15. ขอรักเธอตลอดไป (จบ)

เย็นวันนี้ ณัฐชามีงานเลี้ยงรุ่นที่จัดขึ้นในโรงแรมชื่อดังแห่งหนึ่งใจกลางเมือง ทันทีที่เธอก้าวลงบันไดบ้านในชุดราตรีสีครีมเปิดไหล่ เผยให้เห็นความงามสง่าที่โดดเด่น ดวงหน้าแต่งแต้มด้วยเมคอัพอ่อนๆ ริมฝีปากเงางามด้วยลิปกลอสสีชมพูอ่อนที่เพิ่มเสน่ห์ให้ดูอ่อนหวานและมีเสน่ห์ในเวลาเดียวกัน

ณัฐพลที่ยืนรออยู่ด้านล่างมองน้องสาวด้วยสายตาเอ็นดูและชื่นชมไม่ปิดบัง เขายิ้มพลางเอ่ยแซวด้วยน้ำเสียงขี้เล่น

“วันนี้น้องสาวพี่สวยมากเลย ดูสง่า หนุ่มๆ ในงานคงมองจนลืมกะพริบตาแน่ๆ”

ณัฐชาหัวเราะเขินอาย เธอส่ายหัวเบาๆ พร้อมตอบกลับด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ “แหม…ชมกันเองแบบนี้ ใครจะไปเชื่อล่ะค่ะ”

บรรยากาศภายนอกเย็นฉ่ำด้วยฝนที่ตกปรอยๆ ท้องฟ้ามืดครึ้ม ไม่มีดาวสักดวงปรากฏให้เห็น เมื่อถึงโรงแรม ณัฐชาเปิดประตูรถแล้วเอ่ยกับพี่ชายก่อนก้าวลง

“สี่ทุ่มครึ่งพี่มารับหนูนะคะ ขอบคุณค่ะ” เธอส่งยิ้มอ่อนโยนแล้วเดินเข้าไปในงานอย่างมั่นใจ

ภายในงานเลี้ยง เสียงพูดคุยสลับกับเสียงดนตรีคลอเบาๆ ทำให้บรรยากาศดูคึกคัก เพื่อนๆ ทั้งหญิงชายต่างหันมองณัฐชาเป็นตาเดียวกัน ความงามสะดุดตาของเธอสร้างความประทับใจให้ทุกคน รูปร่างสมส่วน ผิวขาวเนียนละเอียดยิ่งทำให้เธอโดดเด่นเหนือใคร

หลังจากทานอาหารเสร็จและใช้เวลาอยู่ในงานได้สักพัก ณัฐชารู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย เธอจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาณัฐพล

“พี่พล…พี่อยู่ไหนคะ มารับหนูได้เลย หนูอยากกลับแล้วค่ะ” 

เสียงของเธอแฝงด้วยความอ่อนล้า

ปลายสายตอบกลับทันทีด้วยน้ำเสียงห่วงใย

“พี่กำลังทานข้าวอยู่ข้างโรงแรมกับฟ้า เดี๋ยวพี่ไปรับนะ”

ณัฐชายิ้มบางๆ แล้วตอบกลับอย่างเกรงใจ

“อ๋อ งั้นไม่ต้องรีบนะคะ ทานให้เสร็จก่อนก็ได้ค่ะ”

“ไม่เป็นไรหรอก รอที่เดิมข้างหน้า เดี๋ยวพี่ไปรับเลย”

ณัฐชาปิดสายแล้วเดินมายืนรอที่ด้านหน้าโรงแรม สายฝนยังคงตกไม่หยุด ทำให้บรรยากาศรอบข้างดูเย็นยะเยือก ผิวของเธอสัมผัสได้ถึงความชื้นของลมที่พัดผ่าน เธอห่อตัวเล็กน้อยพยายามหลบฝนใต้ชายคา

เมื่อรถของพี่ชายเคลื่อนมาจอดตรงหน้า ณัฐชารีบเปิดประตูขึ้นรถอย่างรวดเร็ว ทันทีที่เธอนั่งลง

