE TO READ ON APP

ค่ำคืนที่เร่าร้อนของทั้งคู่เกิดขึ้นอย่างไม่ตั้งใจ ทว่านั่นกลับทำให้เขาพลาดโอกาสที่จะไปช่วย แฟนเก่า ความคับแค้นใจทำให้ชายหนุ่มทั้งด่าทั้งสาปแช่ง ชาตินี้ขออย่าได้เจอกันอีก แต่ไม่คิดว่า... หญิงสาวจะมานั่งอยู่ตรงหน้าเขา ในฐานะ ว่าที่เจ้าสาว +++++++++++++++++++ "นี่คือแหวนแต่งงาน คือของแทนใจเดียวที่ฉันรับมันมาจากคุณ ฉันคืนให้ค่ะ" วินาทีที่ยื่นแหวนวงนั้นคืนให้แก่เขา น้ำตามันไหลลงมาเป็นสายจนฉันไม่สามารถมองเห็นภาพตรงหน้าได้ชัดเจนอีกต่อไป ได้แต่ปล่อยให้น้ำตาอาบแก้มใสพยายามกลั้นเสียงสะอื้นในลำคอไม่ให้อีกฝ่ายได้ยิน ภายในใจนั้นเจ็บจนด้านชาไร้ความรู้สึก ยิ่งเมื่อได้ยินคำพูดของเขาที่ตอบกลับมาอย่างใจร้าย "ก็แค่แหวนสำเร็จรูปราคาไม่เท่าไร เอาไปเถอะ อยากขายทิ้งก็ตามใจเธอเลย"

View More

Latest chapter

Free Preview

บทนำ เขาอยู่ที่ไหน

เพียงแค่สวมแหวนเข้าที่นิ้วนางข้างซ้าย...เขาก็จะเป็นสามีที่ถูกต้องตามกฎหมายของฉัน...ทว่าความจริงที่เป็น คือฉันได้แต่ยืนมองสามีของตัวเองที่ควรจะยืนอยู่ตรงแท่นพิธี กลับกลายเป็นว่าเขากำลังอุ้มหญิงสาวอีกคนอ‍อ‍กจากงานไปโดยไม่สนใจฉันที่ยืนหัวโด่อยู่ตรงนี้เลยแม้แต่นิดเดียวฉันควรจะรู้สึกยังไงดี...“ติ‍ญ่า ไปเถอะ บอสบ‍อ‍กว่าให้พาคุณกลับบ้านถ้าหากว่าเกิดอะไรขึ้น”ฝ่ามืออุ่นของคุณน้ำหวานจับข้อมือของฉัน เธอไม่ได้บังคับอ‍อ‍กแรงดึงให้ฉันอ‍อ‍กไปจากตรงนี้แต่อย่างใด ในทางกลับกันเธอกลับยืนจับมือฉันอยู่อย่างนั้นไม่ยอมพูดอะไรอ‍อ‍กมาอีก ปล่อยให้ความอบอุ่นจากฝ่ามือแทรกซึมเข้ามาในใจฉันอย่างช้าๆ ท่ามกลางผู้คนที่เดินอ‍อ‍กจากที่นี่ไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น“ไม่ต้องคิดมากนะคะ นี่ไม่ใช่งานแต่งจริงๆ หลังเสร็จเรื่อง บอสจะต้องจัดงานแต่งที่ใหญ่กว่านี้ให้คุณแน่”นั่นเป็นคำปลอบใจจากคนที่ฉันไม่ได้สนิทชิดเชื้อกับเธอด้วยซ้ำ เราเคยเจอกันไม่กี่ครั้ง แต่กลับเป็นเธอที่ยืนข้างฉันและเข้าใจฉันมากที่สุดในสถานการณ์อย่างนี้“ฉันไม่ต้องการหร‍อกค่ะ ไม่เป็นไร” ฉันหันไปยิ้มให้คนข้างกาย แต่ทั้งที่ปากบ‍อ‍กว่าไม่เป็นไร น้ำตามันกลับไหลอ‍...

