1. อดีตความแค้น

               "นัยน์ ลูกไม่ต้องห่วงแม่กับน้องนะ เราจะผ่านเรื่องนี้ไปด้วยกัน..."

เสียงศรีสุภาสั่นเครือ เธอกุมมือลูกชายแน่น น้ำตาคลอเต็มดวงตา แต่ใจรู้สึกถึงความเจ็บปวดจากการที่สูญเสียสามีไปอย่างกะทันหัน ไม่มีใครรู้ได้ว่าสามีของเธอจะตัดสินใจเลือกจบชีวิตตัวเองแบบนี้

“ครับแม่” เราจะผ่านเรื่องนี้ไปให้ได้ ผมสัญญา....มันจะต้องได้ชดใช้ให้กับครอบครัวของเราอย่างสาสม"

หัสนัยน์เขาต้องรับหน้าที่เป็นเสาหลักของครอบครัวทันทีหลังจากพ่อของเขาจากไป ทิ้งหนี้สินกว่า 20 ล้านบาทให้เขาและครอบครัวต้องเผชิญกับชะตากรรมอันโหดร้าย

หัสนัยน์หนุ่มวัย 29 ปี สูงโปร่งด้วยความสูงประมาณ 180-190 เซนติเมตร ผิวขาวเนียน รูปร่างสมาร์ต ใบหน้าหล่อคม จมูกโด่งสันคมชัดเหมือนรูปสลัก มีเคราบาง ๆ แลดูมีเสน่ห์ บวกกับมีบุคลิกที่ดูมั่นใจ ดีกรีการศึกษาปริญญาโทจากมหาวิทยาลัยชั้นนำในต่างประเทศ

ด้วยความเก่งและมุ่งมั่นของเขาจึงเป็นที่จับตามองในหมู่คนรุ่นเดียวกัน ความรู้ที่เขาได้เรียนรู้มาผสมผสานกับความคิดสร้างสรรค์และความกล้าหาญ ทำให้เขากล้าตัดสินใจ ใช้เงินก้อนสุดท้ายตั้งบริษัทเล็กๆ เป็นของตัวเอง แม้จะเป็นการเริ่มต้นที่เสี่ยง แต่ในเวลาเพียง 3 ปี เขาก็สามารถสร้างรายได้มากพอที่จะใช้หนี้ให้กับครอบครัวได้กว่าครึ่ง

ในค่ำคืนหนึ่งที่ดวงดาวบนฟ้าทอแสงริบหรี่เหนือหลังคาบ้านเล็กๆ ที่ตั้งอยู่กลางชุมชนเรียบง่าย หัสนัยน์นั่งอยู่ในห้องทำงานของเขา แสงจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ส่องใบหน้าเขาที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น เสียงคลิกเมาส์ดังสลับกับเสียงถอนหายใจยาวที่บ่งบอกถึงความเหนื่อยล้า

“อีกแค่นิดเดียว... อีกแค่ก้าวเดียว” เขาคิดในใจ มือที่กุมแก้วกาแฟที่เริ่มเย็นเฉียบกำแน่นก่อนจะวางลงบนโต๊ะ

ในอีกมุมของบ้าน พราวฟ้า น้องสาวคนเล็ก หญิงสาววัย 24 ปี เธอมีหน้าตาน่ารัก ผิวขาวผมยาว จมูกโด่งได้รูป ปลายจมูกเล็ก บางสีชมพูระเรื่อ ดูมีเสน่ห์ไม่แพ้พี่ชาย

เธอกำลังนั่งจัดเอกสารการประชุมอย่างขะมักเขม้น แต่สายตาของเธอก็เหลือบมองไปยังพี่ชายเป็นระยะ เธอเห็นทุกความเหนื่อยยากที่พี่ชายต้องเผชิญ เมื่อเขาปิดคอมพิวเตอร์และถอนหายใจยาว พราวฟ้าก็ลุกขึ้น เดินเข้ามาหา พร้อมกับรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น

“พี่เหนื่อยไหมคะ?” เธอถาม น้ำเสียงอ่อนโยน

“เหนื่อยสิ” เขาตอบพร้อมกับรอยยิ้มจางๆ แต่ในดวงตาของเขาไม่มีแววของการยอมแพ้

“หนูภูมิใจในตัวพี่ชายของหนูที่สุด” 

พราวฟ้าพูดขึ้น น้ำเสียงใสบริสุทธิ์ เธอกระโจนเข้าสวมกอดเขาอย่างน่ารักน่าเอ็นดู หัสนัยน์ยิ้มกว้างขึ้น เขายกมือลูบหัวน้องสาวอย่างแผ่วเบา

“พี่ทำทุกอย่างเพื่อครอบครัวของเรา” 

น้ำเสียงเขามั่นคงแต่แฝงไปด้วยความอ่อนโยน

“ขอบคุณนะคะพี่ชาย” พราวฟ้ากอดแน่นขึ้น

ในหัวใจของหัสนัยน์ เขานึกถึงความทรงจำในวัยเด็กที่มีพ่อคอยดูแลและให้กำลังใจ หากพ่อยังอยู่ ครอบครัวของพวกเขาคงเต็มไปด้วยความสุขมากกว่านี้

เช้าวันรุ่งขึ้น...

