11. ความจริงแสนเจ็บปวด

เช้าวันนั้นณัฐชาตื่นขึ้นมาด้วยความเหนื่อยล้าที่ยังเกาะกุมร่างกาย เธอมองไปรอบห้อง ไม่เห็นวี่แววของหัสนัยน์ ใจคิดว่าเขาคงอยู่ในห้องหนังสือหรือสวนหลังบ้าน เธอถอนหายใจเบาๆ 

ก่อนจะลุกไปอาบน้ำแต่งตัวอย่างเรียบง่าย เมื่อเดินลงมาถึงห้องครัว สายตาของเธอสะดุดกับอาหารเช้าบนโต๊ะ มีโน้ตเล็กๆ วางอยู่ใกล้ๆ

“ผมเตรียมอาหารไว้ให้...เดี๋ยวผมกลับมา ไม่ต้องกลัวนะ” 

ณัฐชาหยิบกระดาษขึ้นมาอ่าน ก่อนจะเบ้ปากทันที

“คิดจะทำความดีจะทำดีไถ่โทษเหรอ? ...ไม่มีทาง” 

เธอพึมพำ แต่ลึกๆ ก็แอบคิดว่าเขาอาจเริ่มใจอ่อนลงกับความแค้นที่เขามี เพราะช่วงนี้เขาดูไม่ได้โหดร้ายมาก เว้นแต่ในบางเรื่องที่เขาเหมือนจะควบคุมตัวเองไม่ได้เลย…

หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จ เธอนั่งมองออกไปนอกหน้าต่าง ภาพความทรงจำในวันแรกที่เธอมาที่นี่ผุดขึ้นในหัว น้ำตาไหลลงมาอย่างห้ามไม่อยู่

ชีวิตของเธอช่างน่าเศร้า รักเขา แต่เขากลับมองเธอเหมือนเป็นเพียงที่ระบายอารมณ์ ณัฐชาไม่รู้ว่าควรจะรักหรือเกลียดเขาดี ความสับสนถาโถมเข้ามาในหัวใจจนเธอรู้สึกอึดอัด

“ตราบใดที่คุณยังคงมีความแค้น เราทั้งสองก็คงเหมือนเส้นขนานที่ไม่มีวันบรรจบกันได้” 

เธอพึมพำเบาๆ แล้วมองออกไปยังสวนหลังบ้าน เธอคิดว่าป่านนี้ครอบครัวของเธอคงกำลังตามหาเธออย่างเต็มที่ และหากพบว่าคนที่จับตัวเธอมาคือหัสนัยน์ พ่อของเธอคงไม่มีทางปล่อยเขาไปแน่ แต่ในใจลึกๆ เธอยังคงเป็นห่วงเขา แม้ว่าเขาจะทำเรื่องเลวร้ายไว้กับเธอก็ตาม

เสียงรถแล่นเข้ามาจอดที่ลานหน้าบ้านพร้อมเสียงประตูรถปิดดังขึ้น เธอรู้ได้ทันทีว่าหัสนัยน์กลับมาแล้ว เขาเดินตรงเข้ามาหาเธอ สีหน้าของเขาดูอ่อนโยนกว่าที่เคยเห็นตั้งแต่วันแรกที่จับตัวเธอมา

“คุณทานข้าวแล้วใช่ไหม” 

เขาถามเสียงนุ่ม เธอพยักหน้าเบาๆ แต่สายตายังคงเต็มไปด้วยความระแวดระวัง

“งั้นเดี๋ยวทานยาและทายานะ ผมเห็นคุณมีรอยช้ำหลายที่” 

เขาเอื้อมมือมาสัมผัสแก้มของเธอที่ยังคงเปียกชื้นจากน้ำตา สายตาและสีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเสียใจ

“ผม...” เขายังพูดไม่จบ แต่ถูกขัดด้วยคำพูดของเธอ

“จะเล่นบทอะไรอีก? โจรกลับใจอย่างนั้นเหรอ? จำไว้เลยว่าฉันไม่มีวันให้อภัยคนเลวอย่างคุณหรอก”

คำพูดของเธอทำให้เขาเงียบลง เขารู้ดีว่าสิ่งที่ทำกับเธอมันเลวร้ายเกินกว่าจะให้อภัยได้ เขาดึงเธอเข้ามากอดแน่น

“ผมขอโทษ...ผมยินดีชดใช้ทุกอย่าง”

