13. โอกาสสุดท้าย

คอนโดณัฐชา

เสียงเบรกดังเอี๊ยดทำลายความเงียบในลานจอดรถ หัสนัยน์รีบลงจากรถด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความร้อนใจ เขาเดินตรงไปที่ลิฟต์ รัวนิ้วกดหมายเลขชั้นของณัฐชาอย่างไม่รอช้า ในใจเขาสับสนวุ่นวาย คำพูดมากมายผุดขึ้นแต่ไม่มีคำไหนที่รู้สึกว่าเหมาะสมจะเอ่ยออกไปเมื่อพบเธอ

เมื่อมาถึงหน้าประตูห้องของณัฐชา เขายกมือกดกริ่ง เสียงเรียกดังสะท้อนอยู่ในโถงเงียบสงัด เขายืนรอครู่หนึ่งแต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ หัสนัยน์ถอนหายใจ รู้สึกถึงน้ำหนักของความเงียบที่กดทับหัวใจ เขาพึมพำกับตัวเองว่าเธออาจโกรธเขาและไม่อยากพบหน้า แต่เขาไม่อาจรอได้นานไปกว่านี้

ภายในห้อง เสียงกริ่งดังมาถึงในขณะที่ณัฐชากำลังอาบน้ำอยู่ เธอไม่ได้สนใจมากนัก คิดว่าคนที่มาอาจเป็นพ่อแม่ ซึ่งมีคีย์การ์ดเปิดห้องอยู่แล้ว เธอค่อยๆ ปล่อยให้น้ำอุ่นชะล้างความเหนื่อยล้าของวัน โดยไม่ได้คิดเลยว่าคนที่ยืนอยู่หน้าประตูคือเขา

หัสนัยน์มองประตูที่เงียบงัน ก่อนหยิบคีย์การ์ดจากกระเป๋าออกมา เขามองมันชั่วครู่ด้วยความลังเล ก่อนจะใช้มันเปิดประตูเข้าไป ภายในห้องยังคงอบอุ่นและมีกลิ่นหอมจางๆ ที่เป็นเอกลักษณ์ของเธอ เขากวาดสายตามองรอบๆ อย่างระมัดระวัง ก่อนเดินไปนั่งลงบนโซฟาด้วยหัวใจที่เต้นระส่ำ

เขาคลึงฝ่ามือของตัวเองพลางพยายามรวบรวมความคิด เขาต้องขอโทษเธอ ต้องอธิบาย แต่เขาจะเริ่มยังไงดี? ทุกคำพูดดูจะไม่เพียงพอที่จะลบล้างความผิดของเขา

ไม่นานเสียงประตูห้องน้ำเปิดออกเบาๆ ณัฐชาเดินออกมาพร้อมผ้าขนหนูที่กระชับร่างกายไว้ เธอชะงักเมื่อเห็นร่างของเขานั่งอยู่บนโซฟา หัวใจของเธอเต้นแรงด้วยความตกใจและความประหลาดใจ สายตาของเธอประสานกับของเขาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

"นี่คุณ..." 

ณัฐชายกมือขึ้นปิดหน้าออกจากผ้าขนหนูทันที ใบหน้าแดงก่ำด้วยความตกใจปนโกรธ เธอก้าวถอยหลังเล็กน้อยก่อนจะตะโกนออกมาเสียงแข็ง

“คุณเข้ามาได้ยังไง ออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้!”

หัสนัยน์ถอนหายใจลึก เขายืนตัวตรง มองเธอด้วยสายตาแน่วแน่ที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

“คุณป้าให้คีย์การ์ดพี่มา...เราต้องคุยกัน” เขากล่าวเสียงหนักแน่น ก่อนจะก้าวเข้าหาเธอ

แต่ณัฐชาชูมือขึ้นห้ามไว้ทันที

“ไม่ต้องเข้ามา! เราไม่มีอะไรต้องคุยกันอีกแล้ว เรื่องของเรา...มันจบไปแล้ว”

เสียงเธอสั่นไหวเล็กน้อย แต่สายตาแข็งกร้าว เธอหมุนตัววิ่งเข้าไปในห้องนอนทันที ทิ้งเสียงประตูที่ปิดลงอย่างแรงใส่หน้าของเขา

“ณัฐชา ฟังพี่ก่อน!” 