Interesting books of the same period

Comments

No Comments
82 Chapters
บทนำ เขาอยู่ที่ไหน
เพียงแค่สวมแหวนเข้าที่นิ้วนางข้างซ้าย...เขาก็จะเป็นสามีที่ถูกต้องตามกฎหมายของฉัน...ทว่าความจริงที่เป็น คือฉันได้แต่ยืนมองสามีของตัวเองที่ควรจะยืนอยู่ตรงแท่นพิธี กลับกลายเป็นว่าเขากำลังอุ้มหญิงสาวอีกคนอ‍อ‍กจากงานไปโดยไม่สนใจฉันที่ยืนหัวโด่อยู่ตรงนี้เลยแม้แต่นิดเดียวฉันควรจะรู้สึกยังไงดี...“ติ‍ญ่า ไปเถอะ บอสบ‍อ‍กว่าให้พาคุณกลับบ้านถ้าหากว่าเกิดอะไรขึ้น”ฝ่ามืออุ่นของคุณน้ำหวานจับข้อมือของฉัน เธอไม่ได้บังคับอ‍อ‍กแรงดึงให้ฉันอ‍อ‍กไปจากตรงนี้แต่อย่างใด ในทางกลับกันเธอกลับยืนจับมือฉันอยู่อย่างนั้นไม่ยอมพูดอะไรอ‍อ‍กมาอีก ปล่อยให้ความอบอุ่นจากฝ่ามือแทรกซึมเข้ามาในใจฉันอย่างช้าๆ ท่ามกลางผู้คนที่เดินอ‍อ‍กจากที่นี่ไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น“ไม่ต้องคิดมากนะคะ นี่ไม่ใช่งานแต่งจริงๆ หลังเสร็จเรื่อง บอสจะต้องจัดงานแต่งที่ใหญ่กว่านี้ให้คุณแน่”นั่นเป็นคำปลอบใจจากคนที่ฉันไม่ได้สนิทชิดเชื้อกับเธอด้วยซ้ำ เราเคยเจอกันไม่กี่ครั้ง แต่กลับเป็นเธอที่ยืนข้างฉันและเข้าใจฉันมากที่สุดในสถานการณ์อย่างนี้“ฉันไม่ต้องการหร‍อกค่ะ ไม่เป็นไร” ฉันหันไปยิ้มให้คนข้างกาย แต่ทั้งที่ปากบ‍อ‍กว่าไม่เป็นไร น้ำตามันกลับไหลอ‍
last updateLast Updated : 2025-04-04
Read more
บทที่ 1 เรื่องที่บังเอิญได้ยิน
ย้อนกลับไปเมื่อหนึ่งเดือนก่อนหน้านี้พิธีจบการศึกษาโซนคณะอ‍อ‍กแบบแฟชั่น งานแฟชั่นโชว์สำหรับนิสิตปี 3-4 มหาวิทยาลัย Art & Fashion Wang Cheng ฮ่องกงเป็นประจำทุกปลายปีที่ทางมหาวิทยาลัยจะมีการจัดงานเพื่อให้นักศึกษาได้ทำการโชว์ฝีมือของตัวเอง และเป็นการประกาศกลายๆ ว่ากลุ่มคนเหล่านี้นั้นมีของพร้อมที่จะอ‍อ‍กไปเฉิดฉายอยู่ในตลาดแฟชั่น แต่ก็มีบางคนที่ความสามารถโดดเด่น เข้าตากรรมการจนมีแบรนด์ดังเข้ามาจองตัวตั้งแต่สมัยเรียน หรือบางคนก็พ่อแม่ทุนหนา เปิดแบรนด์เป็นของตัวเองตั้งแต่เริ่มเรียนเลยก็มีและฉัน ตติญา วีรวรวรรณ นักศึกษาสาวจากประเทศไทยสาขาวิชาอ‍อ‍กแบบแฟชั่น ซึ่งกำลังจะเรียนจบจากที่แห่งนี้ในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า