6. แค้นซ้อนรัก

“เลิกร้องไห้สักที... รำคาญ” 

เขาพูดลมหายใจอุ่นร้อนรดต้นคอ ของเธอ เธอมองค้อนไปที่เขา และดึงผ้าห่มมาพันร่างกายเพื่อปิดบังเรือนร่าง แล้วลุกขึ้นทันที

“โอ๊ย!” 

เธอเกือบล้มลงเพราะรู้สึกเจ็บหน่วงท้องน้อยอย่างรุนแรง ทำให้แทบจะทรงตัวไม่ได้ เขาตกใจมากที่เห็นเธอมีอาการแบบนี้

“ณัฐชา... เป็นอะไรไหม เจ็บตรงไหน” 

เขาเผลอเรียกชื่อเธอด้วยความห่วงใย หญิงสาวทำหน้าบึ้งตึงใส่เขา

เขารู้สึกเขิน เลยทำหน้านิ่งเข้มขรึม เบี่ยงเบนสายตาไปอื่น

“เรื่องของฉัน...คุณไม่ต้องยุ่ง” 

เขารู้สึกได้ว่าที่เธอเป็นแบบนี้ เพราะการกระทำที่รุนแรงของเขา

“ไปอาบน้ำไป...จะได้กินข้าวกินยา” 

เสียงห้วนของเขาดังขึ้นเหมือนคำสั่ง

ณัฐชาได้แต่เบ้ปากน้อย ๆ ด้วยความไม่พอใจ ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างเลี่ยงไม่ได้

เขายิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจ ขณะมองกิริยาน่ารักแต่ดื้อรั้นของหญิงสาว แต่ลึก ๆ ในใจยังคงมีความขัดแย้งระหว่างความแค้นและความรู้สึกอื่นที่ไม่อาจยอมรับได้

“ยิ้มทำไมวะ เจ้านัยน์... นั่นมันลูกศัตรูนะเว้ย” 

เขาพึมพำกับตัวเอง

ในครัว...

ณัฐชามองสำรวจภายในตู้เย็น เธอแทบไม่เคยเข้าครัวทำอาหารมาก่อนเลยในชีวิต เธอหยิบขนมปัง แฮม และน้ำสลัด จากตู้เย็นออกมาวางไว้บนโต๊ะ

“แซนด์วิชละกัน ง่ายสุดแล้วล่ะ... ” 

เธอบ่นกับตัวเองขณะจัดเตรียมส่วนผสมอย่างเงอะงะ เธอไม่รู้เลยว่า ทุกกิริยาของเธอมีสายตาคู่หนึ่งเฝ้ามองเธออยู่จากทางด้านหลัง เขายิ้มบาง ๆ ขณะมอง เธอดูมีเสน่ห์อย่างบอกไม่ถูกในท่าทีขัดเขินของเธอ ขณะที่เธอหยิบแซนด์วิชเข้าปากก็มีเสียงดังจากด้านหลัง

“อะ แฮ่ม!”

ณัฐชาสะดุ้งโหยง หันกลับไปมองด้วยความตกใจ เขายืนกอดอกอยู่ด้านหลัง พร้อมพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน

“หิวเหรอ...เมื่อคืนผมคงใช้งานคุณหนักไป”

คำพูดของเขาทำให้เธอตัวชา ความรู้สึกเหมือนถูกเหยียบย่ำศักดิ์ศรีจุกแน่นอยู่ในอก เธอไม่ตอบโต้ใด ๆ ทำได้แต่รวบรวมสติเดินออกจากโต๊ะอาหารให้เร็วที่สุด

เธอมุ่งหน้าไปนั่งที่สวนหลังบ้าน น้ำตาที่กลั้นไว้ค่อย ๆ ไหลอาบแก้ม เธอคิดอยากหนีไปจากสถานที่น่ากลัวแห่งนี้ แต่เมื่อมองรอบ ๆ มีเพียงป่าทึบรายล้อม

“ถ้าหนีตอนนี้ ไม่มีทางรอดแน่...” 

