บทที่13

"ท่านพี่เจ้าคะ สงสัยตอนนี้พวกปลามันคงจะไม่ค่อยว่ายมาแถวนี้แล้วหรือไม่ เรารอมาตั้งนานพึ่งจะจับมาได้แค่สองตัวเอง"

"ถ้างั้นเราเดินขึ้นไปทางต้นลำธารอีกหน่อยดีไหมเจ้าคะพี่สะใภ้ แถวนั้นข้าเห็นปลาว่ายชุกชุมยิ่งนัก"

หลังจากคิดไตร่ตรองชั่วครู่ ทั้งหมดจึงตกลงใจพากันเดินขึ้นไปที่ต้นลำธาร สายตาเว่ยเหนียนเหยาเบิกกว้าง แม่เจ้า นี่มันบึงบัวนี่ โชคดีแท้ๆ นางกำลังเบื่อมันฝรั่งกับหน่อไม้อยู่เลย วันนี้นางจะนำรากบัวสดมาทำกับข้าวด้วยดีกว่า อีกทั้งเกสรดอกบัวและดอกบัวพวกนี้ยังสามารถนำมาทำชาดื่มบำรุงร่างกายได้อีกต่างหาก

"ท่านพี่เจ้าคะ ท่านพาเซียนย้งไปช่วยกันจับปลาที่ทางโน้นก่อน ส่วนข้าจะสอนซินเซียงเก็บรากบัวมาไว้ทำอาหาร พวกเราแยกกันทำงานจะได้กลับบ้านเร็วขึ้น ดีไหมเจ้าคะ"

ทั้งหมดต่างเห็นสอดคล้อง จึงแยกย้ายเดินไปคนละที่ เว่ยเเหนียนเหยาถอดรองเท้าออก และเดินลุยลงไปในบึง น้ำในบึงลึกไม่มาก นางไม่ต้องการเดินออกไปไกล เพราะแค่บัวที่ขึ้นใกล้ๆ ริมบึงก็มีอยู่มากโข

หญิงสาวใช้ประสบการณ์ กวานมือลงไปใต้กอบัวก่อนจะดึงขึ้นมาทั้งกอ

"พี่สะใภ้ รีบทิ้งไปเจ้าค่ะ นั่นๆ งู งูเจ้าค่ะ"

เว่ยเหนียนเหยา ตกใจจนแทบจะโยนกอบัวทิ้งไปจริงๆ แต่กลัวว่าหากขยับงูจะพุ่งมาฉกตน จึงตัดสินใจยืนนิ่ง ก่อนจะเพ่งดูจึงพบว่า แท้จริงสิ่งที่ติดอยู่กับกอบัวคือปลาไหลตัวเขื่อง ชีวิตเด็กกำพร้าอย่างนาง มีอะไรบ้างที่ไม่เคยกิน ซ้ำปลาไหลพวกนี้คือยาบำรุงธาตุอย่างดี

คนในครอบครัวนาง ขาดสารอาหารมานาน เดี๋ยวนางจะจับปลาไหลพวกนี้มาทำอาหารบำรุงร่างกายให้พวกเขาสักหน่อย

"ซินเซียงเจ้าไม่ต้องตกใจ นี่เรียกว่าปลาไหล ไม่ใช่งูมีพิษ"

"ปลาไหลหน้าตาเป็นเช่นนี้เองหรือเจ้าคะ ข้าได้ยินมาว่า เจ้าสิ่งนี้พวกบรรดาเศรษฐีมีเงินล้วนต้องการซื้อไปบำรุงร่างกาย แต่เสียดายกลับหาได้ยาก เนื่องจากว่า ผู้คนไม่ค่อยสามารถจับมันมาได้"

เว่ยเหนียนเหยาจับปลาไหลใส่ลงตะกร้า ก่อนจะฉีกชายเสื้อตัวใน นำมามัดปิดปากตะกร้าไว้กันมันเลื้อยหนี ตอนนี้รากบัวเป็นเพียงผลพลอยได้ สิ่งที่นางต้องการคือปลาไหลซะมากกว่า

