3. ถึงเวลาแล้ว...(ล้างแค้น)

หัสนัยน์เริ่มวางแผนอย่างแยบยลเพื่อเข้าใกล้ณัฐชา เขาตระหนักว่าการทำลายนายนิคมไม่ใช่แค่เรื่องเงินทองเท่านั้น แต่เป็นการทลายทุกสิ่งที่เขาหวงแหน นี่สิที่จะทำให้นายนิคมทรมารเหมือนตกนรก

ที่จอดรถคอนโดณัฐชา

สายลมเย็นยะเยือกพัดผ่านช่องตึกในยามค่ำคืน สร้างบรรยากาศอันน่าวังเวง หัสนัยน์ยืนพิงรถยนต์สีดำสนิทที่จอดนิ่งอยู่ในลานจอดรถของคอนโดหรูแห่งหนึ่งย่านในเมือง

เขายืนที่นี่มาสักพักใหญ่ ๆ ในใจเขาแฝงไปด้วยไฟแค้นที่ไม่อาจดับได้ แสงไฟส่องกระทบไปยังตัวเขา เผยให้เห็นสีหน้าเข้มขรึมและดวงตาเย็นชา ที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

ไม่นานนัก รถยนต์อีกคันแล่นเข้ามาก่อนจะจอดที่ตำแหน่งใกล้เคียง

เอี๊ยด!

เสียงประตูรถถูกเปิดดัง แอ๊ด เผยให้เห็นเงาหญิงสาว รองเท้าส้นสูงของเธอสัมผัสพื้นปูน ดังกึก.. กึก.. ก่อนที่ประตูจะถูกปิดดัง ปัง!

เธอหยุดชะงักเมื่อสัมผัสได้ถึงความผิดปกติบางอย่าง ท่ามกลางความเงียบงัน หัสนัยน์ขยับตัวไปข้างหน้า เปิดประตูรถของเขา และฉุดเธอขึ้นไปอย่างรวดเร็ว

“ช่วยด้วย”

“คุณจะทำอะไร! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!” 

เสียงของเธอสั่นเครือด้วยความหวาดกลัว ขณะที่เธอพยายามดิ้นรนสุดกำลัง เพื่อหลุดพ้นจากสถานการณ์อันน่าหวาดกลัว แต่แรงของเขาแข็งแรงกว่าที่เธอจะต้านทานได้

เขาไม่ตอบคำถาม สีหน้าเย็นชาไร้ความรู้สึก มือของเขากดปุ่มล็อกประตูรถทันที 

เสียงคลิกของระบบล็อกดังก้องในบรรยากาศเงียบงัน ยิ่งทำให้ใจเธอเต้นรัว เขาหันหลังเดินอ้อมไปยังฝั่งคนขับอย่างรวดเร็ว 

ร่างสูงสง่าของเขาดูมุ่งมั่นแต่ชวนให้รู้สึกถึงอันตรายที่กำลังใกล้เข้ามา

เธอรีบมองหาวิธีหนี แต่ทุกอย่างเหมือนถูกวางแผนมาอย่างแนบเนียน  เธอได้แต่นั่งตัวสั่นและหวังให้มีปาฏิหาริย์ช่วยเหลือในสถานการณ์นี้…

“เงียบซะ ถ้าไม่อยากตาย” 

เสียงต่ำเย็นชาดังก้องในบรรยากาศอันเงียบงัน  เสียงนั้นคล้ายมีพลังอำนาจบางอย่างที่บีบบังคับให้เธอหยุดการดิ้นรนในทันที 

คำพูดที่เปล่งออกมาเหมือนคำสั่งจากผู้ไร้ความปรานี

ดวงตาของเธอสั่นระริกด้วยความกลัว แต่ในขณะเดียวกัน หัวใจของเธอกลับเต้นแรงขึ้น  ราวกับได้ยินเสียงที่เธอคุ้นเคย เสียงที่เธอไม่เคยลืม ไม่ว่าวันเวลาจะผ่านไปนานเพียงใด

เธอกลืนน้ำลายด้วยความยากลำบาก ใจหนึ่งอยากหนี แต่ใจอีกส่วนหนึ่งกลับเต็มไปด้วยคำถามและความสับสน  ดวงตาของเธอเหลือบมองใบหน้าของเขา

"พี่นัยน์... พี่นัยน์ใช่ไหมคะ?"

