16. ค่ำคืนแห่งรัก (ตอนพิเศษ)

แปดเดือนต่อมา

"โอ๊ย! ปวดท้อง!" ณัฐชาร้องเสียงหลง เม็ดเหงื่อผุดขึ้นเต็มใบหน้า ความเจ็บปวดจากการคลอดทำให้เธอแทบหมดแรง

หัสนัยน์รีบเข้าไปประคองเธอไว้ก่อนจะอุ้มขึ้นรถโดยไม่รอช้า "อดทนนะที่รัก ใกล้ได้เห็นหน้าลูกของเราแล้ว"

ณัฐชายิ้มทั้งน้ำตา แม้จะเจ็บปวดแต่หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความสุข

เมื่อถึงโรงพยาบาล พยาบาลรีบเข้ามาช่วยดูแล "คุณพ่อจะเข้าห้องคลอดด้วยไหมคะ?"

หัสนัยน์พยักหน้าแน่วแน่ "แน่นอนครับ ผมอยากอยู่ให้กำลังใจภรรยาและลูกของผม"

เวลาผ่านไปกว่าหนึ่งชั่วโมง จู่ ๆ เสียงร้องของทารกก็ดังขึ้น

"ยินดีด้วยนะคะ! คุณได้ลูกสาวค่ะ"

หัสนัยน์ยิ้มกว้าง ดวงตาเป็นประกายด้วยความตื้นตัน เขาหันไปกุมมือณัฐชาแน่น น้ำตาของเขาไหลทันที

"ขอบคุณมากนะที่ทำให้พี่มีลูกสาวที่น่ารักแบบนี้"

ณัฐชายิ้มทั้งน้ำตา ความเหนื่อยล้าจางหายไปเมื่อได้เห็นหน้าลูกน้อย

นอกห้องคลอด ครอบครัวทั้งสองฝ่าย พราวฟ้าและณัฐพลต่างรอคอยข่าวดีอย่างใจจดใจจ่อ

เมื่อพยาบาลเดินออกมาพร้อมรอยยิ้ม ทุกคนก็เฮด้วยความยินดี

ณัฐพลหันไปกระซิบข้างหูพราวฟ้า "ฟ้า…พี่อยากมีลูกแล้ว"

พราวฟ้าหันมาค้อนใส่ "เราควรแต่งงานก่อนมั้ย? อยู่ ๆ จะมาขอมีลูกเลย พี่พลนี่จริงๆ เลย!"

เสียงหัวเราะของพ่อแม่ดังขึ้น ทุกคนต่างเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข

ในวันนั้น ไม่ใช่แค่ชีวิตน้อยๆ ที่ถือกำเนิดขึ้นมา แต่เป็นสายใยแห่งรักที่แน่นแฟ้นขึ้นระหว่างทุกคน

"รพี… เราต้องช่วยกันเลี้ยงหลานน้อยๆ ของเราแล้วนะ"

อาคมเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มอบอุ่น พลางมองภรรยาด้วยสายตาเปี่ยมสุข

รพีหันมาสบตาสามี ก่อนพยักหน้าด้วยความยินดี

"แน่นอนสิ เราจะช่วยกันเลี้ยงหลานให้ดีที่สุดจ้ะ ศรีสุภาเรามาช่วยกันเลี้ยงหลานเลยนะ"

อาคมมองดูทุกคนที่รายล้อมด้วยรอยยิ้ม ทุกคนในครอบครัวต่างเปี่ยมไปด้วยความสุข

"เดือนหน้า ก็ถึงคิวแต่งงานของณัฐพลกับพราวฟ้าแล้วนะ พอแต่งแล้วรีบมีหลานให้พ่อเลยนะ หลาน ๆ จะได้มีเพื่อนเล่นกัน" อาคมพูดอย่างอิ่มเอมใจ

พราวฟ้าหน้าแดงทันที ณัฐพลหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเดินเข้ามาโอบไหล่เธออย่างรักใคร่

"พ่อครับ ใจเย็นๆ นะ ขอแต่งก่อนเถอะ"

เสียงหัวเราะดังขึ้นทั่วห้อง ก่อนที่พยาบาลจะเดินเข้ามา

"เชิญทุกท่านไปรอที่ห้องพิเศษที่เตรียมไว้ได้เลยนะคะ เดี๋ยวพยาบาลจะพาคุณณัฐชาไปพักที่นั่นค่ะ"

ทุกคนรีบพากันไปที่ห้องพักพิเศษอย่างพร้อมเพรียงกัน อีกไม่นาน พยาบาลก็เข็นเตียงของณัฐชาเข้ามา

"เป็นยังไงบ้างลูก เจ็บมากไหม?" ศรีสุภาถามลูกสะใภ้ด้วยความเป็นห่วง

"นิดหน่อยค่ะแม่ แต่หนูมีความสุขมาก" ณัฐชาตอบด้วยรอยยิ้มจางๆ

"แล้วหลานล่ะลูก?"