เสียงฝนที่โปรยปรายไม่หยุดตั้งแต่ต้นค่ำจนดึกดื่น ณัฐชาเงยหน้ามองกระจกข้าง พลางพูดขึ้นเบาๆ แต่ไม่ได้หันไปสบตาพี่ชายว่า

"ฝนตกหนักตั้งแต่พี่มาส่ง จนตอนนี้มารับ ยังไม่หยุดเลยนะคะ แย่จัง"

คำพูดของเธอเจือเสียงเศร้าสร้อยเล็กน้อย ท่ามกลางเสียงเม็ดฝนที่กระทบหลังคารถอย่างสม่ำเสมอ แต่ไม่มีเสียงตอบกลับใดใด มีเพียงรถที่ว่างไปอย่างเงียบเชียบ

"แล้วน้องฟ้าล่ะค่ะ?"

ณัฐชาถามต่อ ดวงตาคล้ายมองหาบางสิ่งในความมืดที่ไหลผ่านหน้าต่าง  คำตอบที่ตามมาทำให้เธอชะงักไปในทันที

"ฟ้าอยู่กับณัฐพล"

เสียงนั้นไม่ใช่ของพี่ชาย แต่เป็นเสียงของ หัสนัยน์ ชายที่เธอไม่คาดคิดจะได้พบ ณัฐชาหันขวับไปทันที ดวงตาเบิกกว้าง

"นี่คุณ... ทำไมเป็นคุณ?" 

เสียงของเธอสั่นเล็กน้อยด้วยความตกใจและไม่เข้าใจ

เขายิ้มบาง แต่แววตากลับแฝงไปด้วยความอ้อนวอน

"ผมขอมารับคุณเอง ไม่อย่างนั้นคงไม่มีโอกาสได้คุยกับคุณสองต่อสอง"

ณัฐชาขมวดคิ้วแน่น ความขุ่นเคืองจากอดีตยังไม่จางหาย

"ก็วันก่อนคุณบอกเองว่าจะเดินออกไปจากชีวิตฉัน แล้วใครขอให้คุณกลับมา?"

"ก็วันนั้นคุณทำเหมือนรังเกียจผมนี่ ผมน้อยใจเป็น..."

คำพูดของเขาช่างฟังดูเศร้า และดวงตาที่จ้องมาก็สั่นไหว

"เรื่องของคุณเลย ฉันไม่ได้แยแสอะไรอยู่แล้ว"

เธอตอบกลับด้วยท่าทีเย็นชา แต่ลึกลงในใจ เธอเริ่มสับสนกับความรู้สึกที่เขาแสดงออกมา

เสียงฝนยังคงดังเป็นจังหวะ อากาศในรถเย็นจนเธอต้องกอดตัวเองเพื่อสร้างความอบอุ่น หัสนัยน์สังเกตเห็นและถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง

"หนาวไหม?"

ณัฐชาไม่ได้ตอบ เพียงพยักหน้าเล็กน้อย เขาตัดสินใจจอดรถข้างทางทันที พลางถอดเสื้อคลุมของเขามาคลุมให้เธออย่างรวดเร็ว

"ใส่ไว้นะ จะได้อุ่น เดี๋ยวไม่สบาย" 

ขณะที่เขาโน้มตัวเข้ามาคลุมเสื้อให้ ลมหายใจของเขาแผ่วเบาใกล้ใบหน้าของเธอ ณัฐชารู้สึกใบหน้าร้อนผ่าว แต่ยังคงนิ่งเฉย

"ถ้าเหนื่อย หลับเลยก็ได้นะ ถึงบ้านแล้วเดี๋ยวพี่ปลุกเอง"