หัสนัยน์เคาะประตูด้วยความร้อนรน

“ขอโอกาสพี่สักครั้ง...ถ้าพี่ไม่ได้คุยกับณัฐชา วันนี้พี่จะไม่ไปไหนทั้งนั้น”

 น้ำเสียงเขามุ่งมั่นและเจือด้วยความเจ็บปวด

ณัฐชาที่อยู่ในห้องนอน เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว เธอนั่งเงียบอยู่บนเตียง สายตาจ้องมองผนังห้องเหมือนกำลังพยายามกั้นความคิดที่ปั่นป่วนในใจ เธออยากให้เขาออกไปจากชีวิตเธอ แต่ลึกๆ ในใจกลับรู้สึกปวดร้าวราวถูกหนามตำ

เวลาผ่านไปสักพัก เธอคิดว่าเขาคงกลับไปแล้ว เพราะไม่มีเสียงอะไรอีก เธอลุกขึ้นเปิดประตูออกมาด้วยความหิวที่ทำให้เธอต้องมุ่งหน้าไปยังห้องครัว

ทันทีที่ก้าวออกมา ภาพตรงหน้าทำให้เธอชะงัก อาหารหลายจานถูกจัดเรียงไว้เต็มโต๊ะ พร้อมกับร่างของหัสนัยน์ที่นั่งอยู่ใกล้ๆ เขาหันมาสบตาเธอ ดวงตาเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและความคาดหวัง

“ทานข้าวก่อนนะ พี่รู้ว่าณัฐชาคงยังไม่ได้ทานอะไรเลย” 

เสียงของเขานุ่มนวล แต่กลับแฝงด้วยความสำนึกผิด  ณัฐชาแค่นยิ้มเย้ยหยัน

“พี่หรอ? คุณยังมีสิทธิ์ใช้คำนี้อยู่เหรอ? ฉันกับคุณ...มีอะไรกันเกี่ยวข้องกัน ระหว่างเรามันจบไปแล้ว และเราอาจจะเป็นแค่ศัตรูกันด้วยซ้ำ”

คำพูดของเธอเหมือนมีดที่กรีดลึกลงไปในหัวใจของเขา หัสนัยน์นิ่งงันชั่วครู่ก่อนจะพยายามพูดออกมาอีกครั้ง

“พี่มาที่นี่เพราะอยากขอโทษกับเรื่องทั้งหมด พี่มันโง่ พี่ปล่อยให้ความแค้นทำลายทุกอย่าง...ทำลายหัวใจของคนที่พี่รักที่สุด”

“รักเหรอ?” ณัฐชาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา น้ำตาเอ่อคลอเบ้าแต่เธอกลั้นไว้ สายตาของเธอจ้องมองเขาราวกับไม่อยากแสดงความอ่อนแอให้เขาเห็น

“คนรักกัน เขาไม่ทำแบบนี้หรอก...สิ่งที่คุณทำมันไม่มีวันลบเลือนได้”

หัสนัยน์ก้าวเข้าหาเธอ สายตาวิงวอน

“พี่รู้ว่ามันสายไป แต่พี่อยากรับผิดชอบ พี่ขอคุณป้าคุณลุงแล้ว พี่อยากแต่งงานกับณัฐชา พี่สัญญา จะไม่มีวันทำให้ณัฐชาเสียใจอีก”

ณัฐชาหัวเราะในลำคอ เสียงเยาะหยันเจือไปด้วยความขมขื่น

 “แต่งงาน? คนที่เกลียดกัน เขาแต่งงานกันได้ด้วยเหรอ?”

“พี่ไม่เคยเกลียดณัฐชาเลย พี่รักและคิดถึงณัฐชามาตลอด”

เขากล่าวพร้อมเอื้อมมือไปจับแขนเธอ แต่ณัฐชาสะบัดออกอย่างแรง

“รัก? คุณเรียกสิ่งที่คุณทำว่ารักเหรอ?”

เธอพูดเสียงสั่นเครือ น้ำตาหยดแรกไหลอาบแก้ม แต่เธอยังพยายามรักษาท่าทีที่เยือกเย็น

“ฉันเคยให้โอกาสคุณแล้ว แต่คุณไม่เคยฟัง ไม่เคยสนใจสิ่งที่ฉันพูดเลย แล้วตอนนี้...คุณกลับมาขอร้อง หึ..”