เมื่อหานตงและเซียนย้งเดินกับมาสมทบกับเหล่าหญิงสาว พวกเขาพบว่าเนื้อตัวและหน้าตาของเว่ยเหนียนเหยาเต็มไปด้วยดินโคลน ส่วนซินเซียงก็เปรอะเปื้อนไม่น้อยไปกว่ากัน

"ท่านพี่เจ้าคะ ท่านมาดูสิว่าข้าจับอะไรมาได้เจ้าค่ะ"

"ปลาไหล" "ปลาไหล"

สองหนุ่มอุทานอย่างตกใจ ชายหนุ่มนึกทึ่งในความโชคดีของหญิงสาวตรงหน้า ปลาไหลพวกนี้หายากยิ่งนัก หญิงสาวตรงหน้าไม่เพียงแต่จับได้ง่ายดาย ซ้ำยังจับมาได้เป็นจำนวนมากอีก

"พี่สะใภ้ท่านโชคดีนัก ปลาไหลพวกนี้สามารถนำไปขายให้ร้านอาหารในเมืองได้ราคาดีทีเดียว"

"จะเรียกว่าโชคดีของข้าได้อย่างไร ต้องเรียกว่าโชคดีของพวกเราสิ เพราะพวกเราพบมันด้วยกัน เร็วเถอะไปช่วยเมียเจ้า เก็บรากบัวให้เรียบร้อยพวกเราจะได้กลับบ้านเสียที"

เซียนย้งเข้าไปช่วยภรรยาเก็บรากบัวใส่ตะกร้า ก่อนจะนำไปล้างคราบดินออกที่ลำธาร จากนั้นจึงใส่ดอกบัวที่เก็บมาไว้ด้านบน

คนทั้งหมดมุ่งหน้ากลับบ้านด้วยใจเบิกบานกว่าทุกวันที่ผ่านมา

เมื่อนำของเข้ามาเก็บในบ้านแล้ว หญิงสาวขอตัวไปอาบน้ำที่ริมลำธาร แต่หานตงบอกให้พวกนางรออยู่ที่บ้าน ไม่นานชายหนุ่มทั้งสองก็หาบน้ำกลับมาให้ภรรยาของพวกเขาอาบน้ำที่ด้านนอกบ้าน

เซียนย้งถึงกับเอ่ยแซวผู้เป็นพี่ชายไม่หยุดถึงอาการทะนุถนอมประคองภรรยาไว้บนฝ่ามือ แต่หานตงแค่ยิ้มเล็กน้อยก่อนจะตอบกลับมา

"นั่นเป็นเพราะนางคู่ควร"

สี่หนุ่มสาวพากันนั่งเล่นพักผ่อน พูดคุยสร้างความสนิทสนม เสียงหัวเราะสดใสของเด็กทั้งสามยิ่งก่อให้เกิดความสุขใจ

เว่ยเหนียนเหยารู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก นี่สินะครอบครัวที่เธอเคยฝันถึง

"มาเถอะ อาเซียงวันนี้ข้าจะสอนเจ้าทำข้าวอบมันฝรั่ง"

ซินเซียงลุกตามเว่ยเหนียนเหยาไปทันที นางนำข้าวสารออกมาพร้อมทั้งบอกขั้นตอนให้ซินเซียงเป็นผู้ลงมือทำ โดยมีนางคอยยืนกำกับ

รอไม่นานกลิ่นข้าวหอมผสมกับกลิ่นเครื่องเทศและเนื้อหมู ก็ส่งกลิ่นหอมไปทั่วบ้าน

"ท่านแม่" "ท่านแม่" "ท่านแม่"