“ฟ้า... นัยน์ มาทานข้าวเช้าได้แล้วลูก วันนี้แม่ทำสุดฝีมือเลย”

เสียงศรีสุภาเรียกลูกๆ ของเธอให้มาทานอาหารเช้า วันนี้เธอทำข้าวต้มกุ้งและขนมปังหน้าหมู ของโปรดในวัยเด็กของทั้งสองคน

“น่าทานมากเลยค่ะแม่... หนูทานเลยนะ” พราวฟ้าพูดด้วยน้ำเสียงสดใส ก่อนหยิบขนมปังหน้าหมูเข้าปากทันที

“เคยมีสักครั้งไหมที่จะรอพี่” 

หัสนัยน์บ่นพึมพำเบาๆ พลางมองน้องสาวที่ทำตัวเหมือนเด็ก พราวฟ้าเพียงส่ายหน้าไปมาและหัวเราะเยาะพี่ชายอย่างขบขัน

ศรีสุภามองดูลูกๆ ด้วยสายตาเปี่ยมสุข แต่อดไม่ได้ที่จะหวนคิดถึงสามีผู้ล่วงลับ ใบหน้าของเธอพลันเศร้าหมองลง หัสนัยน์ซึ่งสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงในสีหน้าของแม่ จึงลูบมือแม่เบาๆ อย่างอ่อนโยน ราวกับจะปลอบใจไม่ให้คิดมาก

“แม่ครับ...” 

หัสนัยน์เอ่ยขึ้นเบาๆ เพื่อเรียกสติแม่กลับมา ศรีสุภาเงยหน้าขึ้นมองลูกชายคนโต ก่อนจะยิ้มและพยักหน้าเบาๆ แสดงให้เห็นว่าเธอเข้าใจความห่วงใยของเขา

“ผมไปทำงานก่อนนะครับแม่...”

 หัสนัยน์ยกมือไหว้แม่ตามปกติ ก่อนโน้มตัวกอดแม่เบา ๆ เช่นทุกเช้าที่เขาทำเป็นประจำ

“โหย...ลูกรัก” 

พราวฟ้าพูดขึ้นพร้อมทำเสียงล้อเลียนพี่ชาย แต่ไม่วายถูกหัสนัยน์ยิ้มเยาะกลับ พร้อมเลิกคิ้วใส่เธออย่างเหนือกว่า

พราวฟ้าส่ายหน้าเล็กน้อยพลางหัวเราะ ขณะที่ศรีสุภายิ้มอย่างเอ็นดูลูกทั้งสอง แม้จะล้อกันเหมือนเด็ก ๆ แต่ก็แสดงถึงความรักที่มีต่อกันในทุกวัน

ค่ำคืนหนึ่ง

หลังจากที่หัสนัยน์กลับบริษัท เขารู้สึกเหนื่อยและเครียด มากเพราะบริษัทเขาเกิดปัญหาไม่เว้นแต่ละวัน ยิ่งเขานั่งมองกองเอกสารหนี้สินบนโต๊ะทำงานของเขา ถึงแม้ว่าเขาจะชดใช้ไปกว่าครึ่ง แต่ความแค้นก็ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของเขาอยู่

"ทำไม... ทำไมมันต้องทำกับพ่อแบบนี้..." เสียงเขาแผ่วเบา ดวงตาสั่นไหวด้วยความโกรธที่กัดกินหัวใจของเขา

"เพราะนาย นิคม..."

หัสนัยน์นั่งกุมขมับ สีหน้าเต็มไปด้วยความสับสนและโกรธแค้น ภาพความทรงจำในอดีตที่พ่อของเขาเคยยิ้มอย่างภาคภูมิใจในวันที่เปิดบริษัทกับเพื่อนรักยังติดตรึงอยู่ในหัวใจ

“เพื่อนรักของพ่อเหรอ?” 

เสียงเขาแตกพร่า ราวกับคำพูดทุกคำที่เปล่งออกมาคือหนามที่ตำหัวใจตัวเอง เขาหันมามองรูปถ่ายของพ่อในกรอบไม้เก่า ใบหน้าของพ่อในภาพยิ้มอบอุ่น ทว่าความจริงที่เขารู้กลับแหลมคมเหมือนมีดที่กรีดลึกลงไปในความทรงจำ

“คนที่พ่อเชื่อใจจนยอมลงร่วมทุนเป็นหุ้นส่วนบริษัท?” 

เสียงของเขาดังขึ้น น้ำเสียงหนักแน่นและเต็มไปด้วยความคับแค้น เขาหยิบรูปถ่ายขึ้นมาแนบอก ราวกับต้องการยึดพ่อกลับมาจากอดีต

“แล้วดูสิ่งที่มันทำ!” 

เขาทุบโต๊ะดังปังจนกระดาษที่กองอยู่กระจัดกระจาย น้ำตาแห่งความคับแค้นไหลอาบแก้ม แต่เขาไม่คิดเช็ดมัน ความรู้สึกที่ท่วมท้นเกินกว่าจะเก็บกดไว้ได้

“มันโกงทุกอย่าง โกงทั้งเงิน โกงทั้งชีวิตพ่อไปหมด!”