เสียงของเธอสั่นเครือ ราวกับไม่มั่นใจในสิ่งที่สายตาตัวเองมองเห็น ใบหน้าที่คุ้นเคยนั้นยังคงเหมือนเดิม  เพียงแต่ดวงตาคู่นั้น... ดวงตาที่เคยอบอุ่น บัดนี้กลับเย็นชาและเต็มไปด้วยความเกลียดชังเสียแล้ว

เขานิ่ง จ้องเธอด้วยสายตาเฉยชา ก่อนแสยะยิ้มบางๆ ที่มุมปาก ยิ้มนั้นไม่ได้มีความอ่อนโยนใดๆ หลงเหลืออยู่ มันเหมือนคมมีดที่เฉือนลึกลงไปในหัวใจของเธอ

"พี่? เราสนิทกันเมื่อไหร่กัน... ระหว่างเรา มีเพียงความแค้นเท่านั้น"

เสียงของเขาเย็นยะเยือก ราวกับน้ำแข็งที่แทงทะลุหัวใจของเธอ สายตาของเขาคล้ายกับกำแพงเหล็กที่ไม่มีช่องว่างให้เธอผ่านเข้าไปได้อีก พี่หัสนัยน์ที่เธอเคยรู้จัด ไม่มีอีกต่อไปแล้ว

เธอกัดริมฝีปากแน่น น้ำตาเอ่อแต่ยังพยายามฝืนยิ้ม

"คุณหายไปไหนมาค่ะ... หลายปีมานี้ หนูคิดถึงคุณ"

คำพูดนั้นหลุดออกมาด้วยเสียงที่แทบกระซิบ แต่เขาไม่ตอบ ไม่แม้แต่จะขยับตัว ราวกับคำพูดของเธอเป็นเพียงสายลมที่เขาไม่แม้แต่จะใส่ใจ

"คิดถึง?" 

เขาหัวเราะเยาะเบาๆ เสียงหัวเราะนั้นเหมือนดาบที่ฟันลงกลางใจของเธอ

"เธอคิดถึงคนที่ชีวิตพังเพราะพ่อของเธออย่างนั้นเหรอ?"

เธอสะอึก น้ำตาหยดหนึ่งไหลลงมาอาบแก้ม

เขาขยับเข้ามาใกล้ ใบหน้าและสายตาของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดปนความเกลียด

เธอนั่งตัวสั่นราวกับถูกตรึงอยู่ในโลกที่เต็มไปด้วยความมืดมิด เสียงหัวใจของเธอเต้นช้าลง 

ทุกคำพูดของเขาเป็นเหมือนค้อนที่ทุบลงบนหัวใจที่แหลกสลายอยู่แล้ว

"คุณจะพาฉันไปไหน?" เธอถาม พยายามควบคุมความกลัว

"ไม่ต้องห่วง... ฉันยังไม่พาเธอไปตายตอนนี้หรอก สำหรับเธอและครอบครัวเธอ ตายมันง่ายเกินไป" 

คำพูดของเขาเย็นยะเยือกยิ่งกว่าความมืดรอบตัว

"พ่อของเธอทำให้พ่อของฉันต้องตาย" หัสนัยน์เอ่ยเสียงเข้ม ดวงตาแข็งกร้าวจ้องมองไปข้างหน้า

เธอเม้มปากแน่น ความรู้สึกอึดอัดและเจ็บปวดแล่นเข้ามาในหัวใจ เธอพูดออกมาเสียงแผ่วเบา

"ฉันไม่เคยอยากให้มันเกิดขึ้น... แต่พี่เองก็ไม่ได้รู้ความจริงทั้งหมด…ทำไมถึงเกลียดพวกเรา”

"ความจริงอะไร? ความจริงที่ว่าพ่อเธอมันเลวและขี้โกงน่ะเหรอ?" 

หัสนัยน์ตัดบท เสียงสั่นเครือ ดวงตาเต็มไปด้วยความขมขื่น ความแค้นที่เขาเก็บงำมานานปะทุขึ้นมาจนไม่อาจยับยั้งได้

เพียะ!  เสียงฝ่ามือกระทบแก้มดังสะท้อนในความเงียบของรถ หัสนัยน์ชะงักไปครู่หนึ่ง ความเจ็บแสบแล่นผ่านผิวหน้า 

แต่สิ่งที่ปวดร้าวยิ่งกว่าคือสายตาของณัฐชาที่จ้องเขาด้วยความโกรธและผิดหวัง

"พี่ไม่มีสิทธิ์พูดแบบนี้!"