ณัฐชายังคงงุนงงกับท่าทีของเขา คนที่เคยเต็มไปด้วยความแค้นกลับแสดงออกถึงความอ่อนโยนเพียงแค่ไม่กี่ชั่วโมงหลังจากหายตัวไป

เสียงรถอีกคันจอดหน้าบ้านพร้อมกับเสียงคนเดินเข้ามาในบ้าน ณัฐชาหันไปเห็นรัฐพล พี่ชายที่เธอรักสุดหัวใจ พร้อมกับพราวฟ้าเดินเข้ามาในบ้าน ภาพที่พวกเขาเห็นคือหัสนัยน์กำลังกอดเธออยู่

“พี่พล…” 

ณัฐชาวิ่งเข้าไปกอดพี่ชายทันทีด้วยความดีใจ น้ำตาไหลไม่หยุด รัฐพลลูบไหล่ปลอบน้องสาวเบาๆ แต่สายตาเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวเมื่อมองหัสนัยน์

“แกทำอะไรไว้แกต้องรับผิดชอบ!” เขาตะโกนก่อนจะกระชากคอเสื้อของหัสนัยน์แล้วต่อยไปหนึ่งหมัดเต็มๆ

“นี่สำหรับสิ่งที่แกทำกับน้องสาวฉัน” 

หัสนัยน์ไม่ตอบโต้ เช็ดเลือดที่มุมปากแล้วพยักหน้ารับอย่างยอมจำนน

“พี่พาฉันกลับบ้านเถอะ ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว”

 ณัฐชาร้องไห้สะอื้น เธอไม่อาจมองหัสนัยน์ได้อีก ไม่รู้เพราะความโกรธ เกลียด หรือรัก เธอเองก็สับสนเกินกว่าจะคิดอะไรออก

เมื่อเธอเตรียมตัวจะออกไปกับพี่ชาย หัสนัยน์เรียกชื่อเธอไว้ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เธอหันมามองเขาด้วยสายตาเย็นชาและพูดเสียงหนักแน่น

“เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเรา ความแค้นทั้งหมด ให้มันจบสิ้นที่ตรงนี้ วันนี้ ต่อจากนี้ไป อย่าได้เจอกันอีกเลย” เธอพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงเย็นชาและเข้มแข่งที่สุดที่เธอเคยพูดมา เธอปาดน้ำตาอย่างเด็ดเดี่ยวเดินหันหลังกลับไปอย่างไม่ไยดี

“ผมขอโทษ”

 เขาคุกเข่าล้มตัวลง น้ำตาหลั่งรินแต่ก็ไม่มีผลเพราะเธอได้ขึ้นรถจากไปแล้ว

“พี่นัยน์...พี่โอเคไหมคะ” 

พราวฟ้าพยุงพี่ชายขึ้นมานั่งที่โซฟา

“พี่ทำอะไรพี่ณัฐชา...อย่าบอกนะว่า” 

พราวฟ้าเกรงกลัวกับคำตอบที่พี่ชายกำลังจะพูด

“ณัฐชาเป็นเมียพี่แล้ว”

 เขาตอบน้องสาวด้วยสายตาที่เศร้าและดวงตาที่แดงจากการร้องไห้

“ตายจริงแล้ว...แล้วพี่จะทำยังไงต่อไปค่ะ” 

พราวฟ้าอุทานด้วยความตกใจ หัสนัยน์ได้แต่ส่ายหน้า

“เมื่อเช้าพี่ได้รับข้อความจากเรา ได้อ่านจดหมายที่พ่อทิ้งไว้ พี่ถึงเข้าใจว่าที่ผ่านมา พี่เข้าใจผิดมาตลอด” 

เขาก้มหน้านึกถึงสิ่งที่ทำกับณัฐชา

“ทำไมพี่ชายหนูถึงทำแบบนี้ ยิ่งพี่รักเขาพี่ยิ่งต้องถนุถนอมเขา ไม่ใช่ขืนใจเขาแบบนี้” 

น้องสาวพูดด้วยสีหน้าที่ผิดหวัง

“พี่มันเลวเหมือนที่ณัฐชาบอกจริงๆ พี่ปล่อยให้ความแค้นครอบงำ จนไม่รู้ผิดชอบชั่วดี ทำร้ายคนที่ตัวเองรักได้ถึงเพียงนี้” 