เธอพึมพำเบา ๆ สายลมเย็นพัดโชยมากระทบผิว แทนที่จะทำให้ใจเย็นลง กลับเพิ่มความวังเวงขึ้นไปอีก

เธอใช้เวลาอยู่ที่สวนสักครู่ใหญ่ ทันใดนั้น มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นจากทางด้านหลัง พร้อมกับน้ำเสียงที่อ่อนลงอย่างผิดคาด

“กินข้าวต้มแล้วกินยาซะ จะได้ไม่ปวดท้อง” 

เขาวางชามข้าวต้มลงตรงหน้าเธอ แววตาดูอ่อนโยนอย่างที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน 

“รู้ได้ไงว่าฉันปวดท้อง?”

 ณัฐชาถามเหมือนให้เขารู้สึกผิด แต่คำตอบของเขาทำให้ณัฐชารู้สึกอายเสียเอง

“ก็ผมทำรุนแรงกับคุณขนาดนั้น…ไม่ปวดหน่วงก็แปลกแล้ว เขายิ้มเยาะ”

“ความบริสุทธิ์ของฉันต้องมาเสียให้กับคนเลว...อย่างคุณ ช่างน่าเวทนาตัวเองยิ่งนัก”  เธอพูดออกมาอย่ารังเกียจเขา

“ก็คนเลวอย่างผมนี่แหละ...ที่ขึ้นชื่อว่าผัวของคุณ” 

เขาพูดให้เธอเกลียดเขา และเชื่อว่าเขาเลวจริงๆ แต่ในใจเขาเจ็บปวดที่ทำเจอเจ็บ

คำพูดของหัสนัยน์ทำณัฐชาโกรธมาก เขาทั้งดูถูกเหยียดหยามศักดิ์ศรีของเธอไม่มีอีกแล้ว เธอปัดชามข้าวต้มที่เขาวางไว้ให้

“เพล้ง!” 

เก็บของของคุณไว้กินเองเถอะ ฉันขยะแขยงจนกระเดือกไม่ลงหรอก เธอพูดน้ำตาคลอแต่ต้องกลั้นเอาไว้ ไม่ให้เขาเห็นเธออ่อนแอ

“ไม่กินก็เรื่องของคุณ!”

 เขากระแทกเสียงแล้วเดินจากไป ทิ้งให้ณัฐชายืนมองเศษข้าวต้มด้วยความปวดร้าว

ณัฐชาได้ยินเสียงรถขับออกไปจากบ้านอย่างรวดเร็ว ยังคงสงสัยว่าเขาออกไปไหน เขาจะปล่อยให้เธออยู่ที่นี่คนเดียวจริงๆ

ยามเย็น

บรรยากาศรอบบ้านยิ่งเพิ่มความอึดอัด เสียงจักจั่นดังสนั่น ลมพัดผ่านใบไม้จนเกิดเสียงกรอบแกรบ และเสียงหมาหอนห่างไกลชวนให้ขนลุก 

ณัฐชานั่งกอดเข่าอยู่ในมุมห้อง ความหวาดกลัวค่อย ๆ ก่อตัวขึ้น เธอคิดไปต่างๆ นานา กลัวทั้งผี กลัวทั้งสัตว์ป่า และโจร

“เขาจะปล่อยเราไว้ที่นี่จริง ๆ หรือ...” 

เสียงของเธอสั่นสะท้าน ขณะนั้นเอง เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ดังใกล้เข้ามา เธอหลับตาปี๋และกรีดร้องออกมา

“เฮ้ย! ผมเอง ๆ!” เขาร้องขึ้นขณะถูกเธอทุบตีด้วยความตกใจ เมื่อดวงตาของเธอลืมขึ้นมองและเห็นว่าเป็นเขา น้ำตาก็พรั่งพรู เธอโผเข้ากอดเขาแน่น

“ฉันกลัว... กลัวจนไม่รู้จะทำยังไงแล้ว...”

เขาสัมผัสได้ถึงความกลัวของเธอ เพราะเขารู้เสมอว่าเธอเป็นคนกลัวความมืดมาก ยิ่งถ้าต้องอยู่คนเดียวแบบนี้ สำหรับเธอแล้ว ยอมให้ฆ่าเธอเสียดีกว่า

เขากอดตอบเบา ๆ ใช้มือใหญ่ลูบไหล่เธออย่างปลอบโยน

 “โอเค ผมอยู่ตรงนี้แล้ว คุณปลอดภัย”

แววตาอบอุ่นของเขาจับจ้องอยู่ที่เธอ มันเป็นแววตาที่ดูเหมือนจะปลอบประโลมใจเธอ

แต่สำหรับณัฐชาแล้ว มันกลับเต็มไปด้วยคำถามที่ยังค้างคาในหัวใจระหว่างเธอและเขา ทุกอย่างมันคืออะไรกันแน่?

