9. พี่ขอนะ...

ณัฐพลขับรถออกไปอย่างนุ่มนวล เส้นทางที่ทอดยาวออกจากบ้านดูเงียบสงบ แต่บรรยากาศรอบตัวกลับแฝงไปด้วยความเคร่งเครียด

พราวฟ้านั่งมองออกไปนอกหน้าต่าง เงาสะท้อนของท้องฟ้ายามเย็นที่เริ่มมืดครึ้มสะท้อนกับดวงตาที่เต็มไปด้วยความกังวล

“นี่เราก็เดินทางมาสองชั่วโมงแล้ว...หิวไหม?” 

ณัฐพลถามทำลายความเงียบ

“ค่ะ” พราวฟ้าตอบเสียงเรียบ

“งั้นเราแวะทานร้านข้างทางนะ...ทานได้ไหม”

“ค่ะ” 

เสียงตอบของพราวฟ้าแผ่วเบา แฝงความไม่สบายใจ เหมือนกำลังงอน ณัฐพลรู้สึกอึดอัดจึงถามขึ้น

“พี่ทำอะไรให้ฟ้าไม่พอใจหรือเปล่า...ตั้งแต่ขึ้นรถมา ฟ้าดูไม่ค่อยโอเคกับพี่เลย”

“ไม่มีค่ะ”

 พราวฟ้ายังคงตอบเสียงนิ่ง ใบหน้าตึง

ณัฐพลถอนหายใจ หันพวงมาลัยจอดรถข้างทางทันที ก่อนจะปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วเอื้อมไปปรับเบาะพราวฟ้าให้นอนลง

“พรึบ!”  เสียงเบาะดังขึ้นพร้อมร่างของพราวฟ้าที่เอนลง ใบหน้าของเขาโน้มมาใกล้จนลมหายใจของทั้งสองกระทบกัน

“พี่พลจะทำอะไรคะ!” 

พราวฟ้าถามเสียงสั่น ใจเต้นระรัว

“พี่ให้โอกาสฟ้าพูดอีกทีว่าฟ้าโกรธอะไร...ทำไมถึงเย็นชากับพี่แบบนี้” ณัฐพลพูดเสียงเข้ม สายตาจริงจัง พราวฟ้าหลบสายตา ก่อนตอบอย่างดื้อดึง

“ก็บอกว่าไม่ได้โกรธอะไรไงคะ”

“พูด!” เสียงของณัฐพลเข้มขึ้นจนพราวฟ้ารู้สึกว่าปฏิเสธไม่ได้อีกต่อไป

“ทำไมตลอดสามปีที่ผ่านมา พี่ถึงหายไปเลย...ไม่คิดจะติดต่อฟ้าบ้างหรือไงคะ”

เสียงของเธอสั่นไหว น้ำเสียงที่เคยเข้มแข็งกลับอ่อนโยนจนเขารู้สึกผิด

“ตั้งแต่เกิดเรื่อง พี่พยายามจะติดต่อฟ้า...แต่ครอบครัวของเราขัดแย้งกัน พี่เลยคิดว่าฟ้าคงเกลียดพี่ไปแล้ว” 

เขาตอบด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด

“ฟ้าไม่เคยเกลียดพี่เลยค่ะ เรื่องของผู้ใหญ่...มันไม่ใช่เรื่องที่เราควรเก็บมาคิด” เธอพูดพลางหันหน้าหนี

ณัฐพลถอนหายใจ ก่อนจะถามกลับ

 “แล้วทำไมฟ้าไม่ติดต่อพี่บ้างล่ะ”

“โทรศัพท์ฟ้าพังค่ะ ตั้งแต่วันนั้น ฟ้าก็ติดต่อใครไม่ได้เลย...” เธอตอบด้วยสีหน้าเศร้า

เขานิ่งไปครู่ ก่อนถามด้วยความอยากรู้

“แล้วตอนนี้ฟ้ามีแฟนหรือยัง?”