หญิงสาวทั้งสองหันไปมองเห็นแค่หัวดำๆ กับหน้าขาวๆ โผล่ออกมาจากขอบประตูสามหัว ดูไปคล้ายหัวหน่อไม้ที่พวกนางเพิ่งไปเก็บมายิ่งนัก

"ไปบอกท่านพ่อของพวกเจ้าให้พากันไปอาบน้ำอาบท่าเสีย อีกสักครู่ก็กินข้าวเย็นกันได้แล้ว"

เสียงวิ่งตึกตักพร้อมกับเสียงรับคำลอยหายไปอย่างรวดเร็ว เว่ยเหนียนเหยาสอนซินเซียงทำปลาทอดสามรส โดยให้แล่เนื้อปลาออก จากนั้นก็ตัดเนื้อปลาออกเป็นชิ้นๆ คลุกเคล้ากับเครื่องปรุงในระหว่างที่รอให้เครื่องปรุงเข้าไปในเนื้อปลา ก็ให้นำปลาส่วนที่เหลือจากการแล่ มาต้มพร้อมกับรากบัวที่เก็บมา ทำเป็นน้ำแกงรากบัวอีกด้วย

"ท่านแม่พวกข้ามาช่วยแล้วขอรับ"

เสียงเจ้าใหญ่นำขบวนเดินเข้ามาในครัว หญิงสาวจึงมอบหมายการจัดอุปกรณ์การกินข้าวให้กับเด็กๆ ทั้งสาม นางมองดูเด็กๆ ที่ตั้งใจพากันนำถ้วยชามออกไปจัดเรียงบนโต๊ะ และนำเสื่อมาปูจัดเตรียมที่ทางสำหรับพวกตนอย่างรู้ความ

ทั้งผู้ใหญ่ทั้งเด็ก นั่งกินอาหารเย็นกันอย่างมีความสุข วันนี้เด็กน้อยทั้งสอง ขอร้องให้เซียนเหยานอนกับตนที่บ้าน เนื่องจากพวกเขารู้ดีว่า ช่วงกลางคืนที่บ้านของเซียนเหยาก็หนาวเย็นไม่แพ้บ้านของตัวเอง

ตอนนี้ที่บ้านพวกตนมีที่นอนและผ้าห่มอุ่นสบาย ย่อมอยากให้พี่ชายคนนี้นอนที่นอนอุ่นๆ กับตนบ้าง ครอบครัวเซียนย้งปฏิเสธอย่างเกรงใจ

แต่เว่ยเหนียนเหยากลับบอกว่า พรุ่งนี้จะให้เซียนย้งช่วยนำปลาไหลออกไปขายในเมืองพร้อมหานตง ส่วนซินเซียงนางก็มีงานจะให้มาช่วยทำ ดังนั้นการที่ให้เซียนเหยานอนที่นี่น่าจะสะดวกทั้งสองฝ่าย

ก่อนที่ครอบครัวเซียนย้งจะจากไป เว่ยเหนียนเหยา จัดการส่งข้าวของที่แบ่งเตรียมไว้ส่งไปให้ ในนั้นมีทั้งข้าวสาร แป้งสาลี เครื่องปรุงรส และเนื้อหมู

นางไม่ได้แบ่งไปให้มากมายหนัก เพราะรู้ดีว่าหากให้ไปเยอะจนเกินไปอีกฝ่ายต้องไม่รับแน่นอน

แต่ในส่วนของมันฝรั่ง หน่อไม้ รากบัวและปลา นางแบ่งไปให้มากหน่อย พร้อมทั้งสอนวิธีการทำแบบคร่าวๆ ไปสองสามอย่าง คาดว่าคนหัวไวอย่างซินเซียงน่าจะเข้าใจไม่ยาก

หลังจากนั้นทุกฝ่ายก็แยกย้ายเข้าไปพักผ่อน ต่างครอบครัวต่างมีความหวังสำหรับวันพรุ่งนี้ที่จะมาถึง

