Share

บทที่ 8

คนเหล่านั้นยังคงร่ำร้องไม่หยุด คอยปลุกเร้าให้ชาวบ้านคนอื่น ๆ ด่าทอครอบครัวเยียนอ๋องให้ไสหัวออกไปจากแคว้นไท่ยวน

แต่พวกเขาไม่กล้าโยนสิ่งของในมืออย่างแม่นยำเหมือนเดิมอีกแล้ว

พวกเจี่ยนอันอันถูกเหล่าทหารรักษาพระองค์ควบคุมตัวไปถึงนอกเมือง

หลังออกไปนอกเมืองแล้วก็จะมีคนในครอบครัวที่มาบอกลารออยู่ที่นี่

คนในครอบครัวเหล่านั้นจะนำอาหารและน้ำมาให้คนที่ถูกเนรเทศ เหล่าทหารรักษาพระองค์ที่รับผิดชอบควบคุมตัวก็จะไม่ขัดขวาง

นี่เป็นกฎที่มีมาแต่ช้านาน ไม่เคยมีใครล่วงละเมิดมาก่อน

เจี่ยนอันอันนึกว่าคงไม่มีคนจากจวนกั๋วกงมาส่ง แต่กลับเห็นรถม้าของจวนกั๋วกงคันหนึ่งจอดอยู่ข้างทาง

สาวใช้คนหนึ่งจูงสุนัขดุร้ายตัวหนึ่งเดินลงมาจากรถม้า

เจี่ยนอันอันจำได้ว่าสาวใช้ผู้นี้คอยรับใช้เจี่ยนหลิงเยว่

เจี่ยนอันอันเข้าใจแล้ว เจี่ยนหลิงเยว่คงส่งสาวใช้ผู้นี้มาแก้แค้นที่ทำให้ตนเองเสียโฉมเป็นแน่

สาวใช้ลงมาจากรถม้าแล้วก็ไม่พูดพร่ำทำเพลง สั่งให้สุนัขดุร้ายตัวนั้นเข้ามาขย้ำเจี่ยนอันอันทันที

เจ้าสุนัขตัวร้ายกระเหี้ยนกระหือรือมาแต่แรก ได้ยินคำสั่งของสาวใช้ก็กระโจนเข้าหาเจี่ยนอันอันทันที

เจี่ยนอันอันก้าวเท้าหลบการจู่โจมของสุนัขได้หลายครั้ง

นางมาถึงตรงหน้าสาวใช้ผู้นั้น ชนสาวใช้โครมใหญ่จนอีกฝ่ายล้มลงบนพื้น

ในเวลาเดียวกัน ในมือเจี่ยนอันอันก็มีมีดสั้นเพิ่มมาเล่มหนึ่ง

ไม่มีใครรู้ว่าเจี่ยนอันอันนำมีดเล่มนี้ออกมาจากคลังอาวุธในห้วงมิติ

ทุกคนเข้าใจว่าเจี่ยนอันอันแย่งมีดสั้นมาจากสาวใช้ผู้นั้น

ว่าสุนัขดุร้ายตัวนั้นกำลังจะกระโจนเข้ามากัดเจี่ยนอันอันอีกครั้งแล้ว

คนในจวนเยียนอ๋องต่างปาดเหงื่อแทนเจี่ยนอันอัน

มีคนอยากเข้ามาช่วยเหลือเจี่ยนอันอัน แต่ถูกทหารรักษาพระองค์ห้ามไว้

ฮูหยินใหญ่เห็นเช่นนั้นก็รีบร้องว่า “อันอัน ระวังข้างหลัง!”

