บทที่ 9

ก่อนหน้านี้ตอนอยู่ในจวนเยียนอ๋อง พวกเขาค้นไม่เจอทรัพย์สมบัติเลยสักชิ้น

ตอนไปรายงานผลการปฏิบัติหน้าที่ เขาจะต้องถูกฮ่องเต้ลงโทษอย่างแน่นอน

หัวหน้าทหารรักษาพระองค์ผูกใจเจ็บคนในครอบครัวเยียนอ๋องเพราะเรื่องนี้เอง

เดิมนั้นพวกเขานำชุดผ้าป่านเนื้อหยาบสำหรับให้คนในตระกูลเยียนอ๋องผลัดเปลี่ยนมาด้วย

แต่ตอนริบทรัพย์กลับค้นไม่เจออะไร หัวหน้าทหารรักษาพระองค์จึงเปลี่ยนใจ

เขาจะปล่อยให้คนในตระกูลเหล่านี้ถูกเนรเทศทั้งที่ยังสวมชุดหรูหราเช่นนี้แหละ

เขาต้องการให้ทุกคนได้เห็นว่าคนที่ถูกเนรเทศเหล่านี้ล้วนแต่เป็นเชื้อพระวงศ์ทั้งสิ้น

ดีที่สุดคือเจอโจรดักปล้นระหว่างทาง ถึงตอนนั้นเขาก็มีเรื่องสนุกให้ดูแล้ว

อย่างไรเสียฮ่องเต้ก็บัญชาไว้แล้วว่าพวกเขาแค่คุมคนไปส่งก็พอ

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นระหว่างทาง พวกเขาไม่จำเป็นต้องออกโรงปกป้อง

รอจนไปถึงเมืองร้าง เขาค่อยให้คนเหล่านี้เปลี่ยนไปใส่ชุดผ้าป่านเนื้อหยาบ

ให้พวกเขาใช้ชีวิตอันแสนลำเค็ญในถิ่นทุรกันดารไปเถอะ

ในไม่ช้าเหล่าทหารรักษาพระองค์ก็เริ่มย่างเนื้อสุนัข

กลิ่นหอมของเนื้อโชยมาเป็นระลอก ลอยมาเข้าจมูกของคนในตระกูลเยียนอ๋อง

พวกเขาเห็นทหารรักษาพระองค์กินเนื้อย่าง ก็กลืนน้ำลายอย่างอดไม่ไหว

เจี่ยนอันอันประคองฮูหยินใหญ่ไปนั่งลงบนเนินใต้ต้นไม้ใหญ่ นางถามอย่างเอาใจใส่ว่า “ตอนนี้ฮูหยินใหญ่คงหิวแย่เลยสินะเจ้าคะ?”

ฮูหยินใหญ่นวดขาที่ปวดระบมพลางพยักหน้าน้อย ๆ

ตั้งแต่ออกมาจากจวนเยียนอ๋อง ทหารรักษาพระองค์เหล่านี้ก็ไม่ให้พวกเขาพกข้าวของใดใดติดตัวมาด้วย

กล่าวได้ว่าพวกเขายังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เช้าจนถึงตอนนี้

ทุกคนทั้งหิวและกระหาย แต่กลับทำได้เพียงมองดูทหารรักษาพระองค์เหล่านั้นกินเนื้อดื่มน้ำกันตาปริบ ๆ

ตลอดทางมานี้ ความสัมพันธ์ระหว่างเจี่ยนอันอันและฮูหยินใหญ่ใกล้ชิดกันมากกว่าเดิม

เจี่ยนอันอันไม่อยากให้ฮูหยินใหญ่ทรมานจากความหิว นางหยิบของว่างสองชิ้นออกมาจากในห้วงมิติแล้วแอบยัดใส่มือฮูหยินใหญ่

พอฮูหยินใหญ่เห็นของว่าง ใบหน้าก็แสดงความประหลาดใจออกมา

“เจ้าไปเอาของว่างพวกนี้มาจากไหน?”

