8. จดหมายฉบับสุดท้าย…

บ่ายแก่ ๆ ที่แสงแดดยังทอดผ่านหน้าต่างเมื่อครู่ ฟ้ากลับเปลี่ยนสีฉับพลัน ราวกับสรรพสิ่งกำลังร่วมโศกเศร้ากับบางสิ่งบางอย่าง เสียงฝนพรำเบา ๆ กระทบหลังคาบ้าน

ศรีสถภานั่งบนโซฟาน้ำตาไหลเงียบ ๆ ขณะจ้องมองจดหมายที่พราวฟ้าลูกสาวคนเล็กยื่นมาให้ ความหวาดหวั่นถาโถมเข้ามาในใจ เธอกำกระดาษในมือแน่น

ความกลัวในสิ่งที่ซ่อนอยู่ในเนื้อหาจดหมายทำให้หัวใจเต้นแรงจนแทบได้ยินเสียง มือของเธอสั่นเล็กน้อยขณะค่อย ๆ แกะซองจดหมายกลิ่นกระดาษที่เปียกชื้นเพราะน้ำตาของพราวฟ้าทำให้เธอรับรู้ว่า จดหมายฉบับนี้ต้องเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

เมื่อเปิดอ่านคำแรก ความรู้สึกที่ถูกกักเก็บมานานพลันระเบิดออกมา

ถึงภรรยาที่รัก,

หากคุณพบจดหมายฉบับนี้ นั่นหมายความว่าผมไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้อีกแล้ว ก่อนอื่น ผมขอโทษจากใจจริงที่ตัดสินใจทำเรื่องนี้ ผมรู้ดีว่ามันเป็นการกระทำที่เห็นแก่ตัว ทิ้งภาระและความทุกข์ไว้ให้คุณและลูก ๆ ต้องเผชิญตามลำพัง

หนี้สินจากการร่วมลงทุนเปิดบริษัทกับนิคมเป็นเพียงส่วนหนึ่ง ซึ่งผมยังสามารถจัดการชำระคืนกับธนาคารได้ แต่ความโลภของผมที่อยากปลดหนี้ให้หมดไว และไม่อยากให้คุณและลูก

ลำบาก ทำให้ผมเลือกทางผิดด้วยการเล่นการพนัน สุดท้าย ผมกลายเป็นหนี้ถึง 50 ล้านบาทในชั่วพริบตาเดียว

อาคมเตือนผมแล้ว แต่ผมกลับไม่ฟัง ขอบคุณเขาที่พยายามช่วยผมจ่ายหนี้ธนาคาร ทั้ง ๆ ที่เขาเองก็ลำบากเหมือนกัน ผมเสียใจและรู้สึกผิดมากที่ทำให้ทุกคนต้องมาพัวพันกับปัญหาที่ผมก่อ

ที่ผมเลือกจะจากไปครั้งนี้ เพราะผมอ่อนแอเกินกว่าจะเผชิญหน้ากับปัญหา ผมรู้ว่าถ้าผมไม่มีเงินชำระหนี้พนัน ครอบครัวเราจะต้องตกอยู่ในอันตราย ซึ่งผมทนไม่ได้

ขอโทษคุณที่ไม่สามารถทำตามสัญญาอยู่ดูแลคุณไปจนแก่เฒ่าได้ ขอบคุณที่คุณทำหน้าที่แม่และภรรยาที่ดี ไม่เคยขาดตกบกพร่อง คุณคือคู่ชีวิตที่ประเสริฐที่สุด ขอบคุณที่อยู่เคียงข้างกันผมมาตลอดเวลา 30 ปี รักคุณตลอดไป

ขอโทษลูก ๆ ที่รัก พ่อหวังว่าหัสนัยน์ ลูกชายคนโตของพ่อ จะดูแลแม่และน้องได้อย่างดีที่สุด ลูกเป็นเด็กที่เข้มแข็งและมีความสามารถ พ่อเชื่อว่าแม่และน้องจะอยู่รอดและไม่ลำบากในอนาคต พ่อภูมิใจในตัวลูกมาก พ่อรักนัยน์

พราวฟ้า ลูกรักของพ่อ หนูเป็นคนสำคัญที่สุดในชีวิตพ่อ ขอให้หนูเติบโตอย่างมีสติ ไม่ดื้อรั้น เชื่อฟังพี่ชายและแม่ อย่าลืมช่วยดูแลแม่ในแบบที่หนูทำได้ พ่อรักและเป็นห่วงหนูเสมอ

สุดท้ายนี้ หากชาติหน้ามีจริง ขอให้เราได้เกิดมาเป็นครอบครัวเดียวกันอีกครั้งนะ รักภรรยาและลูกที่สุด ...ภาคภูมิ...