เขาตัดพ้อตัวเอง แล้วทุบผนังระบายความผิด

“พอเถอะ ทำร้ายตัวเองไปไม่มีประโยชน์ กลับบ้านไปปรึกษาแม่ก่อนจะทำอย่างไรต่อ ยังดีที่ทางครอบครัวพี่ณัฐชาไม่ได้แจ้งความ”

 พราวฟ้าร้องบอกเพื่อเตือนสติพี่ชาย   หัสนัยพยักหน้าตามคำพูดของน้องสาว ทั้งสองพี่น้องกลับกรุงเทพทันที

“ณัฐชา...เป็นอย่างไรบ้างดีขึ้นเหรอยัง” 

ณัฐพลถามด้วยความห่วงใยน้องสาว

“ดีขึ้นแล้วค่ะ...”เธอยิ้มแห้งให้พี่ชาย

“ทำไมพี่ถึงรู้ละคะว่าหนูอยู่ที่นี่” 

เธอถามพี่ชายด้วยความสงสัย

“แม่กับพี่ติดต่อเราไม่ได้ จึงไปตามหาที่คอนโดก็ไม่เจอ ดูกล้องวงจรปิดจึงรู้ว่าหัสนัยน์พาตัวเราไป พี่จึงตัดสินใจไปหาป้าศรีจึงดีที่พราวฟ้าพอเดาออกว่าบ้านไม้กลางป่า”

“แล้วป้าศรีไม่โกรธครอบครัวเราแล้วเหรอค่ะ”

 ณัฐชาถามต่อด้วยความสงสัย

“บังเอิญพราวฟ้าไปเจอจดหมายลุงเขียนไว้ก่อนเสียชีวิต จึงได้รู้สาเหตุว่าลุงเล่นการพนันเป็นหนี้หลายสอบล้าน ถ้าคุณลุงไม่จบชีวิตครอบครัวลุงแกจะเดือดร้อน” 

ณัฐชาพยักหน้าเข้าใจถึงปัญหาทั้งหมดที่เกิดขึ้น

ทุกปัญหาได้รับการแก้ไข มีเพียงปัญหาของเธอเท่านั้นที่ต่อจากนี้ไม่รู้ว่าจะเป็นไปอย่างไร เธอมีสีหน้าเคร่งเครียด

“หัสนัยน์ได้ล่วงเกินอะไรเราไหม”

 พี่ชายถามย้ำให้ชัดเจน แต่ลึกๆ ก็พอรู้คำตอบ

ณัฐชาก้มหน้าไม่ตอบคำถามใดๆ ซึ่งแสดงชัดเจนว่าหัสนัยน์รังแกเธอ ณัฐพลลูบหัวน้องสาวเบาๆ อย่างปลอบโยน

“ทำใจให้สบายนะ ทุกการกระทำของเขา เขาต้องรับผิดชอบ”

ณัฐพลพยายามปลอบสาว ณัฐชาพยักหน้าปาดน้ำตา แต่ในใจเธอสับสน ว่าที่แท้จริงแล้วเธอยังรัก ยังคิดถึงผู้ชายที่ย่ำยีเธอจริงๆ เหรอ เธอจะให้อภัยเขาได้จริงๆ ใช่ไหม

ณัฐชามองออกไปนอกหน้าต่างคิดทบทวนเรื่องราวความรักและเหตุการณ์ต่างๆ ระหว่างเขาและเธอ

“นี่ก็ออกมาหลายชั่วโมงแล้ว ...แวะพักก่อนไหม” ณัฐพลถามน้องสาว

“ก็ได้ค่ะ พี่หิวไหมเดียวหนูไปหาอะไรมาให้ทาน” 

น้องสาวถามพี่ชายด้วยความห่วงใยเช่นกัน

“เดี๋ยวพี่ไปดูมาให้เราดีกว่า...เราพักเถอะ” ณัฐชายิ้มอย่างขอบคุณ

สองพี่น้องทานเบอร์เกอร์กับกาแฟคนละแก้ว เสร็จแล้วมุ่งหน้ากลับบ้านทันที ตลอดทางณัฐชานอนหลับ พี่ชายรู้ดีว่าน้องสาวคงเหนื่อยมากกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับเธอ

เสียงรถจอดหน้าบ้านพ่อและแม่ของณัฐชารีบวิ่งมารับลูกสาวที่รักลงจากรถทันที ณัฐชาโผกอดพ่อแม่อยากดีใจ