เจี่ยนอันอันทำมือบอกใบ้ว่าอย่าเอ็ดไป แล้วกล่าวกับฮูหยินใหญ่ว่า “ฮูหยินใหญ่แค่กินไปอย่างสบายใจก็พอเจ้าค่ะ ไม่มีพิษ”

เจี่ยนอันอันลุกขึ้นเดินมาถึงตรงหน้าฉู่จวินสิง

เขาได้รับบาดเจ็บสาหัส ยังคงหลับใหลไม่ได้สติ

เจี่ยนอันอันเห็นอย่างนั้นก็คว้าข้อมือฉู่จวินสิงขึ้นมาจับชีพจรให้เขา

ตอนนี้ฉู่จวินสิงกระดูกซี่โครงหักไปสี่ซี่ เอ็นร้อยหวายถูกตัดขาด กระดูกนิ้วมือถูกหนีบจนหักไปห้าท่อน ทั้งยังถูกซ้อมจนอวัยวะภายในบอบช้ำไปหมด

ต่อให้เขาจะมีร่างกายแข็งแกร่งปานใด ก็ไม่อาจทานทนการทรมานที่โหดร้ายทารุณเช่นนี้ได้

เจี่ยนอันอันคิดในใจ ฮ่องเต้สุนัขผู้นี้แค้นอะไรเขานักหนา ถึงได้ทรมานเขาจนอยู่ในสภาพเช่นนี้!

เจี่ยนอันอันวางมือฉู่จวินสิงลง กล่าวกับฉู่อันเจ๋อที่อยู่ข้างๆ ว่า “ตลอดทางมานี้ลำบากเจ้าแล้ว ข้ามีน้ำอยู่บ้าง เจ้าดื่มก่อนเถิด”

เจี่ยนอันอันพูดจบก็ล้วงเอาน้ำขวดหนึ่งออกมาจากในห้วงมิติ

ในนั้นบรรจุน้ำพุรสหวานสดชื่นเอาไว้

นางได้น้ำขวดนี้มาตอนไปยกเค้าห้องเครื่อง

ฉู่อันเจ๋อกระหายน้ำจนคอแห้งผากไปหมด เขารับน้ำขวดนั้นมาโดยไม่ลังเล

เจี่ยนอันอันบอกฉู่อันเจ๋อเสียงเบา “เจ้าแอบดื่มนะ อย่าให้ทหารรักษาพระองค์พวกนั้นเห็น”

ฉู่อันเจ๋อพยักหน้าอย่างหนักแน่น หลังเอ่ยขอบคุณก็หันหนีไปดื่มน้ำอึกใหญ่

เจี่ยนอันอันอาศัยช่วงที่ทหารรักษาพระองค์เหล่านั้นพุ่งความสนใจทั้งหมดไปที่เนื้อสุนัขย่าง

นางรีบแหวกเสื้อฉู่จวินสิงออกเพื่อตรวจดูบาดแผล

เนื้อหนังบนร่างฉู่จวินสิงไม่มีบริเวณไหนที่ยังดีอยู่เลยสักที่เดียว

เห็นบาดแผลที่แค่มองยังต้องสั่นสะท้านเหล่านั้นแล้ว เจี่ยนอันอันก็อดด่าทอในใจไม่ได้ว่าฮ่องเต้สุนัขนั่นไม่ใช่คน

นางหยิบยาแก้ปวดกับยารักษาบาดแผลมาจากในห้วงมิติ แล้วให้ฉู่อันเจ๋อช่วยประคองฉู่จวินสิงไว้

นางหยิบยารักษาบาดแผลมาทาลงบนร่างฉู่จวินสิง

ความเคลื่อนไหวของทั้งคู่ไม่ได้ดึงดูดความสนใจของเหล่าทหารรักษาพระองค์

ขณะที่เจี่ยนอันอันกำลังทายา ฉู่จวินสิงที่สลบไสลมาตลอดก็ปรือตาขึ้นมา

ในคลองจักษุปรากฏเงาร่างสีแดงเลือนรางร่างหนึ่งกำลังนั่งอยู่ตรงหน้าเขา

มือที่เย็นเฉียบคู่หนึ่งกำลังลูบไล้ไปมาบนร่างกายเขา

ฉู่จวินสิงนึกว่าตนเองฝันไป แต่สัมผัสนั้นช่างสมจริงเกินกว่าจะเป็นความฝัน

เมื่อเห็นชัดว่าฝ่ายตรงข้ามคือสตรีที่ปรากฏตัวในคุกผู้นั้น หัวใจฉู่จวินสิงก็พลันรัดแน่น

สตรีผู้นี้เป็นใครกัน นางกำลังทำอะไรอยู่?

ฉู่จวินสิงอยากคว้ามือที่อยู่ไม่สุขของเจี่ยนอันอันเอาไว้ แต่กลับพบว่าร่างกายราวแตกสลายเป็นเสี่ยง ๆ ไม่อาจขยับเขยื้อนได้เลย