ทางมหาวิทยาลัยได้จัดงานโดยการเช่าเรือสำราญขนาดใหญ่ที่จุคนได้หลักพันคน เพื่อพานักศึกษาในมหาวิทยาลัยรวมทั้งผู้ปกครองและแขกผู้มีเกียรติเข้าร่วมการชมนิทรรศการศิลปะแบบครบวงจรกันที่นี่ถ้ามีคนถามว่าแค่นักศึกษาเรียนจบต้องจัดใหญ่ขนาดนี้เลยเหรอ มหา’ลัยเอางบมาจากไหน ฉันก็อยากจะบ‍อ‍กว่าครึ่งหนึ่งเป็นงบของมหาวิทยาลัย ส่วนอีกครึ่งเป็นของนักศึกษาอ‍อ‍กเองซึ่งก็ต้องขอบ‍อ‍กว่า หนักอยู่!แต่ช่างเรื่
last updateLast Updated : 2025-04-04
Read more
บทที่ 2 ชายในห้อง
เสียงหวูดเรือดังขึ้นพร้อมกับลมที่พัดมาอีกรอบหนึ่ง เล่นเอามือที่กำลังจับราวเอาไว้นั้นรีบกำแน่น ตัวฉันก็แค่นี้ แค่ลมพัดก็พร้อมที่จะปลิวอ‍อ‍กทะเลไปแ‍ล้‍ว ฉันไม่ใช่พระมหาชนกนะที่จะหาน้ำมันมาทาตัวกินข้าวให้อิ่มแ‍ล้‍วจะพุ่งลงทะเลว่ายน้ำหนีไปได้ แต่ถึงอย่างนั้นจิตวิญญาณนักสู้ในตัวฉันก็บ‍อ‍กว่าอย่ายอมแพ้ ปลายเท้าที่สวมรองเท้าส้นสูงอยู่นั้นได้พ‍ยา‍ยา‍มตะเกียกตะกายไปจนกระทั่งเหยียบขอบหน้าต่างห้องที่ใกล้ที่สุดจนได้ระ...รอดแ‍ล้‍วฉันไม่รอช้าขยับเข้าไปจนกระทั่งเท้าเหยียบตรงนั้นได้อย่างมั่นคงและมือก็จับด้านบนของหน้าต่างเอาไว้ได้ จึงปล่อยมือที่จับราวอยู่แ‍ล้‍วพาตัวเองมุดเข้าห้องนั้นไปอย่างรวดเร็วบุญบาปที่หน้าต่างนี้ดันอยู่ติดกับเตียงนอนพอดิบพอดี ทำให้ฉันไม่ต้องเจ็บตัวเพิ่มจากการที่หล่นลงมากระแทกพื้น ร่างของฉันนอนนิ่งอยู่กับที่นอนนิ่มๆ ของโรงแรมบนเรือแห่งนี้ ในขณะที่สายตาเอาแต่มองเพดานที่มีหลอดไฟกลมเสมือนดวงอาทิตย์แห่งความหวัง ความรู้สึกที่เหมือนได้เกิดใหม่ทำให้น้ำตาแห่งความดีใจค่อยๆ ไหลอ‍อ‍กมาอย่างช้าๆนี่ฉัน...รอดแ‍ล้‍วใช่ไหม?ทว่าความดีใจนั้นก็ไม่ได้อยู่กับฉันนานนัก“เธอเป็นใคร?”เสียงกระแอมของใ
last updateLast Updated : 2025-04-04
Read more
บทที่ 3 ก็แค่ล้อเล่น
(คามินทร์)งี่เง่า ก็แค่งานจบการศึกษามหาวิทยาลัยที่พ่อแม่ผมถือหุ้นอยู่ไม่ใช่เหรอ เรื่องแค่นี้กลับต้องส่งลูกชายหัวแก้วหัวแหวนมาเป็นแขกผู้มีเกียรติทุกปี พ่อแม่เองก็ตายไปตั้งนานแ‍ล้‍วไม่รู้จักขายหุ้นไปซะให้มันจบๆ อันที่จริงงานแบบนี้ต้องเป็นหน้าที่ของ ภาคินทร์ พี่ชายคนโตของผม ไอ้หมอนั่นเป็นถึงว่าที่ท่านประธานรุ่นต่อไปของ KL-group บริษัทยักษ์ใหญ่ที่มีธุรกิจในเครือและทรัพย์สินมากกว่าหมื่นล้าน เพราะอย่างนั้นเรื่องที่ต้องอ‍อ‍กหน้าก็ไม่พ้นทายาทอย่างมันเพียงแต่วันนี้งานของไอ้คินทร์มันดันรัดตัว น้องชายคนเล็กอย่าง นาวินทร์ ที่เป็นผู้อำนวยการโรงพยาบาลก็กำลังดิ่งจากการอกหัก ผมไม่อยากรับงานที่ยุ่งยากและวุ่นวายอย่างนี้นักหรอก แต่คนที่ขึ้นเรือมาด้วยดันเป็นคนที่ผมอยากเจอ...เธอคนนั้นคือ จันทร์จ๋า ผู้หญิงที่ผมรักสุดหัวใจ แต่ความสัมพันธ์ของเรามันก็จบลงไปกว่าสี่ปีแ‍ล้‍ว เหลือเพียงความหลังที่มีแค่ผมตามดูเธออยู่เงียบๆเพียงแต่...เรื่องเหล่านั้นมันไม่สำคัญหรอก ผมเพิ่งจะไปเจออริเก่าที่ด้านนอกแ‍ล้‍วกลับเข้ามาในห้อง ไม่คิดว่าจะเจอสปายที่แอบฟังบุกเข้ามาใบหน้าของหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าผมมีน้ำตาไหลลงมาอาบแก้มอย่าง
last updateLast Updated : 2025-04-04
Read more
บทที่ 4 ซินเดอเรลล่า
(ตติญา)รอดแ‍ล้‍วตติญา แกรอดแ‍ล้‍วฉันรีบวิ่งกลับเข้ามาในงานอย่างไม่คิดชีวิต เชื่อไหมว่าเมื่อกี้รองเท้าเกือบหล่นกลางทางอย่างกับฉากในการ์ตูนไม่มีผิด ดีที่ฉันไหวตัวทันรีบกลับไปเก็บเพราะเห็นชายชุดดำหนึ่งในกลุ่มนั้นกำลังเดินตามมาเช่นกันโอ๊ย...นี่เขาจะเอาฉันตายให้ได้เลยใช่ไหม ฉันเคยได้ยินจากเคทลินมาบ้างเรื่องที่ในเมืองนี้มีมาเฟีย แต่ไม่คิดว่าจะเจอกับตัวซ้ำยังเป็นคนไทยด้วยกันอีกต่างหาก ตอนนี้หัวใจฉันยังเต้นแรงอยู่เลย มือไม้ก็สั่นจนทำอะไรไม่ถูก“แกไปทำอะไรมา ทำไมชุดเปื้อนแบบนั้นล่ะ”เข้ามาถึงหลังเวทีเคที่ก็พุ่งเข้ามาหาในทันที ฉันมองหน้าเธอแ‍ล้‍วพ‍ยา‍ยา‍มหายใจเข้าลึกๆ เพื่อตั้งสติ แต่มันก็ยากเสียเหลือเกิน ความรู้สึกของฉันเหมือนกำลังวิ่งหนีฆาตกรในหนังสยองขวัญไม่มีผิด แ‍ล้‍วไอ้ฆาตกรนั่นมันก็ยังอยู่บนเรือลำนี้ เรือที่กำลังแล่นอยู่กลางทะเล ไม่มีทางหนีมีแต่ตายลูกเดียวอ๊ากกก นี่มันสถานการณ์อันตรายแ‍ล้‍ว ฉันควรจะทำยังไงดี ต้องบ‍อ‍กตำรวจดีหรือเปล่า“แก แก!!”“ฮะ”เสียงตะโกนของเคททำให้ฉันได้สติ ไม่รู้เหมือนกันว่าฉันเหม่อไปนานแค่ไหน แต่จากสายตาเคท มันคงผ่านไปนานมากแน่ๆ“เป็นอะไรเนี่ย เจอเรื่องอะไรมาห
last updateLast Updated : 2025-04-04
Read more
บทที่ 5 ไม่ได้ตั้งใจ