“โถลูกหมดทุกข์หมดโศกสักทีนะกลับมาอยู่ในอ้อมกอดของพ่อกับแม่แล้ว” รพีรำพัน

“ไม่เป็นไรนะณัฐชา...เรื่องที่เกิดขึ้นเดี๋ยวพ่อจัดการให้ ต่อจากนี้ไปพ่อจะไม่ให้ใครรังแกลูกพ่อได้อีกแล้ว”

 อาคมพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“ขอบคุณค่ะพ่อ ขอบคุณค่ะแม่” ณัฐชาพูดทั้งน้ำตา

“ให้น้องไปพักผ่อนก่อนดีกว่าครับ พรุ่งนี้เอาอย่างไรค่อยว่ากัน” ณัฐพลเสนอ

“ไป ๆ ลูกไปพักผ่อน” รพีจับแขนลูกสาวขึ้นไปบนห้องนอน

“พักผ่อนนะลูก อย่าคิดอะไรมาก ทุกอย่างมีทางแก้ไข” ณัฐชากอดแม่แล้วเข้าห้องปิดประตูทันที

สีหน้าของรพีผู้เป็นแม่ มีแต่ความวิตกกังวล สงสารลูกสาวไม่รู้ที่ผ่านมาต้องเจอกับอะไรมาบ้าง

“อดทนนะณัฐชา เดี๋ยวทุกอย่างจะดีขึ้นเอง” 

เธอพึมพำเบาๆ คนเดียวอย่างน่าเวทนา

บ้านของหัสนัยน์

“อะไรเข้าสิงให้แกทำแบบนี้ ตอบแม่มาสิหัสนัยน์ สิ่งที่แกทำรู้ไหมว่ามันเป็นการทำลายชีวิตผู้หญิงคนหนึ่งเลยนะ...แม่สอนให้แกเป็นสุภาพบุรุษมาตลอด ...แต่ดูสิ่งที่แกทำ...มันช่างเลวร้ายกว่าผีห่าซาตานอีก”

ศรีสุภาตักเตือนหัสนัยน์อย่างโมโห ที่ลูกชายตัดสินใจทำเช่นนี้ เธอไม่เว้นช่องว่างให้หัสนัยน์พูดแม่แต่น้อย

“แล้วจะทำยังไงต่อไป ถ้าเขาแจ้งความดำเนินคดี มันก็คือลักผ้าตัวและข่มขืน เราไม่สามารถสู้คดีใดๆ ได้เลย รับผิดเข้าคุกอย่างเดียว” ศรีสุภาตัดพ้อ

“แม่ใจเย็นๆ ก่อนนะคะ พี่นัยน์กับพี่ณัฐชาเคยชอบพอกันมาก่อน อีกอย่าเมื่อก่อน พ่อกับคุณลุงก็หมายหมั่นกันไว้แล้ว น่าจะคุยกันได้”

“แล้วเขาจะให้อภัยเจ้านัยน์ไหม ทำกับลูกสาวเขาขนาดนั้น” ศรีสุภาค้านทันที

“ผมยอมรับผิดทุกอย่างครับ ไม่ว่าผลจะเป็นอย่างไร ผมพร้อมรับ” หัสนัยน์พูดอย่างจริงจัง

“ทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะความแค้น ทำไมปล่อยให้มาควบคุมจิตใจและอารมณ์ได้ละนัยน์” ศรีสุภาร้องไห้สงสารลูกชายจับใจ

 

“พรุ่งนี้แม่จะพาไปขอขมา ป้ารพีกับลุงอาคม ฟ้าช่วยเตรียมบายศรีให้แม่ด้วยนะลูก” ศรีสุภาบอกลูกสาว

“ได้ค่ะแม่...งั้นวันนี้พี่นัยน์ไปพักก่อนนะ เราไปหาพี่ณัฐชากัน” หัสนัยพยักหน้ารับคำ

ในค่ำคืนนี้พระจันทร์ดูเศร้า ความมืดทำให้เจ็บปวดหัวใจยิ่งนัก ไม่ว่าจะด้านณัฐชาที่ถูกทำร้ายทั้งกายและใจอย่างไม่อาจรักษาได้ และหัสนัยน์เอกก็รู้สึกเจ็บปวดไม่แพ้กันที่ได้ทำลายความบริสุทธิ์และความเชื่อใจของคนที่เคยรักอย่างหมดสิ้น