10. ช่วยเบาเบากับฉันหน่อย...

                ท่ามกลางป่าลึกในยามค่ำคืน เงาไม้ใหญ่แผ่กิ่งก้านสาขาปกคลุมราวกับจะกอดรัดทุกสรรพสิ่ง ความหนาวเย็นจากลมที่พัดผ่านมาอย่างเงียบสงบ เสียงของเหล่านกกลางคืนที่ส่งเสียงร้องประสานกับเสียงจิ้งหรีดและแมลงป่าดังรอบทิศทาง ในบ้านหลังนี้ มีเพียงชายหนุ่มและหญิงสาวอาศัยอยู่กันเพียงสองคน

“เป็นยังไงบ้าง ดีขึ้นบ้างไหม” 

หัสนัยถามณัฐชาด้วยน้ำเสียงห่วงใย

“ฉันยังไม่ตายง่ายๆ หรอก ฉันจะอยู่จองเวรจองกรรมกับคุณไปอีกนาน”  

เธอจ้องเขาด้วยสายตาเคียดแค้น

“โอเค...เถียงได้แบบนี้แสดงว่าหายแล้ว” 

เขายิ้มที่มุมปาก

“งั้นคืนนี้ก็บำเรอผมต่อแล้วกัน…คุณป่วยตั้งสองวัน ผม…อยาก...” 

เขาหยุดพูดแล้วยิ้มอย่างมีความนัย เธอขมวดคิ้ว กำมือแน่นโดยไม่รู้ตัว หัวใจเต้นแรงขึ้นเมื่อสัมผัสได้ว่ารอยยิ้มของเขามีความหมาย

ริมฝีปากของเธอเม้มแน่น พยายามกลั้นความรู้สึกที่จะเก็บอารมณ์ไว้ลึกสุดใจ ดวงตาจับจ้องเพียงเสี้ยววินาที ก่อนที่จะเมินหน้าหนีอย่างไม่แยแส

“ฉันจะไปอาบน้ำ หลบ!” 

เธอมองค้อน ผลักเขาออกจากเตียงทันที

“อาบน้ำเสร็จรีบมากินข้าวกินยาด้วย รีบหายเร็วๆ ผมใจจะขาดอยู่แล้ว” 

หัสนัยพูดด้วยน้ำเสียงยียวนกวนประสาท

“ไอ้บ้าเอ๊ย…ฉันเกลียดคุณจริงๆ” 

เธอพึมพำเบาๆ แต่ในใจรู้ดีว่าชายคนนี้คือสามีของเธอ แม้จะเกลียดชังเพียงใด ก็ปฏิเสธความเป็นจริงไม่ได้

หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ เธอมานั่งที่โต๊ะอาหารที่หัสนัยเตรียมไว้ มีข้าวต้มปลาง่ายขนมปังและนมร้อน เธอรู้สึกได้ถึงความใส่แต่ แต่อย่างไรละ ต่อให้เขาเสแสร้งทำเพียงใด เขาก็เห็นแค่เธอเป็นแค่ทาสสวาทเท่านั้น

“อร่อยไหม?” 

เขาถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย

“ค่ะ” 

เธอตอบเสียงเรียบ แต่สายตาเหลือบไปมองกุญแจรถที่วางอยู่บนชั้นหนังสือ เธอคิดที่หาทางหนีจากเขาให้ได้ในคืนนี้

“ฉันขอใช้โทรศัพท์หน่อยได้ไหม?” เธอถามเขาด้วยน้ำเสียงแข็งๆ

“นักโทษที่ไหนเขาให้ใช้โทรศัพท์” เขาพูดพลางยิ้มเยาะ

“เออ…ไม่ให้ก็ไม่ใช้” 

น้ำเสียงเธอเริ่มโกรธ เธอลุกขึ้นอย่างรวดเร็วเดินเข้าห้องนอนทันที หัสนัยมองตามด้วยความรู้สึกเจ็บปวดที่เธอเกลียดเขาขนาดนี้ แต่เขาเก็บความรู้สึกไว้ในใจ

ช่วงเวลาที่หัสนัยกำลังฟังเพลงและจิบไวน์อยู่ในห้องหนังสือ ณัฐชาคิดว่านี่คือโอกาสเหมาะ เธอแอบย่องออกจากห้อง หยิบกุญแจรถที่วางอยู่บนชั้นหนังสือ แล้วรีบวิ่งไปที่รถ

เมื่อเธอพยายามกดรีโมตเปิดประตู แต่กุญแจกลับไม่ทำงาน เธอพยายามซ้ำหลายครั้ง แต่ก็ล้มเหลว

“คุณคิดจริงๆ หรือว่าผมจะปล่อยให้คุณหนีไปง่ายๆ?”