พราวฟ้าเงียบไปครู่ใหญ่ ยิ้มหวานก่อนตอบ

“แน่นอนค่ะ...คนสวยแบบนี้ มีแฟนแล้วค่ะ”

คำตอบของเธอทำณัฐพลชะงัก ดวงตาเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด

“พี่ยินดีด้วยนะ ฟ้าเจอคนที่ใช่แล้ว” เขาผละออกห่าง ท่าทางเหมือนหมดหวัง

“พี่พลคะ...ฟ้าล้อเล่น ฟ้ายังไม่มีแฟนค่ะ” เธอรีบตอบแก้ แต่เขายิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนพูดสวนกลับทันที

“แต่พี่มีแฟนแล้ว เดือนหน้าเราจะแต่งงานกัน”

พราวฟ้าชะงัก น้ำตาคลอเบ้า เธอฝืนยิ้ม

“ยินดีด้วยนะคะ พี่จะได้มีคู่ชีวิตสักที”

ณัฐพลรู้ทันทีว่าตนเริ่มทำให้ฟ้าเสียใจไป เขารีบโน้มตัวเข้าไปใกล้ ใช้มือจับใบหน้าของเธอให้หันมาสบตา

“ฟังพี่ก่อนนะ...พี่แค่ล้อเล่น เจ้าสาวของพี่ชื่อพราวฟ้าคนเดียวเท่านั้น”

พราวฟ้าทุบอกเขาแรง ๆ

 “นี่แน่ะ! พี่หลอกฟ้าสมควรแล้ว!”

“ก็ถ้าพี่ไม่ทำแบบนี้ จะรู้ได้ไงว่าฟ้ายังรักพี่อยู่หรือเปล่า?”

เธอหน้าแดง ก่อนตอบเบา ๆ “พี่นั่นแหละ...ขี้โกง”

ณัฐพลยิ้มอบอุ่น ก่อนเอ่ยเสียงจริงจัง

“ต่อจากนี้ไป...เราคบกันกันได้ไหม…เป็นแฟนพี่นะ” 

เขาขอเธอเป็นแฟนอย่างสุภาพบุรุษ อธิบาย

“ขอเป็นแฟนในรถเนี่ยนะ...พี่ช่างไม่ลงทุนเสียเลยนะ” เธอพูดเย้ยหยันเขา

“แล้วเป็นแฟนพี่ได้ไหมล่ะ?” เขาพยักหน้าถามเธออีกที

“ก็ไม่ได้ยากตรงไหนนิ...ทำไมจะเป็นไม่ได้ล่ะ” เธอตอบแบบกวนๆ ดูช่างเป็นคนหัวดื้อเสียจริง

“ขอบคุณนะครับที่ยังรอพี่จนถึงทุกวันนี้” เธอพยักหน้าแล้วยิ้มหมานให้เขา

ณัฐพลไม่รอช้าเลื่อนมือขวาของเขาจับมือสองข้างขอเธอรวบเข้าหากันไว้บนศรีษะขงเธอ มือซ้ายของเขาไม่ปล่อยให้ว่าง เขาเลื่อนลงมาที่จัวไว้ที่เอวเล็กๆ ของเธอทันที

“พี่พล..จะทำอะไร อย่านะคะ” พราวฟ้ารู้สึกเริ่มหวั่น ๆ สถานการณ์

ไม่มีคำพูดใดใดจากเขา เขาโน้มตัวลงมาบรรจงจูบเธอเบาๆ แต่เป็นการจูบที่ที่เนิ่นนาน เธอไม่ได้ขัดขืนเขาแต่อย่างใด เธอเพียงแค่หลับตาปี๋เคลิ้มไปกับการจูบพิษของเขา เธอเผลอครางออกมาอย่างห้ามตัวเองไม่ได้

หัวใจของเธอเต้นเร็วแรงเพราะความตื่นเต้น นี้เป็นการจูบครั้งแรกของเธอ ไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นแบบไม่ได้ตั้งตัวแบบนี้ เธอรวมสติ ก่อนที่ทุกอย่างจะไปไกลกว่านี้