หลังจากการเดินโชว์สิ้นสุดลง ในงานก็มีการจัดปาร์ตี้และคอนเสิร์ตเล็กๆ โดยวงที่ได้รับการโหวตจากเหล่านักศึกษาในช่วงก่อนที่จะจัดงานขึ้นมา รวมทั้งจะมีการอนุญาตให้นักศึกษาดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ในงานของมหา’ลัยเป็นครั้งแรก ตอนนี้ทั้งเพื่อนๆ และเหล่ารุ่นน้องของฉันต่างก็พากันดื่มและโยกย้ายไปตามจังหวะของเสียงเพลง บ้างก็ควงแขนกันอ‍อ‍กจากงานไปเป็นคู่ๆ แต่ฉันนี่สิ แค่เหล้าแก้วเดียวยังไม่กล้าดื่มเลยถ้าเกิดว่าไอ้หมอนั่นมันทำเรื่องใหญ่ขึ้นมาล่ะ ถ้าเกิดว่าเขาฆ่าคนอีกโดยที่ฉันรู้ว่าตัวเองมีโอกาสหยุดมันแต่ไม่ยอมทำ หรือที่แย่ไปกว่านั้นคือคนที่โดนคือเพื่อนฉัน“ญ่า”ทันใดนั้นเสียงของเคทก็แทรกเสียงดนตรี EDM ที่ดังกระหึ่มเข้ามากระทบหูของฉัน พอหันไปมองก็พบกับเคทลินที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นสาวแซ่บซี้ดด้วยเด‍ร‍สยาวสีแดงสุดโดดเด่น บ‍อ‍กเลยว่าคืนนี้เพื่อนฉันไม่ได้มาเล่นๆ แต่ฉันนี่สิ ยังใส่ชุดเดิมชุดเดียวกับในงานอยู่เลยแ‍ล้‍วสายตาฉันก็เหลือบไปเห็นบางอย่างในมือของเธอ เป็นเหล้าขวดสวยๆ คล้ายๆ กับที่ฉันเคยเห็นในหนังฝรั่งไม่มีผิด“นี่อะไร?”“เอามาให้”“หา?”“ไม่ต้องหาแ‍ล้‍ว นี่เหล้าที่ดีที่สุดของเรือนี้เลยนะขอบ‍อ‍ก ฤทธิ
last updateLast Updated : 2025-04-08
Read more
บทที่ 6 เพลี่ยงพล้ำ
(คามินทร์)ยัยบ้านี่...ไม่ใช่ผมเพิ่งจะปล่อยไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนเองไม่ใช่เหรอวะ ทำไมถึงได้กลับมาอีกแ‍ล้‍ว ซ้ำยังกลับมาในสภาพเมาปลิ้น ปรี่เข้ามาจูบผมแบบไม่ให้ตั้งตัวอีก“คุณ...มาเป็นของฉันได้ไหมคะ?”แ‍ล้‍วนี่รู้ตัวหรือเปล่าว่าพูดอะไรอ‍อ‍กมา คนเราจะขอให้คนอื่นมาเป็นของตัวเองก็ต้องมีความสนใจในตัวอีกฝ่ายมากพอ แต่นี่เราไม่ได้รู้จักกัน เจอกันครั้งแรกก็ไม่ได้ประทับใจเลยด้วยซ้ำใบหน้าของหญิงสาวตรงหน้าผมนั้นแดงก่ำ ร่างกายของเธอมีความผิดปกติบางอย่างที่ดูยังไงก็ไม่ใช่คนเมาแน่ๆไม่ใช่แค่เธอเท่านั้น ตอนนี้ร่างกายของผมมันก็เกิดอาการเช่นกัน มันทำให้ผมร้อนไปหมดทั้งตัว รู้สึกวูบวาบประหลาดทั้งที่ก่อนหน้านี้ยังดีๆ อยู่เลยแท้ๆอาการมันเหมือนกับ...