"พยาบาลพาไปที่ห้องพักเด็กอ่อนแล้วค่ะ ลูกแข็งแรงสมบูรณ์ดี ไม่ต้องห่วงนะคะ"

ทุกคนยิ้มอย่างโล่งใจและเต็มไปด้วยความยินดี

"ผมว่าลูกเหมือนผมมากเลยนะ" หัสนัยน์พูดขึ้นอย่างภาคภูมิใจ

ณัฐพลหัวเราะแล้วแซวทันที "ว่าแล้ว… คนเห่อลูกมาแล้วหนึ่งราย!"

เสียงหัวเราะดังขึ้นอีกครั้ง บรรยากาศในห้องพักฟื้นเต็มไปด้วยความสุขและเสียงหัวเราะของครอบครัว

หนึ่งเดือนต่อมา: งานแต่งของพราวฟ้า และณัฐพล

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว วันสำคัญของพราวฟ้าและณัฐพลก็มาถึง

ในงานแต่ง บรรยากาศอบอวลไปด้วยความรักและความยินดี แขกเหรื่อมากมายมาร่วมแสดงความยินดี

"แต่งงานแล้ว ต้องรีบมีหลานนะ จะได้เป็นเพื่อนเล่นกับลูกพี่" หัสนัยน์แซวคู่บ่าวสาว

พราวฟ้ายิ้มเขิน ก่อนจะกระซิบตอบณัฐพลเบาๆ "เห็นทีเราต้องรีบแล้วล่ะเนอะ"

ณัฐพลหัวเราะพลางกระซิบกลับ "แน่นอนจ้ะ… แต่คืนนี้เราค่อยคุยกัน"

เสียงหัวเราะและคำอวยพรดังก้องไปทั่วงานแต่ง ทุกคนต่างเปี่ยมสุข ครอบครัวขยายใหญ่ขึ้น และสายใยความรักก็แน่นแฟ้นยิ่งขึ้นกว่าเดิม

ในห้องหอ...

"พราวฟ้า... พี่ช่วยถอดชุดให้ไหม? ชุดเจ้าสาวดูพะรุงพะรังจัง" ณัฐพลเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ดวงตาเต็มไปด้วยความห่วงใย

พราวฟ้าหันมามองเขาพลางยิ้มเจ้าเล่ห์ "พี่พล... ฟ้ารู้นะว่าพี่คิดอะไรอยู่"

"เปล่าเลย พี่อยากช่วยเจ้าสาวของพี่จริงๆ" ณัฐพลพูดพลางทำหน้าออดอ้อน

พราวฟ้าแกล้งยิ้มมุมปากก่อนแหย่กลับ

"ไม่จริงหรอก"

"โธ่... คนแค่อยากช่วยจริง ๆ" เขาทำหน้าตาเว้าวอน

พราวฟ้าหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะถอนหายใจ

"อะ... ก็ได้ค่ะ" แล้วหันหลังให้เขาปลดซิปอย่างว่าง่าย

ณัฐพลไม่รอช้า มือของเขาค่อยๆ รูดซิปลงอย่างแผ่วเบา เผยให้เห็นแผ่นหลังขาวเนียนของหญิงสาวที่เขารัก ดวงตาของเขาฉายแววอิ่มเอมอย่างที่สุด ก่อนจะก้มลงจูบเบา ๆ ที่หัวไหล่เธอผู้เป็นที่รัก

"พี่พล..." พราวฟ้าเรียกชื่อเขาเสียงแผ่ว ใบหน้าเริ่มขึ้นสีด้วยความเขินอาย

ณัฐพลจับไหล่เธอให้หันกลับมาสบตาเขา

"จากนี้ไป ฟ้าจะไม่ใช่แค่แฟน หรือแค่เจ้าสาวของพี่... แต่ฟ้าจะเป็นเมียพี่แล้วนะ"

ทันทีที่พูดจบ ชุดเจ้าสาวที่ปลดซิปก็ลื่นหลุดลงไปกองที่เอว พราวฟ้าตกใจเล็กน้อย รีบยกมือขึ้นปิดหน้าอกอย่างรวดเร็ว

"อุ๊ย!"