เจี่ยนอันอันรอจังหวะนี้เอง นางหันขวับกลับมาใช้มีดแทงเข้าที่คอของสุนัขดุตัวนั้น

สุนัขตัวร้ายครางเสียงแหลม ล้มลงบนพื้น

ขาของมันกระตุกเล็กน้อย จากนั้นก็ไม่มีความเคลื่อนไหวใดอีก

สาวใช้เห็นดังนั้นก็ลนลานลุกขึ้นมา

นางชี้หน้าเจี่ยนอันอันพลางพูดเสียงเกรี้ยวกราด “เจี่ยนอันอัน ตีสุนัขก็ต้องดูเจ้าของ เจ้าฆ่าสัตว์เลี้ยงตัวโปรดของคุณหนูรอง คุณหนูรองไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่!”

เพิ่งสิ้นเสียงพูดของสาวใช้ก็ได้ยินเสียงดัง ‘เพียะ’ ความเจ็บแสบราวถูกไฟแผดเผาซ่านขึ้นบนใบหน้า

เจี่ยนอันอันตวัดฝ่ามือตบหน้าสาวใช้ นางเอ่ยเสียงเย็นเยียบ “เจ้าเป็นใครกัน คู่ควรเรียกชื่อข้าตรง ๆ ด้วยรึ!”

เจี่ยนอันอันลงมือหนักมาก ตบจนครึ่งซีกหน้าของสาวใช้บวมไปทั้งแถบ

“กลับไปบอกนายเจ้าด้วยว่าหลายปีมานี้ที่นางใช้อำนาจบาตรใหญ่กดขี่ข้า ข้าจำได้ทั้งหมด”

“รอถึงวันที่ข้าได้กลับมาเมื่อใด ข้าจะชดใช้คืนให้นางอย่างสาสม”

สาวใช้กุมใบหน้าที่บวมเป่ง ก่อนจะหมุนตัวกลับไปขึ้นรถม้าด้วยท่าทางกระฟัดกระเฟียดแล้วยกขบวนจากไป

เดิมนั้นเจี่ยนอันอันอยากเก็บร่างสุนัขดุร้ายตัวนั้นเข้าห้วงมิติ เอาไว้ตุ๋นเนื้อสุนัขกินในวันหน้า

แต่ตรงนี้มีคนมากเกินไป นางไม่อาจปล่อยให้คนอื่นดูออกได้

ช่วยไม่ได้ เจี่ยนอันอันจำต้องตัดใจทิ้งไปแล้วเดินกลับไปหาคนอื่นๆ

หัวหน้าทหารรักษาพระองค์เห็นสุนัขดุร้ายตัวนั้นตายแล้ว ใบหน้าของเขาก็เผยรอยยิ้มออกมา

สุนัขตัวนี้แค่เห็นก็รู้แล้วว่าเนื้อต้องแน่นมาก เนื้อสุนัขย่างจะต้องอร่อยมากเป็นแน่

เขาสั่งการให้ทหารรักษาพระองค์คนอื่นขนสุนัขไปด้วย เก็บไว้ย่างเนื้อกินตอนเย็น

ทุกคนเดินทางไปอีกครึ่งค่อนวัน ในที่สุดฟ้าก็มืดลง

เหล่าคนในตระกูลที่ไม่ได้กินอะไรมาทั้งวัน ตอนนี้หิวจนท้องไส้กิ่วไปหมด

แต่พวกเขาไม่กล้าปริปาก มิฉะนั้นอาจได้รับการปรนนิบัติด้วยแส้แทนก็เป็นได้

เจี่ยนอันอันยังดี ตอนไปยกเค้าห้องเครื่องในวังหลวง นางได้กินของว่างไปบ้างแล้ว

เหล่าทหารรักษาพระองค์ตัดสินใจว่าจะเดินทางต่อในวันรุ่งขึ้น จึงให้ทุกคนหยุดพักผ่อน

ทหารรักษาพระองค์เหล่านี้ไม่ได้หาอาหารและน้ำดื่มให้คนในตระกูลเยียนอ๋องเลยตลอดทั้งวัน

นี่ล้วนเป็นคำสั่งของหัวหน้าทหารรักษาพระองค์

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status