ปลายยามเฉินของวันรุ่งขึ้น สองสามีภรรยาเซียนย้งและซินเซียงก็เดินเข้ามาที่บ้านหานตงด้วยท่าทางที่ไม่สดใสนัก ทั้งสองเห็นหานตงและเว่ยเหนียนเหยานั่งอยู่ ก็เดินไปคุกเข่าพร้อมทั้งโขกหัวขอบคุณ

"พี่หาน พี่สะใภ้ บุญคุณที่ท่านช่วยเหลือครอบครัวของข้า แม้ชาติหน้าต้องเกิดเป็นวัวเป็นควายมารับใช้ พวกข้าก็ยินดีขอรับ"

"พวกเจ้าทำอะไร พวกเราล้วนเป็นครอบครัวเดียวกัน อย่าคุกเข่าส่งเดชแบบนี้ ไหนมีอะไรเล่ามาให้ข้าฟัง"

เซียนย้งเล่าให้คนทั้งสองฟังว่า วันนี้เขากับภรรยาตั้งใจนำข้าวสาร และเนื้อหมูที่ได้รับมาไปคืนให้ครอบครัวของท่านแม่ยาย ส่วนตัวเองจะเก็บมันฝรั่งและอื่นๆ ไว้กินกัน

แต่คาดไม่ถึง เมื่อไปถึงกลับพบว่าพี่ภรรยาและพี่สะใภ้กำลังต่อว่า แม่ยายตนอย่างรุนแรง เกี่ยวกับเรื่องที่แม่ยายแบ่งปันของมาให้ครอบครัวตน

แม้ตนและภรรยาจะเข้าไปขอโทษอย่างไร อีกฝ่ายก็ไม่รับฟัง แถมยังผลักแม่ยายของตนล้มลงไปกับพื้นอย่างแรง

ตนและภรรยาทนไม่ไหว จึงขอร้องให้แม่ยายย้ายมาอยู่ด้วยกัน หากเป็นเมื่อก่อน ไร้หนทางหากิน พวกตนคงไม่กล้าทำแบบนี้แน่ แต่ตอนนี้พวกตนมีหนทางในการหาอาหารแล้ว จึงได้นำท่านแม่ยายกลับมาเลี้ยงดู

เว่ยเหนียนเหยาซาบซึ้งในความกตัญญูของคนทั้งสองเป็นอย่างมาก ในชีวิตของทุกคน ก็น่าจะคาดหวังว่า เมื่อแก่ตัวลงจะมีลูกหลานแบบนี้มาคอยดูแล

"แล้วตอนนี้ท่านแม่ของเจ้าอยู่ที่ไหน"

"ข้าจัดให้ท่านพักผ่อน ก่อนจะหุงหาอาหารจัดเตรียมไว้แล้วเจ้าค่ะ จริงๆ ท่านแม่แข็งแรงมาก คาดว่า วันนี้คงได้รับการกระทบกระเทือนจิตใจ จึงเป็นเช่นนี้"

"เอาแบบนี้ท่านพี่เดี๋ยวท่านพาเซียนย้งเอาปลาไหลไปขายก่อน หากได้เงินมาบ้างจะได้มีเงินซื้อข้าวของกัน เชิญท่านมาทางนี้หน่อยเถอะ ข้ามีเรื่องจะปรึกษา"

หานตงจึงเดินตามภรรยาเข้าห้องอย่างทันที

"ท่านพี่นี่เงินห้าร้อยอีแปะ ท่านเอาติดตัวไว้ หากขายปลาไหลได้เท่าไหร่ก็แบ่งให้เซียนย้งคนละครึ่ง แต่หากเขาไม่รับ ท่านก็ช่วยข้าซื้อที่นอนผ้าห่ม รวมไปถึงข้าวสาร และ เนื้อหมูให้พวกเขาด้วยนะเจ้าคะ ส่วนขากลับถ้าท่านซื้อของมาเยอะ ให้จ้างรถรับจ้างมาส่งเลย อย่าทำให้ตัวเองลำบากเด็ดขาด"