“พี่พล...พี่พล” เธอเรียงชื่อเขาเบาๆ ณัฐพลเริ่มมีสติจึงค่อยๆ ปล่อยเธอเป็นอิสระ

“พี่ขอโทษนะ...พี่ห้ามใจตัวเองไม่ไหว ความคิดถึงมันโหยหามานาน” เขาพูดขอโทษอย่างสุภาพบุรุษ ที่ทำผิดแล้วรับผิด

“ฟ้าก็ผิดด้วยแหละที่ไม่ปฏิเสธจูบพี่ให้ไวกว่านี้” เธอพูดอย่างเขินอาย เขายิ้มด้วยสายตาที่อบอุ่น

การเดินทางขึ้นภาคเหนือค่อนข้างลำบาก ถนนคนเคี้ยวภูเขาเรียงราย ขับรถกลางคืนแบบนี้ยิ่งไม่ชำนาญทางยิ่งอันตรายยิ่งนัก ทั้งสองจึงตัดสินใจ หาที่พักผ่อน รอให้สว่าค่อยออกเดินทางต่อ

“จองห้องพักสองห้องครับ” นัฐพลแจ้งพนักงานต้อนรับทันที

“ขอโทษค่ะ...จองห้องเดียวพอค่ะ มาด้วยกัน” ณัฐพลชะงักมองหน้าพราวฟ้า ขณะที่เธอแจ้งต่อพนักงานต้อนรับ แต่ก็ไม่ได้คัดค้านอะไร

“นี่ค่ะ กุญแจ” พนักงานตอบพร้อมยื่นกุญแจให้ทั้งณัฐพล

ทั้งสองเดินขึ้นไปห้องพักอย่างไม่รีบเร่ง เมื่อเปิดประตูเข้าไปพราวฟ้าส่งเสียง จนเขาเผลอยิ้มทันที

“โอโห...นี่มันห้องสวีทชัดๆ” เขามองหน้าเธอ เหมือนสงสัยว่าเธอคิดอะไรอยู่

“ฟ้าไม่ต้องห่วงนะพี่จะไปนอนโซฟาเอง สัญญาจะไม่ทำอะไรเกินเลย ... ถ้าฟ้าไม่อนุญาต” เขายกมือ 3 นิ้วเหมือนสัญญา

พราวฟ้าหัวเราะที่เห็นการกระทำของเขา สักครู่เสียงกริงประตูดังทันที 

“อาหารมาส่งแล้วค่ะ” พนักงานกล่าว

“ขอบคุณครับ” ณัฐพลรับอาหารแล้วเรียกพราวฟ้ามาทานทันที

มื้อนี้ดึกแล้วเขาสั่งข้าวต้มกุ้ง นมอุ่นๆ และขนมทานเล่นเล็กๆ น้อยๆ เพราะเขารู้ดีว่า พราวฟ้าทานจุกจิกตลอดเวลา ขนมนี่ห่างตัวไม่ได้เสียเลย

“อาหารที่นี่อร่อยนะคะ”

“อร่อยก็กินเยอะๆ ...พี่รู้ว่าเราหิว”

พราวฟ้าทานอาหาร และส่งยิ้มให้เขาอย่างมีความสุข

ค่ำคืนนี้ ช่างงดงามราวกับภาพวาด แสงจันทร์เต็มดวงที่สาดส่องผ่านม่านบางๆ ทาบทอเป็นเงาสลัวๆ บนผนังห้อง ต้นไม้ด้านนอกเอนลู่ไปมาตามแรงลมหนาวที่พัดผ่าน ทำให้เกิดเสียงกรอบแกรบคล้ายกับเสียงกระซิบจากธรรมชาติ

อากาศภายนอกหนาวเย็นยะเยือกจนสัมผัสได้ถึงความชื้นบางเบาที่ลอยฟุ้งอยู่ในอากาศ แต่ทว่าภายใต้ความหนาวเย็นนั้น กลับมีกลิ่นอายแห่งความโรแมนติก

