Share

บทที่ 2

บ่าวรับใช้รับคำสั่ง รีบหยิบเชือกออกมาเพื่อจะมัดตัวเจี่ยนอันอัน

แต่เจี่ยนอันอันกลับคว้าเชือกไว้ได้ ก่อนจะก้าวอาด ๆ มาตรงหน้าเจี่ยนกั๋วกง

นางเคลื่อนไหวรวดเร็วจนเจี่ยนกั๋วกงไม่ทันตั้งตัว และเชือกก็ถูกคล้องเข้าที่ลำคอของเขาแล้ว

เจี่ยนอันอันดึงเชือกจนแน่น ทำให้เจี่ยนกั๋วกงหายใจไม่ออกทันที

นางตวาดเสียงเย็นชา “ตาเฒ่าน่ารังเกียจ! หนังสือตัดขาดนั่นเจ้าเก็บรักษาไว้ให้ดี อย่าทำหายเสียเล่า”

“จำคำพูดของเจ้าวันนี้ไว้ให้ดี วันหน้าเมื่อข้าโบยบินขึ้นสูง เจ้าก็อย่ามาร้องไห้ฟูมฟายขอคืนดีกับข้าแล้วกัน!”

สิ้นประโยค เจี่ยนอันอันก็เตะเจี่ยนกั๋วกงจนล้มลงกับพื้น

ฮูหยินรองรีบวิ่งมาพยุงเจี่ยนกั๋วกง ก่อนจะหันมาถลึงตาใส่เจี่ยนอันอัน

“เจี่ยนอันอัน นังลูกทรพี! เจ้ากล้าตบตีบิดาแท้ ๆ ของเจ้าได้อย่างไร”

“พวกข้าดูแลเจ้าให้เติบโตมาแท้ ๆ แต่เจ้ากลับไม่รู้จักบุญคุณ แถมยังคิดฆ่าบิดาของเจ้าอีก!”

“จวนกั๋วกงของเรา ไยจึงเลี้ยงดูเด็กเนรคุณเช่นเจ้าออกมาได้”

ในขณะเดียวกัน เจี่ยนหลิงเยว่บุตรสาวของฮูหยินรองก็เดินเข้ามา

นางด่าเจี่ยนอันอันอย่างโกรธจัด “เจี่ยนอันอัน ทางที่ดีเจ้าไปตายอยู่ข้างนอกเสีย แล้วอย่ากลับมาที่นี่อีก”

“เจ้ากล้าทำร้ายท่านพ่อ ข้าจะไม่มีวันยอมรับเจ้าเป็นพี่หญิงของข้าเด็ดขาด!”

เจี่ยนอันอันมองเจี่ยนหลิงเยว่ด้วยสายตาดูถูก เจ้าของร่างเดิมต้องถูกบังคับให้แต่งงานกับเยียนอ๋องก็เพราะนางนี่เอง

เจี่ยนอันอันเหวี่ยงเชือกในมืออย่างแรง ฟาดเข้าใส่เจี่ยนหลิงเยว่

เสียง ‘เพียะ’ ดังขึ้น เชือกฟาดเข้าที่ใบหน้าของเจี่ยนหลิงเยว่

ทำให้ใบหน้าขาวนวลของนางเกิดรอยแผลเป็นที่เห็นแล้วชวนตกใจ

เจี่ยนหลิงเยว่กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด พร้อมกับใช้มือปิดหน้าพลางร้องไห้โวยวายว่า “ท่านพ่อ ท่านแม่ ใบหน้าของข้าถูกนางทำให้เสียโฉมแล้ว พวกท่านรีบฆ่านางเดี๋ยวนี้!”

ฮูหยินรองรีบปลอบโยนเจี่ยนหลิงเยว่ ขณะที่เจี่ยนกั๋วกงยิ่งโกรธจัดจนแทบจะทนไม่ไหว

“ไสหัวไป! นังลูกทรพี ไสหัวออกไปจากจวนกั๋วกงเดี๋ยวนี้! ข้าไม่อยากเห็นหน้าเจ้าอีกตลอดชีวิต!”