 เธอตะโกน เสียงสะอื้นแทรกความโกรธเกรี้ยวในน้ำเสียง

“ทำไมจะไม่มีสิทธิ์ ในเมื่อคนที่พ่อตายคือพ่อฉัน” 

เขาตะคอกใส่แล้วกระชากแขนเธออย่างแรงก่อนจะโน้มตัวเข้ามาใกล้  ดวงตาเย็นชาคู่นั้นจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเธอราวกับจะทะลุผ่านจิตวิญญาณของเธอ

เขาก็จูบลงที่ริมฝีปากของเธอโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว มันไม่ใช่จูบที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน

 หากแต่เป็นจูบที่แฝงไปด้วยความดุดันและความแค้น เธอพยายามผลักเขาออก ดิ้นรนอย่างสุดกำลัง แต่แรงของเขากลับยิ่งเพิ่มมากขึ้น

เมื่อเขาผละออก ใบหน้าของเขายังคงเฉยชาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ในขณะที่เธอหอบหายใจอย่างหนัก 

มือยกขึ้นแตะริมฝีปากของตัวเองราวกับไม่อยากเชื่อว่าเรื่องนี้จะเกิดขึ้นจริง

เธอปล่อยโฮออกมาราวกับคนที่กำลังหมดสิ้นความหวัง น้ำตาไหลอาบแก้มอย่างหยุดไม่ได้ ริมฝีปากของเธอสั่นระริก 

ดวงตาที่เต็มไปด้วยคำถามและความหวาดระแวงจ้องเขาแน่นิ่ง ราวกับเธอพยายามค้นหาคำตอบจากผู้ชายตรงหน้า

แต่เขาเพียงแค่ยิ้มเย็น ๆ เหมือนไม่ได้รับผลกระทบจากความเสียใจของเธอ 

เขาขยับตัวกลับไปนั่งในที่คนขับ ท่าทางสบาย ๆ ของเขายิ่งทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดราวกับว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องเล็กน้อยในสายตาของเขา

“คุณต้องการอะไรจากฉัน!” 

เธอตะโกนถาม น้ำเสียงแฝงไปด้วยความสั่นเครือ

เขาหันมามองเธออีกครั้ง สายตานิ่งสงบแต่แฝงไปด้วยความเย็นชา ก่อนที่เสียงแผ่วเบา แต่เยียบเย็นจะหลุดออกจากริมฝีปากของเขา

“เดี๋ยวเธอจะรู้เอง...ในไม่ช้า”

สายตาของหัสนัยน์ทอดมองเธอที่สะอื้นไห้ ดวงตาแดงก่ำจากน้ำตาที่หลั่งริน 

ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเจ็บปวดจนทำให้หัวใจของเขาสะท้านเล็กน้อย

ความสงสารผุดขึ้นมาในใจเขาเพียงแวบเดียว แต่เขาก็รีบเตือนตัวเองว่า อย่าใจอ่อนเด็ดขาด

เขาหันกลับไปมองถนนข้างหน้า เริ่มสตาร์ตรถอย่างนิ่งเฉย ในขณะที่เธอนั่งอยู่ตรงนั้นด้วยหัวใจที่แตกสลาย

และคำถามมากมายที่ยังไม่ได้รับคำตอบ

ร่างบางของเธอสั่นเทิ้ม ราวกับถูกลมหนาวในฤดูเหมันต์พัดผ่านจนเกือบล้มลง แม้จะนั่งอยู่ในรถที่ปิดมิดชิด

ภายในใจของเธอเต็มไปด้วยความกลัวและความสับสน ไม่รู้เลยว่าชีวิตของเธอกำลังจะพุ่งไปสู่จุดหมายปลายทางใด...