ศรีสุภาวางจดหมายลงกับโต๊ะอย่างช้า ๆ น้ำตายังไหลเป็นสาย เสียงร้องไห้ของเธอเริ่มแผ่วเบา แต่ความเจ็บปวดยังคงอยู่ เธอเงยหน้ามองรูปครอบครัวที่วางอยู่บนชั้นวาง รูปที่ครั้งหนึ่งเคยเต็มไปด้วยรอยยิ้มของทุกคน

“ภาคภูมิ...ทำไมคุณถึงต้องทำแบบนี้...”

เธอพึมพำในลำคอ หัวใจหนักอึ้งกับความเศร้าที่ไม่มีทางลบเลือน

บรรยากาศในห้องเหมือนหยุดนิ่ง เสียงฝนที่ตกลงมาไม่สามารถกลบความเจ็บปวดในใจของเธอได้ สองแม่ลูกกอดกันร้องไห้ มีเพียงณัฐพลที่มองทั้งคู่ด้วยความสงสารจับใจ

“คุณป้าไหวไหมครับ” ณัฐพลถามด้วยความห่วงใย 

พราวฟ้ามองณัฐพล รู้สึกได้ถึงความรักความใส่ใจที่เขามีให้ครอบครัวของเธอ

"ป้าไหวจ้ะ... ขอบคุณมากนะพล และป้าขอโทษครอบครัวของพลด้วยที่เข้าใจผิดจนทำให้เกิดความบาดหมางกันแบบนี้"

น้ำเสียงของป้าเต็มไปด้วยความเสียใจและเหนื่อยล้าจากเรื่องราวที่ผ่านมานานหลายวัน "ป้าจะไปขอโทษอาคมและรพีด้วยตัวเองในเร็ววันนี้"

"พ่อกับแม่ไม่ได้ติดใจอะไรเลยครับ ท่านยังเป็นห่วงคุณป้าและครอบครัวเสมอ"

ณัฐพลตอบด้วยน้ำเสียงอบอุ่นพร้อมรอยยิ้มบางเบา แววตาของเขาบ่งบอกถึงความจริงใจที่ไม่มีเสแสร้ง

ณัฐพลจับจ้องใบหน้าของพราวฟ้าด้วยแววตาที่เหมือนมีคำพูดนับพันที่อยากเอ่ย แต่เธอกลับหลบสายตา ราวกับกำลังเลี่ยงที่จะเผชิญหน้า

"ตอนนี้สิ่งสำคัญที่สุดคือการตามหาน้องสาวและหัสนัยให้เจอโดยเร็วที่สุด" 

เขาพูดเสียงเบา แต่หนักแน่นพอที่จะทำให้ทุกคนรู้ว่า เขาพร้อมจะมุ่งมั่นกับภารกิจข้างหน้า

“เกิดอะไรขึ้นค่ะ แม่?” 

พราวฟ้าถามด้วยสีหน้างุนงง ขณะมองศรีสุภาที่มีท่าทีเคร่งเครียด

“ก็พี่ชายเราน่ะสิ… พาพี่ณัฐชาไปที่ไหนก็ไม่รู้ แม่ไม่อยากจะเชื่อเลย ถ้าไม่ได้เห็นกับตาเองจากคลิปที่พลส่งมาให้”

 ศรีสุภาพูดด้วยน้ำเสียงที่ทั้งโกรธและเป็นกังวล

“ขอดูหน่อยค่ะ”