 เขาพูดอย่างอ่อนโยน สายตาที่มองเธอเต็มไปด้วยความใส่ใจ

ณัฐชาพยายามเมินหลบสายตานั้น แต่ลึกๆ กลับรู้สึกอบอุ่นใจ

เมื่อถึงจุดที่รถเริ่มมีปัญหา หัสนัยน์จอดรถข้างทางในยามดึก ถนนเปลี่ยวว่างเปล่า ไม่มีรถผ่านไปมา เขาลงจากรถทันทีโดยไม่มีร่ม ณัฐชาเห็นเช่นนั้นจึงรีบตามลงไป

"ณัฐชาลงมาทำไม ฝนตกแบบนี้เดี๋ยวเปียกหมด" 

เขาพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง

"ก็ลงมาช่วยไง อย่างน้อยก็ส่องไฟให้พี่ทำอะไรได้ถนัด" 

คำพูดนั้นเผลอเรียกเขาว่า "พี่" อย่างลืมตัว

"เมื่อกี้เรียกว่าพี่เหรอ?"

หัสนัยน์ถามกลับด้วยน้ำเสียงล้อเลียน ณัฐชาหน้าแดง รีบเดินกลับไปในรถอย่างรวดเร็ว

เธอมองเขาผ่านกระจก เห็นรอยยิ้มของเขาที่เปียกปอนไปทั้งตัว หัวใจเธอเริ่มยอมรับว่า ความรักที่เธอเคยปฏิเสธอาจยังคงอยู่

เมื่อเขากลับขึ้นรถ ด้วยร่างกายเปียกชุ่ม เขาหยิบผ้าขนหนูขึ้นมาหมายจะเช็ดผมให้เธอ

"คุณจะทำอะไร?" 

เธอถามด้วยท่าทีระแวดระวัง

"พี่จะเช็ดผมให้ไง" 

เขาตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"ไม่!" 

ณัฐชารีบปฏิเสธทันที ก่อนจะขมวดคิ้วแล้วพูดขึ้น

"คุณดูดีๆ ก่อน ผ้าขนหนูที่คุณถืออยู่ มันคือผ้าเช็ดรถของพี่พล จะเอามาเช็ดหัวฉันได้ยังไง"

หัสนัยน์ชะงัก มองดูผ้าที่ถืออยู่ ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ

"ก็รีบเลยไม่ได้ดู...กลัวณัฐชาเป็นหวัด"

ทั้งสองมองหน้ากันแล้วหัวเราะไปพร้อมกัน เสียงหัวเราะที่เปี่ยมด้วยความรู้สึกที่เปลี่ยนไป ณัฐชารู้สึกว่าเธอพร้อมจะให้อภัยเขา

"พี่ขอโทษนะ สำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง ณัฐชายกโทษให้พี่ได้ไหม?"

เธอมองหน้าเขา นึกถึงเรื่องราวในอดีตที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด และตัดสินใจตอบกลับด้วยน้ำเสียงเบาๆ

"ค่ะ ณัฐชาให้อภัยพี่ แต่ต่อจากนี้พี่ต้องสัญญาว่าจะไม่ทำให้ณัฐชาเสียใจอีก"

คำพูดนั้นเปี่ยมไปด้วยความจริงใจ น้ำตาแห่งความสุขไหลรินออกมาจากทั้งคู่ หัสนัยน์โผกอดเธอแน่นด้วยความดีใจ

"ขอบคุณนะครับ ขอบคุณมาก"

ณัฐชาหัวเราะเบาๆ ก่อนจะดันเขาออก

"ปล่อยก่อน! ตัวพี่เปียกหมด กอดทำไม เดี๋ยวก็หนาวตายกันพอดี!"

