บทที่ 6

หลังจากที่คนในตระกูลคนอื่นได้ยินบทสนทนาของทั้งคู่ ก็รู้สึกประหลาดใจในตัวตนคุณหนูใหญ่ของเจี่ยนอันอันเป็นอย่างมาก

นางไม่ใช่คุณหนูรองที่ฮ่องเต้พระราชทานสมรสให้หรอกหรือนี่

แต่หลังจากได้ยินเจี่ยนอันอันยืนกรานว่าจะไม่แต่งด้วยหากไม่ใช่เยียนอ๋อง พวกเขาก็รู้สึกประทับใจในความจริงใจของเจี่ยนอันอัน

ช่างเป็นแม่นางที่จิตใจดีงามเหลือเกิน ยอมออกเรือนแทนน้องสาวของตัวเองอย่างเด็ดเดี่ยวแน่วแน่ เลือกแต่งเข้ามาในจวนเยียนอ๋องของพวกเขา

ยอมรับโทษเนรเทศไปตกระกำลำบากกับพวกตน

อาศัยเพียงความจริงใจนี้ของนาง พวกเขาก็จะปฏิบัติต่อนางเสมือนสมาชิกในครอบครัวของตัวเองแล้ว

ขณะนั้นเอง เหล่าทหารรักษาพระองค์ที่ได้รับคำสั่งให้ไปตรวจค้นก็กลับมากันแล้ว

พวกเขายืนเรียงแถวอย่างเป็นระเบียบ รายงานต่อหัวหน้าทหารรักษาพระองค์ว่า “รายงานท่านหัวหน้า คลังสมบัติในจวนเยียนอ๋องว่างเปล่าขอรับ”

“ในห้องของเยียนอ๋องก็ว่างเปล่าเช่นกัน”

“ในห้องของคนอื่นๆ ในตระกูลก็ว่างเปล่าเช่นกันขอรับ”

หัวหน้าทหารรักษาพระองค์นิ่งอึ้งไป คนในจวนเยียนอ๋องต่างก็อึ้งเช่นกัน

นี่มันเรื่องอะไรกัน พวกเขาเก็บทรัพย์สินไว้ที่เดิมโดยไม่ได้ไปแตะต้องเลยนี่ แต่กลับไม่ถูกฝ่ายตรงข้ามขนออกมา

ทหารรักษาพระองค์เหล่านี้ครู่ก่อนยังบังคับให้พวกเขาปลดเอาสิ่งของมีค่าบนตัวลงมาอยู่เลย

กล่าวได้ว่าพวกเขาในตอนนี้ไม่มีเงินติดตัวแม้แต่แดงเดียว

แต่เหตุใดทหารรักษาพระองค์ที่มายึดทรัพย์เหล่านี้กลับพูดว่าห้องของพวกเขาว่างเปล่ากันเล่า?

หรือมีคนฉวยโอกาสตอนที่กำลังวุ่นวายแอบเข้ามาในจวนเยียนอ๋อง แล้วปล้นทรัพย์สมบัติของพวกเขาไปจนหมด?

แต่ใครเล่าจะมีความสามารถถึงเพียงนั้น สามารถยกเค้าทั้งจวนเยียนอ๋องโดยที่เทพไม่รู้ผีไม่เห็นก่อนที่จะถูกตรวจค้นยึดทรัพย์ได้?

เจี่ยนอันอันลอบยิ้มในใจ หากทหารรักษาพระองค์พวกนี้สามารถขนสมบัติออกมาได้สิจึงจะนับว่าพวกเขามีความสามารถ

ในเวลานั้นเอง ผู้คุมหลายคนก็หามเยียนอ๋องฉู่จวินสิงที่หายใจรวยรินเข้ามาในจวน

พวกเขาวางฉู่จวินสิงลงแล้วก็จากไป

สายตาทุกคนจับจ้องไปที่ร่างของฉู่จวินสิง

เมื่อเห็นว่าทั้งเนื้อตัวเขามีเลือดอาบ ทั้งยังอยู่ในลักษณะสลบไสลไม่ได้สติ ฮูหยินใหญ่ก็ปวดใจจนแทบสิ้นสติสมประดี

โชคดีที่เจี่ยนอันอันช่วยประคองไว้ได้ทันเวลา ไม่ได้ปล่อยให้นางล้มลงไป

หัวหน้าทหารรักษาพระองค์เดินมาถึงเบื้องหน้าฉู่จวินสิง ใช้เท้าเขี่ย ๆ ฉู่จวินสิงที่ไม่ได้สติ

“เลิกแกล้งตายได้แล้ว บอกมาเดี๋ยวนี้ว่าเจ้านำสมบัติในจวนไปซ่อนไว้ที่ใด?”

เยียนอ๋องในตอนนี้ถูกลดขั้นเป็นสามัญชน หัวหน้าทหารรักษาพระองค์ย่อมไม่จำเป็นต้องเห็นเขาอยู่ในสายตา

ฉู่จวินสิงในขณะนี้ยังคงสลบไม่ได้สติ ย่อมไม่อาจตอบคำถามใด ๆ ของเขาได้

หัวหน้าทหารรักษาพระองค์เห็นเช่นนั้นก็ยกเท้าทำท่าจะกระทืบฉู่จวินสิง

ชั่วขณะที่เท้าของเขากำลังจะกระทบถูกร่างฉู่จวินสิงนั่นเอง เข็มเงินเล็กละเอียดเล่มหนึ่งก็ปักเข้าที่ขาของเขา

หัวหน้าทหารรักษาพระองค์เพียงรู้สึกว่าขาชาวาบ ตามด้วยความเจ็บปวดเจียนขาดใจพุ่งปราดขึ้นมา

หัวหน้าทหารรักษาพระองค์คำรามเสียงต่ำ ถอยหลังไปหลายก้าว

รอจนเขายืนได้มั่นคงแล้ว ค่อยเห็นว่ามีเข็มเงินขนาดเล็กเล่มหนึ่งปักอยู่บนขาของตัวเอง

เขาดึงเข็มเงินเล่มนั้นออก เลือดสด ๆ พุ่งกระฉูดทันที

หัวหน้าทหารรักษาพระองค์กวาดสายตามองทุกคนบริเวณนั้นอย่างเกรี้ยวกราด

เขากัดฟันกรอดพลางด่าทอว่า “มารดามันเถอะ ใครกินดีหมีหัวใจเสือมากันจึงได้กล้าทำร้ายข้า ก้าวออกมาให้ข้าเดี๋ยวนี้!”

ไม่มีใครก้าวออกมา ทุกคนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเมื่อครู่เกิดอะไรขึ้น

มือที่ซ่อนอยู่ในแขนเสื้อของเจี่ยนอันอันตวัดพลิกทีหนึ่ง ในมือก็มีเข็มเงินเล่มหนึ่งเพิ่มขึ้นมา

เมื่อหัวหน้าทหารรักษาพระองค์เห็นว่าไม่มีใครกล้าก้าวออกมาก็โมโหจนชักดาบตรงหว่างเอวมาพาดไว้เหนือลำคอฉู่จวินสิงทันที

“เห็นทีพวกเจ้าคงไม่อยากยอมรับ ประเสริฐนัก เช่นนั้นข้าก็จะสังหารเขาเสียตอนนี้เลย”