บทที่ 4

เพื่อที่จะไล่พ่อครัวหลวงเหล่านี้ออกไป เจี่ยนอันอันจึงหยิบผงยาถ่ายออกจากมิติแล้วโปรยใส่หน้าพวกเขา

หลังจากพ่อครัวหลวงหลายคนสูดผงยาระบายเข้าไปได้ไม่นาน พวกเขาก็เริ่มบ่นปวดท้อง แล้วรีบกุมท้องวิ่งออกจากห้องเครื่องกันไปหมด

เจี่ยนอันอันฮัมเพลงไปพลาง กินขนมไปพลาง พร้อมกับโยนขนมและอาหารจากห้องครัวหลวงทั้งหมดเข้าไปในมิติของนาง

นางเหลือบมองผักและธัญพืชที่วางเรียงไว้อย่างเป็นระเบียบ รวมถึงเนื้อที่ถูกหั่นไว้แล้ว

เจี่ยนอันอันคิดว่าต้องนำวัตถุดิบเหล่านี้ไปด้วยถึงจะดี

เมื่อถูกเนรเทศ นางจะได้ใช้วัตถุดิบเหล่านี้ทำอาหารอร่อย ๆ ได้

เมื่อคิดได้ดังนั้น เจี่ยนอันอันก็รีบขนวัตถุดิบทั้งหมดลงในมิติทันที

หลังจากเจี่ยนอันอันออกจากห้องเครื่องหลวง นางก็คิดว่าควรจะลองไปดูเยียนอ๋องผู้นั้นสักหน่อย

วินาทีต่อมา นางก็ปรากฏตัวในคุกโดยพลัน

ในขณะนั้น ฉู่จวินสิงซึ่งก็คือเยียนอ๋องกำลังถูกทรมานอย่างหนัก

ร่างกายของเขาถูกทุบตีจนหนังเปิดเนื้อแตก เสื้อผ้าอาภรณ์ก็ถูกย้อมไปด้วยโลหิตจนแดงฉาน

แม้จะเป็นเช่นนั้น ฉู่จวินสิงก็ไม่ส่งเสียงครวญครางแม้แต่น้อย

เจี่ยนอันอันอดไม่ได้ที่จะยกนิ้วโป้งให้เขา

นางรู้สึกชื่นชมเขาจากใจจริงว่าเขาเป็นชายชาติทหารโดยแท้

ขณะที่ฉู่จวินสิงโดนเฆี่ยนตีจนจวนจะหมดสติเต็มที เขาก็เห็นแสงสีแดงสว่างวาบขึ้นตรงหน้า

เขายกเปลือกตาขึ้นเล็กน้อยก็เห็นสตรีนางหนึ่งในชุดแต่งงานสีแดง กำลังยืนอยู่ตรงหน้าและชูนิ้วโป้งให้เขา

ฉู่จวินสิงคิดในใจว่า สตรีนางนี้คือใคร นางเข้ามาในคุกได้อย่างไร?

เหตุใดคนอื่น ๆ ถึงดูเหมือนมองไม่เห็นนางและไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย?

เจี่ยนอันอันที่กำลังล่องหนอยู่ ไม่รู้เลยว่าร่างของนางได้ปรากฏเข้าสู่สายตาของฉู่จวินสิงแล้ว

นางยังเดินวนรอบฉู่จวินสิงหนึ่งรอบเพื่อตรวจดูบาดแผลของเขา

จุ๊ ๆ! บาดเจ็บไม่เบาเลยจริง ๆ

หากร่างกายของเยียนอ๋องไม่แข็งแกร่งเกินคน ป่านนี้การทรมานสุดโหดเช่นนี้คงพรากชีวิตเขาไปนานแล้ว