ณัฐพลมองเธอด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ ก่อนยิ้มมุมปาก "ไม่เป็นไรหรอก ประเดี๋ยวทุกสิ่งที่เห็นก็เป็นของพี่อยู่ดี"

"พี่พลนี่ก็...!" พราวฟ้าทำหน้ามุ่ย ก่อนจะขยับเข้าไปใกล้แล้วกระซิบข้างหูเขา

"แต่ฟ้ามีอะไรจะบอก..."

"อะไรครับ?"

พราวฟ้าแอบหัวเราะเบาๆ แล้วกระซิบใกล้ๆ

"ประจำเดือนฟ้ามาค่ะ"

ณัฐพลชะงักไปครู่หนึ่ง สีหน้าเปลี่ยนเป็นเจื่อนๆ ก่อนจะถอนหายใจออกมา

แต่แทนที่จะถอย เขากลับโน้มหน้าลงมากระซิบข้างหูเธอด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์

"ปัญหาอยู่ตรงไหน... เดี๋ยวพี่พิสูจน์เอง ฟ้าโกหกพี่ไม่ได้หรอกนะ"

พูดจบ เขาไม่รอช้า ดันตัวเธอลงบนเตียงแล้วคร่อมร่างของเธอไว้ พราวฟ้าตกใจเบาๆ รีบร้องเรียก

"พี่พล! พี่พล เดี๋ยวก่อน—!"

แต่ไม่ทันที่เธอจะพูดจบ ริมฝีปากของเขาก็แนบลงมาอย่างแผ่วเบา จูบของเขาละเมียดละไม นุ่มนวล และเต็มไปด้วยความรัก มือของเขาค่อยๆ ไล้ไปตามเรือนร่างของเธอด้วยสัมผัสแสนอบอุ่น

พราวฟ้าหลับตาลง ปล่อยให้ตัวเองดื่มด่ำกับสัมผัสของเขา เสียงครางแผ่วเบาหลุดออกจากริมฝีปากเธอโดยไม่รู้ตัว

ณัฐพลกระซิบข้างหูเธออีกครั้ง "คืนนี้เป็นของพี่นะ...ที่รัก?"

พราวฟ้าไม่ตอบ แต่กลับเป็นฝ่ายจูบตอบแทนคำพูดทุกอย่างของเธอ...

ค่ำคืนนี้ดำเนินไปอย่างเนิ่นนาน... จากสัมผัสแรกที่แผ่วเบา กลายเป็นความเร่าร้อนที่แผ่ซ่านไปทั่วห้องหอ บทเพลงแห่งรักถูกขับขานตลอดคืน ไม่มีใครยอมให้ค่ำคืนนี้ผ่านไปง่ายๆ

เสียงหัวเราะ เสียงกระซิบ เสียงลมหายใจแห่งความสุขยังคงดังแผ่วเบาจนดึกดื่น... กว่าที่ทั้งสองจะได้พักผ่อนก็เกือบรุ่งสาง

แสงแรกของวันใหม่สาดส่องผ่านม่านบางๆ เข้ามาในห้อง พร้อมกับร่างสองร่างที่ซุกกายแนบชิดกันใต้ผ้าห่ม

พราวฟ้าซบลงบนอกแกร่งของณัฐพล พลางพึมพำเสียงแผ่ว

"พี่พล... ฟ้าง่วงแล้วนะ"

ณัฐพลหัวเราะเบาๆ ลูบเส้นผมเธอแผ่วเบา

"พี่ก็เพิ่งรู้ว่าฟ้ามีขีดจำกัดเหมือนกัน"

"คนบ้า... แค่นี้ก็จะไม่ไหวแล้ว" พราวฟ้าตอบเสียงงัวเงีย

ณัฐพลกระชับอ้อมแขนกอดเธอแน่นขึ้นก่อนกระซิบที่ข้างหู 

"ไม่เป็นไร... ยังมีอีกหลายคืนให้เราใช้เวลาด้วยกัน"