ทั้งสองหัวเราะให้กันด้วยความสบายใจ ก่อนจะขับรถกลับบ้านด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความเข้าใจ

เมื่อถึงบ้าน ณัฐชา รพีมองทั้งสองที่ตัวเปียกปอนราวกับลูกหมาตกน้ำ ก่อนจะเอ่ยถาม

"ไปทำอะไรกันมาลูก ตัวเปียกหมดเลย"

"รถเสียนิดหน่อยครับคุณป้า ลงไปดูฝนมันตก" 

หัสนัยน์ตอบพร้อมยิ้มเขิน

"งั้นไปอาบน้ำกันก่อน เดี๋ยวคืนนี้นัยน์นอนที่นี่นะ ฝนตกแบบนี้กลับไปอันตราย"

คำพูดของรพีเต็มไปด้วยความเมตตา หัสนัยน์ยิ้มขอบคุณอย่างจริงใจ ขณะที่ณัฐชาแอบยิ้มบางๆ เธอรู้ดีว่า คืนนี้จะเป็นคืนที่เธอสามารถปล่อยวางอดีตทั้งหมดและเริ่มต้นใหม่กับเขาได้อย่างแท้จริง

ห้องพักแขก...

ณัฐชาเคาะประตูห้องพร้อมถือผ้าห่มติดมือมาให้ หัสนัยน์เปิดประตูออกด้วยรอยยิ้ม แต่ก่อนที่เธอจะทันได้ยื่นผ้าห่มให้ เขาก็ฉุดเธอเข้ามาในห้องอย่างรวดเร็ว

“อุ๊ย! พี่นัยน์ ปล่อยสิ!” 

ณัฐชาร้องบอกด้วยน้ำเสียงตกใจ แต่ใบหน้าของเธอแฝงด้วยความเขินอาย

หัสนัยน์ไม่ฟัง เขาดึงเธอเข้าสู่อ้อมแขนแน่น ใบหน้าของเขาซบอยู่บนศีรษะของเธอราวกับโหยหามาแสนนาน

“พี่คิดถึงณัฐชามาก... ขอกอดให้หายคิดถึงหน่อยนะ”

 เสียงกระซิบของเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน

ณัฐชาพยายามดันตัวออก พลางพูดติดขำ

“หยุดก่อนเถอะ ไหนบอกว่าจะเปลี่ยนแปลงตัวเอง นี่ยังหื่นเหมือนเดิมเลย!” 

หัสนัยน์ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

“พี่เป็นแบบนี้กับณัฐชาคนเดียวนะ” 

ว่าแล้วก็อุ้มเธอมานั่งลงบนตักอย่างรวดเร็ว

“พี่รักณัฐชามากนะ...” 

เสียงกระซิบอ่อนหวานดังขึ้นใกล้ใบหู ณัฐชาหลบสายตา พลางยิ้มเขินก่อนตอบเบา ๆ

“ณัฐชาก็รักพี่เหมือนกันค่ะ”

ดวงตาของหัสนัยน์เป็นประกาย

“แต่งงานกับพี่นะ... พี่อยากใช้ชีวิตร่วมกับณัฐชา อยากดูแล อยากรับผิดชอบในสิ่งที่พี่ทำ และที่สำคัญ... พี่อยากรักณัฐชาคนเดียวตลอดไป”

คำพูดนั้นทำให้หัวใจของณัฐชาพองโต เขาจูบหน้าผากเธอเบา ๆ ด้วยความรักที่เอ่อล้น เธอยิ้มรับพร้อมตอบว่า

“แต่งค่ะ... แต่...”

 หัสนัยน์ขมวดคิ้วเล็กน้อยอย่างสงสัย

“แต่อะไรครับ”

 เขาถาม พร้อมใช้ปลายนิ้วแตะจมูกเธออย่างอ่อนโยน

“แต่ต้องรีบแต่งเลยค่ะ เพราะถ้าท้องโตกว่านี้ จะใส่ชุดแต่งงานไม่สวยแล้ว”

คำตอบนั้นทำให้หัสนัยน์นิ่งไปชั่วครู่ ก่อนที่รอยยิ้มกว้างจะปรากฏบนใบหน้า

“ณัฐชาท้อง...” 