"ปล่อยผมก่อนนะ... เดี๋ยวไปทานข้าวกัน" 

เสียงทุ้มนั้นดึงเธอกลับสู่ความจริง ขณะที่เขาจับแขนเธอเบา ๆ

ณัฐชาเงยหน้ามองเขา ก่อนที่เขาจะสังเกตเห็นใบหน้าของเธอที่แดงผิดปกติ เขายื่นมือแตะหน้าผากของเธอ และความร้อนที่ปลายนิ้วทำให้เขาขมวดคิ้วทันที

"คุณมีไข้ ทานข้าวแล้วทานยา จะได้พักผ่อน" 

เขาพูดเสียงเรียบ แต่ดวงตากลับฉายแววห่วงใย

ณัฐชาพยักหน้าช้า ๆ ราวกับเด็กที่เชื่อฟัง เธอเหนื่อยมากกับการที่ต่อต้านเขา เธอถูกเขาพยุงไปที่โต๊ะอาหาร เธอทานมื้อเย็นเรียบร้อยแล้ว กำลังจะทานยา เธอรู้สึกอึดอัดใจ ก่อนจะตัดสินใจถามสิ่งที่คาใจ

"คุณไปไหนมาค่ะ?" 

น้ำเสียงเธอแผ่วเบา แต่เต็มไปด้วยความสงสัย

"ผมไปซื้ออาหาร... และเสื้อผ้ามาให้คุณ" 

เขาตอบเรียบง่าย ณัฐชายิ้มรับเล็กน้อย แต่ความรู้สึกในใจยังเต็มไปด้วยความอึดอัดและยังคงมีความโกรธเขาอยู่

"ขอบคุณค่ะ... แต่ฉันอยากกลับบ้าน ...ป่านนี้พ่อแม่เป็นห่วงฉันแล้ว" 

คำพูดนั้นทำให้เขาหยุดชะงัก เขาหันมามองเธอด้วยสายตาเย็นชา

“คุณจะขังฉันไปถึงเมื่อไหร่?”

“ขอร้อง...ปล่อยฉันกลับไปเถอะนะ คุณอย่าจมปลักกับความแค้นอีกอย่างมันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่...ทำไมเราต้องมาโกรธเกลียดแก้แค้นกันด้วย"

ณัฐชากล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ใบหน้าขมขื่นแต่แฝงความอ่อนโยน เธอจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเขา สายตาเต็มไปด้วยความอ้อนวอน

หัสนัยน์ชะงักไปชั่วขณะ คำพูดของเธอเหมือนคมมีดที่บาดลึกลงไปในความรู้สึก เขาสูดหายใจเข้าลึก พยายามสะกดกลั้นความอ่อนแอที่เริ่มเผยให้เห็น

"ลองคนที่ตายเป็นพ่อคุณบ้างสิ... คุณจะแค้นแค่ไหน" 

เขาตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา แต่แววตาสั่นไหวอย่างไม่อาจซ่อนเร้น ณัฐชาจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเขา เธอเห็นความขัดแย้งที่ซ่อนอยู่ในนั้น

"ฉันรู้ว่าลึก ๆ คุณเองก็ไม่ได้ต้องการให้มันเป็นแบบนี้" 

เธอพูดเบา ๆ น้ำเสียงอ่อนโยนแต่หนักแน่น หัสนัยน์หันหน้าหนี ไม่อาจทนต่อสายตาที่เหมือนจะมองทะลุผ่านกำแพงในใจของเขา

"เธอไม่รู้อะไรเลยณัฐชา อย่าพูดในสิ่งที่เธอไม่เข้าใจ"

"ฉันอาจไม่เข้าใจทุกอย่าง แต่ฉันเข้าใจว่าการทำร้ายคนอื่นเพื่อแก้แค้น ไม่เคยทำให้ใครมีความสุขได้จริง ๆ" 