ณัฐพลนอนทอดตัวยาวอยู่บนโซฟา เขารู้สึกถึงการเคลื่อนไหวของบางอย่างเดินเข้าใกล้ๆ โซฟาที่เขานอนอยู่ เมื่อเข้ามาใกล้เขาเกินไปเขาลุกขึ้นล็อกตัวไว้ทันที

“พี่พล ปล่อย ๆ ฟ้าเจ็บ” เขาหัวเราะและตอบกลับทันที

“พี่นึกว่าคนร้าย เดินย่องมาดึก ๆ ดื่น ๆ ” เขาพูดแหย่เธอ

“คนเป็นห่วง กลัวจะหนาวตาย ยังจะมาทำร้ายกันอีก จะชวนไปนอนบนเตียง” เธอพูดพร้อมกับทำหน้ามุ่ย งอนเขาแบบน่ารักน่าเอ็นดู

“กลัวพี่หนาวรึ...คิดถึงพี่...เอาดีๆ” เธอค้อนใส่เขา

“จะไปนอนไหม?”

“ไม่ไปครับ?” เขาฝืนใจตอบทันที เพราะถ้านอนเตียงเดียวกับเธอเขาต้องอดใจไม่ไหว ทำอะไรเธอเป็นแน่

“รังเกียจฟ้า เหรอ” พราวฟ้าถามเหตุผลทันที เพราะเป็นห่วงกลัวเขาไม่สบาย

“ป่าวเลย พี่แค่กลัวตัวเองจะอดใจไม่ไหว ข่มเหงฟ้าต่างหาก” เขาพูดแล้วยิ้มสายตามีเล่ห์นัย

“บ้าแค่ชวนไปนอน ไม่ได้จะให้ทำอะไรสักหน่อย”

พราวฟ้าคว้าหมอนกับผ้าห่มเขาเข้าห้องทันที

“ตามมา...ไม่ตามมาก็นอนตรงนั้นให้หนาวตายไปเลย” 

เธอออกคำสั่งทันที เขายิ้มแล้วรีบเดินตามเธอเข้าไปในห้องทันที

“นี่ขนาดยังไม่เป็นเมียนะ...ยังสั่งขนาดนี้ ถ้าเป็นเมียเมื่อไหร่ เตรียมเลยณัฐพล”  เขาพึมพำกับตัวเองเบาๆ แต่มีรอยยิ้มที่มีความสุข

ทั้งสองทิ้งตัวลงนอนเคียงข้างกัน ในบรรยากาศอันหนาวเหน็บ เขาขยับตัวเข้าใกล้เธอ

“ถ้าพี่จะกอดฟ้าได้ไหม...อากาศมันหนาว พี่ขาดความอบอุ่น” ณัฐพลตัดสินในนานกว่าจะพูดมันออกมา

“ใครห้ามพี่ไว้รึเปล่า” เธอตอบสวนทันที

ณัฐพลกอดเธอแนบแน่น ร่างกายของเขาส่งผ่านความอบอุ่นที่ช่วยคลายความหนาวเย็นในค่ำคืนที่อากาศเยือกเย็น กลิ่นหอมอ่อนๆ จากตัวเธอทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว

เธออยู่ในอ้อมแขนเขา รู้สึกถึงลมหายใจที่สม่ำเสมอและอุ่นร้อนของเขาที่สัมผัสใบหู มันเป็นความรู้สึกที่ทั้งอ่อนโยนและกระตุ้นหัวใจอย่างประหลาด ทว่าในความใกล้ชิดนั้น ก็เหมือนน้ำมันกับไฟที่พร้อมจะจุดประกายได้ทุกเมื่อ

ณัฐพลค่อยๆ เลื่อนมือของเขาลงสอดเข้าใต้เสื้อนอนของเธอ การกระทำที่ช้าๆ และเบาบางนั้นทำให้เธอสะดุ้งทันที ร่างกายของเธอเกร็งขึ้นโดยอัตโนมัติ และเธอเอียงตัวถอยออกเล็กน้อยก่อนจะมองเขาด้วยสายตาที่สับสนและหวั่นไหว

