บทที่ 3

ในตอนนั้นเอง เจี่ยนอันอันก็เห็นหน้าจอขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นเบื้องหน้านาง

บนหน้าจอนั้นมีข้อความว่า [ต้องผูกชะตากับเยียนอ๋องเท่านั้นจึงจะเปิดมิติได้ มิเช่นนั้นมิติจะระเบิดภายในสิบวินาที]

[ไม่ทราบว่าจะทำการผูกชะตาหรือไม่?]

เจี่ยนอันอันที่เพิ่งยิ้มแย้มอย่างสดใส ยามนี้หน้าถอดสีทันที

เมื่อเห็นว่าการนับถอยหลังของมิติเริ่มขึ้น เจี่ยนอันอันไม่มีเวลาคิดมาก รีบตะโกนในใจว่า “ผูกสิ ข้าจะผูกชะตา!”

การนับถอยหลังของมิติหยุดลง และมีข้อความปรากฏขึ้นอีกครั้งว่า [ผูกชะตาสำเร็จ มิติถูกเปิดแล้ว]

เจี่ยนอันอันรีบดึงยาชนิดใหม่ออกมาจากมิติและโยนเข้าปากทันทีโดยไม่คิดลังเล

ในเมื่อหนีการแต่งงานไม่ได้ นางก็ต้องเริ่มวางแผนสำหรับวันข้างหน้า

ก่อนอื่นนางต้องสะสมเสบียงจำนวนมาก เพื่อให้ในวันที่ถูกเนรเทศ จะได้ไม่ต้องทนทุกข์ทรมานไปกับคนในครอบครัวของจวนเยียนอ๋อง

ในเมื่อบิดาของร่างเดิมตั้งใจจะตัดขาดกับนาง เช่นนั้นนางก็จะขนทรัพย์สินของจวนกั๋วกงไปให้หมดก่อน

เจี่ยนอันอันหลับตาแล้วกล่าวในใจว่า “ล่องหน ไปยังคลังสมบัติของจวนกั๋วกง”

ทันใดนั้นร่างกายของนางก็หายไป วินาทีถัดมานางก็มาปรากฏตัวในคลังสมบัติของจวนกั๋วกง

ผ้าไหมแพรพรรณ เครื่องประดับอัญมณี ของโบราณ ภาพวาด ทองแท่ง เงินแท่ง

มีมากเท่าไร นางก็ขนทั้งหมดใส่ลงในมิติ ไม่เหลืออะไรไว้เลย

หลังจากขนทรัพย์สมบัติของจวนกั๋วกงจนหมดแล้ว เจี่ยนอันอันก็ไปยังห้องของเจี่ยนกั๋วกง

ฉวยโอกาสตอนที่ไม่มีใครอยู่ในห้อง นางก็เปิดประตูของห้องลับ

นางกวาดเอาของมีค่าทั้งหมดที่อยู่ด้านในออกมา ไม่เหลืออะไรไว้เลย

เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรให้หยิบจับแล้ว เจี่ยนอันอันก็ไปยังห้องของฮูหยินรอง

สตรีนางนี้ก็มิใช่คนดีอะไร ในปีนั้นมารดาแท้ ๆ ของเจ้าของร่างเดิมก็ถูกนางทำให้โกรธจนตายไปด้วยความแค้น

เจี่ยนอันอันเปิดกล่องที่ซ่อนอยู่ในช่องลับ กวาดเอาเครื่องประดับอัญมณี ปิ่นทองคำ กำไลเงินทั้งหมดใส่ลงในมิติ

ส่วนคุณหนูรองเจี่ยนหลิงเยว่ นางก็ไม่คิดจะละเว้น

เมื่อไปถึงห้องของเจี่ยนหลิงเยว่ นางก็กวาดเครื่องประดับ ผ้าไหมแพรพรรณ และเสื้อผ้าหรูหราทั้งหมดลงในมิติ

หลังจากทำทุกอย่างเสร็จ เจี่ยนอันอันก็เดินออกจากจวนกั๋วกงอย่างพึงพอใจ

ถือโอกาสก่อนที่ฮ่องเต้จะส่งคนไปยึดทรัพย์สินของจวนเยียนอ๋อง เจี่ยนอันอันก็ไปถึงคลังสมบัติของจวนเยียนอ๋องในพริบตา

นางขนทรัพย์สินทั้งหมดในคลังสมบัติของจวนเยียนอ๋องมาจนหมดเช่นกัน

จากนั้นนางก็ไปยังห้องของเจ้านายแต่ละคน ขนเสื้อผ้าและทรัพย์สินที่พวกเขาใช้เป็นประจำลงในมิติทั้งหมด

พอตอนที่ฮ่องเต้ส่งคนมาที่ยึดทรัพย์สิน ก็ให้เขามาเก็บความว่างเปล่าไปเถอะ

ฮ่องเต้สุนัขผู้นี้ปฏิบัติต่อครอบครัวจวนเยียนอ๋องเช่นนี้ นางย่อมไม่ปล่อยให้ฮ่องเต้สุนัขได้อยู่ดีมีสุขเป็นธรรมดา

เจี่ยนอันอันออกจากจวนเยียนอ๋องแล้วมุ่งหน้าไปยังคลังหลวงของวังหลวงโดยพลัน

หน้าประตูคลังหลวงมีทหารสวมเกราะหนักจำนวนหนึ่งเฝ้าอยู่ เจี่ยนอันอันไม่ยั้งมือแม้แต่น้อย

นางฟาดคอทหารสวมเกราะหนักเหล่านั้นไม่กี่ครั้งก็ทำให้พวกเขาสลบไป

ก่อนจะหยิบกุญแจจากเอวของทหารที่สวมเกราะหนักนายหนึ่งออกมา

เมื่อเปิดประตูคลังหลวง เจี่ยนอันอันก็ถูกสมบัติอันล้ำค่ามากมายหลายหีบดึงดูด

สมแล้วที่เป็นคลังหลวง ทองแท่งและเงินแท่งกองพะเนินเป็นภูเขา

อัญมณีและหยกล้ำค่านั้นมีมากมายเหลือคณานับ

เจี่ยนอันอันดีใจยิ่งนัก คราวนี้นางได้ร่ำรวยสมใจอยากแล้ว

ฮ่องเต้สุนัขผู้นี้ นางจะไม่เหลือเงินไว้ให้เขาสักแดงเดียว

ขนออกไปให้หมด ต้องขนออกไปทั้งหมด!

หลังจากขนสมบัติในคลังหลวงจนหมดแล้ว ท้องของเจี่ยนอันอันก็เริ่มร้องจ๊อก ๆ

ตั้งแต่เช้าที่นางทะลุมิติมานี้ นางยังไม่ได้กินอะไรเลย

หลังจากที่ยุ่งวุ่นวายมานาน ตอนนี้นางก็หิวมากแล้ว

ทันใดนั้นเจี่ยนอันอันก็มาปรากฏตัวที่ห้องเครื่องของวังหลวง เห็นพ่อครัวหลวงหลายคนได้จัดเตรียมขนมและอาหารไว้มากมาย

นางหยิบขนมชิ้นหนึ่งขึ้นมาแล้วใส่เข้าปาก ก่อนจะเคี้ยวด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความพึงพอใจ

ไม่เสียทีที่เป็นขนมที่ทำจากห้องเครื่องในวังหลวง รสชาติดีกว่าขนมที่นางเคยกินในยุคปัจจุบันมากนัก