 พราวฟ้าเอ่ยเสียงหนักแน่น พร้อมยื่นมือไปทางณัฐพล

“นี่ครับ” ณัฐพลพูดพลางยื่นโทรศัพท์ให้เธอ

พราวฟ้ารับโทรศัพท์ไป ดวงตาของทั้งสองคนสบตากันเพียงชั่ววินาที ก่อนจะหลบสายตาอย่างรวดเร็ว 

ท่าทางกระอักกระอ่วนระหว่างพวกเขาทำให้ศรีสุภาอดไม่ได้ที่จะสังเกต เหมือนบางสิ่งบางอย่างถูกเก็บซ่อนไว้ระหว่างหนุ่มสาวทั้งสอง

พราวฟ้าก้มหน้าดูคลิปในโทรศัพท์ ใบหน้าเธอเปลี่ยนเป็นซีดเผือดเมื่อเห็นภาพในนั้น

“นี่มัน… เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมพี่ชายถึงพาพี่ณัฐชาไปแบบนี้?” 

เสียงของเธอเต็มไปด้วยความกังวลและหวาดหวั่น ณัฐพลสูดหายใจลึก พยายามตั้งสติ

“ตอนนี้เราต้องหาทางติดต่อพวกเขาให้ได้ครับ ผมจะช่วยทุกอย่างที่ทำได้”

ศรีสุภาพฟังทั้งสองคนคุยกัน ขณะในใจเธอเริ่มตั้งคำถามถึงเรื่องราวที่ซ่อนอยู่ในความสัมพันธ์ของพวกเขา แต่ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการตามหาลูกชายและณัฐชาให้เจอโดยเร็วที่สุด

“คุณป้าคิดว่าหัสนัยน์จะพาณัฐชาไปที่ไหนครับ”

ณัฐพลถามความคิดเห็นของศรีสุภา ขณะที่พราวฟ้านึกถึงบ้านเก่ากลางป่าที่พ่อมักจะพาไปพักผ่อนยามปิดเทอม

“หรือว่าบ้านกลางป่า...หลังที่คุณพ่อชอบพาไปตอนปิดเทอมค่ะแม่”

“ใช่ที่นั่นดูสงบเป็นส่วนตัว…ขอให้เจ้านัยน์อย่าทำอะไรน้องเลย” 

แม่พูดอย่างกังวล

 

“อยู่ที่ไหนครับ? 

ผมจะไปตามน้องเดี๋ยวนี้เลย”

 ณัฐพลพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ดวงตาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

“ฟ้าขอไปด้วยนะคะ...” 

พราวฟ้าร้องบอกทันที ความร้อนรนในน้ำเสียงของเธอสะท้อนถึงความกังวลที่ไม่อาจปล่อยให้เขาไปตามหาคนเดียว

“เอ่อ... พี่ไปคนเดียวดีกว่า ฟ้า นี่ก็ใกล้ค่ำแล้ว พี่กลัวพาเราไปลำบาก” 

ณัฐพลพูดพลางมองหน้าพราวฟ้าด้วยแววตาอ่อนโยน แต่แฝงความห่วงใย

“รู้ทางไปเหรอคะ? แล้วแน่ใจหรือว่าจะไปถูก?” 

พราวฟ้าพูดพลางจ้องเขาอย่างไม่ยอมแพ้ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความไม่ไว้วางใจ

“ฟ้า...”

 ศรีสุภาเรียกลูกสาวเสียงเบา แต่หนักแน่น แววตาเต็มไปด้วยการปรามให้หยุดโต้เถียง พราวฟ้าชะงักไปเล็กน้อย แต่ยังไม่วายส่งสายตาสงสัยไปยังณัฐพล

“ฉันไม่กลัวลำบากหรอกค่ะ..คิดว่าฉันจะอยู่เฉยๆ ได้เหรอคะ ในเมื่อพี่ชายของฉันหายไปทั้งคน แล้วอีกอย่าง... ฉันรู้จักพี่ณัฐชาดี เธอคงตกใจและกลัวมากในสถานการณ์แบบนี้ ฉันอยากช่วย”

 ณัฐพลถอนหายใจยาว เขารู้ว่าเธอพูดจริง และยิ่งเถียงก็ยิ่งไม่มีทางชนะ พราวฟ้าไม่สนใจคำตอบใดๆ เธอก็วิ่งขึ้นห้องไปเก็บเสื้อผ้าทันที