“พี่พล...ไหนแค่กอดไง” เสียงของเธอแผ่วเบาและสั่นไหวอย่างเห็นได้ชัด

“แต่นี่มัน...” ยังไม่ทันสิ้นเสียงพราวฟ้าพูด ณัฐพลจับร่างเธอพลิกหงาย ขึ้นทับร่างเธอทันที เขาค่อยๆ จูบเธออย่าถนุถนอม ดอมดมชมกาย กดริมฝีปากลงบนซอกคอ มือไม้ลูบไล้สำรวจไปทั่วเรือนร่าง เธอเผลอครางออกมาอย่างมีความสุข

เขาเอื้อมมีไปปลดชุดชั้นในของเธอแต่ต้องชะงัก เมื่อเธอจับมือเขาไว้ทันที

“พี่ขอได้ไหม” ดวงตาของเขาที่มองมามีทั้งความปรารถนาและการอ้อนวอน เธอรับรู้ถึงน้ำเสียงที่แหบพร่านั้นเต็มไปด้วยความจริงใจ

เธอยกมือขึ้นสัมผัสแก้มเขาอย่างอ่อนโยน ก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

“ฟ้าเป็นเมนส์ค่ะ”

"ฟ้า..." เขาเอ่ยชื่อเธอด้วยน้ำเสียงที่ปนเปกับความรู้สึกหลากหลาย ดวงตาที่เคยเต็มไปด้วยความคาดหวังพลันเปลี่ยนเป็นสีหน้าผิดหวัง แต่ก็มีรอยยิ้มจางๆ ผุดขึ้นที่มุมปาก

พราวฟ้ามองเขาด้วยสายตาล้อเลียนเล็กน้อย

"อะไรคะ? ทำหน้าตาแบบนั้น หมดอารมณ์เลยเหรอ?"

ณัฐพลถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะยิ้มบางๆ

"ก็แค่...ไม่คิดว่าจะได้คำตอบนี้" “งั้นนอนกันเถอะ แค่กอดอย่างเดียวก็มีความสุขแล้ว”

“แต่เมื่อกี้ไม่ใช้แบบนี้นี่ค่ะ” เธอแซวเขาทันที

“ไว้เสร็จเรื่องณัฐชากับหัสนัยน์ พี่จะไปขอเรากับคุณป้ารพีนะ พี่อยากแต่งงานแล้ว ไม่อยากอยู่ห่างฟ้าแม้แต่นาทีเดียว” พราวฟ้ายิ้มรับ

พราวฟ้านอนหนุนแขนของณัฐพลอย่างอบอุ่น รู้สึกถึงการเต้นของหัวใจของเขาที่ดังอยู่ใกล้ๆ ร่างกายของเธอสัมผัสกับความอ่อนนุ่มของแขนเขาและความอบอุ่นที่ส่งผ่านมาจากทุกส่วนของร่างกาย

ณัฐพลค่อยๆ เลื่อนมือขึ้นมาเกลี่ยผมของเธอออกจากใบหน้า ท่ามกลางความเงียบสงบ เขาหยุดมองใบหน้าของเธอที่เต็มไปด้วยความสงบและความสุข

"นอนหลับเถอะนะ" เขากระซิบเบาๆ

พราวฟ้าพยักหน้าช้าๆ มือข้างหนึ่งจับมือของเขาไว้แน่น ราวกับไม่อยากให้ช่วงเวลานี้จบลง

ทั้งสองอยู่ในอ้อมกอดของกันและกัน ท่ามกลางค่ำคืนที่เงียบสงบและความอบอุ่นที่ปกคลุม พราวฟ้าหลับตาลงอย่างช้าๆ รู้สึกถึงความปลอดภัยและความรักที่เติมเต็มหัวใจเธอ

ในที่สุดความเงียบและความอบอุ่นก็ทำให้ทั้งคู่หลับไปพร้อมกัน ท่ามกลางแสงจันทร์ที่ส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาอย่างอ่อนโยน