12. ผมยอมรับผิดทั้งหมด

บ้านณัฐชา…

บรรยากาศภายในบ้านของณัฐชานั้นอบอุ่นและน่าอยู่ เฟอร์นิเจอร์ที่จัดวางอย่างเรียบง่ายเข้ากับผนังสีครีม สายลมเย็นจากหน้าต่างที่เปิดรับวิวสวน พัดพากลิ่นดอกไม้หอมอ่อนๆ เข้ามาในห้องนั่งเล่น ทำให้ผู้ที่นั่งอยู่รู้สึกผ่อนคลาย

“สวัสดีจ้ะ รพี อาคม ไม่ได้เจอกันนานพวกเธอเลยนะ” 

ศรีสุภาเอ่ยทักทายด้วยน้ำเสียงสุภาพอ่อนโยน พร้อมรอยยิ้มที่แม้จะพยายามปกปิดความกังวลไว้ แต่ก็มองออกได้จากดวงตาที่ฉายแววร้อนใจ หัสนัยน์และพราวฟ้ารีบยกมือไหว้ทั้งสองตามมารยาท

“สบายดีจ้ะ... เข้ามาๆ” 

รพีตอบกลับอย่างใจเย็น แต่แววตาของเขาไม่ได้หลุดพ้นจากความครุ่นคิดขณะผายมือเชิญแขกเข้ามานั่ง เมื่อทุกคนประจำที่นั่ง ศรีสุภาก็สูดลมหายใจลึกก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงแฝงความหนักแน่น

“คือฉันจะมาขอโทษทั้งสองที่ลูกชายของฉันทำผิดต่อลูกสาวของพวกเธอ พวกเราพร้อมรับผิดชอบทุกอย่าง พวกเรารู้สึกผิดจริงๆ” 

คำพูดของเธอเรียบง่ายแต่กดดัน หัสนัยน์นั่งตัวตรง ขณะที่พราวฟ้ากุมมือแม่แน่นเพื่อให้กำลังใจ

บรรยากาศในห้องพลันเปลี่ยนเป็นตึงเครียด อาคมที่นั่งพิงพนักโซฟาอยู่ก่อนหน้านี้โน้มตัวมาข้างหน้า ใบหน้าเคร่งขรึม ดวงตาจ้องมองไปยังหัสนัยน์ราวกับค้นหาคำตอบจากตัวเขา

“แล้วจะรับผิดชอบยังไง?” 

น้ำเสียงของอาคมทุ้มต่ำแต่กดดัน ความโกรธที่เขาเก็บซ่อนไว้พุ่งออกมาผ่านสายตาคมกริบ

หัสนัยน์นั่งตัวตรงขึ้นเล็กน้อย เขาไม่ได้หลบสายตาแต่อย่างใด ตรงกันข้ามกลับเผชิญหน้ากับอาคมด้วยความมุ่งมั่น ใบหน้าของเขาฉายแววสำนึกผิดอย่างชัดเจน

“ผมกราบขอโทษป้ากับคุณลุงด้วยครับ ทั้งเรื่องที่เข้าใจผิดของพ่อ และเรื่องที่ทำกับณัฐชา แต่ผมพร้อมรับผิดชอบ ผมรักณัฐชา และจะขอแต่งงานกับเธอทันทีครับ” 

น้ำเสียงของเขาหนักแน่นจนทุกคนในห้องรู้สึกถึงความจริงใจ

อาคมนิ่งฟังอย่างตั้งใจ แม้สีหน้าเคร่งเครียดจะคงอยู่ แต่ในใจลึกๆ เขารู้ดีว่าหัสนัยน์ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร สิ่งที่เขาทำลงไปนั้นอาจมาจากความเข้าใจผิดและอารมณ์ชั่ววูบ

“เป็นลูกผู้ชายกล้าทำกล้ารับ ถือว่าใช้ได้ แต่เรื่องแต่งงาน ลุงกับป้าตัดสินใจไม่ได้ ต้องให้เจ้าตัวเขาเลือกเอง ว่าจะทำอย่างไร” 

อาคมเอ่ยเสียงเรียบ แต่แววตาฉายความอ่อนโยนขึ้นเล็กน้อย

คำพูดของอาคมทำให้ศรีสุภาถอนหายใจอย่างโล่งอกเล็กน้อย แต่หัสนัยน์ยังคงนั่งนิ่งก่อนจะยกมือขึ้นไหว้ทั้งสองพร้อมกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ขอบคุณคุณลุงลุงกับกับคุณป้าที่เมตตาผมครับ แต่ผมต้องกราบขอโทษจริงๆ ผมเสียใจจริงๆ ครับ” 

น้ำเสียงของเขาเริ่มสั่นเล็กน้อย ความรู้สึกผิดที่กดดันในใจทำให้น้ำตาคลอจนแทบกลั้นไม่อยู่ เขาวางพานบายศรีลงตรงหน้าพ่อแม่ของณัฐชาในท่าทางสำนึกผิดจนสุดหัวใจ