เสียงของเขาดังขึ้นด้วยความดีใจ ณัฐชายิ้มบาง ๆ ก่อนตอบ

“ใช่ค่ะ... 3 สัปดาห์แล้ว”

เขารวบตัวเธอเข้ามากอดแน่น ราวกับว่าหัวใจเขาไม่อาจเก็บความสุขนี้ไว้ได้อีกต่อไป

“พี่ดีใจที่สุดในชีวิต!”

“พี่กินยาแล้วนอนได้แล้วค่ะ ดึกมากแล้ว ณัฐชาจะกลับไปนอนเหมือนกัน” 

เธอบอกพลางดันตัวเขาออกเบา ๆ

“นอนด้วยกันที่นี่ไม่ได้เหรอ?”

เขาอ้อน น้ำเสียงเจือความหวังเล็ก ๆ

ณัฐชาส่ายหน้าพร้อมยิ้มบาง

“ไม่ได้ค่ะ ยังไม่ได้แต่งงานห้ามนอนห้องเดียวกัน เกรงใจคุณพ่อคุณแม่”

“ทำอย่างกับเราไม่เคย...” 

คำพูดยังไม่ทันจบ ณัฐชาก็ยกมือขึ้นปิดปากเขาทันที

“ห้ามพูดนะคะ! นอนเดี๋ยวนี้เลยค่ะ” เธอพูดพร้อมทำหน้าดุ

หัสนัยน์ยอมเชื่อฟังอย่างว่าง่าย

“ครับ... ฝันดีนะครับ พรุ่งนี้พี่จะให้แม่มาพูดเรื่องแต่งงาน” 

เขาตะโกนบอกก่อนที่ประตูจะปิดลง ณัฐชายิ้มขณะเดินกลับห้อง หัวใจเต็มไปด้วยความสุขและความหวังในอนาคตที่จะมาถึง

เช้าวันใหม่ที่บ้านณัฐชา อากาศสดชื่นและอบอุ่นเหมือนกับบรรยากาศภายในบ้านที่เต็มไปด้วยความรักและความหวังใหม่ของหนุ่มสาวที่กำลังจะเริ่มต้นชีวิตคู่ด้วยกัน บ้านที่ใกล้จะมีงานมงคลในเร็วๆ นี้ บรรยากาศในห้องรับแขกเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและการพูดคุยอย่างอบอุ่น

“รพีวันนี้วันดี ฉันอยากขอหนูณัฐชาให้กับหัสนัยน์ลูกชายของฉัน พอจะยกลูกสาวให้ฉันได้ไหม”

ศรีสุภาถามด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า ดวงตาของเธอเปล่งประกายด้วยความดีใจ

“ฉันยกให้ได้ แต่ลูกสาวฉันเขาเต็มใจแต่งกับลูกชายเธอหรือเปล่า?” 

รพียิ้มแล้วมองไปที่ณัฐชาอย่างอ่อนโยน

“ยังไงดีลูก เขามาขอแต่งงานแล้วนะ จะตกลงแต่งกับเขาไหม?”

 อาคมถามลูกสาวด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

“แต่งค่ะ”

ณัฐชายิ้มตอบอย่างเขินอาย รอยยิ้มของเธอสะท้อนถึงความสุขที่แอบซ่อนอยู่ในใจ หัสนัยน์จับมือเธอไว้อย่างอ่อนโยนและมองตากันด้วยความรักที่ยิ่งใหญ่

“ขอสะใภ้แถมหลานตัวเล็กนะศรีสุภา”

 รพียิ้มขึ้น เมื่อได้ยินคำนี้ ศรีสุภาถึงกับตาโตและตกใจ

“แสดงว่าหนูณัฐชาท้องเหรอ… ขอบคุณมากที่มีหลานให้แม่” 

ศรีสุภาดีใจสุด หัวใจของเธอเต้นแรง เพราะเฝ้ารอวันนี้มานาน

“คุณย่าคุณยายมาช่วยกันเลี้ยงเลยนะพวกเรา” 

รพีพูดด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความรักและความภาคภูมิใจ

“อาทิตย์หน้าเราแต่งเลยนะครับ” 