เสียงของเขาดังมาจากด้านหลัง เธอสะดุ้งและหันมามอง

“แล้วคิดหรือว่าถ้าขับออกไปได้ คุณจะรอด? ไม่ตกเขาตายเสียก่อน” 

เขาก้าวเข้ามาใกล้จนหน้าของทั้งคู่แทบจะชนกัน

“ตกเขาตายยังดีกว่าต้องมาอยู่กับคุณ” 

เธอพูดเย้ยหยัน สีหน้าโกรธจัดของเขายิ่งทำให้เธอสะใจ แต่เธอก็ต้องถอยหลังอย่างระวัง หัสนัยคว้าตัวเธอขึ้นพาดบ่าอย่างรวดเร็ว เขามุ่งหน้าไปยังห้องนอนทันที เธออดคิดไม่ได้ว่าเขาต้องการจะทำลายศักดิ์ศรีเธออีกแล้ว

“ในเมื่อคุณเกลียดผมขนาดนี้ งั้นก็อยู่กับผมที่นี่ไปตลอดชีวิตเลยแล้วกัน…สะใจดี!” 

เขาโยนเธอลงบนเตียงอย่างแรง เธอร้องขอความเมตตา

“อย่าทำแบบนี้อีกเลย...ฉันขอร้อง” 

เธอร้องไห้ยกมือไหว้ขอความเห็นใจจากเขา แต่ด้วยความมึนเมาและความโกรธ ไม่อาจยับยั้งเขาได้

เขาฉีกเสื้อผ้าของเธออย่างไม่ใยดี จับเธอกดลงกับที่นอน เธอพยายามร้องลั่นขอความช่วยเหลือแต่ก็เปล่าประโยชน์ เขากดใบหน้าเข้าที่ซอกคอของเธอ แล้วดูดดื่มกับลำคออย่างกับผีดิบที่ดูดเลือดหญิงสาว

มือทั้งสองของเขานวดคลึงที่หน้าอกของเธออย่างเมามันอย่างแนบเนียน ดูดดึงรสชาติของความอ่อนแอและความโกรธเกรี้ยวของเธอไปโดยไม่ปล่อยโอกาส

ริมฝีปากของเขาจะประกบแนบกับปากของเธอ เสียงร้องของเธอถูกปิดกั้นไว้ในลำคอ ราวกับเขาพยายามกลืนกิน

ลิ้นของเขาแทรกเข้าไปดูดดึงลิ้นของเธอเข้าไปในปากของเขาอย่างไม่มีท่าทีจะหยุดยั้งได้ น้ำตาของเธอเริ่มไหลรินอย่างช้าๆ อุ่นร้อนราวกับหยดน้ำที่เผาผลาญหัวใจของเธอทีละน้อย

เธอพยายามผลักดันเขาออก แต่ก็แขนที่สั่นเทาของเธอไม่อาจต่อต้านแรงของเขาไปได้ ร่างกายเขายังคงแนบชิดกับตัวเธอ

สองมือของเขาลูบไล้ตามเรือนร่างอันเปลือยเปล่าขอเธออย่างคุ้นเคย มือของเขาซุกซนลากลงมาต่ำเรื่อยๆ ราวกับว่าร่างกายนี้เป็นของเขาเอง เธอสะดุ้งเฮือก...พยายามปัดป้อง แต่ก็ถูกมือเขารวบไว้ทันที นิ้วเรียวยาวลากขึ้นลากลงวนวนไปตามร่องอย่างช้าๆ

“อือม์” 

เธอครางออกมาอย่างเป็นสุข ทำให้เขายิ้มราวกับว่าทำให้เธอพอใจ ไม่นานเขาสัมผัสได้ถึงความพร้อมของร่างกายเธอ

“คุณพร้อมแล้ว ผมขอนะ” เขากระซิบเบาๆ

“ไม่” เธอตอบเสียงอยู่ในลำคอ แต่คำตอบกับร่างกายของเธอกลับสวนทางกันเหลือเกิน

เขาไม่รอช้า รีบจู่โจมโถมร่างกายใส่เธอทันที เพลงรักได้บรรเลงขึ้นแล้ว ความเร่าร้อนของเขาเธอไม่อาจปฏิเสธได้

เวลานี้ไม่มีเสียงอื่นใดนอกจากเสียงหายใจหอบถี่ของทั้งคู่ สลับกับอาการครางแผ่วเบาของหญิงสาว

เมื่อเสียงเพลงรักเงียบสงบลง ท่วงทำนองสุดท้ายคล้ายจะปลอบโยนความเงียบในอากาศ เขาโน้มตัวเข้าหาเธออย่างแผ่วเบา จูบหน้าผากเธอด้วยสัมผัสที่อบอุ่น แต่แทนที่เธอจะรู้สึกถึงความอ่อนโยน ดวงตาของเธอฉายแววกร้าว เธอสะบัดตัวออกจากอ้อมแขนของเขาอย่างแรง

" ผมเหนื่อยมากแล้ว แต่ถ้าคุณยังไม่เหนื่อย ผมต่อให้คุณอีกรอบก็ยังไหว"

คำพูดของเขากระทบหูเธอราวกับมีดที่กรีดผ่านหัวใจ น้ำเสียงนั้นทั้งยียวนและแฝงไปด้วยความเหนือกว่า ใบหน้าของเขาที่มีรอยยิ้มเหยียดหยามยิ่งตอกย้ำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกล้อเลียน

เธอกัดริมฝีปากแน่นจนรู้สึกถึงรสโลหิต ความอับอายและความโกรธแค้นปะทุขึ้นมาราวกับไฟที่ลุกลาม

"ไปตายซะเถอะ!" 