อาคมมองดูชายหนุ่มตรงหน้าอย่างพินิจพิเคราะห์ ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ

“เอาล่ะ ลุงให้อภัย แต่ต่อจากนี้ไป เธอต้องไปจัดการความสัมพันธ์ของพวกเธอเอง” 

เขากล่าวพร้อมปรายตามองลูกชายคนโต

“พล ไปตามน้องลงมาหน่อย ไปลูก” อาคมหันไปสั่งณัฐพล

“น้องเพิ่งขับรถออกไปเมื่อกี้ครับพ่อ บอกว่าไปคอนโดครับ” 

ณัฐพลตอบด้วยน้ำเสียงเรียบ

“หัสนัยน์ ตามน้องไปสิลูก คุยกันให้รู้เรื่องและอย่าใช้อารมณ์” 

อาคมเอ่ยด้วยน้ำเสียงเอ็นดู 

ศรีสุภากล่าวเสริมพร้อมยิ้มให้กำลังใจลูกชาย

“แม่ขอให้เข้าใจกันนะลูก โชคดีๆ ไปเถอะ”

หัสนัยน์ไม่รอช้ากราบลาทุกคน เขารีบลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปขึ้นรถของตัวเองทันที ในหัวเขาตอนนี้มีเพียงความมุ่งมั่นจะทำให้ณัฐชาให้อภัยเขาให้ได้ รถยนต์ของเขาแล่นออกจากลานบ้านไปอย่างรวดเร็ว ราวกับสะท้อนความร้อนรนในใจของเจ้าของรถ

บรรยากาศในห้องรับแขกถูกเติมเต็มด้วยความอบอุ่นและความหวังใหม่ เสียงหัวเราะเบาๆ และบทสนทนาเต็มไปด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย ซึ่งเปรียบเสมือนสายลมอ่อนโยนหลังจากพายุร้ายผ่านพ้นไป

“ศรีสุภา อย่าพึ่งกลับนะ วันนี้ฉันมีอะไรจะขอจากเธอเหมือนกัน ไม่รู้ว่าเธอจะให้ได้หรือไม่” 

รพีพูดขึ้น น้ำเสียงนั้นอ่อนโยนแต่แฝงความคาดหวังบางอย่าง เธอกุมมือของศรีสุภาไว้อย่างแน่นหนา ศรีสุภายิ้มพลางพูดตอบด้วยน้ำเสียงสบายๆ แต่ซ่อนความสงสัยไว้ลึกๆ 

“เธอต้องการอะไร?

ฉันยกให้หมดเลย…แค่เธอยอมยกโทษให้ลูกชายฉันขนาดนี้ ฉันก็ไม่รู้จะขอบคุณยังไงแล้ว”

“เธอพูดแล้วนะ” 

รพีหันมาย้ำด้วยแววตาจริงจัง  

ศรีสุภาหัวเราะเบาๆ พยักหน้ารับ

 “จ้า…ว่ามาเลย”

รพีสูดลมหายใจลึกก่อนเอ่ยคำที่เปี่ยมไปด้วยความหมาย

“คือฉันจะขอลูกสาวเธอให้กับลูกชายของฉัน”

ศรีสุภาถึงกับชะงักไปชั่วขณะ แววตาเธอเต็มไปด้วยความตกใจและไม่คาดคิด เธอค่อยๆ หันไปมองพราวฟ้าที่นั่งอายหน้าแดงอยู่ข้างๆ

“จริงหรือ ฟ้า?”  

เธอถามลูกสาว น้ำเสียงอบอุ่นปนความสงสัย

“ค่ะแม่”  

พราวฟ้าตอบเบาๆ แต่เต็มไปด้วยความมั่นใจ รอยยิ้มเขินอายผุดขึ้นบนใบหน้า

“ขอบคุณคุณป้าเมตตาพวกเราด้วยนะครับ ผมรักน้องเขาจริงๆ” 

ณัฐพลรีบพูดแทรก น้ำเสียงหนักแน่นของเขาสะท้อนถึงความจริงใจ ศรีสุภายิ้มกว้างขึ้นเล็กน้อย

“ก็ถ้าทั้งสองรักกัน แม่ก็ตามใจ…ว่าแต่ฟ้ายินดีไหมลูก?” 

