Share

บทที่ 5

ผู้คุมหลายคนได้กลิ่นเหม็นรุนแรงจากการผายลม แต่พวกเขาไม่กล้าอุดจมูกหรือหลบเลี่ยง

ทำได้เพียงกลั้นใจและเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก

ขันทีใหญ่ก็วิ่งตามออกมาด้วย ขณะเดินตามหลังฮ่องเต้ก็มีสีหน้ากังวล

เขากลัวจริง ๆ ว่าฮ่องเต้อาจพลาดปล่อยลมออกมา แล้วเผลอทำเลอะในกางเกง

เจี่ยนอันอันที่ล่องหนอยู่ มองเห็นท่าทางน่าสมเพชของฮ่องเต้สุนัขที่ดูเหมือนจะถ่ายไม่หยุด นางก็แทบจะกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่

ยาระบายที่นางใช้ไม่มีทางแก้ได้ พอจะทำให้ฮ่องเต้สุนัขนี้ถ่ายไม่หยุดถึงเจ็ดวันเจ็ดคืน

เมื่อเห็นว่าเวลาได้ที่แล้ว เจี่ยนอันอันก็ออกจากวังหลวงแล้วกลับมาที่เกี้ยวแต่งงานในทันที

ในเวลานี้ เกี้ยวแต่งงานได้หยุดอยู่หน้าจวนเยียนอ๋องแล้ว

ไร้เงาของชายฉกรรจ์สี่คนที่หามเกี้ยวมา

เจี่ยนอันอันดึงผ้าคลุมหน้าสีแดงออก ก่อนจะเปิดม่านเกี้ยวแล้วก้าวออกมาอย่างมั่นใจ

นางเห็นว่าหน้าจวนเยียนอ๋องได้ถูกล้อมโดยทหารรักษาพระองค์แล้ว

เสียงร้องไห้และเสียงด่าทอดังมาจากภายในจวนเยียนอ๋อง

เจี่ยนอันอันไม่สนใจทหารรักษาพระองค์เหล่านั้น นางก้าวเดินเข้าไปในจวนเยียนอ๋องอย่างไม่ลังเล

ทันทีที่นางเดินเข้าไปก็เห็นว่าภายในจวนเยียนอ๋องเต็มไปด้วยความวุ่นวาย

เสียงโครมครามจากการทุบข้าวของดังไปทั่ว ตามมาด้วยเสียงร้องไห้ของเหล่าสตรีในจวน

ทหารรักษาพระองค์ได้เริ่มทำการยึดทรัพย์ในจวนเยียนอ๋องแล้ว

เจี่ยนอันอันยืนอยู่ในจวนเยียนอ๋องด้วยสีหน้าเรียบเฉย ไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวกับสิ่งที่เกิดขึ้น

เมื่อฮูหยินใหญ่เห็นเจี่ยนอันอันก็ถึงกับชะงักไป

นางคิดว่าเจี่ยนอันอันน่าจะเลือกถอนหมั้นในวันนี้ เพราะอย่างไรเสียสถานการณ์ตอนนี้ก็ไม่ปกติ

ไม่ว่าใครก็ตามคงไม่ยอมก้าวเข้าจวนเยียนอ๋องในเวลานี้แม้แต่ก้าวเดียว

ทุกคนรู้ดีว่าหากได้ก้าวเข้าไปในจวนเยียนอ๋องแล้ว ก็เท่ากับประกาศต่อธารกำนัลว่าอยู่ฝ่ายเดียวกับเยียนอ๋อง

นี่หมายความว่านางจะถูกตัดสินว่ามีความผิดและถูกเนรเทศไปด้วยกัน

ความจริงแล้วแค่ให้เจี่ยนกั๋วกงไปขอถอนหมั้นจากฮ่องเต้ก่อนที่บุตรสาวจะถูกส่งมาที่นี่ก็ได้

ฮ่องเต้ก็จะต้องยอมอนุญาตตามคำขอและสั่งให้ถอนการหมั้นหมายในครั้งนี้

แต่เจี่ยนอันอันกลับไม่ถอนหมั้น และก้าวเข้ามาในจวนเยียนอ๋องอย่างเด็ดเดี่ยว

ความกล้าเช่นนี้ไม่ใช่สิ่งที่ใคร ๆ จะทำได้

ฮูหยินใหญ่เดินเข้ามาหาเจี่ยนอันอันแล้วถามเสียงเบาว่า “เจ้าคิดดีแล้วหรือว่าจะยอมทนทุกข์ไปกับจวนเยียนอ๋องของเรา?”