และเธอจะรอดจากเงื้อมมือของเขาได้หรือไม่

รถยนต์สีดำเคลื่อนตัวออกไปในยามค่ำคืนอย่างเงียบงัน เสียงล้อบดกับถนนเปียกชื้นจากฝนที่เพิ่งหยุดตก 

เสียงเครื่องยนต์ที่ต่ำลึกแทบจะเป็นเพียงเสียงเดียวในความมืด

ภายในรถ กลิ่นของความโกรธและความเกลียดชังลอยอบอวล เขานั่งนิ่งอยู่หลังพวงมาลัย

สายตาเหม่อมองถนนที่ทอดยาวข้างหน้าเหมือนวางแผนบางอย่างไว้ในใจ

เขายิ้มมุมปาก รอยยิ้มนั้นไม่ได้อบอุ่นหรือเปี่ยมด้วยความหวังแต่กลับเต็มไปด้วยความสะใจอย่างป่าเถื่อน

"พ่อของเธอ... จะต้องรู้ว่าความเจ็บปวดคืออะไร เมื่อทุกสิ่งที่เขารักพังทลายลงตรงหน้า" 

เขาพึมพำเสียงต่ำ

เธอที่นั่งนิ่งอยู่ในเบาะข้างๆ ได้ยินคำพูดนั้นชัดเจน น้ำเสียงเย็นชาของเขาเป็นเหมือนมีดที่กรีดลงกลางหัวใจ 

เธอหันไปมองชายหนุ่มผู้เปลี่ยนไปเป็นคนละคนจากที่เคยรู้จัก

“ฉันขอร้องคุณอย่าทำแบบนี้เลยนะ… ถ้าครอบครัวรู้ว่าฉันหายไป เขาจะตามหาฉัน แล้วแจ้งความจะเป็นเรื่องใหญ่ 

ฉันไม่อยากให้คุณต้องเดือดร้อน”

“เธอคิดว่าฉันกลัวหรอ? นั่งนิ่งเงียบปากไปเถอะ เก็บแรงไว้ดีกว่า การเดินทางอีกยาวไกล”

เธอเหลือบตามองค้อนเขาทั้งน้ำตา แววตาเต็มไปด้วยความดื้อรั้นที่ยังหลงเหลือ แม้ว่าภายในจิตใจจะสั่นไหวด้วยความกลัวและความโกรธ

ปกติแล้วเธอไม่ใช่คนที่จะยอมให้ใครมาอยู่เหนือเธอได้ง่าย ๆ แต่ในสถานการณ์แบบนี้ 

เธอเลือกที่จะเงียบ รู้ดีว่าหากพูดอะไรออกไป อาจจะยิ่งทำให้เขาโกรธ และเธอก็ไม่อยากเสี่ยงไปมากกว่านี้

เธอสูดลมหายใจลึก พยายามตั้งสติ หัวสมองคิดหาทางหนีจากรถให้ได้ เธอเหลือบมองประตูรถที่ถูกล็อกอย่างแน่นหนา 

รู้ว่าหากจะออกไป เธอคงต้องรอโอกาสที่เหมาะสมเท่านั้น

แต่แล้ว...ความคิดอีกอย่างก็แทรกเข้ามาในจิตใจของเธอโดยไม่ทันตั้งตัว เธอคิดถึงเขา 

ชายที่เธอเคยรอคอยอย่างอดทนมาตลอด3 ปี

แม้สถานการณ์จะเลวร้ายและดูไม่มีทางออก แต่หัวใจลึก ๆ ของเธอกลับอยากจะอยู่ใกล้เขาอีกครั้ง 

อยากจะได้ยินเสียงเขา อยากให้เขาเป็นคนเดิมที่เธอเคยรู้จัก

แต่ความสับสนก็เข้ามากลืนกิน เธอถามตัวเองในใจว่า...

นี่เธอยังรักผู้ชายคนนี้อยู่จริง ๆ หรือ? หรือเป็นเพียงความทรงจำที่ยังพันธนาการหัวใจของเธอไว้?

เธอหลับตาแน่น หยดน้ำตาไหลลงอีกครั้งอย่างห้ามไม่อยู่ ร่างกายเธออาจนั่งอยู่นิ่ง ๆ 

แต่จิตใจกลับต่อสู้กับตัวเองอย่างหนักหน่วง ทั้งรัก ทั้งเกลียด ทั้งคิดถึง และทั้งหวาดกลัว

เธอแอบเหลือบมองเขาอีกครั้ง ชายผู้ที่นั่งนิ่งเงียบอยู่ที่เบาะคนขับ ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ใบหน้าที่เธอเคยหลงใหลดูแข็งกร้าวขึ้น สายตาของเขาที่เคยมองเธอด้วยความอ่อนโยน 

บัดนี้กลับกลายเป็นดวงตาที่เธออ่านไม่ออกเลยแม้แต่น้อย