เสียงของเธอสั่น แต่เปี่ยมไปด้วยความเกลียดชัง ดวงตาคู่นั้นฉายชัดถึงความเจ็บปวด น้ำตาที่เอ่อล้นทำให้เธอยิ่งรู้สึกอ่อนแอ

แต่เขากลับไม่หยุดคำพูดอันแสนร้ายกาจนั้น

"เมื่อกี้คุณยังครางอยู่เลย...ไม่ใช่ว่าคุณชอบเหรอ?"

คำพูดนั้นเหมือนค้อนที่กระหน่ำทุบลงกลางใจเธอจนแหลกเป็นเสี่ยงๆ ความรู้สึกอับอายราวกับถูกฉีกหน้า ความโกรธแค้นพุ่งขึ้นถึงขีดสุด เธอกำมือแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อของตัวเอง น้ำตาไหลรินไม่หยุด แต่เธอไม่ยอมให้มันบดบังพายุในจิตใจของเธอ

"คุณมันสารเลว!"

 เธอตะโกนสุดเสียง ร่างกายเธอพุ่งเข้าหาเขาด้วยความโกรธ มือเล็กๆ ฟาดไปที่ตัวเขาด้วยแรงทั้งหมดที่มี เสียงดังตุ๊บตั๊บสะท้อนก้องในห้อง เธอเหมือนคนที่ปล่อยทุกอย่างออกมาโดยไม่สนใจสิ่งใดอีก

"หยุด! เดี๋ยวนี้นะ ผมเจ็บ!" 

เขาตะโกน แต่เธอกลับยิ่งทุบตีเขาแรงขึ้น ร่างกายเธอสั่นด้วยความเดือดดาล เสียงสะอื้นเริ่มหลุดออกมาทีละน้อย

สุดท้าย เขารวบข้อมือของเธอไว้แน่นจนเธอไม่สามารถขยับได้ น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนเป็นจริงจังและน่ากลัว

"ถ้าคุณไม่หยุด...ผมจะปล้ำคุณต่อ"

เธอหยุดทันที ราวกับโลกหยุดหมุน หัวใจเธอเต้นระรัวจนแทบหลุดออกมา ไหลอาบแก้มอย่างห้ามไม่อยู่ เธอหอบหายใจรุนแรงเหมือนคนที่กำลังจมน้ำ

เขาใช้จังหวะนั้นรวบตัวเธอเข้ามาในอ้อมแขนแน่นหนา กลิ่นกายของเขาและลมหายใจอุ่นร้อนที่ใกล้จนสัมผัสได้ยิ่งทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกกักขังในกรงที่มองไม่เห็น

"ปล่อยฉัน!" 

เธอตะโกนเสียงสั่นด้วยความสิ้นหวัง พยายามดิ้นให้หลุด แต่ไม่มีแรงพอที่จะสู้กับเขาได้

เธอรับรู้ถึงเสียงหัวใจของเขาที่เต้นสม่ำเสมอ มันช่างแตกต่างจากหัวใจของเธอที่เต้นอย่างรุนแรงด้วยความโกรธ

เธอหลับตาแน่น ความรู้สึกขัดแย้งกัดกินจิตใจของเธอ อ้อมกอดของเขาแม้จะอบอุ่น แต่กลับเหมือนโซ่ตรวนที่รั้งเธอไว้ในความทรมานที่ไร้จุดจบ

เสียงสะอื้นของเธอดังขึ้นเบาๆ เธอพยายามกลั้นน้ำตาไว้ แต่ก็ทำไม่ได้อีกต่อไป ความรู้สึกที่เธอเก็บไว้ทั้งหมดพลันพรั่งพรูออกมา

เขายิ่งกอดเธอแน่นเข้าไปอีก แขนแข็งแรงของเขาโอบรอบตัวเธอ ราวกับต้องการปกป้องเธอจากทุกสิ่งที่ทำให้เธอเจ็บปวด เขาลูบหัวเธอเบาๆ สัมผัสนั้นนุ่มนวลแต่แฝงด้วยความรู้สึกผิดที่เขาไม่สามารถพูดออกมาเป็นคำพูดได้

“ผมขอโทษ...” เขากระซิบเสียงแผ่ว ใกล้ใบหูเธอ

เธอนิ่งไป ความโกรธที่ก่อตัวอยู่ในใจเริ่มคลี่คลายลงทีละน้อย น้ำตาของเธอไหลเงียบๆ อาบแก้ม ขณะที่หัวใจยังสับสนระหว่างความโกรธและความอ่อนแอ

คืนนั้นทั้งสองคนนอนกอดกันในความเงียบที่เต็มไปด้วยอารมณ์หลากหลาย เสียงหัวใจของเขาที่เต้นช้าและมั่นคง กลายเป็นเพลงกล่อมที่ทำให้เธอผ่อนคลายลงทีละน้อย เธอรู้สึกถึงลมหายใจของเขาที่สม่ำเสมออยู่ใกล้ใบหน้าเธอ