ณัฐชาพยายามเกลี้ยกล่อม ดวงตาเธอวาววับด้วยน้ำตา

"อย่าพยายามเปลี่ยนความคิดของฉัน...มันสายเกินไปแล้ว"

 เสียงของเขาแผ่วลงเล็กน้อย แต่ยังคงความเย็นชา

"ไม่สายเกินไปหรอก ถ้าคุณจะยอมปล่อยวางความแค้น"

“ฉันจะอยู่ข้างๆ คุณ...เราจะไปหาคุณพ่อด้วยกัน ถามความจริงจากปากท่าน”

หัสนัยน์นิ่งไปครู่หนึ่ง แววตาของเขาเหมือนสะท้อนให้เห็นคลื่นอารมณ์ที่กำลังต่อสู้กันภายใน แต่สุดท้ายเขาเลือกจะปิดกั้นมันอีกครั้ง

"พอเถอะณัฐชา เธอพูดไปก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงได้" 

เขาตะคอกเสียงใส่เธอ ณัฐชาน้ำตาคลอเบ้า

"แล้วคุณคิดไหม ว่าคนที่ต้องรับผลจากการกระทำเหล่านี้คือฉัน? ไม่ใช่พ่อ ไม่ใช่คุณ แต่เป็นฉัน!"

“ฉันต้องสูญเสียอะไรบ้าง ความรักความบริสุทธิ์ อิสรภาพ มันสมควรแล้วหรอ?... ที่ฉันต้องเจอเรื่องแบบนี้”

เธอร้องไห้ดวงตาแดงก่ำ อกเธอสะท้อนขึ้นลงเหมือนคนที่กำลังพยายามหายใจท่ามกลางความเจ็บปวดที่กดทับจนแทบขาดใจ เธอวิ่งหนีเข้าไปในห้อง แล้วล็อกประตูทันที

หัสนัยน์กำหมัดแน่น ใบหน้าของเขายังคงแสดงออกถึงความเย็นชา แต่ในแววตาแฝงความเจ็บปวดที่เขาไม่อาจปกปิดได้ ความสับสนและความขัดแย้งในใจเหมือนจะพัดกระหน่ำในอกเขา

ยามดึก

เสียงไขกุญแจดังขึ้นในความเงียบ หัสนัยน์เดินเข้าไปในห้องของณัฐชา เธอนอนบนเตียง ร่างกายสั่นเทา เสียงครวญครางด้วยพิษไข้ เขามองเธอที่ดูอ่อนแอจนใจเขาอ่อนลง

เขาหยิบผ้าขนหนู ชุบน้ำเย็นแล้วค่อย ๆ เช็ดตัวให้เธอ เสียงเพ้อเบา ๆ ของเธอทำให้เขาชะงัก

"แม่หนูหนาว... หนูคิดถึงแม่ค่ะ"

 เธอพูดราวกับกำลังฝันอยู่ เขานั่งลงข้างเตียง มองดูเธออย่างห่วงใย ความรู้สึกบางอย่างที่เขาไม่เคยอยากยอมรับเริ่มแทรกซึมเข้ามาในหัวใจ

"รู้ว่าร่างกายไม่ไหว ยังจะดื้อไม่ยอมกินยาอีก" 

เขาพึมพำ ก่อนจะจับเธอให้ลุกขึ้นเบา ๆ กรอกยาให้เธออย่างระมัดระวัง  เขาจูบหน้าผากเธอเบา ๆ ในใจเขาอยากขอโทษเธอล้านๆ ครั้งที่ทำร้ายเธอเช่นนี้ แลในใจเขาคิดว่าชาตินี้เธอคงไม่ให้อภัยเขาแล้ว เพราะสิ่งที่เขาทำช่างโหดร้ายมากกับผู้หญิงตัวเล็กๆ เช่นเธอ

เธอหลับไปในอ้อมกอดของเขา ในค่ำคืนนั้น แม้จะเต็มไปด้วยความแค้นที่ค้างคา แต่ความรักที่ซ่อนลึกในหัวใจทั้งสองกลับค่อย ๆ เผยตัวออกมาอย่างช้า ๆ ท่ามกลางความเงียบของรัตติกาล