เจี่ยนอันอันมองทั้งสามคนด้วยสายตาดูแคลน พลางกล่าวอย่างไม่แยแสว่า “คนระดับอย่างพวกเจ้า ไม่คู่ควรที่จะเป็นครอบครัวของข้าเลยสักนิด”

“วันนี้ข้าเพียงสั่งสอนบทเรียนเล็ก ๆ ให้พวกเจ้า หากวันหน้าพวกเจ้ายังกล้ามาหาเรื่องข้าอีก ข้าไม่มีทางปล่อยพวกเจ้าไปแน่”

พูดจบ เจี่ยนอันอันก็หันหลังเดินออกจากจวนกั๋วกงทันที

นางมาหยุดที่เกี้ยวแต่งงาน ก่อนจะเปิดม่านออกแล้วนั่งลงไปในนั้น

ชายฉกรรจ์สี่คนที่รออยู่ก่อนแล้ว พอเห็นเจี่ยนอันอันนั่งลงในเกี้ยว พวกเขาก็รีบยกเกี้ยวขึ้นและพานางมุ่งหน้าไปยังจวนเยียนอ๋องอย่างรวดเร็ว

เจี่ยนอันอันนั่งอยู่ในเกี้ยวอย่างไม่แยแส ในใจเริ่มครุ่นคิดแผนการต่อไป

นางเป็นทายาทของตระกูลศิลปะการต่อสู้โบราณ แรกเริ่มเดิมทีก็ใช้ชีวิตอย่างไร้กังวลมาตลอด

แต่พอตื่นขึ้นมากลับพบว่าทะลุมิติมาอยู่ที่นี่

นางยังไม่ได้สนุกกับชีวิตโสดให้เต็มที่ก็ต้องมาเผชิญหน้ากับการแต่งงานและคนแปลกหน้าแล้ว

ที่สำคัญ คนแปลกหน้านั้นยังเอาตัวเองไม่รอดอีกด้วย

จวนเยียนอ๋องเองก็ถูกหมายจะยึดทรัพย์สิน และคนในตระกูลของเขาก็จะต้องถูกเนรเทศ

หากนางแต่งไปก็คงต้องทนทุกข์ทรมานไปกับพวกเขา

ไม่ได้ นางจะไม่ยอมแต่งไปแน่ ๆ

ขณะที่เจี่ยนอันอันกำลังคิดหาวิธีที่จะหนีการแต่งงานอยู่นั้น นางก็ต้องประหลาดใจและยินดีที่พบว่ามิติเก็บของติดตัวของนางก็ข้ามมิติมาด้วยเช่นกัน

ในมิติเก็บของยังมีคลังยาสมุนไพรและอาวุธที่นางเก็บสะสมไว้ รวมถึงยาชนิดใหม่ที่นางเพิ่งพัฒนาขึ้น

ตราบใดที่นางกินยาชนิดใหม่นี้ นางก็จะสามารถล่องหนได้ ทั้งยังสามารถเดินทางไปยังที่ใดก็ตามที่นางต้องการในทันที

เมื่อมีสิ่งเหล่านี้ นางก็สามารถใช้ชีวิตอย่างอิสระเสรีและมีความสุขในยุคโบราณได้อย่างเต็มที่

นางจะไปแต่งกับเยียนอ๋องทำไมอีก หากตอนนี้ไม่หนี แล้วจะรอไปหนีตอนไหนเล่า!

ขณะที่เจี่ยนอันอันกำลังดีใจและคิดจะหยิบยาจากในมิติออกมา นางกลับต้องตกตะลึงเมื่อพบว่ามิติกลับเปิดไม่ออกเสียแล้ว

อะไรกัน เหตุใดจู่ ๆ มิติถึงเปิดไม่ได้เสียแล้ว?
Comments (1)
goodnovel comment avatar
piyalin2022
ชอบๆ ไม่ใช่พ่อแม่ตัวจะต้องถนมน้ำใจทำไม เตะซะให้สะใจ
VIEW ALL COMMENTS

Related chapters

Latest chapter

DMCA.com Protection Status