หัสนัยน์นิ่งงัน เขามองเธอที่ยืนอย่างเด็ดเดี่ยวตรงหน้า ทั้งโกรธ ทั้งเสียใจ และทั้งรัก หัสนัยน์รู้สึกถึงความเจ็บปวดของผู้หญิงคนหนึ่งที่ต้องเจอ

กับเหตุการณ์ที่โหดร้าย กลับกันถ้าเป็นเขาเองจะอดทนได้อย่างเธอหรือไม่ น้ำตาของเขาไหลออกมาด้วยความรู้สึกผิด

“พอเถอะ... เราควรจบเรื่องนี้เสียที”

 ณัฐชากล่าวเสียงแข็ง ดวงตาที่เคยอ่อนโยนกลับเต็มไปด้วยความเด็ดเดี่ยว

 “เรื่องของเรามันเจ็บปวดและวุ่นวายมามากพอแล้ว ต่อจากนี้อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก ปล่อยฉันไปเถอะ”

คำพูดนั้นเหมือนมีดที่กรีดลึกลงในหัวใจของหัสนัยน์ เขาทรุดตัวลงคุกเข่าต่อหน้าเธออย่างหมดหนทาง ใบหน้าหล่อเหลาที่เคยสง่างามเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

“พี่ต้องทำยังไง... ต้องทำยังไงณัฐชาถึงจะให้อภัยพี่”

 เขากล่าวเสียงสั่นเครือ ดวงตาคมเต็มไปด้วยน้ำตา

“พี่ยอมทุกอย่าง ขอแค่โอกาส... ขอร้องเถอะ” 

มือหนาของเขากุมมือเธอไว้แน่น ดวงตาวิงวอนเหมือนเด็กที่หลงทางและไม่รู้หนทางกลับบ้าน

ณัฐชามองเขาด้วยความรู้สึกที่ยุ่งเหยิง สับสนทั้งรักและเกลียด ความทรงจำในอดีตพัดกลับมา ความสุขครั้งก่อนและความเจ็บปวดที่กัดกินใจ เธอไม่รู้ว่าความรู้สึกใดควรจะนำทางเธอ

“พี่ขอโอกาสสุดท้าย” หัสนัยน์กล่าวเสียงหนักแน่น 

“พี่จะพิสูจน์ให้เห็นว่าพี่เปลี่ยนไปแล้ว ถ้าสุดท้ายณัฐชาไม่รักพี่อีกต่อไป... พี่จะเป็นคนเดินจากไปเอง”

คำพูดนั้นกระแทกใจเธอ เธอหายใจลึกก่อนจะตอบกลับเสียงเย็นชา แต่แฝงด้วยความอ่อนโยนที่ยากจะปิดบัง

“ก็ได้... ฉันจะให้โอกาสคุณพิสูจน์ตัวเอง” 

เธอกล่าวเสียงแผ่ว แต่ดวงตายังเฉียบคม

“แต่ฉันไม่สัญญาว่าจะห้ามใจไม่ให้เกลียดคุณได้... ตอนนี้กลับไปเถอะ ฉันต้องการเวลา”

หัสนัยน์เงยหน้าขึ้นมองเธอด้วยความหวัง เขาลุกขึ้นยืนและพยายามดึงเธอเข้ามากอด แต่ณัฐชาสะบัดตัวออกทันที

“อย่ามาแตะต้องตัวฉัน” เธอกล่าวเสียงเฉียบพลัน

“แค่โอกาสไม่ได้แปลว่าฉันจะให้อภัยคุณ จำไว้”

เขาพยักหน้าช้าๆ ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวังที่ลุกโชนขึ้นอีกครั้ง “พี่จะทำทุกอย่างเพื่อให้ณัฐชาให้อภัยพี่”

ณัฐชาไม่ได้ตอบอะไร เธอหันหลังกลับเข้าห้องนอน ทิ้งหัสนัยน์ไว้กับความหวังและความตั้งใจที่หนักแน่น

หลังเสียงประตูปิดลง ณัฐชาแอบมองออกไปนอกห้องเพื่อให้แน่ใจว่าเขาจากไปแล้ว เธอถอนหายใจยาวเมื่อพบว่าเขาจากไปจริงๆ จากนั้นจึงเดินกลับมานั่งทานอาหารที่เขาเตรียมไว้ให้

อาหารตรงหน้ามีกลิ่นหอมและหน้าตาน่าทาน แต่กลับไม่ได้ทำให้ความรู้สึกวุ่นวายในใจของเธอบรรเทาลง ความทรงจำเก่าๆ พุ่งเข้ามาในหัว ช่วงเวลาที่เขาเคยดูแลเธออย่างดี ทั้งรอยยิ้มและคำพูดอ่อนโยนที่เคยมีให้ แต่ก็มีอีกด้านที่เธอไม่อาจลืมได้ ด้านที่เขารังแกเธอ ไม่สนใจความรู้สึกของเธอ