เสียงหัวเราะแผ่วเบาของทั้งสองคนดังขึ้น ก่อนที่ทุกอย่างจะค่อยๆ เงียบลง... เหลือเพียงลมหายใจที่สม่ำเสมอของคู่บ่าวสาวที่เพิ่งเริ่มต้นชีวิตคู่ร่วมกัน

แสงแดดยามเช้าส่องผ่านผ้าม่านบางๆ เข้ามาในห้องอาหาร กลิ่นหอมของข้าวต้มกุ้งลอยอบอวลไปทั้วห้อง

"อรุณสวัสดิ์ทุกคน" เสียงทุ้มของอาคมดังขึ้น พลางมองดูลูกๆ ที่กำลังเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้ม

"อรุณสวัสดิ์ค่ะพ่อ" ณัฐชาเอ่ยทักทาย ขณะที่หัสนัยน์เดินเคียงข้างเธอ มือหนึ่งอุ้มลูกสาวตัวน้อยแนบอก

"ว่าไงจ๊ะหลานย่า กินนมจังเลยลูก มาให้ย่าอุ้มหน่อย" 

รพียิ้มกว้าง ก่อนจะยื่นมือรับหลานตัวน้อยไปอุ้มแนบอก พลางโยกเบาๆ อย่างเอ็นดู

"ลูกๆ ไปทานข้าวกันเถอะ วันนี้แม่ทำข้าวต้มกุ้ง ขนมปังปิ้ง ไข่ดาว ไส้กรอก อาหารเช้าน่าทานมากๆ เลย"

"ขอบคุณครับแม่" หัสนัยน์กล่าวเสียงนุ่ม

"แล้วพราวฟ้ากับณัฐพลล่ะ ตื่นกันรึยัง?" อาคมหันไปถาม พลางเหลือบมองขึ้นไปยังบันได

"ตื่นแล้วครับ" เสียงณัฐพลดังขึ้น ก่อนที่เขาจะเดินลงมาพร้อมโอบเอวพราวฟ้าแนบกาย ใบหน้าทั้งสองเปื้อนรอยยิ้ม

"มาทันอาหารเช้าพอดีเลยนะ น้องนึกว่าเมื่อคืนนี้พี่จะหนักไปหน่อย

" ณัฐชาหยอกล้อ พูดไปก็กลั้นหัวเราะไป

"ณัฐชา! เดี๋ยวนี้ปากร้ายนะ หัสนัยน์จัดการหน่อยสิ" ณัฐพลตอบกลับทันที

เสียงหัวเราะดังขึ้นทั่วโต๊ะอาหาร ทุกคนเพลิดเพลินกับบรรยากาศอบอุ่นของครอบครัว

"พ่อจะได้หลานเพิ่มอีกคนเร็วๆ นี้ใช่ไหม?" อาคมพูดยิ้มๆ อย่างมีเลศนัย

"ผมก็พยายามอยู่ทุกคืนครับพ่อ แต่ก็ต้องถามเมียผมก่อนว่าไหวไหม" 

ณัฐพลตอบกลับพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ พราวฟ้าหน้าแดงก่ำ รีบยกมือทุบแขนสามีเบาๆ ด้วยความเขินอาย

"เบาๆ กับน้องฉันด้วยนะณัฐพล" หัสนัยน์อดแซวไม่ได้

"แล้วนายก็เบากับน้องฉันด้วยเหมือนกันนะ" ณัฐพลสวนกลับทันที

"พอแล้วๆ เลิกแซวกันได้แล้ว มากินข้าวกันเถอะ เดี๋ยวจะเย็นหมด" รพีเอ่ยขึ้น 

เสียงพูดคุย เสียงหัวเราะดังคลอไปกับบรรยากาศแสนสุข ทุกคนรับประทานมื้อเช้าด้วยกัน ทุกคนมองหน้ากันแล้วยิ้ม ความรักและความผูกพันทำให้บ้านหลังนี้เต็มไปด้วยความสุข 

พวกเขารู้ดีว่าไม่ว่าจะมีเรื่องราวใดผ่านเข้ามา สายใยของครอบครัวจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง

เช้าวันนี้จึงจบลงด้วยเสียงหัวเราะ และความสุขที่อบอวลอยู่ในหัวใจของทุกคน...