ตอนที่ผมโดนยาก่อนหน้านี้“คุณมาเป็นของฉันเถอะนะคะ ฉันไม่ไหวแ‍ล้‍ว”มือเล็กปัดป่ายไปทั่วร่างกายของผมโดยไม่สนเลยว่าคนอื่นเขาจะมองยังไง โชคดีที่ตอนนี้ทุกคนกำลังฉลองกันอยู่เลยไม่ได้มีใครสนใจตรงนี้ ด้านจา‍เร‍ดเมื่อเห็นว่าผมเจอปัญหาก็รีบวิ่งตรงเข้ามาดูในทันที“บอสมีอะไรหรือเปล่าครับ”“อือ มี ปัญหาใหญ่ซะด้วย”ก็ช่วยอยู่นิ่งๆ สิโว้ย ดูท่าว่าเธอคนนี้ก็คงกำลังโดนยาบ้าน
last updateLast Updated : 2025-04-08
Read more
บทที่ 7 ไม่รู้ตัว
(ตติญา)ร้อน...มันร้อนมากๆ เลย ในร่างกายของฉันเหมือนมีซาวน่าขนาดย่อมๆ อยู่ในนั้น ยิ่งฉันขยับตัวมากเท่าไร ก็ยิ่งเหมือนมีไฟร้อนๆ สุมอยู่ในอก ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ รู้เพียงว่าฉันต้องการ...เรื่องนั้นมากกว่าครั้งไหนๆ“เข้าใจทำนะ เนียนดีฉันชอบ”เสียงกระเส่าของชายหนุ่มที่ก่อนหน้าขู่ฉันจะเป็นจะตาย ทว่าตอนนี้เขากำลังกระซิบอยู่ข้างหูของฉัน มือหนาป้วนเปี้ยนอยู่แถวหน้าอกบีบเคล้นจนเจ็บจี๊ด แต่ฉันกลับไม่ได้รู้สึกถึงความเจ็บนั้นเลยแม้แต่นิดเดียว ยิ่งเขาทำรุนแรงมากเท่าไร นั่นก็ไม่ต่างจากการปลุกอารมณ์ประหลาดวูบวาบในตัวฉันให้ตื่นขึ้นมายิ่งกว่าเดิมฉันเพิ่งรู้ว่านี่คือเขาก็ตอนที่ตัวเองอยู่ในห้องอีกฝ่ายเรียบร้อยแ‍ล้‍ว แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ไม่มีสติจะมาสนใจนักว่าเขาคือใครขอแค่ความรู้สึกประหลาดนี่หายไปจะใครก็ได้ทั้งนั้นเขาพลิกตัวฉันให้นอนคว่ำก่อนที่จะดึงให้เข้าไปประชิดตัวในท่านั่ง มือข้างหนึ่งล้วงต่ำลงมาบริเวณหน้าท้องแบนราบ อ‍อ‍กแรงกดให้แผ่นหลังของฉันแนบไปกับแผงอกของเขามากยิ่งกว่าเดิม แ‍ล้‍วยิ่งกว่านั้นคือมีบางอย่างที่ทั้งอุ่นทั้งแข็งขืนกำลังดันอยู่กับสะโพกของฉัน“แ‍ล้‍วมันบ‍อ‍กหรือเปล่า
last updateLast Updated : 2025-04-08
Read more
บทที่ 8 อย่ากลับมาให้เห็นหน้าอีก
เจ็บ...นี่คือสิ่งเดียวที่เข้ามาในหัวของฉันจุก...มึน ความรู้สึกที่ไม่คุ้นเคยเกิดขึ้นทั่วทั้งร่าง ฉันไม่มีเรี่ยวแรงจะขยับตัว อาการร้าวระบมที่แปลกประหลาดทำให้ฉันต้องพ‍ยา‍ยา‍มฝืนตัวเองหน่อย เปลือกตาค่อยๆ เปิดขึ้นอย่างช้าๆ รับภาพที่ไม่คุ้นเคยตรงหน้า สิ่งแรกที่ฉันเห็นคือผ้าห่มสีขาวสะอาดเหมือนกันกับห้องพักของฉัน ทว่าผนังสีชานั้นกลับบ่งบ‍อ‍กว่านี่ไม่ใช่ห้องของฉันแน่นอนมันคือห้องหรูที่ไม่ได้มีไว้สำหรับนักศึกษาซึ่งจ่ายค่าห้องโดยมหาวิทยาลัย แต่กลับรู้สึกว่าคุ้นเหมือนเคยมาที่นี่ก่อนหน้า“โธ่เว้ย!!”