เขาหายใจหอบ แรงโกรธทำให้มือสั่น ภาพความทรงจำในวันนั้นยังสดใหม่ในหัวของเขา วันที่พ่อเดินกลับบ้านด้วยใบหน้าหม่นหมอง ราวกับถูกดูดกลืนความหวังทั้งหมดไป

“พ่อไม่เคยเป็นคนอ่อนแอเลย... แต่วันนั้น ผมเห็นแววตาของพ่อที่ไม่มีแสงเหลืออยู่แล้ว” 

หัสนัยน์กระซิบ น้ำเสียงเจือปนด้วยความเจ็บปวด เขาคิดถึงคืนที่ได้ยินเสียงปืนลั่นในห้องของพ่อ เสียงที่ตัดขาดทุกสิ่ง

เขาเคยถามตัวเองนับครั้งไม่ถ้วนว่า “ทำไมพ่อถึงต้องตาย?” 

แต่คำตอบก็ยังเป็นเพียงความเงียบงันที่กัดกร่อนหัวใจของเขาเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ขัดจังหวะความคิด เขากดรับสาย

"หัสนัยน์... นี่พี่เอง" 

เสียงปลายสายเป็นของพี่สาวที่ลูกของลุง

"พี่ได้ยินมาว่านายนิคมตอนนี้กำลังจะเปิดบริษัทใหม่ ได้ข่าวว่าร่ำรวยมาก ชีวิตช่างดีเสียจริงเลยนะ"

"อะไรนะ!" หัสนัยน์กัดฟัน 

"คนที่โกงพ่อจนต้องฆ่าตัวตาย แล้วมันยังมีชีวิตอยู่สุขสบายงั้นเหรอ? ...ไม่มีทาง...ผมนี่แหละจะทำให้พวกมันรู้รสของความเจ็บปวดบ้าง"

"นัยน์...อย่าทำอะไรบ้า ๆ นะ เราต้องอดทน เดี๋ยวเวรกรรมจะจัดการมันเอง"

 พี่สาวพยายามเตือน

“ผมรอเวรกรรมมา 3 ปีแล้ว…ยังไม่เห็นมันจะทำงานเลย”

ในหัวของหัสนัยน์ มีเพียงความคิดเดียว... เขาจะไม่ปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไปง่าย ๆ ได้อย่างไร แค้นนี้ต้องถึงเวลาชำระเสียที

หลังจากได้ยินข่าวเกี่ยวกับนายนิคม หัสนัยน์ไม่อาจระงับความโกรธที่เอ่อล้นอยู่ในอกได้ เขาใช้เวลาทั้งคืนค้นหาข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับบริษัทใหม่ของนายนิคม รวมถึงครอบครัวของเขา โดยเฉพาะลูกสาวคนเดียวที่ดูเหมือนจะเป็นจุดอ่อนของชายผู้เคยหักหลังพ่อเขา

"ณัฐชา..." 

หัสนัยน์พึมพำชื่อของลูกสาวนายนิคมเบา ๆ ขณะจ้องมองภาพถ่ายของเธอในโซเชียลมีเดีย ดวงตาที่ทอดมองเต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย

“เสียดาย... ครั้งหนึ่งพี่เคยรักเธอมาก แต่เธอไม่น่าเกิดมาเป็นลูกสาวของศัตรูพี่เลย” 

เสียงพึมพำของเขาแฝงความขมขื่นและความเสียดาย

ภาพอดีตในวัยเด็กผุดขึ้นในความคิด ทั้งสองเคยสนิทกันอย่างมาก เคยออกไปเที่ยวเล่น ดูหนังฟังเพลงด้วยกัน ไปมาหาสู่กันเป็นประจำ

ความทรงจำเหล่านั้นชัดเจนราวกับเกิดขึ้นเมื่อวาน เพราะในตอนนั้น ครอบครัวของพวกเขายังมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน พ่อของทั้งสองฝ่ายเคยมั่นหมายให้หัสนัยน์คู่กับณัฐชา และณัฐพลน้องชายของเธอคู่กับพราวฟ้า น้องสาวของเขา

แต่เมื่อเหตุการณ์เลวร้ายเกิดขึ้น การเสียชีวิตของพ่อเขาเปลี่ยนทุกสิ่งทุกอย่าง ความหวังที่เคยวาดไว้ถูกพัดหายไปเหมือนเศษฝุ่นในสายลม ความสัมพันธ์ที่เคยอบอุ่นกลายเป็นความบาดหมางลึกฝัง ความมั่นหมายระหว่างสองครอบครัวถูกยกเลิกโดยปริยาย ทิ้งไว้เพียงความทรงจำและความขมขื่นที่ไม่อาจลบเลือนได้

หัสนัยน์หลับตาลง ถอนหายใจยาว ปล่อยความคิดนั้นให้ล่องลอยไป แม้เขาจะพยายามปิดใจจากอดีต แต่ชื่อของณัฐชาก็ยังคงก้องอยู่ในหัวใจเสมอมา...