“งั้นขออนุญาตคุณป้านะครับ ผมสัญญาจะดูแลฟ้าให้ดีที่สุดครับ”

“ฝากน้องด้วยนะพล”

“ครับ” เขาพยักหน้ารับอย่างอ่อนโยน

“ไม่ต้องห่วงนะคะแม่ หนูจะตามพี่ทั้งสองกลับ มาให้ได้ค่ะ”

 พราวฟ้ากอดลามารดา แล้วส่งกระเป๋าให้ณัฐพลทันที

“เดินทางปลอดภัยนะลูก ขับรถดีๆ นะพล”

“ครับ” 

ณัฐพลตอบรับด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ก่อนจะเดินไปเปิดประตูรถให้พราวฟ้าด้วยความสุภาพ เขากุมขอบประตูอย่างมั่นคง รอจนเธอขึ้นนั่งเรียบร้อยแล้วจึงปิดประตูลงเบาๆ ราวกับต้องการแสดงถึงความใส่ใจในทุกการกระทำ

พราวฟ้ามองการกระทำของเขาแวบหนึ่ง เธอไม่พูดอะไร แต่ในใจกลับรู้สึกถึงความอบอุ่นที่ณัฐพลส่งผ่านท่าทางเหล่านั้น

เขาเดินอ้อมมาที่ฝั่งคนขับ สอดตัวเข้าไปนั่งในที่นั่งของตัวเอง ก่อนจะเอื้อมมือไปคาดเข็มขัดนิรภัยให้พราวฟ้า ท่าทางที่ดูเป็นธรรมชาตินั้นทำให้พราวฟ้าชะงักไป ร่างกายเธอรู้สึกเหมือนถูกไฟฟ้าช็อตเบาๆ หัวใจเต้นรัวเร็วจนเหมือนจะทะลุออกจากอก

เธอรีบหลบสายตาของเขาทันที เพราะไม่อยากให้เขาสังเกตเห็นความเขินอายที่แสดงออกมา

พราวฟ้ารีบหันหน้าไปมองกระจกหน้ารถแทน สีหน้าของเธอเริ่มร้อนขึ้น แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกแปลกใหม่ที่ไม่อาจอธิบายได้

ณัฐพลไม่พูดอะไร แค่ยิ้มบางๆ ให้กับความอึดอัดที่แอบซ่อนอยู่ในตัวของเธอ แล้วมือเขาก็หยิบกุญแจมาเสียบในช่องสตาร์ทรถ เสียงเครื่องยนต์ที่เริ่มทำงานทำให้บรรยากาศรอบตัวเริ่มกลับมาเงียบสงบเหมือนเดิม

“พร้อมหรือยังครับ?” 

เขาหันมาถามพร้อมกับรอยยิ้มอ่อนโยนที่แสดงออกมาจากใจจริง

พราวฟ้าหันมามองเขาอีกครั้ง คราวนี้เธอพยายามข่มความรู้สึกและตอบกลับไปอย่างมั่นคง

 “พร้อมค่ะ”

คำตอบของเธอแม้จะเบา แต่เสียงนั้นเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น และในขณะเดียวกันก็สะท้อนถึงความอ่อนโยนที่เธอพยายามซ่อนเร้นอยู่ภายใน

ณัฐพลพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะขับรถออกไปอย่างช้าๆ เส้นทางข้างหน้าพวกเขาทั้งสองเต็มไปด้วยความไม่แน่นอน แต่สิ่งที่ทำให้ทั้งคู่ยังคงเดินทางต่อไปคือความหวังที่จะหาทางกลับมาพบกับคนที่รักและห่วงใย

ศรีสุภาที่ยืนมองรถที่แล่นออกไปด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความกังวล

“อย่าให้เจ้านัยน์ทำเรื่องไม่ดีกับหนูณัฐชาเลยนะ...สาธุ”

เธอยกมือขึ้นพนมและอธิษฐานในใจ หวังว่าพวกเขาจะพากันกลับมาอย่างปลอดภัย และไม่มีเรื่องร้ายๆ เกิดขึ้น