เธอถอนหายใจอีกครั้ง หัวใจที่เริ่มใจอ่อนกลับรู้สึกหนักอึ้งอีกครั้ง

“ฉันจะให้อภัยเขาได้จริงๆ หรือ?” คำถามนั้นวนเวียนอยู่ในใจเธอ แต่สิ่งหนึ่งที่เธอรู้แน่คือเวลาจะเป็นเครื่องพิสูจน์ทุกอย่าง ไม่ใช่แค่ความจริงใจของเขา แต่ยังรวมถึงหัวใจของเธอเองด้วย

บ้านหัสนัยน์

ภายในบ้านหลังที่เต็มไปด้วยบรรยากาศอบอุ่น เสียงของพราวฟ้า, น้องสาวคนเล็กของหัสนัยน์, ดังขึ้นด้วยความดีใจเมื่อเห็นพี่ชายก้าวเข้ามาในบ้าน

“แม่คะ! พี่นัยน์กลับมาแล้ว!”

เธอรีบหันไปบอกศรีสุภา ผู้เป็นแม่ที่กำลังนั่งรอด้วยความหวัง

“เป็นไงบ้างคะพี่นัยน์?”

พราวฟ้ารีบถามด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น

“ง้อพี่ณัฐชาสำเร็จไหมคะ?”

หัสนัยน์ถอนหายใจยาวก่อนตอบ น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความกังวลและหวังในเวลาเดียวกัน

“เขายังคงโกรธพี่อยู่... แต่เขาก็ให้โอกาสพี่ได้พิสูจน์ตัวเอง”

เขาก้มหน้าครุ่นคิด ก่อนพูดต่อ

“แต่เขาไม่ได้รับปากว่าจะกลับมาดีกับพี่หรือเปล่า”

พราวฟ้ายิ้มบางๆ พลางตบบ่าพี่ชายเบาๆ

“ในเมื่อพี่ณัฐชาให้โอกาสพี่แล้ว พี่ก็ต้องทำให้เต็มที่นะคะ ยังไงพี่ก็ยังมีโอกาสอยู่... อย่ายอมแพ้นะ”

“ใช่” 

ศรีสุภาที่นั่งฟังอยู่เอ่ยขึ้น น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความหนักแน่นและความอบอุ่น

“ลูกต้องอดทนและทำให้เห็นว่าลูกเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ ไปหาน้องบ่อยๆ ไปขอโทษเขา แสดงความจริงใจให้เขาเห็น... น้ำหยดลงหินทุกวันยังกร่อนได้ แล้วทำไมใจคนจะไม่อ่อนลง”

รพี ผู้เป็นแม่ พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบแต่เปี่ยมไปด้วยพลัง

“ไม่มีอะไรที่ความพยายามจะเอาชนะไม่ได้ ลูกต้องสู้ให้ถึงที่สุด รักครั้งนี้มันไม่ง่าย แต่มันก็ไม่ควรจบลงด้วยความเสียใจ ถ้าลูกยังรักเขา ก็ต้องแสดงให้เขาเห็นว่าลูกคู่ควร”

หัสนัยน์รับฟังทุกคำพูดของครอบครัวอย่างตั้งใจ ดวงตาของเขาเปล่งประกายด้วยความมุ่งมั่นที่เริ่มลุกโชนขึ้นอีกครั้ง

เขายิ้มออกมาเล็กน้อย พลางพยักหน้าช้าๆ

“ขอบคุณครับแม่... ขอบคุณแม่ และพราวด้วย”

เขาพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“ต่อจากนี้ไป พี่จะทำทุกอย่างเพื่อพิสูจน์ตัวเอง พี่จะไม่ยอมให้ความผิดพลาดในอดีตทำให้พี่ต้องเสียคนที่พี่รักไปอีก”

พราวฟ้ายิ้มให้พี่ชายอย่างภาคภูมิใจ ขณะที่ศรีสุภามองลูกชายด้วยความหวังลึกๆ ว่า ความพยายามของเขาจะทำให้ความรักครั้งนี้กลับมาเหมือนเดิมได้อีกครั้ง

ในใจของหัสนัยน์ตอนนี้ เขารู้ดีว่าทุกย่างก้าวนับจากนี้จะไม่ง่าย