หัสนัยน์พูดด้วยน้ำเสียงแน่วแน่ รอยยิ้มของเขายิ่งเติมเต็มบรรยากาศแห่งความสุข

“โห เจ้าบ่าวใจร้อนจริงๆ ให้น้องแต่งก่อนเลย แต่ปีหน้าคิวผมแล้วนะ”

ณัฐพลกล่าวพร้อมยิ้มอย่างขบขัน ทุกคนหัวเราะอย่างมีความสุข และบรรยากาศอบอุ่นเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะจากทั้งสองครอบครัวที่พูดคุยกันเรื่องงานแต่งงานอย่างยินดี

วันแต่งงานมาถึง...

ณัฐชาขอจัดงานแต่งเล็กๆ ที่บ้าน ภายในงานเต็มไปด้วยความเรียบง่ายแต่ดูอบอุ่นและน่ารัก โต๊ะสีขาวพร้อมม่านขาว ประดับด้วยแสงไฟและดอกไม้ขาวที่สร้างบรรยากาศโรแมนติก เวทีไม้ทำให้พิธีดูเรียบง่ายแต่ทรงพลัง

เจ้าบ่าวเดินไปยังห้องแต่งตัว เมื่อเขาเห็นณัฐชาจากด้านหลัง เธอสวยสง่าตามที่เขาจินตนาการไว้ในความฝัน ชุดเจ้าสาวเกาะอกสีขาวที่เข้ารูปกระโปรงยาวหางปลา ปักด้วยเพชรระยิบระยับระยิบ ร้อยดอกไม้ขาวประดับอยู่บนผมอย่างลงตัว และเครื่องเพชรที่คอทำให้เธอดูเหมือนเจ้าหญิงในเทพนิยาย

เขาเดินเข้าใกล้เธอ เขามองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรักและความชื่นชม เธอมองเขาในชุดสูทสีดำ รอยยิ้มของเขาทำให้โลกทั้งใบหยุดนิ่ง ช่วงเวลานี้เหมือนมีแค่พวกเขาสองคน เขาคุกเข่าต่อหน้าเธอและจับมือเธอมาจูบเบาๆ

“ขอบคุณที่ทำให้ผมมีวันนี้ ขอบคุณที่เข้ามาเติมเต็มในชีวิตผม ขอบคุณที่คุณพร้อมให้กำเนิดหัวใจเล็กๆ ที่เชื่อมความสัมพันธ์ของเรา และขอบคุณสำหรับทุกๆ อย่างนะครับณัฐชา” 

หัสนัยน์พูดด้วยเสียงที่แฝงไปด้วยความรู้สึกจากใจจริง ณัฐชายิ้มและดึงเขายืนขึ้น

“ขอบคุณเช่นกันค่ะ ขอบคุณที่พี่พยายามทำให้เราได้รักกันอีกครั้ง”

เธอพูดด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความสุขและความรักที่เอ่อล้นออกมา เขากอดเธอแน่นและจูบเบาๆ บนหน้าผาก

“พี่รักณัฐชามาก และจะรักเธอตลอดไป” เขากระซิบข้างหู เธอยิ้มอย่างมีความสุข

“ไปกันเถอะค่ะ แขกในงานรอเราอยู่”

 ณัฐชาพูดพร้อมจับมือเขา เดินออกไปยังห้องจัดงาน เสียงปรบมือดังกระหึ่มทั่วสวนทุกคนกล่าวคำยินดีให้กับบ่าวสาว

ทั้งคู่ยิ้มให้กันในขณะที่เดินเคียงข้างกัน ความรักที่มีกำลังส่องสว่างเหนือทุกความขัดแย้งและความเจ็บปวดที่เคยผ่านไปแล้ว สัญญาที่พวกเขาทั้งคู่มีต่อกันคือการรักกันตลอดไป แม้ในยามที่ทุกอย่างดูมืดมน แต่ในที่สุดความรักก็จะคอยลบเลือนทุกความแค้นไป

จบบริบูรณ์.....