บทที่ 789

เหวยป๋อจื่อริมฝีปากเชิดขึ้น “ในเมื่อแม่นางเจี่ยนมีน้ำใจเชื้อเชิญ เช่นนั้นข้าก็ไม่ขอปฏิเสธ”

กล่าวพลางนั่งลงตรงข้ามเจี่ยนหลิงเยว่

ในถาดนั้นได้วางชามสองใบและตะเกียบสองคู่มาอยู่แล้ว ความคิดของเจี่ยนป๋อจื่อ มีหรือเจี่ยนหลิงเยว่จะดูไม่ออก

นางจึงยินดีที่จะไปตามน้ำ เชื้อเชิญเขาให้มาร่วมกินข้าวด้วย

เมื่อเห็นเหวยป๋อจื่อนั่งอยู่ตรงข้ามตน แต่มิได้หยิบชามและตะเกียบขึ้นกินข้าวก่อน กลับจ้องมองนางไม่ละสายตาอยู่เช่นเดิม

เจี่ยนหลิงเยว่ถูกสายตาอีกฝ่ายจ้องมองจนเขินอาย ต้องก้มหน้าลง

“ท่านหมอดูเหวยเชิญกินก่อนเถิด อย่าได้มองข้าเช่นนี้เลย ข้าเขินจะแย่แล้ว”

น้ำเสียงเจี่ยนหลิงเยว่ยิ่งพูดก็ยิ่งแผ่วเบา จนคำสุดท้ายคงมีแต่นางได้ยินเพียงผู้เดียว

เหวยป๋อจื่อหัวเราะเบาๆ “แม่นางเจี่ยนอย่าได้เรียกข้าว่าหมอดูเหวยอีก ให้เรียกว่าพี่เหวยก็พอ”

เจี่ยนหลิงเยว่พยักหน้าเล็กน้อยด้วยความขวยเขิน ในขณะที่เสียงหัวใจเต้น ‘โครมคราม’ ดังลั่น

“ได้เจ้าค่ะ พี่เหวย”

“มา อย่ามัวแต่พูดเลย รีบกินข้าวเถิด”

เหวยป๋อจื่อกล่าว พร้อมคีบเนื้อชิ้นหนึ่งใส่ในชามเจี่ยนหลิงเยว่

เจี่ยนหลิงเยว่ตื่นเต้นจนลนลาน เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่มีบุรุษมาคีบ