แต่กระนั้น ผู้ชายคนนี้ก็หล่อเหลาไม่เบาเลยทีเดียว

แม้ว่าเขาจะถูกทรมานจนสภาพยับเยินขนาดนี้ แต่ก็ยังไม่สามารถปิดบังความสง่างามและใบหน้าหล่อเหลาของเขาได้

อย่างน้อยเยียนอ๋องผู้นี้ก็หน้าตาหล่อเหลาเอาการ อย่างน้อยก็ถือว่านางไม่ขาดทุนแน่นอน

ในตอนนั้นเอง เสียงทุ้มต่ำก็ดังขึ้นจากด้านหลังฉากกั้นว่า “พอได้แล้ว”

ขันทีที่ยืนอยู่นอกฉากกั้น โบกมือให้ผู้คุมหลายคน

เหล่าผู้คุมหยุดทุกการกระทำทันทีและหลบไปยืนอยู่ด้านข้าง

ชายที่อยู่หลังฉากกั้นกล่าว “เห็นแก่ผลงานที่เจ้าทำเพื่อแคว้นไท่ยวนในอดีต วันนี้เราจะละเว้นชีวิตเจ้า เพียงลดขั้นเจ้าเป็นสามัญชนเท่านั้น”

“อย่าหาว่าเราไม่เห็นแก่ความเป็นพี่น้องเลย เราได้ผ่อนปรนให้เจ้าอย่างมากแล้ว”

“ตอนนี้เจ้ามีสิ่งใดไม่พอใจหรือไม่?”

ฉู่จวินสิงก้มศีรษะลง ตอบด้วยเสียงแผ่วเบา “กระหม่อมไม่มีสิ่งใดที่ไม่พอใจพ่ะย่ะค่ะ”

ชายที่อยู่หลังฉากกั้นแสยะยิ้ม “หึ คิดแล้วว่าเจ้าไม่กล้ามีสิ่งใดที่ไม่พอใจ”

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เหตุใดเจ้าจึงยังไม่ขอบคุณเราอีก?”

ฉู่จวินสิงกัดฟัน กล่าวด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “กระหม่อมขอบพระทัยฝ่าบาทที่ทรงเมตตาไม่ประหารชีวิต”

ฮ่องเต้พอใจที่ฉู่จวินสิงรู้จักดูสถานการณ์ จึงโบกพระหัตถ์แล้วกล่าวว่า “พวกเจ้าจงส่งเขากลับไปยังจวนเยียนอ๋อง ให้เขาได้กลับไปพบครอบครัวเถิด”

ผู้คุมหลายคนรับคำสั่งแล้วหามฉู่จวินสิงที่อ่อนแรงใกล้หมดสติออกจากคุกไป

เจี่ยนอันอันเดินมายังข้างกายฮ่องเต้ เห็นเขาหยิบถ้วยชาขึ้นมาจิบอย่างสบายอารมณ์

ที่แท้ก็คือฮ่องเต้สุนัขผู้นี้ ที่ทำให้ครอบครัวจวนเยียนอ๋องต้องถูกเนรเทศไปยังเมืองร้างที่ซีเป่ย

เจี่ยนอันอันหยิบยาระบายออกมาจากมิติ และแอบเทลงในน้ำชา

เมื่อเห็นฮ่องเต้สุนัขดื่มน้ำชาลงไปแล้ว นางจึงออกจากที่นั่น

เจี่ยนอันอันเพิ่งก้าวออกจากคุกไปได้ไม่นาน นางก็ได้ยินเสียงร้องคร่ำครวญของฮ่องเต้ดังมาจากด้านใน พร้อมกับเสียงผายลมต่อเนื่อง

ฮ่องเต้ทรงกุมท้องด้วยสีหน้าเจ็บปวด ก่อนจะวิ่งผ่านผู้คุมและฉู่จวินสิงไปอย่างทุลักทุเล

ขณะที่ฮ่องเต้วิ่งไป เสียงผายลม ‘ปู้ดป้าด’ ก็ดังขึ้นตามไปไม่ขาดสาย