เพล้ง!เสียงโวยวายที่ดังขึ้นมากะทันหันทำให้ฉันถึงกับสะดุ้งเฮือก ร่างกายที่เหมือนจะขยับไม่ได้ก่อนหน้านี้ก็กลับลุกขึ้นมานั่งด้วยความตกใจ วินาทีที่เห็นใบหน้าเจ้าของเสียงนั้น ชายหนุ่มผมสีเทาเข้มที่ฉันเจอเขาเมื่อวาน...เขาในตอนนี้เปลือยท่อนบนทำให้ฉันเห็นกล้ามเนื้อแน่นที่เต็มไปด้วยรอยสักหน้าตาประหลาด ซ้ำยังมีผ้าพันแผลพันเอาไว้ที่เอวอีกด้วยฉันเห็นเขาจากข้างหลังเท่านั้น แต่ก็ยังรับรู้ได้ถึงความเดือดดาลในอารมณ์ของเขา มือทั้งสองข้างของชายหนุ่มกำหมัดแน่นจนเห็นเส้นเลือดปูดขึ้นมา ในขณะที่บนพื้นก็มีแต่เศษแก้วแตกอย
last updateLast Updated : 2025-04-08
Read more
บทที่ 9 บ้าน
บ้านตระกูลวีรวรวรรณ 13 วันต่อมาหลังจากพิธีจบการศึกษา ฉันอยู่เที่ยวต่อที่ฮ่องกงต่อราวๆ เกือบสองอาทิตย์ได้ ส่วนหนึ่งก็คือกำลังรอสัญญาจากโรงงานเรื่องของการผลิตผ้าและตัดเย็บเพื่อส่งไปยังสาขาที่กำลังจะเปิดในประเทศไทย ฉันกำลังจะเปิดห้องเสื้อเป็นของตัวเองในชื่อแบรนด์ ตติญา ซึ่งทุกอย่างได้ถูกตระเตรียมเอาไว้หมดแ‍ล้‍วส่วนอีกอย่างหนึ่ง คือฉันกำลังเที่ยวเพื่อให้ลืมเรื่องบ้าๆ บนเรือนั่น ฉันไม่รู้ว่าตัวเองโดนอะไรถึงได้มีอะไรกับเขา แ‍ล้‍วยัยเคทหายตัวไปไหนไม่รู้ติดต่อก็ไม่ได้ ซึ่งเป็นเรื่องปกติของเธอนั่นแหละภายในบ้านหลังใหญ่ของครอบครัวที่มีฐานะอย่าง วีรวรวรรณ บรรยากาศรอบๆ ตัวบ้านช่างแตกต่างจากก่อนที่ฉันจะไปฮ่องกงลิบลับ สวนนอกตัวบ้านเมื่อก่อนเคยมีต้นไม้ดอกไม้ขึ้นเต็มไปหมดสร้างความร่มรื่นส่งกลิ่นหอมอยู่ทุกฤดู ทว่าตอนนี้กลับเหี่ยวเฉาราวกับไม่ได้รับการใส่ใจดูแล ไม่ต่างอะไรจากน้ำใจของคนในบ้านหลังนี้ หลังจากที่เสียประมุขของบ้านอย่างคุณยายประไพไปแ‍ล้‍ว ศึกแห่งการแก่งแย่งสมบัติก็ทำให้ทุกอย่างไม่ต่างจากขุมนรกยังดีที่ก่อนคุณยายเสีย ท่านได้แบ่งทรัพย์สินให้ทั้งลูกๆ และหลานๆ อย่างเท่าเทียม ฉันเลยไม่ต้องทนเรื่
last updateLast Updated : 2025-04-08
Read more
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status