หานตงรวบตัวหญิงสาวเข้ามากอดอย่างซาบซึ้ง

"อาเหยา พี่ช่างโชคดีหรือเกิน"

หญิงสาวหน้าแดงก่ำก่อนจะรีบเดินนำออกจากห้องไป

หลังจากที่ส่งชายหนุ่มทั้งสองออกจากบ้านไป พวกเด็กๆ ก็พากันวิ่งเล่นอย่างมีความสุข นางจึงนำผ้าออกมา พร้อมทั้งแบบตัดเย็บ นางสอนให้ซินเซียงช่วยนางตัดผ้าตามแบบและจำนวนที่ต้องการ

ซินเซียงหัวไว และทำงานได้ดี ไม่นานผ้าตามแบบและจำนวนที่นางต้องการก็เสร็จเรียบร้อย

ก่อนอาหารกลางวัน เว่ยเหนียนเหยาพาซินเซียงเดินกลับไปดูแม่ของนางที่บ้าน เห็นว่าแม่ของนางตื่นแล้ว แต่ยังคงมีอาการเศร้าซึม

"พี่สะใภ้เจ้าคะ นี่ท่านแม่ของข้าเจ้าค่ะ"

"ท่านแม่"

เว่ยเหนียนเหยาทำความเคารพอย่างอ่อนน้อม นางลี่สือหลินเห็นสาวน้อยตรงหน้ากิริยาแช่มช้อย ให้ความเคารพนางอย่างจริงใจ ก็ยิ้มให้

"ท่านแม่เจ้าคะ พี่สะใภ้ เป็นภรรยาพี่หานตงเจ้าค่ะ"

เมียหานตง เสียงลือเรื่องผู้หญิงคนนี้มีมากมายเหลือเกิน ทั้งการที่ไม่รักนวลสงวนตัว ทั้งความปากคอเราะร้าย ทั้งไม่เคารพผู้อาวุโส แต่เรื่องเล่าลือทั้งหมดช่างห่างไกลกับสาวน้อยตรงหน้าเหลือเกิน

เว่ยเหนียนเหยายิ้มให้นางลี่สือหลินอย่างจริงใจ แววตาสำรวจอย่างเปิดเผยไร้เล่ห์เหลี่ยม ทำให้นางรู้สึกสบายใจในการคบหาอีกฝ่าย นางจึงชวนนางลี่สือหลินให้ไปนั่งเล่นที่บ้านคลายเหงา โดยอ้างว่าเซียนเหยาคิดถึงท่านยายเหลือเกิน นางลี่สือหลินได้ยินดังนั้น จึงเดินตามอีกฝ่ายกลับบ้านโดยไม่อิดออด

"ท่านยาย ท่านยายขอรับ ข้าคิดถึงท่านเหลือเกินขอรับ"

เซียนเหยาร้องเรียกออกมาอย่างดีใจ

นางจึงปล่อยให้นางลี่สือหลินนั่งเล่นอยู่กับเด็กๆ ส่วนตัวนางและซินเซียงเดินเข้าไปทำอาหารกลางวัน

วันนี้ปล่อยอีกหนึ่งตอน เพื่อเป็นการขอบคุณสำหรับยอดโดเนท ที่ส่งมาเป็นกำลังใจค่ะ

ส่วนสำหรับท่านไหนที่รออ่านหลายๆ ตอน ไรท์ขอตรวจทานรายละเอียดอีกสักหน่อย

อาจจะมีการติดเหรียญสำหรับตอนที่เปิดล่วงหน้า

แต่สายฟรีไม่ต้องเสียใจนะคะ ยังเปิดฟรีวันละตอนเหมือนเดิมจ้า

ใครอยากไปกินข้าวบ้านพ่อบ้าง ยกมือออออ!!!