เธอหันกลับมามองหน้าลูกสาวด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน

“ยินดีค่ะแม่แม่” 

พราวฟ้าตอบเสียงชัดเจน ความเขินอายหายไป เหลือเพียงแววตาที่เปล่งประกายด้วยความรัก ณัฐพลจับมือเธอไว้แน่น เขายิ้มด้วยความโล่งใจ

“ขอบคุณนะครับคุณป้า ผมสัญญาจะดูแลฟ้าให้ดีที่สุดเท่าที่ลูกผู้ชายคนหนึ่งจะทำได้”

ศรีสุภาพยักหน้า น้ำตาแห่งความปลื้มใจคลอในดวงตา

“จ้าป้าเชื่อ”

เสียงหัวเราะและรอยยิ้มเติมเต็มห้อง ทุกคนรู้สึกเหมือนความเจ็บปวดและความขัดแย้งในอดีตได้ถูกเยียวยาด้วยความรักและความเข้าใจ

บนระเบียงบ้านที่ลมเย็นพัดมาเบาๆ พราวฟ้าเงยหน้ามองท้องฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนสี เธอพูดขึ้นอย่างกังวลใจ

“พี่พลคะ พี่ว่าพี่ณัฐชาจะให้อภัยพี่นัยน์ไหมคะ?”

ณัฐพลถอนหายใจ เขาเท้าแขนกับราวระเบียง มองไปยังความมืดเบื้องหน้า

“พี่ก็ตอบไม่ได้หรอก ตั้งแต่ณัฐชากลับมา เธอดูเปลี่ยนไป ดูเด็ดเดี่ยวขึ้น พี่เองก็เดาใจเธอไม่ออกเลยว่าเธอคิดอะไรอยู่”

พราวฟ้าพยักหน้าเบาๆ

“ถ้าพี่ณัฐชาจะไม่ให้อภัยพี่นัยน์ ก็คงเข้าใจได้ค่ะ เพราะผู้หญิงที่ถูกทำร้ายจากคนที่รัก มันแสนจะเจ็บปวด”

ณัฐพลหัวเราะเบาๆ พลางส่ายหน้า 

“อ้าว นึกว่าเชียร์ให้เขาดีกันเสียอีก” พราวฟ้าหันมายิ้มกว้าง

“ก็เชียร์ค่ะ ขอให้พี่ณัฐชายึดความรักให้มากๆ มองผ่านความเจ็บปวดไปให้ได้”

“ขอให้ทั้งสองลงเอยกันเสียทีเถอะ ที่ผ่านมาเราทุกคนก็เจ็บปวดมามากแล้ว” 

ณัฐพลเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น พราวฟ้าหัวเราะพลางแซว

“จริงเหรอคะ?”

“จริงสิ” 

ณัฐพลยิ้ม เขาหันมามองเธอด้วยสายตาอบอุ่น

“เพราะต่อจากนี้ชีวิตพี่จะมีแต่ความสุข พี่เพราะจะได้แต่งงานกับฟ้า…เราตื่นขึ้นมาแล้วจะเจอหน้ากันเป็นคนแรกของทุกทุกวัน”

พราวฟ้าหน้าแดง เธอไม่มีคำพูดใดตอบ ได้แต่ยิ้มเขินก่อนจะโอบคอเขาเบาๆ พลางกระซิบ

“แล้วอย่าทำให้ผิดหวังล่ะ”

ณัฐพลหัวเราะเสียงทุ้ม แววตาเจ้าเล่ห์ปรากฏบนใบหน้า ก่อนจะโน้มตัวเข้ามาใกล้จนพราวฟ้าสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นที่แผ่วเบาอยู่ข้างแก้ม เขาทำท่าจะก้มลงจูบเธอ แต่เธอกลับยกมือขึ้นปิดปากเขาไว้ทันที

“อย่าค่ะ...เดี๋ยวมีคนมาเห็น” 

พราวฟ้ากระซิบเสียงเบา ใบหน้าของเธอแดงซ่านเหมือนผลทับทิมสุก ความเขินอายทำให้เธอหลบสายตาคมเข้มของณัฐพล

แต่เขากลับไม่สนใจคำพูดของเธอ รอยยิ้มอบอุ่นยังคงปรากฏบนใบหน้า ณัฐพลจับมือของพราวฟ้าไว้แน่น สายตาเต็มไปด้วยความแน่วแน่ที่ไม่อาจปฏิเสธได้

ก่อนจะโน้มตัวลงจูบเธออย่างแผ่วเบา ท่ามกลางสายลมเย็นที่พัดโชยในค่ำคืนเงียบสงบ เสียงใบไม้ที่พลิ้วไหวคล้ายกับกำลังร่วมเป็นพยานแห่งรัก จูบครั้งนี้ไม่ได้มีเพียงความอ่อนหวาน แต่เต็มไปด้วยคำสัญญาและความผูกพันที่ลึกซึ้ง

พราวฟ้ารู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่ไหลผ่านเข้าสู่หัวใจ เธอไม่แม้แต่จะต้านทาน แต่อ้อมกอดอ่อนโยนของเขากลับทำให้เธอมั่นใจในเส้นทางข้างหน้าที่ทั้งสองจะร่วมกันก้าวเดินไปอย่างมั่นคงและยั่งยืน