เจี่ยนอันอันพยักหน้าอย่างหนักแน่น “ระหว่างทางมาที่นี่ ข้าได้คิดดีแล้วเจ้าค่ะ”

“ถึงแม้ว่าข้าจะเป็นคุณหนูใหญ่แห่งจวนกั๋วกง แต่ข้าก็ชื่นชมในความกล้าหาญของเยียนอ๋องมาโดยตลอด”

“ข้าเชื่อว่าเยียนอ๋องไม่ได้ทรยศแผ่นดิน ดังนั้นในชีวิตนี้ข้าจะไม่แต่งกับผู้ใดนอกจากเยียนอ๋อง”

ทันทีที่เจี่ยนอันอันพูดจบ นางก็เริ่มสะอึกอย่างแรง

แย่แล้ว ทุกครั้งที่นางโกหก นางจะสะอึกและหยุดไม่ได้

นางไหนเลยจะคิดว่าไม่แต่งกับผู้ใดนอกจากเยียนอ๋อง

ถ้าไม่ใช่เพราะภารกิจของมิติที่บังคับให้นางต้องผูกชะตากับเยียนอ๋อง เกรงว่านางคงหนีไปนานแล้ว

เจี่ยนอันอันสะอึกด้วยความทรมาน น้ำตาแทบจะไหลออกมา

ฮูหยินใหญ่เห็นดังนั้นจึงค่อย ๆ ตบหลังนางเบา ๆ

แต่ในใจของฮูหยินใหญ่กลับเริ่มสงสัย

ฮ่องเต้พระราชทานงานแต่งนี้ คู่หมั้นไม่ใช่คุณหนูรองแห่งจวนกั๋วกงหรือ?

แล้วทำไมคนที่ยืนอยู่ที่นี่ถึงกลายเป็นคุณหนูใหญ่ของจวนกั๋วกงเล่า?

คาดว่าคุณหนูรองคงเห็นว่าจวนของพวกเขากำลังจะถูกยึดทรัพย์และเนรเทศ จึงให้คุณหนูใหญ่แต่งงานมาแทน

ฮูหยินใหญ่คิดไปคิดมาก็ยิ่งเชื่อว่าต้องเป็นแบบนี้แน่นอน

นางพิจารณาเจี่ยนอันอันอย่างละเอียด คิ้วตางดงาม ผิวขาวเนียน นับว่าเป็นหญิงงามโดยแท้

นางยอมแต่งงานแทนน้องสาว แสดงว่านางเป็นคนที่มีจิตใจดีมาก

ฮูหยินใหญ่ยิ่งมองเจี่ยนอันอันก็ยิ่งถูกใจ

เมื่อเห็นเจี่ยนอันอันสีหน้าไม่ดีเหมือนจะร้องไห้ ฮูหยินใหญ่ก็รู้สึกสงสารจับใจ

นางปลอบเจี่ยนอันอันเบา ๆ ว่า “เด็กดี อย่ากลัวเลยนะ”

“เจ้าวางใจเถอะ ในเมื่อเจ้าเลือกที่จะแต่งเข้ามาในจวนเยียนอ๋อง ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าทนหนาวทนหิวแน่นอน”

เจี่ยนอันอันสะอึกจนตาเริ่มมีน้ำตาคลอ ใบหน้าเล็ก ๆ ของนางดูเหมือนจะร้องไห้ นางพูดว่า “ขอบคุณฮูหยินใหญ่เจ้าค่ะ อึก!”

น้ำตาของนาง ในสายตาของฮูหยินใหญ่ล้วนเป็นน้ำตาแห่งความซาบซึ้ง

ฮูหยินใหญ่ยิ่งรู้สึกชอบเจี่ยนอันอันมากขึ้นไปอีก

Kaugnay na kabanata

Pinakabagong kabanata

DMCA.com Protection Status